Klifrað í Vitagarði

Í dag klifraði ég í Lighthouse Park í Vestur Vancouver. Ég hef einu sinni klifrað þar áður, í fyrsta sinn sem ég klifraði úti, en að þessu sinni klifruðum við á vesturhliðinni en ekki austurhliðinni eins og í fyrra. Maður setur upp ankerið á toppnum og þarf svo að spranga niður. Það kallast 'to wrap down' - veit ekki hvað það kallast á íslensku. Ég hafði aldrei gert það áður en fékk góða tilsögn svo allt gekk í sögu. En það er svo sannalega skrítið að láta sig síga niður sjálfur í stað þess að láta einhvern annan sjá um það.

Ég klifraði ekki mikið. Fór eina fremur auðvelda leið sem líklega er 5.8 eða 5.9 og svo reyndum við mun erfiðari leið nokkru utar sem er annaðhvort 5.10b eða 5.10c. Ég er nokkuð viss um að sú leið er 5.10c því hluti af leiðinni var alveg hrikalegur. Ég fór fyrst og gekk þolanlega með fyrsta hlutann þó reyndar ætti ég í nokkrum vandræðum um miðbikið. En svo þegar ég komst þar upp kom ég að stað þar sem kletturinn slútti yfir mig og ég náði ekki að komast þar yfir. Ég held það hafi verið fyrst og fremst vegna þess að ég hafði ekki klifrað úti í heilt ár og kjarkurinn var ekki til staðar. Á svæði eins og þessu verður maður hreinlega að finna þolanlegt tak og treysta því svo. Það eru engin góð grip. Og ég var ekki tilbúin að treysta. Ég fann sprungu sem ég vildi nota en til að nýta hana almennilega varð ég að halla til hægri inn að veggnum en kaðalinn var vinstra megin við og dróg mig alltaf til hliðar. Svo ég fór niður að lokum. Næstur kom Martin Oberg, félagi minn úr málvísindunum og hann komst upp eftir að hafa dottið einu sinni. Hann er búinn að klifra mikið lengur en ég og er þar að auki 24 ára og sterkur. Síðastur klifraði Doug og hann gafst upp á sama stað og ég eftir að hafa dottið þar trekk í trekk. Doug getur klifrað 5.11c eða 5.11d þannig að þessi leið var greinlega erfiðari en skalinn á henni. Þannig að ég þurfti ekkert að vera ósátt. Síðan reyndi Martin aftur og þá komst hann ekki yfir hjallinn og loks reyndi Doug aftur og komst að lokum upp.

Á eftir fórum við öll á víetnamskan veitingastað. Í ljós kom að Anne-Marie, konan hans Dougs átti fimmtíu ára afmæli svo Doug endaði á því að borga fyrir okkur öll enda varð þetta afmælisveislan. Síðan fórum við heim til þeirra og borðuðum afmælisköku. Sem sagt, hinn fínasti dagur.