Vika liðin

Nú er liðin vika frá síðasta vinnudegi mínum. Á þeim tíma hef ég

• sofið fram að hádegi flesta daga
• gert íslensku skattskýrsluna mína (auðvelt) og þá kanadísku (flókið - eins og alltaf)
• sótt um atvinnuleysisbætur
• Lagað til (en ekki enn þrifið almennilega með vatni og sápu)
• farið í lokapartý VANOC (æðislegt)
• spilað fyrsta fótboltaleik sumarvertíðar (já, hefst snemma hér)
• búið til myndabók um Ól fatlaðra
• farið í gegnum vinnutölvuna og skilað henni (tók um það bil 10 klukkutíma að sortera í gegn og vista yfir á disk það sem ég þarf að halda utan um)
• borgað reikninga og sinnt ýmsum bankamálum
• eytt nokkrum dögum á náttfötunum
• spilað óteljandi kapla á tölvunni

Set að lokum inn mynd af okkur Deb með forsætisráðherra Kanada, Stephen Harper. Eins og sjá má á svip okkar beggja þá vorum við báðar eins og út úr kú þegar við vorum dregnar fyrir framan forsætisráðherra og látnar stilla okkur upp með honum. Hann er sá eini brosandi á myndinni.

Allt búið

Ólympíuleikarnir eru að baki og ég er atvinnulaus. Reyndar er það aðeins tæknilega svo því ég hef doktorsritgerð sem ég þarf að klára þannig að í raun er ég aftur nemandi. En þar sem ég mun ekki skrá mig opinberlega í háskólann fyrr en næsta önn byrjar í júní þá ætla ég að þiggja atvinnuleysisbætur í fyrsta sinn á ævinni. Ég veit hreinlega ekki almennilega hvernig það er. Hef aldrei verið í þeirri stöðu áður.

Ég er ekki almennilega búin að ná því ennþá að þetta skuli vera búið og að líf mitt hafi enn og aftur tekið stakkaskiptum. Kannski ekki skrítið. Síðasti vinnudagurinn var á mánudaginn og í gær var svo lokapartý starfsmanna og þar virtust hreinlega allir vera mættir að fagna lokunum (eða syrgja þau?). Þar hitti ég hérum bil alla vinina sem ég hef eignast á síðastliðnum tveim árum. En margir þeirra eru á leið í burtu og suma sé ég örugglega aldrei aftur. Aðrir eru héðan og enn aðrir urðu ástfangnir að Vancouver og ætla að reyna að fá aðra vinnu hér á svæðinu. Þannig að ólíkt fyrstu fimm árunum hér í Vancouver þar sem ég þekkti sama og engan nema fólkið í skólanum, þá á ég nú hóp vina sem ég get hringt í þegar mig langar að gera eitthvað. Og það er mikill munur og á eftir að gera skrifin auðveldari. En það breytir því ekki að sumra á ég eftir að sakna mikið. 

Í dag svaf ég fram að hádegi og fékk mér svo lúr um fimm leytið. Á morgun verð ég að borga reikna, þrífa íbúðina, sinna öðru smálegu sem ég hef ekki sinnt í tvo mánuði. Og svo verð ég að endurnærast nægilega til að ég geti tekið til við skriftir. Flestir hinna sem unnu með mér eru á leið á sólarströnd eða til fjarlægra landa. Og ég skrifa doktorsritgerð. Hmmmm...einhvern veginn verð ég að finna ljósa punktinn í því. Ef ég get bara einbeitt mér að húfunni sem ég fæ á hausinn þegar ég útskrifast, og titlinum...

Set að lokum inn nokkrar myndir af mér frá Ólympíuleikum fatlaðra.

 

Með Deb, samstarfskonu minni á UBC hokkísvellinu tveim dögum fyrir leika.

 

Með Íslendingum úr Ólympíunefnd fatlaðra. Þröstur, til vinstri við mig, er fyrrverandi þjálfari minn.

 

Með Ward, yfirlögreglumanninum sem vann með mér daglega. Síðasta daginn gerði hann okkur það til geðs að klæðast fullum skrúða riddaralögreglunnar. Ward er fyrrverandi rannsóknalögreglumaður sem vann meðal annars að Picton málinu svokallaða en Picton er skelfilegasti fjöldamorðingi í sögu Kanada.

 

Með Garrett. Við unnum náið saman á Ólympíuleikum fatlaðra.

 

Kanada tapar fyrir Japan a Olympiuleikum fatladra

Kanada tapadi i sledahokki i dag i fjogurra lida urslitum gegn Japan. Her eru allir i sorg. Enginn skilur hvernig thetta gat gerst. Their unnu Nordmenn 6-0, Svia 10-1 og Sviss 4-0. Og svo thetta. Leikurinn endadi 3-1 eftir ad Japan skoradi i tomt mark Kanada a lokaminutunni. Eg trui thessu varla enn.

Til hamingju Erna

Fráært hjá stelpunni. Kannski ekki margir keppendur en hún stóð sig samt vel. Í þessari viku verður haldin smásamkunda í Íslendingahúsi henni til heiðurs en ef ég man dagskrána mína rétt þá er ég á kvöldvakt það kvöld og kemst ekki. En best ég athugi það betur.

Vil annars benda á að á myndinni sem fylgdi þessari frétt (sjá hér að ofan) má sjá foreldra Terry Fox, hlauparans kanadíska sem hljóp yfir hálft landið áður en hann lést úr krabbameini. Ég skrifaði um þetta afrek fyrir nokkrum mánuðum. Sjá hér. Foreldrar hans gengu með eldinn inn á leikvanginn á setningarathöfninni. 

Erna varð ellefta í Vancouver

Sledahokki

Fyrsti keppnisdagur Olympiuleika fatladra for otrulega vel fram i Hokkihollinni og engir hnokrar a neinu.

Keppni hofst klukkan tiu med leik Kanada og Italiu, sem Kanada vann 4-0. Thratt fyrir fjogurra marka mun var italska lidid betra en nokkur bjost vid og their stodu lengi vel i Kanada. I odrum leik vann Noregur Svithod i vitakeppni og kom ollum a ovart ad vitaskot thyrfti til. Noregur a ad vera med besta lid i keppninni en their eru farnir ad eldast og thad sennilega sest. Bandarikin rulludu yfir Koreu og svo sigradi Japan Tekka.

Forsaetisradherra landsins kom a leikinni og kom inn i setustofuna okkar svo eg heilsadi honum natturulega - thott eg myndi aldrei kjosa hann. I dag er svo her Margret Hollandsprinsessa og er ad horfa a leik Kanada og Svithjodar.

Frabaer leikur. Her er gaman ad vera thessa dagana.

Að Ólympíuleikum loknum

Á morgun verða Ólympíuleikar fatlaðra settir í Vancouver og það þýðir að pásan mín er búin. Ja, pásan sem ég hélt ég myndi hafa. Ég hélt ég fengi rúmlega viku frí á milli leika en fríið varð að tveim dögum sem aðallega fóru í að sofa og horfa á sjónvarp. Þurfti á því að halda að gera ekkert.

En sem sagt, á morgun verða leikarnir settur og því verð ég að drífa í því að skrifa aðeins um Ólympíuleikana sem ég hef sama og ekkert sagt um hingað til. 

Hér kemur listi af ógleymanlegum atburðum leikanna:

• Þegar mannfjöldinn á opnunarhátíðinni stóð upp og fagnaði Georgíska liðinu sem fyrr þann dag kvaddi fallinn félaga, Nodar Kumaritashvili.
• Armurinn sem ekki kom upp á opnunarhátíðinni.
• Gullverðlaun Alexanders Bilodeau, fyrstu gullverðlaun Kanada á heimavelli (engin gull unnust í Montreal og Calgary).
• Ævintýri í blaðamannahöllinni.
• Andrúmsloftið í miðbæ Vancouver á hverju einasta kvöldi á meðan á leikum stóð.
• Bullið í Appolo Ohno eftir að hann var réttilega dæmdur úr leik í skautahlaupi.Bronsverðlaun Joannie Rochette, örfáum dögum eftir að móðir hennar lést.
• Klikkaðir og frekir Rússar.
• Koss Charles Hamelin og Marianne St-Gelais eftir að Hamelin sigraði í 500 m skautahlaupi.
• Jöfnunarmarkið sem Bandaríkjamenn skoruðu þegar 24 sekúndur voru eftir af venjulegum leiktíma í gullviðureigninni í hokkí.
• Sigurmark Sidney Crosby í framlengingu stuttu síðar.
• Að fá tækifæri til að sjá Neil Young, Nickelback og Alanis Morrissette á innan við klukkutíma.
• Gangan frá BC Place að blaðamannahöllinni eftir lokaathöfnina.
• Fjórtán gull fyrir Kanada, flest gull nokkurrar þjóðar á vetrarólympíuleikum.

Þessir dagar hafa verið eitt samfleytt ævintýri, og besti parturinn er eftir. Hjá mér eiga næstu tíu dagar eftir að verða enn betri!

Lokadagur Ólympíuleika

Lokadagurinn er runninn upp og þvílíkur dagur! Stórleikur Kanada og Bandaríkjanna í hokkí. Endurtekning á gullleiknum í Salt Lake City 2002. Og ég vona svo sannarlega að þessi leikur fari alveg eins og þá því Kanadamenn unnu þá gullið eftir rúmlega fimmtíu ára kaldan kafla án þessa eftirsóttu verðlauna. En Bandaríkin hafa ungt og hratt lið og frábæran markvörð og þetta verður ekki auðvelt.

Fólk var farið að raða sér upp fyrir framan bari klukkan sjö í morgun til að tryggja sér fjörugan stað til þess að horfa á leikin. 

Ég aftur á móti, vona að ég fái tækifæri til að horfa á sjónvarpið en ég verð því miður að vinna við undirbúning lokahátíðarinnar svo ég hef ekki hugmynd um hvort ég næ að sjá lokaleikinn eða ekki. Arg. 

Klukkan hálf átta í kvöld er blaðamannafundur og að honum loknum er vinna mín við Ólympíuleikana sama sem búin. Á mánudaginn þurfum við að flytja allt dótið út úr blaðamannahöllinni og yfir í UBC, og á þriðjudag hefst vinna við Ólympíuleika fatlaðra.

Kanada vinnur sitt fyrsta gull

Kanadamenn eru í skýjunum eftir að Alexandre Bilodeau vann gull í mógul keppni karla, og þar með fyrsta gull Kanadamanna á heimavelli. Hvorki leikarnir í Montreal né Calgary sáu kanadískt gull. Stemningin var ótrúleg, bæði í Vancouver og Whistler, og það var greinilegt að allir voru himinlifandi yfir árangrinum. Við hlæjum stundum af því hversu æstir Íslendingar verða þegar íslenskum íþróttamönnum gengur vel - ég held það sé ekkert sér íslenskt, flestar þjóðir eru svo. Það er eitthvað sérstakt við það að sjá landanum ganga vel, hverrar þjóðar sem maður er.

Annars hefur ótrúlega margt farið miður nú þegar á þessum leikum: lát Georgíska luge keppandans, frestun í bruni og tvíkeppni, ásamt fjölmörgum æfingum frestað, snjóleysið í Cypress, skemmtaverk mótmælandi í miðbænum... Ég skrifa kannski meira um þetta allt en nú verð ég að ná strætó og koma mér í vinnu.

Mikill maður fallinn

Það voru miklar sorgarfréttir sem buðu mér góðan daginn að þessu sinni. Góður vinur minn Neil Bardal er látinn. Ég kynntist Neil strax fyrstu dagana sem ég bjó í Winnipeg enda mikil sprauta í menningarlífi Vestur-Íslendinga í Manitoba. Hér var á ferðinni ákaflega góður og duglegur maður sem alltaf lét mig finna hversu velkomin ég var í hóp Íslendinga á svæðinu. Á meðan ég bjó í Winnipeg fórum við af og til í kaffi saman og við héldum stopulu bréfasambandi eftir að ég flutti burt af sléttum.

Mig langar að skrifa langa minningargrein um hann svo ég geti sagt ykkur öllum frá því hversu dásamlegur Neil var, en í gær vann ég í sautján tíma, ég hef aðeins fengið fjögurra tíma svefn og ég þarf að vera mætt í vinnu niðri í bæ eftir 50 mínútur. Þannig að ég verð að láta þessi örfáu orð duga.

Vertu blessaður Neil minn. Ég veit að Guð mun geyma þig.

Neil Ófeigur Bardal látinn

Ólympíuhlauparinn Swartzenegger

Ég er uppi í Whistler í dag. Keyrði upp strax eftir vinnu. Við leigðum hús fyrir túlkana okkar sem munu dvelja hér uppfrá. Þeir koma ekki fyrr en á föstudaginn og af því að ég á frídag á morgun þá ákvað ég að nota tækifærið, keyra upp, gista hér og skíða svo á morgun. Ég keyri síðan til baka annað kvöld eða á miðvikudagsmorguninn.

Þetta hús er stórkostlegt. Það er glænýtt, aldrei verið búið í því—kostar þrjár milljónir dollara. Margfaldið það með sirka 119. Húsið er á þrem hæðum. Nokkurs konar barnfóstruíbúð í kjallaranum, stofa og eldhús á fyrstu hæð og þrú svefnherbergi og tvö baðherbergi á annarri hæð. Það er flatskjássjónvarp í öllum herbergjum, þráðlaust internet, og arinn bæði í stofunni og hjónaherberginu. Það tekur sirka tuttugu mínútur að ganga í miðbæinn.

Ég kom dótinu mínu fyrir og fór svo inn í bæ þar sem Ólympíustarfsmenn komu saman á bar nokkrum fyrir ofan Whistler kláfinn. Þar hitti ég nokkra, en stoppaði stutt því ég var þreytt og ég vil sofa vel í nótt svo ég nái góðum degi á skíðum á morgun. En gangan var falleg og það er ákveðinn jólasvipur á bænum því öll tré eru meira og minna upplýst. Á verðlaunatorginu var verið að æfa verðlaunaafhendingu og raddir á ensku og frönsku þrumuðu yfir hverfið. Whistler er að taka á sig blæ Ólympíuleikanna.

Í skyldum fréttum, Arnold Swartzenegger mun hlaupa með Ólympíueldinn einhvern næstu daga!!!!