Þurfum að losna við Stephen Harper

Ég hef akkúrat ekkert álit á Stephen Harper og ég vona að fljótlega þurfi að boða til nýrra kosninga. Reyndar er hinn svokallaði Frjálslyndi flokkur, sem líkastir eru framsóknarmönnum (miðju flokkur sem sveiflast í allar áttir), ekki sérlega trúverðugur heldur en stóð sig þó miklu betur en íhaldsmennirnir. Þegar ég flutti fyrst út til Kanada var Jean Chretien forsætisráðherra landsins og hann var býsna slunginn stjórnmálamaður. Hann var þolanlega vinstrisinnaður, gáfaður og sanngjarn. Ég átti reyndar erfitt með að hlæja ekki að honum en hann var að hluta lamaður í andliti og þegar það bættist við franska framburðinn hans (hann er frá Quebec) hljómaði hann einfaldlega svo hrikalega hlægilega. Ég veit að þetta var ljótt af mér, en þegar spilaðar voru upptökur með honum í morgunfréttunum, og ég nývöknuð, þá veltist ég um af hlátri. Ég skammast mín hrikalega. Á hinn bóginn hafði ég mikið álit á honum sem stjórnmálamanni. Paul Martin, sem tók við af honum, var allt annar handleggur, miklu hægrisinnaðri, mun meira í rassinum á Bush, og opnaði hann leið íhaldsins að valdastóli. Nú hefur flokkurinn kosið nýjan leiðtoga, Stephan Dion, annan frans-kanadískan, og það virðist einfaldlega hafa dugað betur fyrir frjálslynda að hafa leiðtoga frá Quebec. Trudeau, t.d. er enn tilbeðinn sem guð og er þar á stalli með hokkíleikurunum Maurice Richard og Wayne Gretsky. Dion er hins vegar umdeildur og ég veit ekki hvort hann nær að sameina kjósendur nóg til þess að velta Harper-stjórninni.

 Annars myndi ég kjósa NDP (New Democratic Party) ef ég hefði kosningarétt. Þeir stjórnuðu Manitoba þegar ég bjó þar og stóðu sig geysilega vel. Þeir hafa hins vegar ekki nægilegt fylgi á landsvísu til að ógna stóru flokkunum tveimur hægra megin við þá. Það veldur því að kjósendur  NDP kjósa vanalega Frjálslynda í ríkisstjórnarkosningum því þeir vilja að atkvæði sitt gildi. Sama á við sósíalista og græningja. Það þýðir að enginn þessa flokka nær verulegu flugi í ríkisstjórnarkosningum sem er ástæða þess að stóru flokkarnir tveir ná um sjötíu prósentum, sameiginlega.

Annars eru sjtórnmálin í Kanada mjög sérkennileg því hver flokkur er eins og margir flokkar þegar á heildina er litið. Frjálslyndi flokkurinn er til dæmis miðjuflokkur í landsmálapólitíkinni og er þar mótvægi við íhaldsflokkinn. Hér á Bresku Kólumbíu, hins vegar, er sami frjálslyndi flokkur hægra megin og berst þar við demókrata sem er vinstri flokkur. Íhaldsmenn mælast ekki hérna. Í Manitoba kusu flestir frjálslynda í ríkisstjórnarkosningum en í fylkiskosningum fékk frjálslyndi flokkurinn aðeins einn mann, en valdabaráttan stóð á mili demókrata og íhaldsmanna. 

Annað óþolandi atriði við kosningar hér eru einmenningskjördæmin. Það skapar ógurlegt ójafnvægi. Í síðustu kosningum fékk NDP t.d. 17.44% atkvæða á landsvísu en aðeins 29 sæti. Bloc Québécois, hins vegar, sem eingöngu býður fram í Quebec fékk aðeins 10.46% atkvæða á landsvísu (öll í Quebec) og 51 sæti. Þeir fá sem sagt næstum tvöfalt fleiri sæti en NDP þrátt fyrir að hafa aðeins 2/3 af fylginu. Það er vegna þess að í Quebec voru þeir svo oft stærsti flokkurinn og fengu því svo marga menn. Fylgi NDP dreifist svo mikið að aðeins tuttugu og níu sinnum fengu þeir mest fylgi. Ég er mun hlynntari kosningakerfinu á Íslandi.

„Ríkisstjórn með hjálpardekk“