Að fá far hjá löggunni

Hér í gamla daga fékk ég oft far hjá lögreglu. Var hins vegar aldrei drukkin þegar þannig bar undir (enda aldrei drukkin). Í þessum tilfellum var yfirleitt um að ræða lögregluna á Ísafirði og skutlið oftast upp fjallið í skíðaskála þeirra Ísfirðinga.

Þegar keppt var á skíðamótum á Ísafirði gistum við alltaf í skíðaskálanum uppi í fjallinu og þangað gengu ekki mjög reglulegar rútuferðir. Því var það svo að ef við krakkarnir vildum skreppa niður í bæ var ekki um annað að ræða en að labba eða húkka far. Það var svo sem ekki mikið tiltökumál að rölta þetta niður brekkuna en gangan var löng til baka og þá áttum við það til að stoppa lögregluna og biðja hana að skutla okkur upp í fjallið. Þetta var yfirleitt ekki vandamál og Ísafjarðarlögreglan einstaklega væn. Ég man eftir því að einu sinni þurftu þeir fyrst að sinna einhverju erindi í nýjasta hverfi bæjarins (nálægt flugvellinum) og þá hrúguðu þeir okkur krökkunum bara inn í bílinn og tóku okkur með þangað áður en þeir brunuðu upp í fjall. Þessir menn voru alltaf yndislegir og komu virkilega vel fram við okkur. 

Lögreglan á Sigló var ekki eins skemmtileg. Einu sinni sem oftar gistum við inni á Dal (þáverandi skíðasvæði Siglufjarðar sem síðar varð fyrir snjóflóði) og það var líka býsna langt að ganga. Þetta var á skíðalandsmóti og við höfðum öll skellt okkur á einhvern skemmtistað undir lok keppninnar. Það hafði enginn efni á leigubíl (ef það eru einhverjir leigubílar á Sigló) og fólk var of þreytt til að labba alla leið inn á Dal. Við sáum hins vegar lögreglubíl sem búið var að leggja og báðum þá um að skutla okkur frameftir. Þeir héldu nú ekki. Sögðust of uppteknir. Það sem þeir voru að gera var að fylgjast með pöbb bæjarins ef ske kynni að einhver kæmi fullur út. Það fannst okkur nú ekki merkilegt og gátum ekki séð að allt færi úr skorðum ef þeir skutluðu okkur þetta en þeim var ekki haggað. Við fengum að lokum far með gömlum manni á rússajeppa. 

Vildi fá far með lögreglunni til Reykjavíkur

Málverksýning og útisigur

Ég fór á opnun málverkasýningar í dag. Listamaðurinn er Heidi Maddess, fyrrverandi nemandi minn í íslensku hér í Vancouver. Sýning á verkum hennar opnaði í New Westminster í dag og eru öll verkin unnin á Íslandi eða undir íslenskum áhrifum og sýna íslenska náttúru. Margar myndanna voru alveg rosalega flottar.

Ég hef ekki séð hana síðan við sáum Björk á tónleikum hér í sumar og við tölum alltaf um að við þurfum að hittast oftar en svo verður aldrei neitt úr því. En við höldum alltaf sambandi samt sem áður og hún býður mér alltaf á opnanir sýninga sinna.

Það tók reyndar stóran hluta dagsins að fara þetta. Ég lagði af stað á sýninguna um þrjú leytið og var ekki komin heim fyrr en klukkan sjö, þrátt fyrir að hafa varla stoppað nema um hálftíma eða fjörutíu mínútur á sýningunni. Þetta er spölur að ferðast og hjálpar ekki til að strætó gengur sjaldnar á laugardögum.

Ég kom tímalega heim til að horfa á leik Vancouver við Colarado Avalanche sem leikinn var í Denver. Colarado var ósigrað á heimavelli og Vancouver liðið búið að missa 50% varnarmanna sinna í meiðsli. Það var því ljóst að þetta yrði uppávið. Reyndar var ég ekki sannfærð um að það væri svo slæmt að missa þessa leikmenn. Liðinu hefur ekki gengið sem skyldi og margir orðnir neikvæðir. Ég taldi því mögulegt að ungu strákarnir úr Manitoba gætu komið með neistann sem á þyrfti að halda. Það reyndist rétt og bæði Luc Bourdon, Alexander Edler og Jannik Hansen eru allt ungir strákar um tvítugt með takmarkaða reynslu í efstu deild en þeir spiluðu frábærlega.  Vigneault lék líka snilldarleik þegar hann setti Naslund á línu með tvíburunum (Svíalínan) og þessir þrír frábæru leikmenn sem allir hafa spilað langt undir getu í haust, náðu svona frábærlega saman að þeir skoruðu og lögðu upp þrjú af fjórum mörkum liðsins í 4-3 sigri. Hann er búinn að breyta stöðugt um línur í allt haust í von um að finna sigurlínuna en það er alveg sama hver hefur spilað með tvíbbunum, ekkert hefur almennilega fengið þá til að smella í gang. Fyrir leikinn í kvöld voru þeir sameiginlega með níu stig (mörk og stoðsendingar) en fengu sex í leiknum í kvöld. Loksins mátti sjá Vancouver spila eins frábærlega og þeir gerðu eftir jólin í fyrra. Á fimmtudaginn spila þeir í Calgary og svo á föstudag spila þeir aftur við Colarado nema á heimavelli. Ég mun sjá þann leik og það er reyndar leikurinn sem ég keypti upphaflega miða á (leikurinn á fimmtudaginn var aukaleikur fyrir mig af því að ég fékk miða á hálfvirði). Ég vona að þeir sigri þar því ég mun ábyggilega ekki hafa efni á að fara á fleiri leiki í vetur, nema aftur verði boðið upp á miða á hálfvirði.

Núna ætla ég að fara að sofa því ég spila leik á morgun (í fótbolta) á móti United Tigers og það er vissara fyrir okkur að vinna þann leik ef við viljum halda okkur í toppbaráttunni. 

Útsvar

Áðan horfði ég á spurningarþáttinn Útsvar frá því í gær. Mamma hafði sagt mér frá því að minn gamli kennari og vinur Erlingur Sigurðarson væri einn þátttakenda. Hef reyndar líka tengingar við hin tvö í liðinu. Leikkonan unga er systir hennar Ólu Siggu sem var með mér í bekk í MA og Pálmi er giftur frænku minni (eða það segir mamma mér).

Þetta var hinn skemmtilegasti þáttur og þetta segi ég ekki bara vegna þess að Akureyringar unnu. Það sem er skemmtilegt við þennan þátt er að margar spurningarnar eru ekki svo erfiðar svo maður getur sjálfur svarað slatta. Mér fannst alltaf gallinn við Spurningarkeppni framhaldsskólanna að spurningar voru yfirleitt svo níðþungar að maður vissi yfirleitt ekki svarið við neinum þeirra, og það er ekki endalaust hægt að skemmta sér yfir því hversu klárir þessir krakkar eru.

Hef annars verið að hlusta á Katie Melua eftir að ég las um að hún væri á Íslandi. Hún er alveg mögnuð. Hafði aldrei heyrt í henni áður en mun pottþétt hlusta meira á hana núna. 

Besta stjörnusýnin hingað til

Ég veit reyndar ekki hvað 'celebrety spotting' kallast á íslensku en 'stjörnusýn' verður að duga. Hér kemur sagan. Ég hringdi í Juliönnu í kvöld og þá var hún á leið í Richmond Centre verslunarmiðstöðina og spurði mig hvort ég gæti ekki hent mér upp í strætó og hitt hana þar. Tim, maðurinn hennar var í strákapartýi með vini sínum sem varð fertugur um daginn. Svo ég mætti Juliönnu en það tók sinn tíma svo klukkan var að nálgast átta þegar ég komst loks til Richmond. Og auðvitað var lokað klukkan níu. Julianna ætlaði þá að fara í Red Rock spilavítið þarna í Richmond og dró mig með. Ég hef aldrei farið í spilavíti áður og aldrei haft áhuga. Er ekki mikill gamblari. En ég fór með Juliönnu. Þar hittum við Tim og vini hans þrjá sem voru þarna komnir eftir go-cart og hlaðborð. Julianna er fjárhættuspilari og settist að einni vélinni sem byggð er á þáttunum The Munsters sem ég held við höfum aldrei séð á Íslandi. Alla vega, við sitjum þarna við vélina og skipumst á að ýta á takkann. Við unnum stundum og töpuðum stundum og ég held að þegar uppi er staðið höfum við tapað um 20 dollurum. Ég spilaði náttúrulega ekkert enda hef ég ekki efni á að spila upp á þessa fáu dollara sem ég á, en Juliönnu fannst skemmtilegra að ég tæki virkan þátt svo við gerðum þetta svona saman.

Og hér kemur að stjörnusýninni. Ég hef sagt frá því áður að ég hafi séð fræga fólkið en yfirleitt hef ég ekki orðið neitt sérlega spennt því oftast eru þetta smástjörnur sem mér er nokk sama um (nema þegar ég sá Janet Wright úr Corner Gas). Að þessu sinni sá ég leikara sem skiptir öllu meira máli. Hann er skoskur leikari sem ég kynntist um leið og ég flutti til Kanada því hann lék Mr. Vicks í þáttunum um Drew Carey. Eftir það sá ég hann í nokkrum bíómyndum og hef alltaf lagt mig fram eftir því að sjá allt það sem hann gerir. Nú síðast fékk hann svo starf sem umsjónarmaður þáttarins The Late Late Show á CBS. Ég sé hins vegar aldrei þessa þætti því þeir byrja ekki fyrr en um eitt eða tvö á næturnar.

Ef þið vitið ekki enn hver þetta er þá mun nafnið ekkert hjálpa ykkur en hann heitir Craig Ferguson og það er hann sem er á myndinni hér á síðunni. Magnaður grínisti og hann var einmitt með uppistand í spilavítinu þetta kvöld. Ég hefði þekkt hann strax þótt ég hefði ekki vitað það, en það var ferlega gaman að sjá hann þarna. Hann labbaði nokkrum sinnum fram hjá okkur og einu sinni stóð hann næstum því við hliðina á Jóhönnu þegar einhverjar kerlingar stoppuðu hann til að lýsa yfir hrifningu sinni. Ég sagði ekki neitt enda finnst mér að fræga fólkið eigi að fá að vera í friði, en það var gaman að sjá hann þarna.

Hvað er að gerast með mína menn?

Þangað til í gær hafði ég aðeins sé einn Canucks leik um ævina (með eigin augum, þ.e., ekki í gegnum sjónvarp) og það var 4-0 sigurleikur gegn Calgary í haust. En síðan þá hefur allt legið niður á við hjá Canucks og í gær töpuðu þeir sjötta heimaleik sínum. Skil ekki hvernig þetta er með þá, þeir hafa betra hlutfall í útileikjum en heima. Og nú hafa þeir tapað þremur leikjum meira en þeir hafa unnið og það hefur ekki gerst síðan 2002. Það eru því allir pirraðir og aðdáendur eru farnir að snúast gegn þeim. Ég skil reyndar ekki hvernig á því stendur. Áhorfendur eiga að standa með sínu liði þótt á móti blási og ég var virkilega hneyksluð þegar salurinn fór að púa á liðið í gær. Sérstaklega var púað á Roberto Luongo sem þó er mest elskaðasti leikmaður liðsins enda talinn besti markvörður í heimi af mörgum. Hann var hins vegar arfaslakur í gær og fékk á sig mörk úr fyrstu tveim skotunum í gær. Eins og myndin af videotron skjánum hérna sýnir þá skoraði Nashville úr fyrstu tveim skotum sínum að marki. Vancouver, hins vegar, sem ekki hefur gengið nógu vel að skjóta að marki það sem af er, hamraði á markið megnið af leiknum án nokkurs árangurs. Á myndinni hér hafa þeir skotið sjö sinnum að marki (þar sem stendur sog - shots on goal) og þau skot áttu eftir að komast á annan tuginn bara í fyrsta leikhluta. Allt í allt urðu skot að marki 29 á móti 15 hjá Nashville en staðan samt sem áður 0-3. Það var meira að segja svo slæmt að þegar Nashville skoraði þriðja markið þegar aðeins átta sekúndur voru eftir að leiknum, þá fagnaði salurinn. Fólki var greinilega misboðið.

En mér misbauð afstaða fólksins. Að púa á liðið þótt það tapi leik er skammarlegt. Að púa á liðið þótt þeir tapi nokkrum leikjum er skammarlegt. Maður á að standa með sínum mönnum, sérstaklega þegar aðeins um einn fimmti tímabilsins er liðinn. Margt getur enn gerst. Í fyrra gekk liðinu hrikalega illa fram að jólum en eftir jól settu þeir í spíttgírinn og enduðu á því að vinna norðvestur titilinn og komast í aðra umferð umspilsins um Stanley bikarinn. Þetta er langt frá því búið enn og fólk verður bara að hafa smá þolinmæði.

Auðvitað hefði ég viljað sjá þá vinna. Það er hreinlega miklu skemmtilegra að fara heim eftir sigurleik og andrúmsloftið í höllinni er gjörólíkt o.s.frv. En eins og ég segi, maður verður að reyna að vera jákvæður. Og mér fannst frábært að vera þarna.

Eins og sést hér á síðunni tók ég myndavélina mína með mér og tók myndir af svellinu. Var ákaflega ánægð með mitt 12x zoom enda hefði ég ekki getað náð neinum skemmtilegum myndum með gömlu vélinni. Bara ef ég ætti enn sterkari lensu eða ef ég hefði setið neðar. En hey, ég sá vel og skemmti mér vel (fyrir utan tapið) og það er pottþétt mögnuð skemmtun að fara á leik. 

Verst var að tveir varnarmanna Canucks meiddust í leiknum og báðir gætu verið fjarri góðu gamni í einhvern tíma. Kevin Bieksa lenti í samstuðu við Nashville leikmann og skauti hins skar djúpt inn í kálfavöðvann á honum. Síðast þegar ég heyrði var ekki vitað hversu alvarlegt þetta var en það leit illa út. Sami Salo sem var bara að leika sinn þriðja leik eftir meiðsli fékk pökk á milli auga og nefs og fékk djúpan skurð og var sendur á spítala. Óljóst með hann. Þetta þýðir að þrír af sex varnarmönnum liðsins munu ekki geta spilað á næstunni og það verður að kalla í varnarmann frá Manitoba að koma og spila með liðinu í Colarado í vikunni. Þvílík óheppni. 

Gangan yfir Granville brúna

Þegar ég fór á leikinn í kvöld ákvað ég að taka strætó niður að Granville og Broadway og labba svo þaðan niður að GM Place þar sem leikurinn fór fram. Þetta virðist ekki langt en tekur þó ótrúlega langan tíma að labba þetta, sérstaklega ef maður er með myndavél meðferðist. Ég smellti af nokkrum myndum og set tvær þeirra inn hérna.

      

Jarðskjálftar og þrumuveður

Þegar ég bjó í Reykjavík kom það iðulega fyrir að ég vaknaði nokkrum sekúndum fyrir jarðskjálfta. Það hlýtur að vera að einhverjar bylgjur hafi komið á undan skjálftanum sem vöktu mig. Alla vega átti ég það til að glaðvakna um miðja nótt og rétt náði að furða mig á því hvað hafði vakið mig þegar skjálftinn reið yfir.

Í nótt gerðist nokkuð svipað nema ekki vegna skjálfta. Ég glaðvaknaði allt í einu og lá þarna í myrkrinu og hlustaði á regnið bylja á húsinu í örfáar sekúndur þegar yfir reið þessi ógurlega þruma sem virtist hrista húsið. Og síðan ekki sögunni meir. Ég rölti fram á klósett fyrst ég var vöknuð, leit út um gluggann á hellidembuna fyrir utan en sá engar eldingar og heyrði engar fleiri þrumur.

Í Winnipeg voru þrumuveður mjög algengt, sérstaklega á heitum sumardögum. Þá áttum við Tim það til að draga gluggatjöldin vel frá herbergisglugganum og lágum svo upp í rúmi og horfðum á borgina lýsast upp. VIð vorum á elleftu hæð í borg með ekki mörgum háhýsum. Gluggarnir voru til suðurs og meira og minna eintóm einbýlishús eða þriggja hæða bloggir til suðurs. Það er svo skemmtilegt að horfa á þrumuveðrið á sléttunum. Himininn er svo stór og lýsist allur upp í svona veðrum. Maður sá æðarnar í eldingunni ótrúlega vel. Yfirleitt töldum við sekúndurnar á milli eldingarinnar og þrumunnar og gátum þannig séð hversu nálægt okkur veðrið var. Stundum kom þruma beint yfir blokkinni og hún titraði öll. Þá fannst okkur gaman.

Einu sinni vorum við að keyra heim frá Lethbridge í Alberta til Winnipeg og þegar við vorum nálægt Brandon, Manitoba sáum við þrumuveður beint suður af okkur. Það virtist fara á sama hraða og við þannig að í langan tíma gátum við horft á eldingarnar í suðrinu. Það var pínulítið erfitt fyrir Tim að keyra því þetta var svo fallegt. En algjörlega öruggt. Það er hins vegar ekki skemmtilegt að keyra inn í þrumuveður. Þrumuveður er eins og birnir. Frábært í fjarlægð.

Hrekkjavaka, hokkí, klukkubreytingar og så videre

Hér var Hrekkjavakan haldin hátíðleg í dag og allt fylltist af litlum skrímslum með poka að betla nammi. Við hér í húsinu vorum leiðindapúkar og höfðum útiljósið slökkt til marks um að hér væri ekkert nammi að fá. Það var af bitri reynslu. Fyrst árið mitt hér hlakkaði ég mikið til og hafði keypt helling af nammi til að gefa liðinu, en margir voru svo vanþakklátir að mér varð nóg um. Margir þökkuðu ekki fyrir sig og sumir kvörtuðu yfir því að það væru allir með eins nammi (það var hægt að kaupa ódýra poka með litlum nammistykkjum úti í kjörbúð og flestir nýttu sér það). Ég varð svo pirruð á frekjunni, og þegar bættist við að ég þurfti að hlaupa upp og niður stigann í tæpa tvo tíma (ég bý uppi í risi) þá ákvað ég að einu sinni væri nóg. Og þar með var hrekkjavökuþátttöku minni lokið. 

Á morgun fer ég hins vegar á hokkíleik og mun sjá Canucks spila á móti Nashville. Þetta er að öllum líkindum síðasta árið sem Nashville hefur hokkílið því þeir tapa milljónum dollara á hverju ári (fólk í Nashville hefur ekki áhuga á hokkíi, bara á kántrítónlist) og því er talið líklegt að liðið verði selt í vor. Líkur eru á að það verði selt til Kansas sem er fáránlegt því áður hefur verið reynt að vera með hokkílið í Kansas og það gekk ekki. Eigandinn var sama sem búinn að gera samning við ríkan Kanadamann sem ætlaði að flytja liðið til Hamilton (um klukkustund suður af Toronto) en einhverjir Kanar komu í veg fyrir það. Ég vil fá liðið til Winnipeg að endurnýja Winnipeg Jets. En alla vega, þetta verður síðasti séns til að sjá Nashville og það er eins gott að mínir menn vinni.

Á sunnudaginn verður klukkunni breytt. Hún verður færð fram um klukkutíma sem þýðir að það verður dimmt klukkutíma fyrr á kvöldin. Þetta ruglar mig alltaf. Og ég VERÐ að muna að breyta klukkunni á laugardagskvöldið því ég á að spila fótbolta klukkan ellefu á sunnudaginn og má ekki við ví að fara tímavillt.

Á morgun ætla ég að skella mér í Ikea og í Costco með Rosemary. Mig vantar nýjan standlampa í svefnherbergið því sá sem ég hef brotnaði og liggur nú upp að kommóðunni til að vera nýtilegur. Fyrir tveimur dögum rak ég mig í hann þegar ég var að hátta mig og fékk allt galleríið í hausinn. Það var ekkert þægilegt. Verð því að bjarga málum. Get ekki verið lampalaus því það er ekkert loftljós.

Hef ekkert annað að segja svo sem. Fór reyndar að klifra í dag og lallaði svo aðeins niður í bæ áður en ég kom aftur heim. Lærði næstum ekkert nema ég átti tvo fundi með nefndarmönnum mínum í morgun. Sem sagt, náði tveggja tíma vinnu. Það er nokkrum klukkutímum of lítið. En nú er ég farin að sofa - og þið hin eruð að vakna. Ég segi því ekki góða nótt við ykkur en hvísla því að sjálfri mér.