Casey er bestur

Það er hræðilegt ef Casey Abrams dettur úr keppni vegna veikinda því hann er bestur þeirra 24 sem eftir eru.  Sjáið hérna: http://www.youtube.com/watch?v=vyPHi4DY4fk (af hverju get ég ekki lengur sett Youtube vídeó beint inn á síðuna?)

En ég skil ekki af hverju hann þarf að syngja í kvöld. Það er enginn American Idol þáttur í kvöld. Í gærkvöldi lauk valinu á 24 bestum og strákarnir fara svo upp á svið á þriðjudaginn og stelpurnar á miðvikudaginn. Er þá ekki nóg fyrir hann að vera tilbúinn á þriðjudaginn? Eða er þetta tekið upp svona löngu áður en það er sýnt? Ég hélt að þegar komið væri í 24 manna úrslit þá væri tekið upp samdægurs. Eða kannski er það bara topp tíu.

 

Idol-keppandi á sjúkrahúsi

Á leið heim

Fjölskyldan, vinir og vinir á Feisinu hafa nú þegar heyrt fréttirnar en þeir sem bara fylgjast með mér í gegnum þetta blogg ekki. Og því er tími kominn að segja ykkur hvað gerðist í síðustu viku.

Undir lok síðasta árs byrjaði ég á því að líta á auglýstar prófessorsstöður, sem þá voru fyrst og fremst auglýstar í Bandaríkjunum. Lítið var í boði á mínu sviði, merkingarfræði.Kannski einar þrjár stöður í fræðunum auk nokkurra í almennum málvísindum. Ég held ég hafi sótt um sjö. Búin að fá þrjú nei og hef ekki heyrt neitt frá hinum. Sumir eru enn að velja, aðrir láta mann bara ekkert vita. Líkurnar á að fá stöðu voru litlar frá upphafi. Vel yfir hundrað manns sóttu um hverja stöðu, og því miður er það staðreynd að í akademískum fræðum er töluvert um snobb og það skiptir máli frá hvaða skóla þú útskrifast. Ef þú ert með próf í málvísindum frá MIT er t.d. nokkuð öruggt að þú fáir vinnu. Allir vilja bólstra deildir sínar með prófessorum frá þeim virta skóla - jafnvel þótt Chomsky sé að mestu hættur að kenna.

Margir spurðu mig hvort ég ætlaði til Íslands að námi loknu. Ég taldi það ekki líklegt. Vegna fjárhagsstöðu landsins hefur mikið verið skorið niður til menntamála og HÍ hefur varla ráðið kennara í hugvísindum síðastliðin fimmtán ár. Sá niðurskurður gerðist sem sagt löngu fyrir hrun. Eitt sinn voru a.m.k. fjögur stöðugildi innan málvísindadeildar, nú er þar held ég einn fastur kennari. Íslenskudeildin hefur staðið sterkar en þar er ekki heldur mikið ráðið. Og lausar stöður virtust ekki heldur vera innan íslensku fyrir erlenda stúdenta eða kennarasviðs. Og íslenskukennarar við Háskólann á Akureyri eru yngri en ég og eru því ekki beinlínis á leið á eftirlaun. Þannig að ég sagði alltaf nei. Ég væri ekki á leið til Íslands.

En á einni nóttu breyttist allt. Fyrrverandi umsjónarkennari minn og núverandi vinur, Eiríkur Rögnvaldsson, stýrir um þessar mundir íslenska hluta samevrópsks málvísindaverkefnis þar sem til stendur að skrásetja nákvæmlega stöðu evrópsku tungumálanna og hann bauð mér vinnu við verkið. Ég þurfti ekki mikið að hugsa mig um. Þarna gafst mér tækifæri til að koma aftur heim.

Lengst af langaði mig ekkert til Íslands. Þ.e. það stóð alltaf til að koma heim að lokum, en lengst af var ég ekki tilbúin. Mér líður vel í Kanada, hér á ég góða vini og Vancouver er eins og allir vita sem lesa blöðin, besta borgin að búa í. Hefur nú verið kosin það fimm ár í röð. Hér er reyndar dýrt að búa en veðurfar, náttúra og tækifæri gera borgin dásamlega. Það tekur mig tíu mínútur að ganga niður á strönd þar sem ég syndi í sjónum á sumrin. Það eru skíðasvæði beint fyrir ofan borgin og Whistler í tveggja tíma fjarlægð. Það er hægt að skjótast til Seattle á þrem tíum. Kletta fjöllin eru í nokkurra tíma keyrslu. Hér spila ég fótbolta og klifra í klettum. 

En í vetur sat ég í tíma hjá einum kennara mínum. Ég var aðstoðarkennari og sá um að fara yfir próf og verkefni. Stundum reikaði hugurinn út úr tímum, enda kunni ég efnið vel. Einn daginn varð ég heltekin lönguninni að fara heim. Ég fylltist hreinlega heimþrá eins og þeirri sem ég hef ekki haft síðan fyrsta árið mitt erlendis. Mig hreinlega langaði að flytja aftur heim. Sjá fjölskyldu mína oftar en annað hvort ár. Borða slátur þegar mig langar. Helst langaði mig til Akureyrar. Þessi tilfinning kom til baka þegar ég kom heim um jólin. Mér fannst ég vera tilbúin til þess að flytja til baka. En þrátt fyrir það óraði mig ekki að það myndi gerast svo fljótt.

Núna eru tilfinningar blendnar. Ég hlakka til þess að flytja heim, en ég kvíði líka fyrir því að yfirgefa þessa paradís sem Vancouver er. Ég kvíði fyrir að kveðja vini mína en mest kvíði ég fyrir því að borga Eimskip reikninginn fyrir því að flytja dót mitt heim.

En sem sagt, á leið heim til Íslands eftir tæplega tólf ár í Kanada. Ef einhver veit um góða en ekki mjög dýra tveggja herbergja íbúð sem verður laus annað hvort í maí eða júní þá má sá hinn sami gjarnan láta mig vita. Sérstaklega ef má hafa gæludýr, því mig dreymir um að eignast aftur kött. Hef ekki átt kött í tæp tuttugu og tvö ár en elska þessi litlu kríli.

Doktorstitillinn hérumbil í höfn

Jæja, það er víst kominn tími til að ég skrifi aðeins um atburð síðustu viku. Á þriðjudaginn var varði ég nefnilega doktorsritgerð mína, Aspects of the Progressive in English and Icelandic. Vörnin var löng og erfið enda mikið spurt og dómnefndin misjafnlega óvægin. En mér skilst á vinum mínum sem voru þarna að ég hafi staðið mig vel og ekki látið setja mig út af laginu. Mér var líka sagt að fyrirlesturinn hafi verið skýr og vel fluttur og það sögðu jafnvel þeir sem ekki eru í málvísindum. Það þótti mér gott að heyra. Til að gera langa sögu stutta þá stóð ég prófið en fékk heim með mér lista af athugasemdum frá dómnefndarmönnum sem vilja láta gera ýmsar breytingar. Við því var að búast - það er undantekning ef ekki er beðið um breytingar. Athugasemdirnar voru reyndar fleiri en ég bjóst við en þá er bara að bretta upp ermar og skella sér í lokahnykkinn. Aðalatriðið er að ég stóð vörnina og er því svona hérumbil orðin doktor. Enda hafa vinir mínir verið að prófa hvað fer best saman: Dr. Jóhannsdóttir, Dr. Stína, Dr. Kristín, Dr. J. Ég er hrifnust af Dr. J og myndi þar með feta í fótspor körfuboltasnillingsins Julius Erving.

Myndin hér á síðunni er tekin þegar ég er nýkomin út af vörninni og með mér er Peter vinur minn sem varði sína ritgerð fyrir jólin. Ég er svo úrvinda að ég náði ekki einu sinni að brosa fyrir myndina svo það mætti halda að ég væri ekkert ánægð með að ljúka þessu prófi.En það er nú öðru nær. Það er mikill léttir að vera búin með þetta en mér mun líða enn betur þegar ég er búin að skila inn ritgerðinni.

Á laugardaginn var liðið ár frá því Ólympíuleikarnir voru settir, 12. febrúar 2010. Í því tilefni var heilmikið partý í borginni og meðal annars var Ólympíueldurinn tendraður á ný. Reyndar var mígandi rigning allan daginn sem gerði það að verkum að ég nennti ekki út en um kvöldið fór ég svo í heljarinnar partý þar sem komu saman þeir fyrrum starfsmenn sem enn eru í borginni. Þar hitti ég fjölda félaga. Suma hefur maður ekki séð í heilt ár, aðra hitti ég reglulega enda breyttust þeir úr vinnufélögum í vini. Mikið var þetta skemmtilegur tími þarna í fyrra.

 

Jafnrétti til náms

Í dag las ég sorglega frétt um einstæða móður í Ohio, Bandaríkjunum, sem nýlega var dæmd í tíu daga fangelsi og þriggja ára skilorðsbundinn dóm fyrir það eitt að senda börnin sín í skóla utan síns hverfis. Hún býr í fátæktarhverfi í Akron, Ohio, hinum svokölluðu 'projects', og skólinn sem þjónar hverfinu er einn þessa skóla þangað sem börnin eru send yfir daginn án þess að nokkur metnaður sé lagður í að mennta þau. Við höfum öll séð bandarískar kvikmyndir sem taka þesslags skólakerfi fyrir. Hver man ekki eftir Michelle Pfeiffer í Dangerous Minds. Framtíð barnanna í þessum skólum er dökk og kraftaverk þarf helst að gerast til að fólk á þessum svæðum nái að flytjast úr þessum hverfum.

Þessi kona, Kelley Williams-Bolar, þráði betri framtíð fyrir börnin sín. Sjálf vann hún að kappi ásamt því sem hún gekk í skóla til að verða kennari. Hún skráði börnin sín til heimilis hjá föður sínum sem bjó í öðru og betra skólakerfi. Þegar þetta komst upp var hún handtekin, send til dómara og sagt að hún hafi svikið $30,500 US út úr skólakerfinu í formi skólagjalda. Faðir hennar var einnig dæmdur fyrir þjófnað. 

Ofan á þetta er Kelley nú með óhreint sakavottorð og mun aldrei fá að nota kennaramenntun sína (sem hún var nærri búin með) því í Bandaríkjunum fá kennarar ekki að kenna ef þeir eru ekki með hreint sakavottorð.

Framtíð Kelley og dætra hennar er því nær að engu orðin og hún er dæmd til þess að komast aldrei út úr þeirri félagslegu stöðu sem rak hana til þess að grípa til þessara ráða.

Ég veit ekki hvernig Bandaríkjamenn ætla að leysa félagslegu vandamál sín og þá sérstaklega skólamál, en það er nokkuð ljóst að þar í landi ríkir ekki jafnrétti til náms.

Veðrið í Bandaríkunum

Veður í Bandaríkjunum sýnir vel hversu stórt landið er og hversu ólíkir landshlutarnir. Í þessari frétt er sem sagt sagt frá því að frostið á austurströndinni er um tuttugu gráðu og um fjörtíugráður í miðvesturríkjunum. Þetta á þó væntanlega aðeins við um nyrðri ríki miðvesturríkjanna. Hitinn í Kansas City er t.d. um ein gráða þessa stundina. Sömu vetrarhörkur ríkja ekki á vesturströndinni. Hiti í Seattle er níu gráður og sól. Í Los Angeles er 21 gráðu hiti. Það eru fjórtán gráður í Houston.

Ég fann vel fyrir þessu þegar ég flutti frá Winnipeg til Vancouver. Frost er mikið í  kringum tuttugu gráður í Winnipeg í janúar og fer gjarnan niður fyrir þrjátíu. Í Vancouver er hiti vanalega fyrir ofan núllið. Á móti kemur að sumrin í Winnipeg eru funheit en svalari hér á vesturströndinni. Sjórinn jafnar út hitann og því eru öfgarnar minni við sjóinn en þeir eru inni í miðju land. Mér fannst t.d. alltaf merkilegt í Winnipeg að hiti var mestur um fjögur leytið þótt sólin væri hæst á lofti um hádegi. Maður fattaði þá ekki heldur að líkur á bruna voru mestir um hádegi. Einhvern veginn tengdi maður það við hitann. 

Annars hef ég aldrei upplifað aðra eins hita eins og fyrsta sumarið mitt í N-Ameríku þegar við keyrðum frá Winnipeg til San Francisco og til baka. Leiðin suðvestureftir var ekki of erfið. Við keyrðum í gegnum Kanada til Lethbridge í Alberta, þaðan til Vancouver og síðan beint í suður í gegnum Seattle og Portland. Á leiðinni heim fórum við hins vegar í gegnum Nevada og síðan upp Idaho og Montana til Lethbridge. Hitinn í Nevada var ógurlegur og engin loftkæling í bílnum. Ég keypti plöntuúðara, fyllti hann af vatni og sprautaði svo yfir mig sem mest ég gat til að kæla skinnið. Einu sinni stoppuðum við á svona 'reststoppi' sem eru alls staðar meðfram þjóðvegum í Bandaríkjunum. Þetta var í eyðimörkinni miðri og ég var skíthrædd við að rekast á eðlur, snáka og sporðdreka en þurfti að pissa og að kæla mig. Ég fór undir vatnsbunu og rennbleytti mig. Fór svo á klósettið og aftur út. Ég var orðin þurr áður en við settumst aftur inn í bílinn. Varð að bleyta mig aftur. Fyrst eftir að ég settist rennblaut í bílinn og áður en hitinn þurrkaði mig á ný var þægilegasti tími ferðarinnar. 

Ég lærði af því að keyra aldrei í gegnum þennan hluta Bandaríkjanna aftur að sumri til án þess að vera í  loftkældum bíl. 

En nú er ég komin langt út fyrir efnið.

Fimbulkuldi í Bandaríkjunum

Kínverjar á móti deyjandi fólki

Nú liggur fyrir áætlun um að byggja svokallað 'hospice' á svæði Háskólans í Bresku Kólumbíu, en 'hospice' er nokkurs konar sjúkraheimili ætlað dauðvona sjúklingum. Á undanförnum dögum hafa komið fram hörð mótmæli gegn þessari áætlun frá kínverskum íbúum svæðisins, sem allir búa í stórri blokk við hliðina á hinu áætlaða byggingasvæði. Þeir segja að það sé gegn menningu þeirra að hafa fólk deyjandi í bakgarði sínum. Þeir vilji ekki sjá drauga á sveimi. Kínverska menningarfélagið í borginni hefur nú staðið upp til að gagnrýna þessa fyrrum landa sína og segja að í kínverskri menningu sé einmitt mikið lagt upp úr því að fara vel með sjúka og aldraða og það sé því alls ekki gegn kínverskri menningu að byggja þarna hospice. Þetta er því orðin ein hringavitleysa, og margir vilja trúa að eigendur íbúða blokkarinnar séu fyrst og fremst að hugsa um söluverðmæti íbúða sinna og noti draugana sem fyrirslátt.

Eins og gefur að skilja hafa komið frammargar gagnrýnisraddir á þessi viðhorf íbúanna, og meðal annars verið bent á að þetta fólk er enn lifandi og á að eiga kost á bestu mögulegu umönnun. Þetta er ekki kirkjugarður eða líkbrennsla. Viðbrögð þessa fólks eru í raun þau sömu eins og þegar byggja á áfangaheimili fyrir fanga, eða meðferðarstofnanir fyrir eiturlyfjasjúklinga. Maður getur skilið, svona ef maður reynir, af hverju fólk vill ekki eiturlyfjaneitendur eða fyrrum glæpamenn í  kringum börnin sín - en veikt fólk inni á sjúkrastofu????? Þetta er fáránlegt. Hugsið ykkur að vilja ekki búa við hliðina á sjúkrahúsi því fólk deyr þar inni?

Annars er þetta vandamál sem aldrei hefði átt að koma upp, því háskólinn hefði aldrei átt að láta eftir svæði undir blokkir, aðrar en þær sem tilheyra háskólanum. Á sama tíma og ekki er hægt að bjóða nemendum upp á niðurgreitt húsnæði er verið að fylla lóðirnar af fólk sem ekkert hefur með háskólann að gera. Ég skil ekki einu sinni af hverju þetta fólk vill búa þarna. Ég meina, þetta er háskólalóð og allt fullt af nemendum. Aðeins ein kjörbúð er á svæðinu og hún kom bara í fyrra. Ég geng í skólann en hef aldrei viljað búa á svæðinu. En nei, þeir hafa verið að selja hverja lóðina á fætur annarri og upp hafa risið rándýr húsnæði sem eingöngu eru ætluð þeim sem nóg hafa á milli handanna. Og það er oft fólkið sem hefur keypt sér ríkisborgararétt í landinu. Aðallega fólk frá Hong Kong. Fólk þaðan hefur streymt til landsins á undanförnum árum og svo framarlega sem það fjárfestir í borginni fyrir ákveðna upphæð eru engin takmörk sett á hversu margir koma inn. Á sama tíma er verið að takmarka geysilega innflutning fólks, t.d. frá Evrópu, af því að það hefur ekki eins mikið á milli handanna. Ég þekki eitt dæmi þar sem stór hópur nemenda sóttu um landvistaleyfi til að hefja nám í ákveðnu fagi. Hópurinn var fremur einsleitur, einn Íslendingur, einn Þjóðverji og afgangurinn asískur. Þegar til kom var báðum Evrópubúunum hafnað en allir Asíubúarnir fengu leyfið. Skrítið.

Ég er ekki að skrifa þetta útaf einhverjum rasisma - ég á góða vini af asískum uppruna. En það er ekki eðlilegt hversu miklu auðveldara það virðist vera fyrir fólk frá Asíu að fá landvistarleyfi en fólk frá öðrum stöðum. Í þessari umtöluðu blokk á UBC, t.d., eru 80% íbúanna frá Asíu. 80% í einni blokk á háskólasvæði. Í Richmond, sem er svona Kópavogur sunnan við Vancouver er talið að um 60% allra íbúa borgarinnar sé af asískum uppruna. Ég hef heyrt hærri tölur. Flest skilti borgarinnar eru bæði á ensku og kínversku, þótt franska sé hitt opinbera tungumálið. Á sama tíma fær t.d. fólk frá Póllandi ekki einu sinni leyfi til að heimsækja landið, því yfirvöld eru svo hrædd um að fólkið ætli sér að setjast bara að. Já, svona er nú hringavitleysan.

Mér finnst innflutningur fólks eðlilegur, sérstaklega í eins stóru landi og Kanada þar sem nóg er af landsvæði og vitað er að landið þolir ekki bara fólksfjölgun heldur þarf á henni að halda. En það verður að hafa einhvers konar samræmi í því hverjir fá að flytjast til landsins. Svona bland í poka dæmi. Það gengur ekki að einn menningarhópur fái að streyma inn á meðan öðrum er bannað að koma. Jájá, það kemur landinu vel að fá inn fólk með mikla peninga, en peningar eru ekki allt. Það verður líka að huga að svo mörgu öðru.

 

Árið á feisinu

Það er forrit á Feisinu þar sem maður getur fengið stutt yfirlit yfir statusana sína á árinu. Hér er árið 2010 hjá mér samkvæmt Facebook:

Fyrsti blaðamannafundurinn með ensku/frönsku var haldinn í dag. Bíðum þar til á föstudag og þá fer allt á fullt með fimm tungumál! – langir dagar... – Wooooooooooooo...Ólympíuleikarnir eru hér. Og þvílík sýning!!! Sá Danaprins (elska hann), Noregsprins og Svíaprinsessu!!!! – sá tvo hokkíleiki í kvöld og í báðum var farið í vítakeppni. Þvílíkur dagur!!! Og að sjá Demetra vinna Rússana... – Guð minn góður, þvílíkur dagur. Kanada vann Ólympíugullið, frábær lokaathöfn með Neil Young, og síðan partý, partý, partý. Partýið í sjónvarpshöllinni fær fyrstu verðlaun! – Tók allt dótið úr blaðamannahöllinni og lokaði ICS skrifstofunni. Eftir sex vikur var erfitt að segja bless...en UBC Thunderbird Arena, hér kem ég!!!! – sá (í sjónvarpinu) Nasri skora fyrir Arsenal eitt flottast mark sem skorað hefur verið!!!! Þvílíkir hæfileikar. – Og nú erum við að gera þetta allt saman aftur. Ólympíuleikar fatlaðra! – Frábær tími í Whistler á síðasta degi Ól fatlaðra. Buffalo Bill's breyttist í Toby's. – er að gera kanadísku skattskýrsluna. Kanadamenn þyrftu að læra af Íslendingum hvað þetta snertir. – Frábær sigur Canucks. – las ástandskaflann í heilu lagi án þess að taka pásu (hey, hann er 50 blaðsíður og mjög flókinn), og gerði heilmargar athugasemdir. Ég hlýt að hafa ferskt útlit á þetta núna. – Fram allir verkamenn/og fjöldinn snauði/því fáninn rauði/því fáninn rauði. – heyrði náunga (merkingarfræðing) segja að hann hafi 'got volcanoed' í Póllandi. Ég geri ráð fyrir að það þýði að hann hafi orðið tepptur í Póllandi vegna ösku í loftinu – er að hugsa: Proto-Events! – Ef maður borðar íslenska kjötsúpu með kanadísku lambi, er maður á að borða íslenska kjötsúpu??? – Flestir enskumælandi segja að 'I'm loving X' sé tímabundnara ástand en 'I love X'. Ætli McDonalds viti þetta??? i'm loving it. – hjólaði 40 kílómetra í dag með Elli – skilur ekki hvað hefur komið yfir Íslendinga. Fór skynsemin með peningunum? – Stína er bæði anagram fyrir Saint og Satin! – Wiiið mitt hefur hætt að segja mér að ég sé of feit. Það er nú gott (það segir núna að ég sé eðlileg!!!) – Til hamingju Kanadamenn. Vonandi njótið þið dagsins. – álítur Alan Rickman frábæran leikara. – á stefnumót við Ringo! – Guð minn góður, Chris Isaak er æðislegur. Í hvert sinn sem ég sé hann á tónleikum skemmti ég mér frábærlega. Ótrúlega fyndinn náungi. Og magnað band sem hann hefur. – Því eru kenningar um generics alltaf svoooooo flóknar? – is progressivizing a habitual. – Jæja, mér tókst það. Kláraði hálf maraþon á tíma sem ég er ánægð með!!! Jei!!! Gallinn var að það sjokkeraði bílinn minn svo svakalega að hann dó. Í PoCo. – Að skrifa doktorsritgerð er að gera mig að betri gítarleikara. – Athyglisvert að uppáhaldsþjálfararnir mínir eru AV og AW. – skrifa skrifa skrifa. Vill einhver veðja á hvaða dag ég verð brjáluð? – Búin að skila ritgerðinni til External. Farin að klifra til að halda upp á það.

Rangur titill á Coe - held ég

Það getur bara ekki verið að Sebastian Coe sé forseti bresku ólympíunefndarinnar því hann er nefnilega forseti undirbúningsnefndarinnar fyrir Ólympíleikana í London 2012 og það myndu því vera hagsmunaárekstrar ef hann væri á sama tíma forseti bresku ólympíunefndarinnar. T.d. varð hann að segja lausu starfi sínu hjá FIFA þegar hann fór að vinna að umsókn Breta um Heimsmeistaramótið í knattspyrnu 2018 þannig að hann gæti varla unnið báðum megin við borðið hjá ólympíunefndunum. Ég giska á að átt sé við undirbúningsnefndina fyrir London2012 en ekki bresku ólympíunefndina. 

Rooney í Ólympíulið Breta?

Almennilegt vetrarveður

Nú er almennilegt illviðri á Akureyri. Snjóar og skefur svo vart sér út úr augum. Við pabbi létum það reyndar ekki stoppa okkur frá göngutúr. Klæddum okkur bara vel, settum upp skíðagleraugu og óðum svo snjóinn. Mér þykir svona auðvitað bara skemmtilegt enda sjaldan að ég komist í almennilegan snjóstorm. Þetta snjóar aldrei neitt neitt í Vancouver. Reyndar þarf bara nokkur korn svo allt lokist þar enda engir með almennileg snjódekk og borgin ekki viðbúin ófærð. En hér á Akureyri kippir maður sér lítið upp við svona veður.

Reyndar var ég að verða svolítið skapvond í dag á því að geta ekki hreyft mig. Ég er vön að vera á sífelldum þönum, fer út að hlaupa, spila fótbolta, geng mikið. Ég reyndi að fara út að hlaupa fyrir nokkrum dögum en það var svo mikil hálka að ég varð sífellt að vera að passa mig. Hljóp smávegis, tiplaði svo á ís, hljóp svo smá, tiplaði á ís... Fór í mat til bróður míns í kvöld og ætlaði að labba annað hvort þangað eða heim, en veðrið var svo vaðvitlaust að ég lagði ekki í það. Þess vegna fór ég í göngutúrinn í kvöld. Svo ég fengi einhverja hreyfingu.

Ég hef stundum hugsað um það hvað myndi koma fyrir mig ef ég fótbryti mig. Ég held svei mér þá að ég yrði klikkuð. Ég yrði feit og skapvond. Hef alltaf verið svona. Amma sagðist einu sinni myndu gefa mér pening ef ég gæti setið kyrr í fimm mínútur. Þá var ég sirka tíu ára. Mér tókst að sitja kyrr í tilætlaðan tíma en það var rosalega erfitt. Vanalega var ég alltaf að fara kollhnís eða í handahlaup, eða bara hlaupa eitthvað um. Fór í fimleika og á skíði, stundaði svo frjálsar og fótbolta. Er enn að.

En sem sagt, snjókoma og skafrenningur á Akureyri í kvöld. Svona rétt til að minna mig á veðrið á Íslandi. Stuð.

Góð byrjun á nýju ári

Nú er kominn þriðji janúar og ég hef ekki enn notað þennan miðil til að óska öllum gleðilegs nýs árs svo ég nota tækifærið nú og óska ykkur öllum velfarnaðar á árinu sem nú er gengið í garð.

Árið 2010 var yfir höfuð gott ár. Það byrjaði með vinnu við Ólympíuleikana og þegar Ólympíuleikum fatlaðra lauk í mars tóku við skriftir. Ég eyddi næstu níu mánuðum fyrir framan tölvuna, ýmist heima hjá mér eða á kaffihúsum og lauk við doktorsritgerðina. Skilaði henni loks í byrjun desember og á svo að verja núna í febrúar.

Utan við Ólympíuleikana var árið svo sem ekkert sérlega skemmtilegt því ég átti ekki tök á því að taka mér neitt frí, ferðast eða gera mikið til að lífga upp á lífið, en það var nauðsynlegt að taka á ritgerðinni með öllu því sem ég átti svo ég gæti loksins lokið námi. En auðvitað fékk ég tækifæri á einstaka skemmtilegum dögum.

Ég fór t.d. niður til Seattle á tónleika með Ringo Starr, sem var ákaflega gaman. Ég hljóp mitt fyrsta hálfa maraþon og náði að hlaupa undir þeim tíma sem ég setti mér. Þá gekk ég nær vikulega á Grouse fjall sem hjálpaði við að koma mér í gott form og losna við aukakílóin sem bættust á í Ólympíutörninni. Ég hjólaði líka meira en ég hef gert og spilaði fótbolta tvisvar til þrisvar í viku.

Talandi um fótbolta. Liðið sem ég spila með, Presto, hefur nú í haust gert betur en nokkru sinni í sjö ára sögu félagsins. Við höfum unnið níu leiki og tapað tveim. Það eru tveir eða þrír leikir eftir áður en úrslitakeppnin hefst og ef við stöndum okkur vel í þeim ættum við alla vega að ná öðru sæti deildarinnar. Mig minnir að við höfum einu sinni lent í þriðja sæti en það var fyrir tveim árum.

Það gengur líka vel í hokkíinu. Liðið sem ég fylgist með þar, Vancouver Canucks situr nú í fyrsta sæti deildarinnar, en það er í fyrsta sinn síðan ég byrjaði að fylgjast með hokkíi fyrir nokkrum árum. Enda hefur gengið ótrúlega vel og liðið hefur unnið 10 af síðustu 12 leikjum. 

Ég var líka ánægð með áramótin. Svo mikið betri en í fyrra. Enda fékk ég að halda upp á þau á Akureyri en ég vil hvergi vera um áramót en hér. Jólin eru alltaf ágæt, alveg sama hvar ég er, en áramót eru aldrei skemmtileg nema heima í heiðardalnum. Mér fannst annars alveg ótrúlegt hversu mikið var skotið upp af flugeldum og var ekki að sjá á að enn væri kreppa í landinu. Og áramótaskaupið fannst mér bara býsna gott þótt ég þyrfti að fá útskýringar á einstaka atriðum enda vita svona útlendingar eins og ég ekki um allt sem gerist á landinu þótt ég lesi netmoggann daglega.

En árið 2011 lofar sem sagt góðu. Byrjunin er alla vega frábær. Flugeldar og brenna á Akureyri, afmæliskaffi pabba á nýársdag, skotferð til Húsavíkur að heimsækja Húsavíkurarm fjölskyldunnar þann annan, Canucks á toppi NHL deildarinnar...ég get ekki beðið um betra upphaf nýs árs. Við skulum vona að þetta sé vísir að því sem koma skal.

Megi 2011 verða magnað ár!