Hvernig snerting hjálpar til við 'heyrn'

Ég lofaði því fyrir jólin þegar ég fékk grein samþykkta í JASA: Express Letters að láta ykkur vita hvenær hún yrði birt á netinu. Nú er greinin loksins komin út og hægt er að hlaða henni niður hérna. Þessi grein gæti gagnast þeim sem hafa áhuga á málvísindum, talmeinafræði og heyrn/heyrnarleysi.

Um samskiptakerfið Facebook

Samskiptakerfið Facebook (eða Fésbók eins og það er kallað hér á meðal Íslendinga í Vancouver - og sjálfsagt víðar) er með því áhugaverðara á vefnum þótt stundum hafi fólk rangar hugmyndir um til hvers það er notað. Ég hef til dæmis heyrt að sumir haldi að þetta sé einhvers konar stefnumótasíða. Sjálfsagt nota einhverjir síðuna til þess, enda hægt að velja ýmsar stillingar, svo sem hvort maður sé giftur, einhleypur, í sambandi, o.s.frv. og einnig hvort maður er að leita eftir vináttu, stefnumótum, samböndum... Það er hins vegar alls ekki nauðsynlegt að nota þessar stillingar og flestir láta það alveg vera. Flestir nota þetta til þess að halda utan um vini og félaga sem oft búa út um allan heim, og eins til þess að láta aðra reglulega vita af því hvað er að gerast hjá manni sjálfum. Þá er líka hægt að gera margt skemmtilegt þarna sér til dægrastyttingar.

Hér er aðeins nánar um þetta kerfi ef einhver hefur áhuga.

Maður byrjar á því að stofna sína eigin síðu og þar má setja inn eins mikið af upplýsingum og maður vill, hvort sem það þýðir að ævisagan er sett þarna inn eða hvort þið látið gervinafn duga. Það getur verið áhugavert að setja inn meira en minna því það auðveldar það oft að finna aðra með svipuð áhugamál eða svipaða reynslu. Ég setti t.d. inn nöfn allra uppáhaldshljómsveitanna minna og ef ég smelli síðan á nafn Bítlanna kemur sjálfkrafa upp listi yfir alla þá á Facebook sem hafa skráð Bítlana sem uppáhaldshljómsveit, og efst á listanum er fólkið í vinahópnum mínum og svo annað fólk í Vancouver. Þetta er hægt að gera með flest það sem maður skrifar. Ef ég smelli á 'klettaklifur' þá kemur listi yfir allt fólk í Vancouver sem einnig hefur áhuga á klettaklifri.

Þetta er allt saman skemmtilegast ef maður skráir flesta þá sem maður þekkir á Facebook sem vini sína því þá fær maður reglulegar fréttir af því hvað þeir eru að gera. Eitt af því sem hægt er að gera er að skrá eins oft og manni sýnist í hvernig skapi maður er, eða hvort maður er ánægður með eitthvað, hvað maður er að gera o.s.frv. Yfirleitt ein setning þannig að ef einhver sér nafn manns þá fær það umsvifalaust aukaupplýsingar sem ég vil gefa þeim. Ef Facebook vinir mínir líta t.d. á mig í dag fá þeir að vita eftirfarandi:

Kristin M. Johannsdottir
is happy over the last two wins by the Canucks over the Oilers.

Stundum skrifar einhver að hann/hún sé sorgmædd(ur) og þá getur maður skilið eftir skilaboð á veggnum þeirra, eða sent þeim bréf með huggunarorðum. Það er líka hægt að senda þeim blóm eða gjöf sem þá birtist á síðunni þeirra.

Á Facebook er líka hægt að skrifa sína eigin ritdóma um bækur og kynna þær fyrir öðrum, maður getur valið uppáhalds bækur og bíómyndir og sett á síðuna, lýst yfir stuðningi við íþróttafélög eða málefni og gengið í alls konar hópa.

Ég stofnaði t.d. í haust hópinn 'Íslendingar í Vancouver' og við erum komin með yfir tuttugu félaga og höfum hist tvisvar. Ég er líka í hóp með fótboltaliðinu okkar og svo er ég í stuðningshóp Canucks, og í málvísindahóp. Þetta er þrælsniðugt. 

Það er líka hægt að leika þarna leiki og jafnvel keppa við vini sína. Eitt af því mest spennandi sem ég tek þátt í er hokkíkeppni. Hún fer þannig fram að maður velur leikmenn í hokkíliðið sitt og síðan fær maður stig fyrir hvert stig sem þeir vinna sér inn í keppni. Hægt er að skipta um fjóra leikmenn á mánuði. Gefið er eitt stig fyrir mark og eitt stig fyrir stoðsendingu. Markmaður fær tvö stig fyrir sigur og þrjú stigur fyrir það að halda hreinu. Svo eru hinir svokölluðu 'goonies' en þar fær maður stig fyrir hverja mínútu sem þeir eru sendir af leikvelli. Síðan getur maður borið árangur sinn saman við þá félaga sem einnig taka þátt. Hér er liðið mitt í ár:

your entry in the 2007-2008 hockey pool:

Team Akureyri

Sidney Crosby (Penguins)

Jason Spezza (Senators)

Mats Sundin (Maple Leafs)

Simon Gagne (Flyers)

Henrik Sedin (Canucks)

Chris Drury (Rangers)

Chris Pronger (Ducks)

Ryan Whitney (Penguins)

Roberto Luongo (Canucks)

Christopher Neil (Senators)

Þeir eru komnir samanlagt með 57 stig (missti þó af mörgum stigum Christopher Neil því ég var ekki með hann í byrjun og hann er alltaf að brjóta af sér. Jeremy vinur minn er að rúlla mér upp enda hefur hann andað að sér hokkí frá fæðingu og veit miklu meira um þessa gaura en ég. Suma valdi ég bara af handahófi og aðra valdi ég af því að ég þekkti nöfnin þeirra og gerði ráð fyrir að það þýddi að þeir væru þokkalegir.

Ég mæli eindregið með Facebook. Þetta er þrælskemmtilegt og þótt þetta geti sjálfsagt verið tímaþjófur þá finnst mér ég samt ekkert eyða of miklum tíma þarna. Held ég eyði meiri tíma í að blogga. 

Aðalatriðið er að ég fylgist betur með vinum mínum og heyri oft um hluti sem ég vissi kannski annars ekki af. Veit til dæmis að ég hef lært heilmikið um stelpurnar í fótboltaliðinu mínu í gegnum þetta. Og svo hef ég tengst við gamla kunningja og er núna t.d. vinur tveggja fyrrum nemenda minna úr Manitóbaháskóla og eins fyrrum nemenda úr MA. Kenndi þeim þegar hann var á fyrsta ári. Sniðugt.

Ef einhver er með Facebook og vill vera vinur minn, tengið endilega á mig. Það er auðvelt að finna mig undir nafni. 

Vil þó benda á að ef einhver er hræddur um að hafa of mikið af persónulegum upplýsingum aðgengilegt á vefnum þá er Facebook ekki fyrir viðkomandi. Þó er hægt að stilla síðuna síðna þannig að hún sé eingöngu aðgengileg fólki í vinahópnum, sem auðvitað er langbest ef maður vill ekki að aðrir fái aðgang. Og það hafa komið upp dæmi þar sem fólk hefur notað svona upplýsingar á óheiðanlegan hátt - en það er mjög sjaldgæft. Ég ákvað að taka sénsinn, rétt eins og ég hleyp ennþá ein í skóginum þótt það hafi komið fyrir á síðustu tuttugu árum að ráðist hafi verið á fólk þar. Lífið er alltaf ein stór áhætta! 

Christopher Neil (Senators)

Christopher Neil (Senators) Christopher Neil (Senators) Christopher Neil (Senators) Christopher Neil (Senators)

 Þe

Elskulegheit makkanotenda

Í gærkvöldi var ég að dunda mér fyrir framan tölvuna þegar skjárinn varð allt í einu svartur. Ég athugaði að allar snúrur væru vel tengdar en þegar það breytti engu endurræsti ég tölvuna. Allt var við það sama. Eitthvað slæmt var í gangi. Mín fyrsta hugsun var um peninginn sem það myndi kosta að láta gera við þetta og hugsun númer tvö var um alla vinnuna sem myndi tapast ef ég næði ekki í efnið sem ég hef verið að vinna við undanfarna daga. Það er ekki langt síðan ég bakkaði upp öll skjöl en ég geri það ekki á hverjum degi. Ætti kannski að gera það en hef aldrei komist upp á lagið. Ég mundi hins vegar að ég gæti tengt saman borðtölvuna og fartölvuna og fært efni á milli en ég mundi líka að ég þurfti að starta annarri hvorri tölvunni upp á einhvern sérstakan hátt og spurningin var hvort ég þurfti að gera eitthvað á skjánum.

Svo ég gerði það sem allir gáfaðir makka eigendur gera þegar þeir eru í vanda, ég skrifaði inn á umræðusíðu apple.is. Það hefur aldrei klikkað að ég fái góð og skjót svör frá fólki á þeim bæ. Ég veit ekki alltaf hvort þetta eru starfsmenn fyrirtækisins að skrifa eða bara aðrir makkanotendur sem vita meira en ég, en ég hef grun um að hvort tveggja eigi við. Sumir eru starfsmenn, aðrir eru óbreyttir notendur með mikla þekkingu og gott hugarfar. Þrátt fyrir að nú sé laugardagur var ég búin að fá svör frá tveimur, Þór Sigurðssyni og Hans Róbert. Takk kærlega strákar. Ég get alltaf treyst á að makkanotendur séu hjálpsamir.

Þeir sögðu mér báðir að ég yrði að fara með tölvuna í viðgerð því það væri ómögulegt að segja um hvað gæti verið að. Þeir gáfu mér líka upplýsingar um það hvernig ég á að tengja tölvurnar saman. Sem betur fer þurfti ég ekki á skjánum að halda. Ég þurfti bara að ræsa þá biluðu á meðan ég hélt inni t-takkanum og svo birtist diskurinn hennar á skjáborði fartölvunnar og þar fékk ég aðgang að öllu því sem á tölvunni var. Þannig gat ég fært yfir öll þau skjöl sem ég taldi mig þurfa á að halda. Ég færði meira að segja yfir nokkur lög sem ég vil helst geta hlustað á á meðan tölvan er í viðgerð.

Ég held eiginlega að það sé nauðsynlegt fyrir námsmenn á ritgerðarstigi að hafa svona aðgang að tveimur tölvum. Það þýðir að maður getur haldið áfram að vinna þótt ein tölva bili. Fyrr í vetur bilaði tölvan hjá Marion og var í viðgerð í einar sex vikur. Hún gat ótrúlega lítið unnið á meðan. Vann eitthvað uppi í skóla en hafði engan aðgang að ýmsu sem hún þurfti úr tölvunni, svo sem efnið sem hún hafði verið að vinna með áður en tölvan bilaði. Þar komum við auðvitað aftur að því að maður á að bakka upp á hverjum degi. Ég verð að gera eitthvað í því. En það er eins erfitt að muna að bakka upp á kvöldin og það er að taka vítamín á morgnana. Hvort tveggja er mjög mikilvægt en samt meira en að segja það.

Og núna þegar ég er komin með allt mikilvægt yfir í fartölvuna get ég aftur farið að hugsa um hvað þetta mun nú kosta. Æ æ æ. 

Samband mitt við Apple

Í fyrra fór diskadrifið í fartölvunni minni að haga sér illa og ég varð að lokum að horfast í augu við að það var bilað. Svo ég fór að lokum með tölvuna í Apple búðina uppi í skóla og fékk þann dóm að drifið væri búið að vera. Ég varð að fá nýtt, og af því tölvan var orðin eins og hálfs árs varð ég að borga fullt verð fyrir drifið og vinnuna, $425 CA (tæplega 30.000 krónur). Um jólin tók ég tölvuna með mér til Íslands enda nota ég hana fyrst og fremst þegar ég ferðast. Allt gekk vel þangað til ég kom til Ottawa eftir jólin. Þá fór drifið að hegða sér álíka undarlega og gamla drifið. Ég endurræstu tölvuna og allt var í lagi. Ég hélt að þetta væri bara svona PC vandræði - nóg að endurræsa tölvuna og þá allt í lagi. Ég notaði tölvuna mína ekki aftur í þó nokkrar vikur því ég ferðaðist ekkert og þá nota ég bara iMac tölvuna heima. Það kom þó að því að ég ætlaði að spila einhvern tölvuleik í fartölvunni og þá virkaði ekki drifið. ég endurræsti og drifið var í lagi en næst þegar ég reyndi að nota það var allt komið í köku. Tölvan fann ekki einu sinni drifið og ég gat ekki einu sinni tekið diskinn út úr því. Að lokum fór ég með tölvuna aftur í Apple búðina. Þrjár vikur eru liðnar og ég hringdi loksins í búðina í dag til að forvitnast um afdrif tölvunnar. Fékk að vita að drifið væri ónýtt (fékk greinilega gallað drif) og að það hefði aðeins verið þriggja mánaða ábyrgð á því - sem rann út í febrúar. Mér var bent á að hringja í Apple fyrirtækið sem ég og gerði. Þar talaði ég við hinn vænsta mann sem lofaði að sjá hvað hann gæti gert. Hann kom mér í samband við yfirmann og eftir að hafa útskýrt stöðuna, vælt svolítið og spilað út fátækur-námsmaður-kortinu, sagði hann að Apple myndi láta mig fá nýtt drif, mér að kostnaðarlausu. Ég þyrfti bara að borga vinnuna. Ég var ákaflega þakklát og sagði manninum frá því að ég væri ákaflega trúr og dyggur Apple-notandi og ég væri ánægð með að heyra að viðskiptin mín væru virt nóg til þess að þeir væru tilbúnir til þess að sveigja reglurnar aðeins þegar upp kæmu svona sérstök dæmi. Þeir hafa auðvitað bara mín orð fyrir því að tölvan hafi lítið sem ekkert verið notuð á þessu síðasta hálfa ári, en jafnvel þótt ég hefði notað hana daglega ætti drifið augljóslega að endast lengur. Og í raun fór það að hegða sér illa rúmum mánuði eftir að ég keypti það, eftir að ég hafði kannski notað tölvuna fimm sinnum. 

En það er gott að Apple metur trygglyndi mitt við vörumerkið.