Hugleiðingar um endurvinnslu

Ef Íslendingum er alvara með að koma sér upp alvöru endurvinnsluprógrammi held ég að það sé nauðsynlegt að breyta kerfinu. Ég hef alltaf verið að kynnast betra og betra kerfi og þeim mun betra sem kerfið er, þeim mun meira endurvinn ég.

Víðast hvar í Kanada er öllum heimilum úthlutaður blár kassi (ég held rauður í Quebec) og tveir plastpokar. Í kassann setur maður gler, ál og plast en í pokana pappír. Dagblöð í annan en annars konar pappír í hinn. Í hverri viku, á fyrirfram ákveðnum degi, kemur bíll og sækir þetta. Þetta gerir það að verkum að ég endurvinn allt. ALLT. Ég safna dagblöðunum saman, öðrum blöðum, dósum af öllu tagi, flöskum af öllu tagi, alls kyns plasti (svo framarlega sem það er endurvinnanlegt). Ef við værum með compost í garðinum myndi ég setja þangað matarleifar.

Þegar ég var heima á Akureyri um jólin var eitthvað minnst á endurvinnslu og þar sögðu ýmsir að þeir nenntu varla að standa í  þessu því það þyrfti alltaf að raða draslinu inn í bíl og keyra með það á einhvern endurvinnslustað. Og annað hvort þarf maður að gera þetta mjög reglulega eða þá alls kyns drasl safnast saman hjá manni. Og ég skil það vel, ég var fremur löt við endurvinnsluna heima. Og þó það sé auðvelt að skamma fólk og segja því að hugsa um náttúruna en ekki eigin leti, þá held ég að það væri einfaldlega miklu betra að sækja endurvinnsluna heim, rétt eins og ruslið. Jú, það myndi kosta peninga en það myndi líka skapa atvinnu og við legðum meira til þess að vernda landið okkar.