Snarvitlaust veður

Veðrið var brjálað hér í nótt og enn gnauðar í vindinum. Rok og rigning svo húsið hristist. Ég er ekki enn búin að heyra fréttir svo ég veit ekki hvort eitthvað svipað gerðist og í fyrra þegar þúsundir trjáa brotnuðu á einni nóttu. Talið er að veðurkerfið hafi breyst vegna mengunar í Asíu og þegar vonskuveðrin gerði í fyrra sögðu veðurfræðingar að Vancouver mætti eiga von á slíkum stormum núna árlega og þeir gætu jafnvel farið versnandi - jafnvel svo að þeir næðu yfir Klettafjöllin og myndu einnig skella sér yfir slétturnar. Um daginn voru greinar í blöðum um það við hverju fólk má búast og hvað allir þurfa að eiga ef illa fer. Þar er fyrst og fremst um að ræða langtíma rafmagnsleysi en einnig er mögulegt að vatnsból spillist eins og í fyrra og því þarf maður að eiga birgðir af vatni. Ég á það aldrei enda bíllaus og erfitt að birgja sig upp, nema að fara margar ferðir. En ég ætti auðvitað að eiga nokkra brúsa inni í skáp því það var ömurlegt í fyrra þegar maður varð að sjóða allt drykkjarvatn og svo varð vatnið flatt og ógeðslegt. Ég drakk allt of lítið vatn á því tímabili.

En ég vona það besta. Vona að rafmagn haldist og að vatnsbólin séu óhult. Svo framarlega sem það er í lagi má vindurinn gnauða.

Mér þykir reyndar rétt að taka hér fram að veðrið í nótt var ekkert verra en týpískur stormur á Íslandi. Maður hefði ekki kippt sér upp við svona veður heima og það er helst að maður hefði misst af skíðaferð því fjallið hefði verið lokað. Munurinn er fyrst og fremst sá að hér liggja allar rafmagnsleiðslur ofanjarðar og það þarf því ekki mörg fallin tré til þess að rafmagnið fari af (og tréin eru alls staðar) og vatnsbólið er einnig ofanjarðar og spillist mjög auðveldlega. Því veldur svona veður einfaldlega meiri vandræðum hér en á Íslandi. Og í öðru lagi þá er svona veður mjög sjaldgæft hér. Ég hef búið í Vancouver í fjögur ár og það var ekki fyrr en í fyrra sem við fengum svona storm eins og þann sem olli sem mestum usla. 

Lasin á minningardegi hermanna

Ég eyddi deginum í það að vera lasin. Svaf fyrst til tíu, fékk mér svo morgunverð og reyndi svo að læra svolítið af og til allan daginn en hafði ekki orku í að sitja lengi við. Sem betur fer fór ég á vídeóleigu í gær og leigt fyrstu tíu þættina af season 2 af Dark Angel. Horfði á fyrstu fimm í gær og átti því fimm eftir í dag. Horfði reyndar bara þrjá því að ég skreið uppí rúm og svaf hluta af deginum. Í kvöld sat ég svo alveg yfir sjónvarpinu því fyrst var The Amazing Race 12, síðan Desperate Housewives og að lokum Law & Order: CI. Sunnudagskvöld eru alltaf góð í imbanum. Ég skammast mín ekkert fyrir að hafa eytt megninu af deginum í svefn og sjónvarpsgláp. Maður á að gera það þegar maður er lasinn.

Vegna þessarar bölvuðu kvefpestar gat ég ekki spilað fótbolta. Ég var reyndar ákveðin að spila alveg þar til ég vaknaði í morgun. Þá var ég farin að hósta niður í brjósthol og þá er nú ekki gott að fara út að hlaupa. Sennilega hefði ég ekki heldur getað hlaupið hratt né lengi og varla verið mikil hjálp í mér. Stelpurnar geta hins vegar greinilega verið án mín því þær gerðu 2-2 jafntefli við smástelpuliðið sem við spiluðum við. Þetta var lið úr 21 árs og yngri deildinni sem var nýlega fært upp í okkar deild af því að það var einu liði of mikið í þeirra og einu liði of lítið í okkar. Þær eru náttúrulega þindarlausar smápíur sem geta spilað endalaust og við gætum verið mömmur þeirra, enda sumar í mínu liði komnar yfir fertugt og við margar að nálgast það. Þessar stelpur spiluðu í síðustu viku við efsta liðið í deildinni og unnu 2-0 þannig að mínar stelpur stóðu sig vel með jafnteflinu. Erkiféndurnir í North Shore Saints eru í fyrsta sæti en við höfum ekki enn spilað við þær og munum ekki spila við þær fyrr en eftir jól. Þangað til munum við spila við þrjú af fjórum neðstu liðunum og er vissara að vinna alla þá leiki til að eiga möguleika á öðru hvoru af efstu sætunum.

Vonandi líður mér betur á morgun því mig langar að klifra.

Annars er Remembrance Day í dag. Þá er hermanna landsins minnst. 

Veisla fyrir Paul og Bítlaaðdáendur

Paul McCartney og Bítlaaðdáendur ættu að gleðjast þessa dagana.

The McCartney Years
Eftir tvo daga kemur út DVD settið The McCartney Years sem inniheldur fjölda laga McCartneys eftir að samstarfi hans við Bítlana lauk. Þarna verður fjöldi tónlistarmyndbanda en einnig lög tekin upp á tónleikum og dekkar safnið um fjörutíu ára feril. 

Diskar eitt og tvö innihalda tónlistarmyndböndin. Það fyrsta er frá 1970, Maybe I'm Amazed, og þarna má líka sjá Say Say Say frá níunda áratugnum, The World Tonight frá tíunda áratugnum og síðasta lagið er Fine Line frá 2005. Það þýðir að ekkert myndbandanna sem gerð voru fyrir nýjustu plötuna komust inn í safnið.

Hægt er að horfa á myndböndin í réttri aldursröð eða í þeirri röð sem Paul setti þau sjálfur. Sú röð hentar betur ef fólk vill horfa á myndböndin og hlusta á upplýsingar Pauls sjálfs um þau.

Diskur þrjú hefur að geyma upptökur frá þremur tónleikum, Rockshow frá 1976 (vildi að þeir hefðu gefið út þá tónleika í fullri lengd enda frábærustu tónleikar allra tíma - sá þá í Nýjabíói á Akureyri fyrir löngu), Unplugged frá 1991 og Glastonbury 2004.

Það er hellingur af bónusefni á diskunum svo sem Let it be frá LIVE AID, viðtök við Melvyn Bragg og Michael Parkinson, heimildarmyndin Creating Chaos at Abbey Road ofl.

Hér má sjá nánar hvað er á diskunum:

DISC/TRACK LISTING DISC 1 1. Tug Of War 2. Say Say Say 3. Silly Love Songs 4. Band On The Run 5. Maybe I'm Amazed 6. Heart Of The Country 7. Mamunia 8. With A Little Luck 9. Goodnight Tonight 10. Waterfalls 11. My Love 12. C-Moon 13. Baby's Request 14. Hi Hi Hi 15. Ebony And Ivory 16. Take It Away 17. Mull Of Kintyre 18. Helen Wheels 19. I've Had Enough 20. Coming Up 21. Wonderful Christmastime Extras 1. Juniors Farm 2. Band On The Run 3. London Town 4. Mull Of Kintyre 2 5. The Southbank Show

DISC 2 1. Pipes Of Peace 2. My Brave Face 3. Beautiful Night 4. Fine Line 5. No More Lonely Nights 6. This One 7. Little Willow 8. Pretty Little Head 9. Birthday 10. Hope Of Deliverance 11. Once Upon A Long Ago 12. All My Trials 13. Brown-Eyed Handsome Man 14. Press 15. No Other Baby 16. Off The Ground 17. Biker Like An Icon 18. Spies Like Us 19. Put It There 20. Figure Of Eight 21. C'Mon People Extras 1. Parkinson 2. So Bad 3. Creating Chaos At Abbey Road

DISC 3 Rock Show 1. Venus And Mars 2. Rock Show 3. Jet 4. Maybe I'm Amazed 5. Lady Madonna 6. Listen To What The Man Said 7. Bluebird MTV Unplugged 8. I Lost My Little Girl 9. Every Night 10. And I Love Her 11. That Would Be Something Glastonbury 12. Jet 13. Flaming Pie 14. Let Me Roll It 15. Blackbird 16. Band On The Run 17. Back In The USSR 18. Live And Let Die 19. Hey Jude 20. Yesterday 21. Helter Skelter 22. Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band Extras 1. Live Aid 2. The Superbowl XXIV

Ef þið farið hingað: http://www.youtube.com/paulmccartney þá getið þið séð aðeins meira um þennan spennandi disk.

Ég vil þó taka það fram að þetta safn er alls ekki tæmandi og á Amazon.com hefur einhver náungi t.d. komið með lista yfir myndbönin sem gerð hafa verið við lög Pauls en sem ekki eru á disknum. Það hefði verið magnað að fá tæmandi safn. En kannski bæta þeir fjórða disknum við síðar.

 

Help (Deluxe)
Hin veislan sem boðið er uppá er útgáfa kvikmyndarinnar Help á dvd. Ég átti myndina á vhs og síðar sjóræningjaútgáfu á dvd en það sem boðið er uppá í Deluxe pakkanum er svo miklu meira:

Disc 1 (96 minutes)
-HELP! Theatrical Movie
Digitally restored and newly created 5.1 soundtrack.

Disc 2 (57 minutes)
- The Beatles in Help! 30 minute documentary about the making of the film with Richard Lester, the cast and crew. Includes exclusive behind the scenes footage of The Beatles on set.
- A Missing Scene Featuring Wendy Richard
- The Restoration of Help! An in depth look at the restoration process
- Memories of Help! The cast and crew reminisce
- Theatrical Trailers 2 US trailers and 1 Spanish trailer
- 1965 US Radio Spots - Hidden in disc menus

Deluxe Package also includes:
- a reproduction of Richard Lester s original annotated script
- 8 lobby cards
- poster
- 60-page book with rarely seen photographs and production notes from the movie

Á amazon.com er hægt að kaupa McCartney safnið og delux útgáfuna af Help fyrir $114.48. Það er mikill peningur en ætti að vera þess virði. Það er hægt að horfa á þessa gaura endalaust. Ég vil þó benda Íslendingum á að ef þið kaupið í gegnum Amazon verðið þið að hafa spilara sem spilar Zone 1 og sjónvarp sem spilar NTSC. Annars verðið þið fyrir vonbrigðum.

 

Frábær leikur í kvöld

Í kvöld fór ég að sjá Vancouver Canucks spila á móti Colarado Avalance. Þetta var annar leikur liðanna í ár og Vancouver vann fyrri leikinn 4-3 í Denver um síðustu helgi. Það var fyrsti leikurinn sem Colorado tapaði á heimavelli. Vancouver hefur ekki gengið sem skildi og sérstaklega átt erfitt með að vinna heima. Aðeins einn heimasigur í höfn það sem af er. Ég skrifaði um það um daginn hversu arfaslakir þeir voru gegn jafn arfaslöku liði Nashville, en í kvöld var annað upp á teningnum.

Canucks mættu til leiks um leið of flautað var (í stað þess að horfa á eins og stundum) og áttu frábæran leik fyrstu tvo leikhlutana. Þeir spiluðu svo vel á tímabili að jafnvel Vigneault var farinn að brosa á bekknum og hann er nú ekki vanur að sýna tilfinningar á meðan leik stendur. En þetta var bara svo ánægjulegt. Liðið sem hefur leikið síðustu þrjá leiki er einfaldlega annað lið en lék fyrstu 13 leikina. Miklu meiri harka, miklu meiri agi, miklu meiri vilji til þess að sigra.

Í byrjun annars leikhluta skoraði Svíinn Henrik Sedin fyrsta mark leiksins. Henrik er ekki vanur að skora. Það er tvíburabróðir hans Daniel sem vanalega setur pökkinn í netið, vanalega eftir sendingu frá Henrik. Því er talað um þá þannig að Daniel skorar en Henrik á stoðsendingarnar. Þetta mark var reyndar umdeilt því Henrik lyfti kylfunni í loft upp og sló háan pökk í netið. Sumir vildu meina að kylfan hafi verið of hátt uppi en eftir að hafa skoðað markið frá öllum sjónarhornum benti dómarinn á miðjuna í tákn um að þetta hafi verið mark. Það var líka eins gott því stuttu áður hafði löglegt mark verið flautað af þeim vegna fljótfærni dómara sem hélt að markmaður hefði pökkinn og flautaði sekúndubroti áður en honum var skotið inn. Ef síðara markið var ekki löglegt þá bætti það alla vega upp fyrir fyrra markið sem svo sannarlega var það.

Í lok annars leikhluta braut Daniel Sedin á einum Colorado manni og fékk tveggja mínútna brottvísun. Hann byrjaði því í boxinu þegar þriðji leikhluti hófst og þetta nýtti sér Liles hjá Colorado og jafnaði metin. Eftir það komst Colorado meir inn í leikinn og mannfjöldinn var farinn að ókyrrast. En Vancouver vaknaði aftur og þeir börðust eins og ljón síðustu mínúturnar áður en leiktíminn rann út.

Jafntefli eru ekki leyfð í hokkí og því er það svo að þegar jafnt er eftir venjulegan leiktíma er leikið áfram í fimm mínútur en svo er farið í vítakeppni. Til þess kom ekki því þegar um tvær mínútur voru liðnar af framlengingunni hamraði Henrik Sedin pökkinn í netið og sigurinn var okkar. Ég öskraði hærra en ég hélt ég gæti og stökk upp í loftið eins og vitleysingur. Þetta voru bara viðbrögðin við spennunni sem hafði ríkt allan tímann. Doug, maðurinn hennar Rosemary hafði orð á því að Henrik og Daniel hlytu að hafa skipt um treyju því Henrik skorar ekki oft og að hann skuli skora tvö í einum leik...hljómar miklu meira eins og Daniel. En þetta var greinilega dagur Henriks.

Það var ánægður hópur sem fór heim úr höllinni eftir þennan langþráða heimasigur.

Þess má líka geta að þótt Vancouver hafi ekki staðið sig sem skildi það sem af er (átta sigrar og átta töp) þá hafa þeir unnið alla sex leikina gegn liðunum í norðvesturriðlinum (sem þeir leika í og sem þeir unnu síðasta ár). Næstu fimm leikir verða líka innan norðvesturriðilsins og það er vonandi að þeir haldi áfram á sömu braut. Fyrir leikinn í kvöld voru þeir í fjórða sæti af fimm í riðlinum, aðeins Edmonton hefur staðið sig verr. Með sigrinum í kvöld komust þeir upp fyrir Calgary en Colorado og Minnesota hafa staðið sig mun betur - hafa 20 stig á meðan Canucks hefur aðeins 16.

En þetta er allt að koma. 

Svalanauðgarinn

Ég varð fyrir undarlegri reynslu á þriðjudaginn. Ég fór niður í bæ því ég þurfti að skreppa í búð og á eftir labbaði ég inn í Pacific Centre sem er molinn í miðbænum. Þar sem ég geng eftir ganginum tek ég eftir manni sem kemur til móts við mig. Hann var eitthvað svo útlifaður og undarlega klæddur að ég gat ekki annað en horft á hann þegar við mættumst. Hann leit beint á mig til baka og ég stirðnaði upp. Ég er 99% viss um að þetta var Paul Callow, svalanauðgarinn svokallaði, sem nauðgaði fjölda kvenna í Toronto á níunda áratugnum. Hann náðist að lokum og var sendur í tuttugu ára fangelsi og afplánaði allan þann dóm. Í febrúar síðastliðinn varð hann loks frjáls og fluttist til Surrey hér í Bresku Kólumbíu. Myndir af honum voru birtar í öllum fjölmiðlum í nokkra daga á eftir svo allir gætu þekkt hann og íbúum í Surrey var tilkynnt um að hann væri fluttur í borgina. Íbúar þar urðu að sjálfsögðu brjálaðir og voru haldnir margir mótmælafundir. Og ekki að ástæðulausu. Callow er ekki bara nauðgari, hann er óforbetranlegur. Hann var meira að segja sakaður um kynferðisárás á fangavörð á meðan hann var í fangelsi og hann hefur neitað allri endurhæfingu. Eina ráðgjöfin sem hann þiggur er frá þriðja árs háskólanema. Þá hefur hann sjálfur sagt opinberlega að hann hafi ekki trú á að hann geti hætt. Þessi maður á eftir að nauðga aftur.

Ég hef í raun ekki óttast hann né aðra kynferðisglæpamenn en það var virkilega erfitt að sjá hann og það var jafnvel erfiðara að hann sá mig. Guði sé lof að ég mætti honum í fjölmennri verslunarmiðstöð en ekki úti í skógi! 

Þegar gamlir hundar læra að sitja

Þótt ég ég sé komin hátt á fertugsaldur er ég alltaf tilbúin að prófa nýja hluti og læra eitthvað nýtt. Ég púa á öll orðatiltæki um að ekki sé hægt að kenna gömlum hundi að sitja. Þegar ég bjó í Manitoba lærði ég á snjóbretta. Hafði auðvitað alltaf verið skíðakona en brekkurnar í Manitoba voru of stuttar og of flatar til þess að ég hefði gaman af því að skíða þar, en þar sem ég kunni ekkert á snjóbretti fannst mér þetta upplagt tækifæri. Svo ég keypti mér bretti og aðrar græjur og fór á námskeið og lærði undirstöðuatriðin. Fljótlega var brekkan norðan Winnipeg of lítil fyrir mig svo ég fór að keyra tvo tíma í suðvestur í betri brekku. Þar var gaman að brettast og ég varð alveg þokkaleg.

Í Manitoba lærði ég líka gólfhokkí. Það er ekkert ósvipað hinu svokallaða bandí nema er leikið með almennilegum hokkíkylfum og gúmmíbolta. Ég hafði spilað bandí í menntaskóla en þar lærðum við svo sem enga tækni eða neitt almennilegt um leikinn. Það var því ekki fyrr en ég fór að spila gólfhokkí með kanadískum strákum sem ég lærði almennilega á íþróttina og það skapaði auðvitað líka þennan hokkíáhuga sem ég hef. 

Í sumar fór ég að spila frisbí leikinn 'ultimate' sem ég hafði aldrei spilað áður, en varð að gera eitthvað til að halda mér í formi á meðan fótboltinn var í sumarfríi.

Og nú er komið að enn einu takmarkinu. Ég ætla að læra að skauta almennilega. Ég geta skautað þokkalega áfram en ég kann illa að fara afturábak og ég get ekki stoppað. Það er reyndar ekki alveg rétt. Ég get stoppað ef ég er á listdansskautum með tönnum framan á. En það er ekkert skemmtilegt. Ég vil geta stoppað á hokkískautum. Enda hokkí auðvitað lokatakmarkið þegar ég get sett saman gólfhokkígetuna og skautagetuna. Ég skráði mig því á skautanámskeið fyrir fullorðna. Ég ætlaði alltaf að gera það í Manitoba en þar fann ég aldrei upplýsingar um skautanámskeið fyrir fullorðna - bara fyrir börn - og ég vildi alls ekki læra að skauta með þessum litlu fimm ára gömlu.

Þegar ég hringdi til að skrá mig bað ég um að vera sett á annað til þriðja stig því ég var viss um að ég þyrfti ekki á fyrsta stig. Þar var mér hins vegar sagt að ég gæti ekki sleppt stigi nema ég kæmi fyrst á staðinn og einhver starfsmanna skrifaði uppá að ég gæti farið beint á annað stig. Svo ég fór í gær og skautaði innan um öll litlu börnin. Mér var sagt að ég hefði rétt fyrir mér, ég hefði ekkert með fyrsta stigið að gera, svo ég mun fara beint á annað stig. Mikið rosalega var ég annars ánægð með að vera komin með skauta á fæturna. Hefur alltaf fundist gaman á skautum en skautaði sjaldan þegar ég var barn af því að ég var alltaf á skíðum. Þegar ég bjó í Manitoba fór ég reyndar stundum niður að Assiniboine ánni og skautaði niður að Forks, þar sem Assiniboine og Rauðáin mættust. Þetta var góð líkamsrækt. Hins vegar þurfti ég ekkert að kunna að stoppa svo ég lærði það ekki.

Fyrir tveimur árum fór ég á tímabili út með hokkíleikmanni sem einnig þjálfaði börn og konur í hokkí. Hann kenndi mér grunnatriðin í því að skauta afturábak og reyndi að kenna mér að stoppa en það gekk ekki alveg nógu vel. Við hættum saman áður en ég náði þessu. Þannig að nú verð ég að leita til atvinnumanns! 

Sorgarfréttir

Þegar ég kom heim núna í kvöld beið mín tölvupóstur frá mömmu og pabba með vondum fréttum. Fyrrverandi skólasystir mín, Herdís Hauksdóttir, fékk heilablóðfall síðastliðna nótt og lést. Hún var aðeins 38 ára gömul, þremur dögum eldri en ég. 

Við Hedda vorum saman í bekk frá því við vorum sex ára gamlar og þar til við kláruðum níunda bekk. Ég hef ekki séð hana oft síðan þá en frétti alltaf reglulega af henni í gegnum mæður okkar og þannig fékk ég að fylgjast svolítið með henni úr fjarlægð. Hedda var falleg stúlka sem frá unga aldri þjáðist af sykursýki og ég man hversu erfitt það var fyrir hana, sérstaklega á unglingsaldri þegar fjárráð urðu aðeins meiri og sælgæti varð stærri hluti af lífi krakka. Það er skrítið til þess að hugsa að næst þegar 9Ú úr Glerárskóla hittist verður Hedda ekki í hópnum. Hún er sú fyrsta sem fer.

Ég sendi mínar samúðarkveðjur til fjölskyldu hennar og vina. Ég mun ekki geta verið við jarðaförina þar sem ég er í Kanada en ég mun biðja mömmu og pabba að láta mig vita hvenær hún verður svo ég geti kvatt hana á sama tíma og aðrir.

P.S. Fann þessa mynd af henni á síðu leikskólans Álfaborg þar sem hún vann. Ég vona að þeim sé sama. 

Meira um íslenska njósnara

Ég var að horfa á sjónvarpsþáttinn Chuck sem fjallar um tölvuviðgerðarmann sem óvart verður hluti af  leyniþjónustu Bandaríkjanna. Í þættinum í gær fór fram eftirfarandi samtal:

John: New Intel suggested the professir is being haunted. INS interviews say that one witness at Fleming's class ideed Magnus Einarsson. He's a Icelandic spy.

Chuck: I'm sorry...Iceland does espionage?

John: Magnus buys and sells intel to the highest bidder. Iceland is not officially aware of his activities.

Sarah: It says here that the crossbow is his weapon of choice.

Chuck: Oh what...slingshot too inaffective?

Sko, Íslendingar farnir að vekja athygli sem vondu karlarnir. Flott hjá okkur!

Hinn sanni James Bond - William Stephenson

Ég var að horfa á heimildamyndina 'The True Intrepit' sem fjallar um leyniþjónustumanninn William Stephenson, sem var fyrirmynd Ians Flemings af James Bond. Það er ekki víst að allir Íslendingar viti að William þessi var sonur Guðfinnu Jónsdóttur frá Íslandi og William Hunger Stanger frá Orkneyum, en var frá þriggja ára aldri alinn upp af Vigfúsi og Kristínu Stephenson, í Winnipeg, Manitoba. Það má því segja að James Bond hafi verið íslenskur, rétt eins og Mjallhvít.

Fyrir nokkrum árum þegar ég bjó í Winnipeg hjólaði ég um Íslendingasvæðið í Winnipeg og tók myndir af öllum húsunum sem ég vissi að tengdust íslenskri sögu. Þar á meðal var húsið þar sem William Stephenson ólst upp. Þá var ég tiltölulega nýbúin að heyra af honum og sögu hans. Til eru a.m.k. tvær bækur sem fjalla um líf Williams, en samkvæmt þessum sjónvarpsþætti er margt rangt sem þar eru fjallað um.

Þessi mynd var almennt mjög athyglisverð og þar er skýrt frá hlutverki Williams í síðari heimsstyrjöldinni, og hlutverki hans sem aðalmannsins í leyniþjónustu Bandaríkjanna. Sagt var að J. Edgar Hoover hafi ekki verið mjög hrifinn af honum, enda átti hann það víst til að sveigja reglur eftir hentugleika. Þarna er því meira að segja haldið fram að Stephenson og hans menn hafi falsað upplýsingar sem þeir síðar gáfu Bandaríkjamönnum (þá unnu þeir fyrir Breta) og þessar upplýsingar áttu stóran þátt í því að Bandaríkin skelltu sér að lokum í stríðið. 

Ef ekki er búið að sýna þessa heimildamynd í íslensku sjónvarpi þá mæli ég eindregið með því að það verði gert. 

Klukkubreyting

Ég man aldrei eftir helvítis klukkubreytingunni. Það er alveg sama hversu oft ég heyri um það hvenær klukkunni verður breytt, þegar að deginum kemur man ég ekki neitt og stundum lendi ég í vandræðum út af þessu. Á haustinn er það reyndar ekki mikið vandamál því þá eru klukkurnar færðar aftur og það eina sem ég missti við það að breyta ekki klukkunni í gærkvöld var klukkutíma svefn. Ég stillti vekjaraklukkuna á átta og hún hringdi á réttum tíma, nema hvað þá var klukkan bara sjö. Ég sem hefði haft svo gott af því að sofa klukkutíma lengur.

Á vorin getur þetta valdið meiri vandræðum því þá er klukkan færð fram og maður mætir of seint á staði. Einu sinni náði ég að gleyma breytingunni svo kyrfilega að það var komið fram á mánudag þegar klukkan náði í skottið á mér. Þá bjó ég í Winnipeg og klukkunni hafði verið breytt á sunnudegi að vori, eins og alltaf, og ég hafði ekki gert neitt á sunnudeginum sem krafðist þess að maður mætti á ákveðnum tíma. Kennsla var búin og ég mætti því bara í vinnu þegar mér hentaði og enn krafðist þess ekkert að ég væri á neinum ákveðnum stað á ákveðnum tíma. Það var því ekki fyrr en á mánudagskvöldinu að klukkan skipti máli. Þá var kóræfing í Skandinavíukórnum og ég var vön að keyra á æfingar og grípa Gígju Sigurðar með mér. Í þetta skiptið hringdi hún í mig tæpum klukkutíma fyrir æfingu (hélt ég) og spurði hvort ég væri á leiðinni. Ég sagðist vera að borða morgunverð en ég kæmi fljótlega að sækja hana. Ætlaði að fara að tygja mig af stað svona korteri seinna. Hún benti mér á að það væru aðeins tíu mínútur þar til æfing hefðist og ég kom af fjöllum. Leit á klukkuna og sagði nei nei, það væri rúmur klukkutími þangað til. Ég varð auðvitað að hendast út í bíl, keyra á fullu til Gígju og rjúka síðan á æfingu þangað sem við komum alla vega fimmtán mínútum of seint.

En það að klikka á klukkunni hefur ekki breytt neinu því ég man enn aldrei eftir því þegar henni er breytt. Í morgun kom ég við á Facebook eftir að ég skoðaði tölvupóstinn minn og sá þá að einn vinkona mín hafði sett inn eitthvað um það hversu ánægð hún væri með það að geta sofið klukkutíma lengur. Þá leit ég  á klukkuna á tölvunni sem breytist sjálfkrafa og allt í einu mundi ég hvað gerðist í nótt. En í staðinn fékk ég lengri tíma til að lesa morgunblaðið (the Province, ekki Moggann) og fann tíma til að blogga. Það er svo sem ekkert til að kvarta yfir. Og hvað er líka að því að vakna klukkan sjö á sunnudagsmorgni?