Setja þetta í samhengi

Hmmmm....skyldi þessi lækkun kaupmáttar hafa eitthvað með það að gera að BANKAKERFIÐ HRUNDI!!!!!

Hér er talað um að verðbólga hafi aukist og gengi krónu lækkað og þetta tvennt hafi leitt til rýrnunar kaupmáttar, og reyndar svo að kaupmáttur hafi sífellt farið lækkandi síðastliðin tvö ár. Þetta er að sjálfsögðu alveg rétt, en eins og fréttin er skrifuð má lesa út hvaða ástæður sem er fyrir þessu, svo sem vanhæfa ríkisstjórn. Ekki er orði minnst á að búið var að sigla skútunni í strand, að bankakerfið hrundi, að þjóðin skuldar milljónir á milljónir ofan í erlend lán. Ekki er minnst á að kaupmátturinn í byrjun árs 2008 var óraunhæfur og byggðist á því að verið var að lána peninga sem ekki voru til.

Að sjálfsögðu vita allir hvað gerðist og að sjálfsögðu þarf ekki að margtyggja það ofan í okkur í hverri frétt. En í frétt sem fjallar um rýrnun kaupmáttar er hreinlega glæpsamleg fölsun að minnast ekki á hvað gerðist, því eins og fréttin hljómar nú, er næstum eins og þessi lækkun kaupmáttar komi á óvart. Skrifuðu stjórnarandstæðingar fréttina?

Kaupmáttur ekki minni í 8 ár

Að berja indjánann úr barninu

Fyrir örfáum árum sat þjóðin á öndinni yfir sjónvarpinu þegar fyrrum vistmenn á Breiðuvík sögðu sögur sínar, hver á eftir öðrum. Grimmdin sem þessum drengjum hafði verið sýnd var ofar skilningi okkar flestra.

Í Kanada voru svona Breiðavíkurskólar út um allt og börnin sem þangað voru send áttu eitt sameiginlegt; þau tilheyrðu hópi innfæddra, eða indjána eins og þeir kallast gjarnan. Þessi börn voru rifin frá foreldrum sínum á unga aldri og send í skóla hvítra manna þar sem tilgangurinn var að berja úr þeim indjánann og gera þau að góðum, hvítum og kaþólskum þegnum. Og rétt eins og í Breiðavíkurskólanum voru þess börn lamin, pínd og misnotuð kynferðislega.

Þessir skólar voru upphaflega stofnaðir á nítjándu öldinni, greiddir af kanadíska ríkinu, en í flestum tilfellum voru það kirkjurnar sem ráku skólana, og þá sérstaklega kaþólska kirkjan. Opinberlega var tilgangurinn sá að kenna indjánabörnunum ensku, kristna siði og bændastörf. Og til þess að þetta tækist var næstum allt leyft. Börnunum var meðal annars hegnt ef þau töluðu eigin tungumál, eða voru staðin að verki við að iðka eigin trú. Þetta gekk svo langt að á tuttugustu öldinni var skólunum líkt við menningarmorð.

Þessir skólar reyndust börnunum helvíti á jörðu. Allt of margir hírðust í alltof litlum húsakynnum, hreinlæti var ábótavant og skortur á lyfjum þegar á þurfti að halda leiddi til þess að berklar voru óvenju algengir. Í einum skólanum voru 50% allra nemenda sýktir. Dauðsföll voru almennt mjög algeng í þessum skólum, ekki bara vegna berkla, og á fyrstu áratugum skólanna létust 35%-60% allra nemendanna.  Þá voru börnin barin nær daglega, þau pínd og þau notuð kynferðislega. Átti það bæði við um drengi og stúlkur, og gerendur voru bæði karlar og konur, en einnig önnur börn. 

Síðasta skólanum var ekki lokað fyrr en 1996.

Í dag fer fram ráðstefna í Winnipeg þar sem rætt er um skólana og fórnarlömb þeirra. Stærstur hluti nemenda leiddist út í drykkju, eiturlyfjaneyslu og glæpi og fáir hafa nokkurn tímann náð sér almennilega. Kanadíska ríkið hefur undanfarið ár greitt hundruð þúsundir dollara í skaðabætur og fyrir tveim árum bað forsætisráðherra landsins opinberlega afsökunar á því sem gert var við þessi börn og í fyrra baðst páfinn afsökunar á því sem kirkjunnar menn höfðu gert. En hvernig er í raun hægt að bæta fyrir svona?

En áður en ég lýk þessari umfjöllun verð ég að benda á að ekki voru allir indjánaskólarnir jafn slæmir og ekki voru öll börn leikin jafn grátt. Doreen Jensen heitin, sem ég vann með þegar ég var að rannsaka tungumál hennar Gitxsan, sagði mér að hún hefði alltaf verið ánægð í skólanum og að aldrei hafi verið komið illa fram við hana. Það sama átti við um yngri systkini hennar. Hins vegar gaf hún í skyn að eldri systkinin hafi átt erfiðara svo kannski var þetta eitthvað að breytast einmitt á meðan hún var í skóla.

Það sorglega er að þrátt fyrir að ekki séu lengur til heilu skólarnir þar sem börn eru barin og kynferðislega misnotuð daglega, þá er ekki hægt að útrýma slíkum tilfellum algjörlega. Á undanförnum dögum hafa t.d. komið upp tvö tilfelli hér í BC um að kennarar hafi verið ákærðir fyrir að misnota nemendur kynferðislega. Annar þeirra hefur íslenskt eftirnafn. Barnaníðingar leynast alls staðar og baráttan er endalaus.

Kalkúnabeikon en ekki kalkúnn og beikon

Þegar ég las þessa frétt velti ég því fyrir mér hvort Courtney Cox vissi ekki hvað Cobb salat er, því hún á að hafa sagt:

“Það var þó raunverulega ekki Cobb salat því Jennifer bætti ýmsu við svo sem beikoni, baunum og kalkún. Hún er einstaklega góður kokkur enda borðuðum við þetta góða salat daglega í 10 ár.” sagði Cortney.  

Jennifer hefur ekki getað hafa bætt við beikoni því beikon hefur verið í öllum þeim Cobb salötum sem ég hef borðað um ævina og var í upphaflegu uppskriftinni. Einnig eru notaðar gular baunir í Cobb salati.  Svo ég ákvað að athuga upphaflegu fréttina til að sjá hvað Courtney sagði raunverulega. Ég fann þetta:

“Jennifer and Lisa [Kudrow] and I ate lunch together every single day for 10 years. We always had the same thing – a Cobb salad. But it wasn’t really a Cobb salad. It was a Cobb salad that Jennifer doctored up with turkey bacon and garbanzo beans and I don’t know what. She has a way with food, which really helps,” the 45-year-old actress says in the interview cited by People. 

 Ah, hér koma mistökin í ljós. Í íslensku fréttinni segir að hún hafi bætt við beikoni, baunum og kalkúni, en það sem Courtney sagði raunverulega var að Jennifer hefði notað kalkúnabeikon í stað venjulegs beikons, og baunirnar voru garbanzo baunir í stað gulra bauna. Hún bætti sem sagt engu við salatið heldur breytti svolítið til. Ekki það að það skipti máli en stundum eru þýddar fréttir ekki mjög nákvæmar.

Margir halda að það sé samasemmerkig á milli salats og megrunarfæðis en það er alls ekki alltaf svo. Cobb salat hefur t.d. beikon, kjúkling, avokadó, gráðost (eða svipaðan ost) og egg sem allt hefur tiltölulega margar hitaeiningar, auk dressing og ýmis annars góðgæti. Ég myndi giska á að skammturinn af Cobb salati hafi aldrei minna en 400 hitaeiningar og fari allt upp í 800 hitaeiningar, eftir því hver hlutföllin eru. Kannski það sé þess vegna sem Aniston skipti beikoni út fyrir kalkúnabeikon. 

Jennifer Aniston borðaði sama hádegismatinn í 10 ár

Brúðkaupsafmæli

Í dag, fimmta júní, eru liðin fimmtíu ár frá því uppáhaldsfólkið mitt gifti sig. Ég öfunda þau mikið að hafa nú þegar fengið að eyða fimmtíu árum með manneskjunni sem þau elska. Og ég vona að þau eigi eftir að vera saman mörg mörg ár í viðbót. Ef ég á að vera eins heppin þarf ég að ná mér í karl eins fljótt og hægt er og svo þurfum við bæði að ná hárri elli. Held að mamma og pabbi hafi gert þetta rétt. Þau kynntust um tvítugt.

Elsku mamma og pabbi. Innilega til hamingju með daginn!

 

Fótbolti og aftur fótbolti

Eftir Ólympíuleikana og Ólympíuleika fatlaðra hef ég einbeitt mér af tvennu: Doktorsritgerðinni minni og því að komast í gott líkamlegt form. Ég hafði bætt allt of miklu á mig mánuðina fyrir leika því vinnuálagið jókst og lítill tími fyrir íþróttir.

En undanfarna tvo mánuði hef ég bætt úr þessu. Ég spila vanalega fótbolta þrisvar í viku og hokkí, eða bandí eins og það var kallað heima, einu sinni í viku. Auk þess reyni ég að hjóla, synda, hlaupa eða ganga alla daga. Nei, ekki allt alla daga...eitthvað af þessu fernu. Og þegar veðrið er slæmt tek ég fram wii-ið og boxa. Fyrir utan það hef ég reynt að borða skynsamlega undanfarnar vikur og fyrir vikið náð að léttast um ein þrjú kíló. Ég þarf að losna við fleiri, helst fimm í viðbót...alla vega.

Ég reyni að stunda íþróttir sem eru skemmtilegar svo ég haldi mig við efnið. Það er gengur aldrei til lengdar að stunda eitthvað sem manni leiðist. Ef maður þarf að draga á sér rassinn í leikfimi t.d. þá endist það aldrei lengi. En fótboltinn og hokkíið eru alltaf skemmtilegt og hitt geri ég þegar þannig liggur á mér. Stundum er ég í hjólreiðaskapi, stundum í gönguskapi o.s.frv. 

Ég er búin að spila með Vancouver Presto í næstum því sjö ár. Liðið var stofnað 2003, sama ár og ég flutti til Vancouver, og þær voru búnar að spila þrjá eða fjóra leiki þegar ég gekk í liðið. Við erum aðeins fjórar eftir af upphaflega liðinu. Kannski ekki skrítið þegar tekið er til greina að þetta eru almennt konur á barneignaaldri og konur sem eru að reyna að koma sér áfram á atvinnumarkaðnum. Þannig að það saxast úr liðinu. En aðrar koma í staðinn. 

Við höfum spilað fjóra leiki af sumarvertíðinni. Unnum einn, gerðum eitt jafntefli og töpuðum tveim leikjum. Ég skoraði ekki fyrr en í fjórða leik. Veit ekki af hverju það tók mig svo langan tíma. En þegar ég loks skoraði skoraði ég tvö mörk í 2-1 sigri. Leikurinn var um margt merkilegur. Ekki bara það að við unnum loks heldur vegna ónefndrar konu sem hefur vist viðurnefið Tankurinn. Við höfðum heyrt af henni, að það væri stelpa í liðinu með þetta viðurnefni, og þegar við mættum á völlinn giskuðum við á að Tankurinn væri einn þreknari kvennanna. Það reyndist ekki rétt. Tankurinn var lítill og nettur en gafst aldrei upp og hreinlega hljóp okkur um koll...eins og tankur. Við höfðum hlegið af þessu nafni fyrirfram og einhver stelpnanna í liðinnu sagði að henni þætti gaman að sjá Tankinn hlaupa á Vegginn. Vörnin er stundum þétt og spilar vel...af og til. Vörnin okkar var sem sagt Veggurinn. Við fengum svo að sjá hvað gerðist þegar Tankurinn hlaup á Vegginn. Einhver úr hinu liðinu sendi háan bolta inn á okkar vallarhelming og Kirsten, aftasti varnarmaður okkar og Tankurinn reyndu báðar að skalla boltann. Það fór ekki betur svo en Kirsten kom út úr þeirri baráttu með blæðandi höfðu og Tankurinn með brotið nef. Þá vitum við hvað gerist þegar Tankur mætir Veggi!

Á morgun spilum við á móti neðsta liðinu í deildinni og við verðum að vinna svo við getum mjakast hærra í stigatöflunni. 

Ritgerðin þokast áfram

Ég hef verið á góðu róli í ritgerðaskrifum undanfarið. Sat við í níu klukkutíma á föstudaginn sem er býsna góður tími að sitja og skrifa og vann líka allan sunnudag og allan mánudag þótt hér væri löng helgi eins og heima. Laugardagurinn var eiginlega eini dagurinn sem ég tók að mestu í annað en skriftir. Þá fór ég og hjólaði 60 kílómetra niður til Steveston í Richmond hér fyrir sunnan Vancouver. Var býsna stolt af 1000 kaloríunum sem ég brenndi, en eyðilagði það svo með því að borða hamborgara í Steveston. Nei nei, það var engin eyðilegging, mátti alveg við því.

Síðast þegar ég hitti kennarann minn hálfpartinn skipaði ég honum að gefa mér eindaga á ákveðnum verkum. Svona svo ég hefði eitthvert viðmið og kannski svona lítil takmörk sem hægt er að krossa af reglulega. Það hjálpar við vinnuna. Svo hann sagði mér að skila sér ákveðnum kafla fyrir miðnætti í kvöld og kannski þess vegna sat ég við megnið af helginni. En það tókst að klára þetta og ég er búin að senda kaflann og svo ræðum við hann á fimmtudaginn. Annars ætti ég ekki að kalla þetta kafla heldur hluta af kafla. Þetta er nefnilega partur af stærsta kaflanum sem er orðinn um 70 blaðsíður. En það er líka sá kafli sem lengst er kominn.

Ég tók líka að mér smá verkefni fyrir einn kennarann í skólanum, svona til að fá nokkra aura. Hann og kona hans eru að vinna að barnamálsverkefni og munu m.a. fara til Íslands í næsta mánuði vegna þessa. Þau hafa form sem þarf að íslenska og ég er að dunda mér við það. Gallinn er að verkefni þeirra er um hljóðkerfisfræði og orðaforði minn í íslenskri hljóðkerfisfræði er orðinn mjög ryðgaður. Og það sem gerir málið enn verra er að margt hefur breyst í hljóðkerfisfræði síðan ég lærði hana á Íslandi fyrir tæpum tuttugu árum og mig vantar íslensku orðin fyrir nýju hugtökin sem nú eru notuð. Ég er búin að hráþýða skjalið en verð nú að leggjast betur yfir það svo íslenskan hljómi þokkalega.

En það er best að fara að sofa. Hér er farið að nálgast miðnætti en þið heima eruð að vakna. Ég segi því góða nótt við mig og 'rise and shine' við ykkur.

Vatnaskrímsli finnst í Kanada

Hundur dró undarlega skepnu á land úr læk í Ontario í Kanada fyrir nokkru. Skepnan sem líkist vörtusvíni í framan en hefur rófu eins og rotta og skrokk eins og otur var dauð þegar hundurinn fann hana. Eigendur hundsins, aðkomu hjúkrunarkonur í fjallgöngu, tóku myndir af hræinu en létu það að öðru leyti eiga sig því þær töldu að þetta væri dýr sem algengt væri á svæðinu. Svo var hins vegar ekki og þegar þær uppgötvuðu að þarna var eitthvað sérstakt á ferð og ruku á svæðið til að finna dýrið var hræið horfið. Myndirnar eru því eina sönnunargagnið. Enginn veit hvaða dýr þetta var og vilja sumir meina að um sé að ræða skepnu eins og Loch Ness skrímslið í Skotlandi eða Ogopogo, vatnaskrímslið hér í Bresku Kólumbíu. En þessi skepna er augljóslega mun minni en hinar sögulegu frænkur þess. 

Gamall indjáni hefur sagt frá því að hann hafi heyrt sögur af vatnadýri þarna á svæðinu sem kallað var 'the ugly one', eða 'sá ljóti'. Margir eldri indjánar telja komu dýrsins nú vera illan fyrirboða.

 

 

Óþrifanlegar kerlingar í sundlauginni

Meðal þess sem ég sakna mest frá Íslandi (svona fyrir utan fjölskyldu og vini) eru sundlaugarnar. Sérstaklega á sumrin þegar sólin skín. Þá hugsa ég um hversu yndislegt það væri að synda fyrst kílómetra í passlega heitri lauginni og hanga síðan í pottunum eða á sundlaugarbakkanum í nokkra klukkutíma. Hér eru sundlaugar en þær eru oftast svo skítkaldar að maður þarf að synda fjórar ferðir áður en maður hættir að skjálfa. Og ef laugarnar eru úti þá eru þær vanalega fullar af öskrandi krökkum (ókei, maður fær það svo sem heima líka).

En það sem pirrar mig mest við það að fara í sund hér í Kanada er það sem í augum okkar Íslendinga er ekkert annað en óþrifnaður: Ég var í sundi í morgun og þegar ég var að þvo á mér hárið á eftir var ég undir bununni í þó nokkra stund. Þó nokkrar konur fóru út í laugina á meðan ég var þarna. Allar fóru þær í sundfötin inni í klefanum þannig að engin þvoði sér almennilega í klofinu áður en hún fór út í laugina. Hvernig getur maður treyst því að þær skeini sér þokkalega. Og það sem verra er, fjöldi kvenna fór út í laugina án þess að fara í sturtu. Sem sagt, beint í sundfötin í klefanum og svo grútskítugar út í laug. En allar passa þær sig á að vera í sandölum svo þær fái nú ekki sýkingu úr gólfinu. Bjakk. Ég er hneyksluð. Mig dauðlangar að fara og skammast í starfsfólkinu en veit að það hefur ekkert uppá sig. Enda virðist ekkert vera búist við því að fólk þvoi sér almennilega. Til dæmis er engin sápa í sturtuklefunum. Maður verður að koma sjálfur með sápu. Og það eru engin skilti upp á vegg sem hvetja fólk til þvottar. 

Já, það má taka Íslendinginn út úr Íslandi en það er ekki hægt að taka Ísland út úr Íslendingnum. 

Nýir nágrannar væntanlegir

Klikkaða kerlingin fyrir neðan mig er að flytja. Jibbí, ég þyrfti að halda partý. Þá mun hún hætta að gera mig taugaveiklaða með undarlegum ásökunum. Gallinn er að maður veit ekkert hvernig fólk kemur í staðinn. Kannski einhverjir ennþá klikkaðri. Eða partýgengi sem spilar tónlist fram undir morgun. Eða hjón sem rífast daginn út og inn. Ég hef prófað allt.

En kannski er ég heppin og fæ góða og notalega granna sem ekkert heyrist í. Alison í kjallaranum hringdi í eigendurna til að hlera eftir því hverjir flyttu inn, og svo lítur út fyrir að líklegustu grannarnir séu eldri hjón - karlinn kennari sem kominn er á eftirlaun. Það hljómar ekki illa.

Dagurinn var annars notalegur. Þegar ég vaknaði beið mín bréf í tölvupóstinum sem ég hafði verið að bíða eftir og sem kætti mig ógurlega. Ég tók svo morgninum rólega, las blaðið og borðaði góðan morgunverð. Tók svo skólabækur, samloku og te í brúsa og labbaði niður á strönd. Lá þar og las í tvo tíma þar til þykknaði yfir og rigning var yfirvofandi. Labbaði heim með viðkomu á Tim Hortons þar sem ég fékk mér Timbits (apple fritter og duchie) og las aðeins meir. Fór loksins heim og þvoði þvott, bjó til undarlega pizzu og horfði á lokin á einhverri mynd sem ég hafði tekið upp fyrir nokkrum dögum. Á eftir ætla ég í göngutúr með Rosemary og svo heim til hennar í kaffi. Já, fínasti sunnudagur.

Google Map og Stóri bróðir

Fyrst þegar Google Map kom út var ég yfir mig hrifin. Hægt var að finna bestu leiðir á milli staða, sjá nákvæmlega hvar einhver staður er, o.s.frv. Og eftir að gervihnattamyndirnar komu gat maður meira að segja séð staði og hús. Þegar ég var með Martin eyddum við miklum tíma á tölvunum enda hann í Ottawa og ég í Vancouver. Stundum sátum við með Google Map opið og sýndum hvort öðru staði sem skiptu okkur máli, hvar foreldrar okkar bjuggu, hvar við höfðum búið áður o.s.frv. Þetta var stórskemmtilegt.

En nú finnst manni eiginlega nóg komið. Það eru komnar mjög ítarlegar myndir svo hægt er að sjá alvöru ljósmyndir af stöðum. Þegar ég slæ heimilisfangið mitt inn í Google Map kemur upp mynd af húsinu og meira að segja bílnum mínum fyrir framan. Maður getur svo dregið myndina til og séð frá mismunandi hliðum. Ég verð að segja að þetta er eiginlega hálf krípí. 

Ég ræddi þetta í morgun við einn kennara minn. Við vorum að tala um hræðsluna í 1984 þar sem rætt var um Stóra bróður og um það hvernig við erum öll í raun vöktuð. Þá voru allir skíthræddir um persónunjósnir og umhugað um persónuvernd, en nú setjum við allt sjálfviljug inn á Facebook og Linkedin og hvað þau heita nú öll þessi forrit og getum komist að hérum bil öllu um náungann. Og svo er hægt að sjá hvar fólk býr án þess að fara út úr eigin kjallara.