Flensutími

Haustið og fyrri hluti vetrar eru yfirleitt undirlögð í flensu og kvef. Ég hef fengið flensusprautu undanfarin ár og finnst það alveg stórkostlegt uppfinning. Vanalega verð ég nefnilega svo ógurlega veik ef ég fæ flensu að ég er lengri tíma að ná mér. Þannig að ég byrjaði á þessu þegar ég var að kenna í Manitóba og hef haldið því áfram. Man ekki hvenær ég varð síðast almennilea lasin. Ég fæ reyndar kvefpestar og svoleiðis en það er nú yfirleitt viðráðanlegt. 

Þessa dagana er ég að berjast á móti kvefi. Nefið er fremur stíflað og ég finn það á því hversu máttlítil ég er að ónæmiskerfið er að berjast á móti einhverjum fjandanum. Ég held að ég ætli að vinna. Ég er búin að vera að bryðja sólhatt, drekka vatn, taka inn töflur sem hreinsa nefgöngin (alveg nauðsynlegt) o.s.frv. og ég er alla vega ekki lasin ennþá. Reyndar fer ég í flugvél á morgun sem gæti breytt ýmsu. Flugvélar eru náttúrulega besti staðurinn til að ná sér í bakteríur og veirur. Maður er lokaður inni í lítilli dós í marga klukkutíma þar sem bakteríur og veirur sveima um loftið. Og ef ónæmiskerfið er þegar veiklað á því að berjast við aðrar pestar þá er nú ekki von á góðu. Ég flýg til Chicago. Síðast þegar ég var í Chicago var ég þar á ráðstefnu og ég var veik hér um bil allan tímann. Fyrsta daginn hafði ég reyndar tíma og heilsu til að labba um og skoða borgina (sem er ágæt en svo sem ekkert merkileg) en strax á öðrum degi var ég komin með kvef og hálsbólgu og ég eyddi megninu af ráðstefnunni í rúminu. Af og til skreiddist ég niður til að hlusta á fyrirlestra (guði sé lof að ég gisti á ráðstefnuhótelinu - annars hefði ég líklega ekkert séð af ráðstefnunni) en það var ekki mikið. Ég vona að þetta skiptið verði betra. Reyndar verð ég lítið í Chicago. Ráðstefnan er í Urbana/Champaign um þrjá tíma í burtu. Ég ætla að stoppa einn dag í Chicago á leiðinni til baka og heimsækja Matt sem var hérna postdoc hjá okkur í UBC í fyrra. Við klifruðum saman.

Kannski skrifa ég eitthvað hérna inná á meðan ég er í Illinois en þið skulið nú ekki treysta því.  

Um ókurteisi Íslendinga

 Í fyrsta skiptið sem ég kom heim til Íslands eftir að ég flutti til Kanada varð ég fyrir miklu sjokki yfir því hversu mikið vantaði á kurteisina í Íslendingum. Ég man sérstaklega eftir því að ég fór í Hagkaup rétt fyrir jólin og það var auðvitað mikill troðningur í fólki - allir að flýta sér. Ég stóð og var að skoða eitthvað þegar kona með innkaupakerru kom á fullri ferð og keyrði kerruna sína beint á mig. Ekki það að hún hafi miðað á mig heldur var hún að reyna að komast framhjá mér og í stað þess að segja: "Fyrirgefðu, en værirðu til í að hleypa mér framhjá", reyndi hún bara á það hvort hún og kerrann slyppu framhjá - sem þær gerðu ekki. Í sjálfu sér var ég ekkert of sjokkeruð yfir því einu og sér, en ég bjóst nú við að hún myndi nú skammast sín ógurlega og segja "Æ, fyrirgefðu, er allt í lagi með þig?" En nei, hún reyndi aftur að komast fram hjá - og hún keyrði kerruna aftur beint á mig. Ég var sjokkeruð og ég veit ekki hvernig ég náði að færa mig frá konunni og kerrunni hennar. Ég held ég hafi verið gráti næst. Ekki vegna þess að hún hafi meitt mig heldur vegna þess að ég átti ekki til orð yfir því að hún skyldi a) hafa keyrt á mig, b) ekki beðist afsökunar. En þetta reyndist ekki vera síðasta sinn í þessari fyrstu heimferð minni sem svipaðir hlutir gerðust. Ég var oft nærri gengin niður í þrengslum í verslunum, fólk skellti hurðum næstum á nefið á mér þegar ég gekk á eftir þeim inn í byggingar og allir virtust hugsa hver um sig. Og þegar kemur að röðum þá finnst Íslendingum ekki alltaf nauðsynlegt að fylgja þeim reglum sem þar gilda.

Kanadamenn eru algjörar andstæður. Þeir eru alltaf að segja fyrirgefðu ef þeir troða einhverjum um tær og það hefur meira að segja komið fyrir mig ef ég rekst óvart á einhvern að þeir segja fyrirgefðu. Finnst þeir líklega hafa verið fyrir mér. Ég er orðin alveg eins, segi fyrirgefðu í tíma og ótíma. Nei, það er ekki alveg satt, ekki í ótíma. En ég hef tekið upp flestar kurteisisvenjur Kanadamann. Og þeir gera fleira en að biðjast afsökunar. Ef maður er að fara inn í verslun, skóla, eða aðra opinbera staði, og einhver annar gengur stutt á eftir manni og er líka að fara inn, þá heldur manni hurðinni opinni fyrir viðkomandi. Jafnvel þótt maður þurfi að bíða svolítið. Og þetta er ekki einhver karlremba því karlar halda hurðum opnum fyrir öðrum körlum rétt eins og konum og konur halda hurðum opnum fyrir hvoru kyninu sem er. Hér er líka miklu meiri þolinmæði þegar kemur að biðröðum. Ef það er röð, þá fara Kanadamenn í hana og svindla sér ekki framar, hleypa ekki endalaust inn í hana vinum og kunningjum og svo framvegis. Og svo eru þeir líka hjálpsamir. Fyrst þegar ég flutti út var ég auðvitað græn og ég man að ég stóð fyrir framan kaffideildina í Safeway (svipað og Hagkaup) og þar var svo margt í boði að ég vissi ekkert hvað ég átti að gera (sem átti reyndar við flest í matvöruverslunum). Komu þá að eldri hjón og spurðu hvort þau gætu hjálpað mér. Við enduðum á því að spjalla heillengi. Þetta var langt því frá eina skiptið sem ég fékk hjálp án þess að þurfa að biðja um hana. Og svo er manni oft heilsað út á götu þótt maður þekki ekkert fólkið. Sérstaklega þegar maður labbar um íbúðagötur. Og þegar maður kemur inn í strætó býður maður vanalega ökumanninum góðan daginn og þakkar svo fyrir sig þegar maður fer. Ég man að þegar ég var í HÍ bauð ég einu sinni strætóstjóranum góðan daginn því ég var að reyna að vera kurteis við alla. Hann starði á mig og sagði svo: "Þekki ég þig?" Greyið maðurinn, sennilega ekki vanur því að Íslendingar bjóði honum góðan daginn.

En sem sagt, í sjö ár trúði ég því að Íslendingar væru bara sérstakir dónar (sem ég hafði alls ekki tekið eftir þegar ég bjó þar því ég var sjálfsagt eins og allir aðrir). Þegar ég fór til Noregs í fyrra fannst mér reyndar Norðmennirnir svipaðir og Íslendingar þannig að ég víkkaði út skilgreininguna þannig að það væru Skandinavar sem væru svona dónalegir, en núna í haust þegar ég fór til Spánar varð ég að endurskoða þetta allt saman. Mér finnst nefnilega Íslendingar bara kurteisir að mörgu leyti miðað við Spánverjana. Það er nefnilega einn mikill munur. Þótt Íslendingar hafi ákveðið ruddafas yfir sér eru allir sammála um það að ef maður biður um hjálp þá fær maður hana. Þetta segja mér Vestur Íslendingar sem segja að Íslendingar vilji allt fyrir þá gera. Á Spáni, hins vegar, vilja þeir helst ekkert fyrir mann gera. Þjónarnir eru ruddalegir (kannski bara við mig af því að ég var ein og keypti ekki vín með matnum), þegar ég lenti í veseni á flugvellinum og þurfti að hringja til Kanada vildi enginn hjálpa mér og ég var að brotna niður yfir öllu sem ég lenti í. Og þetta er auðvitað ofan á allt sem ég gat kvartað yfir á Íslandi. Fólk gekk mig niður án þess að segja neitt. Einu sinni var ég í röð til að komast á klósettið á túristastað og vinkonur kerlingarinnar fyrir framan mig tróðu sér allar inn í röðina hjá henni, o.s.frv. o.s.frv. Spánverjarnir voru að öllu leyti miklu verri en Íslendingar.

Nýja skoðunin er sem sagt sú að Íslendingar séu ekkert sérlega sneiddir kurteisi miðað við Evrópubúa almennt. Það eru bara Kanadamenn sem eru sérlega kurteisir (Bandaríkjamenn eru það almennt líka en ekki alveg eins og Kanadamenn). Það var sem sagt gott fyrir mig að fara til Spánar og uppgötva þetta. Ég vona að það þýði að næst þegar ég fer heim pirri þetta mig ekki eins mikið.

Kalkunn og thakkagjordarhatid

Nu er ad koma ad thakkagjordarhatidinni i Kanada og kalkunn i sjonmali. Mmmm. kalkunn. Loksins farin ad meta thennan ljota fugl. Kem aftur ad thvi sidar i thessu bloggi. 

Thad er buid ad vera alveg brjalad ad gera hja mer eftir ad eg kom heim fra Barcelona. Svo eg hef ekki einu sinni nad ad segja ykkur fra thvi sem gerdist i Spanarferdinni eftir ad eg slapp fra ronanum. Hef sem sagt ekki sagt neitt um flug sem felld voru nidur og svo framvegis. Og thad verdur ad bida enn um sinn.

Og hvad hefur verid svona timafrekt hja mer? Nu, um leid og eg kom til baka for eg ad fara yfir heimaverkefni i hljodkerfisfraedi sem tok alveg hellings tima. Svo fundadi eg med Bryan, sem er hljodfraedikennarinn minn. Vid erum ad skrifa grein saman sem vid erum ad vona ad verdi birt i Journal of Phonetics. Thad vaeri mjog gott fyrir ferilskrana mina. Thad hefur hins vegar tekid fra mer heilmikinn tima ad vinna ad thessari grein. Mikid um tolur og reikninga og thesslags hluti sem mer leidist. En eg er ad vona ad thad se ad verda buid. Svo hef eg lika verid ad vinna ad grein sem vid Lisa, umsjonarkennarinn minn erum ad skrifa saman um framtid i Gitxsan, indjanatungumalinu sem eg vinn med. Vid munum birta nidurstodur okkar nuna i naestu viku a NELS (North eastern linguistic society of America) sem haldin verdur i Urbana/Champagne i Illinois. Um thrja fjora tima fra Chicago. Eg mun thvi aftur leggja land undir fot i naestu viku.

En oll thessi vinna er threytandi thvi eg enda a thvi ad sleppa ithrottunum, sem er ekki gott thvi thad gerir mig skapvonda. Eg for tvisvar ad klifra i thessari viku thvi eg sa ad eg thurfti virkilega a thvi ad halda. Thott eg hafi ekki tima til thess verd eg hreinlega ad gera thetta thvi thad thydir litid ad reyna ad vinna ef madur er i vondu skapi. Eda ef eg verd of feit sem er alltaf haetta a thegar eg hreyfi mig ekki. Og tha verd eg i enn verra skapi. Sem sagt, vitahringur.

En n u um helgina er thakkagjordarhatid i Kanada. Hun er ekki a sama tima og su i Bandarikjunum. A morgun fer eg i mat til Rosemary og Douglas og mun thar snaeda kalkun og fineri. Mer fannst thad nu ekki serlega spennandi matur svona til ad byrja med en thetta hefur vanist med arunum. Thetta verdur sjounda thakkagjordarhatidin min thannig ad eg er buin ad laera ad meta fuglinn. Annars er eg viss um ad adal astaedan fyrir thvi ad allir borda kalkun thessa helgina er su ad hann er svo stor ad haegt er ad faeda fjolda manns fyrir litinn pening. Annars eru saetu kartoflurnar bestar. Eg by thaer til sjalf ef eg fer eitthvert thar sem thaer eru ekki a bodstolnum. Tha segi eg ofurfallega: Viltu ekki ad eg komi med yams? Svo baka eg thaer i taetlur, stappa svo vel saman og blanda vid thetta smjori og pudursykri og tha er thetta alveg lostaeti. Mmmmmm...yams.

Astaedan fyrir thvi ad islensku stafina vantar her er su ad eg er uppi i skola. Eg er med vitalstima i dag og adan kom her fjoldi nemenda med alls konar vandamal. Annars virdist thetta vera nokkud sterkur hopur og thau attu ekki i miklum vandraedum. Sem er astaedan fyrir thvi ad  eg hef tima til ad skrifa thetta blogg. En timinn er buinn eftir fimm minutur thannig ad eg get farid heim fljotlega. Eg gaeti farid i stelpnaparty i kvold en eiginlega langar mig meira ad horfa a sjonvarpid. Ja, eg veit ad thad er hrikalegt, en stelpurnar aetla ad vera eitthvad ad dandalast med meikup og ad lita har o.s.frv. Eg nenni thvi ekkert. I sjonvarpinu er hins vegar: a. Ghost Whisperer, b. Men in Trees, c. Law and Order. Good lineup. Kannski eg bara poppi og sitji svo a nattfotunum fyrir framan kassann. Gott fostudagskvold myndi eg segja. 

Ekki radist a mig i dag

I dag lek eg turista og thad var ekki radist a mig. Sem er audvitad alveg supergott. Eg hefdi getad farid a leikinn milli Barcelona og Valencia en odyrustu midarnir voru 50 evrur og eg timdi thvi ekki. Hefdi kannski att ad fara, thad hefdi abyggilega verid gaman. En mer hefdi verid alveg sama hver vann og ad minni reynslu er aldrei eins gaman a leikjum thegar urslitin skipta mann ekki mali. Og nei, thad er ekki nog ad Eidur Smari spili med Barcelona. Eg sa hann nu a sinum tima med Chelsea thegar their leku a moti Arsenal. Thad var fyrir morgum arum. For 0-0.

Eg myndi segja ykkur fra thvi hvad eg gerdi i dag en hausinn a mer er eitthvad svo tomur ad eg man ekki nofnin a neinu og thad myndi thvi litid thyda. Man reyndar ad eg sa nokkur Gaudi hus. Allt i thessari borg virdist ganga ut a Gaudi. Og audvitad fotbolta.

Nu aetla eg ad fa mer ad borda adur en eg lid utaf. 

Lifsreynsla i Barcelona

Ja nu er madur bara ad spoka sig i hofudborg Kataloniu. Thad er ordid langt sidan eg hef verid i landi thar sem eg tala ekki tungumalid. Thad ruglar mig alveg og eg reyni ad tala fronsku vid thetta folk og held ad thad se spaenska. Og samt kann eg ogurlega litid i fronsku. En svona er thad. Thott eg viti ad takk a spaensku er gracias tha er eg alltaf ad segja merci vid thetta folk. Veit ekki hvad er ad mer. Annars lenti eg i alveg nyrri lifsreynslu i gaer. Thad var svona halfpartinn radist a mig uti a gotu. Og adur en mamma frikar ut skal eg utskyra thetta nanar. 

Thad var hadegishle fra radstefnunni og eg sat a steinklumbri a einhverju torgi. Bordadi nammi og horfdi a folkid i kringum mig. Alsaklaus af nokkru illu. Allt i einu kemur glas fljugandi rett fyrir framan nefid a mer. Eg leit upp og helt ad thetta hafi verid slys. Kannski var einhver ad reyna ad hend i helv. dufurnar en midadi ekki betur. Thad eina sem eg sa var utigangsmadur sem oskradi og skammadist - a spaensku - og thad hvarladi ekki einu sinni ad mer ad thessum ordflaum vaeri til min beint. Svo eg helt bara afram ad sitja tharna i ro og naedi. Nema hvad, thessi naungi var ekki buinn med mig. Allt i einu se eg utundan mer ad hann kemur rjukandi ad mer, gripur sidan kaffibolla sem einhver hafdi skilid tharna eftir og hendir mig. Lenti a halsinum a mer og kaffi ut um allt. Eg vissi ekki mitt rjukandi rad en rauk a faetur og hordi a manninn. En hann var ekki haettur hann henti ollu lauslegu sem hann fann i mig og gargadi ad mer einhverja oskiljanlega raedu. Eg var svo hissa a thessu ollu saman ad eg vissi ekki hvad eg aetti til bragds ad taka. Eg var buin ad na thvi ad eg vaeri virkilega su sem ollu thessu var beint ad en skildi ad sjalfsogdu ekki af hverju. Folk stod tharna i kring og horfdi, en enginn sagdi neitt eda gerdi neitt. Eg sa ad eg gaeti ekkert gert nema ad fara i burtu svo eg svona halfbakkadi af stad thvi eg kaerdi mig ekki um ad snua bakinu ad honum. Eina manneskjan sem syndi lit var kona sem kom ad mer eftir a og spurdi hvort thad vaeri allt i lagi med mig. Eda alla vega held eg ad hun hafi spurt mig ad thvi. Hun kunni enga ensku og gat thvi ekki utskyrt fyrir mer hvad hafdi gerst en eg skildi tho thegar hun sagdi: Il est loco, hann er brjaladur. Thad var ekki fyrr en eftir a sem eg for ad hugsa um ad thetta hefdi getad verid verra. Flest utigangsfolk a i meiri vandraedum en bara theim ad eiga ekki thak yfir hofudid. I morgum tilfellum er thad heimilislaust af thvi ad thad a vid gedraen vandamal ad etja og margir eru med ofsoknarbrjalaedi. Thad kemur thvi fyrir ad their radast a saklaust folk thvi their halda ad thad aetli ad skada tha. Ef their hafa hnif, t.d. getur farid illa. Eg fekk bara yfir mig kaffa (sem var kalt) og dosir og drasl svo mig skadadi i raun ekki. En thetta var ekki skemmtileg lifsreynsla.

Eg hef ekki tima til ad skrifa meira nuna thvi eg aetla ut og reyna ad fa mida i kvoldutsynistur um borgina. Vil ekki vera of mikid a ferd ein i myrkrinu. Eiginlega verd eg ad segja ad Barcelona er ekki borg til ad vera einn i. Her er mikid um throngar gotur og alls konar krokastiga. Og svo er audvitad skemmtilegra ad hafa felagsskap.  

Á leið til Barcelona

Á morgun fer ég til Barcelona. Ja, reyndar er það ekki alveg rétt því á morgun mun ég leggja af stað til Barcelona en ég mun ekki koma þangað fyrr en á miðvikudaginn. Þetta er auðvitað sambland af tímamismuninum og því að þetta er býsna langt ferðalag. Ég mun fljúga til London, sem er um tíu tíma flug, og þaðan flýg ég svo til Spánar sem ég held að taki einn eða tvo tíma. Við þetta má bæta tímanum sem það tekur að komast á flugvöllinn (á milli 30 og 40 mínútna - fer eftir umferð), um tveggja og hálfs tíma bið á vellinum (aukið eftirlit, lengri tími), biðtíma í London, lestarferð frá flugvellinum í Barcelona og inn í borgina, einhvers konar ferð að gestahúsinu (veit ekki eins og er hvernig sá hluti mun fara fram). Guð minn góður, ég verð nú bara stressuð af því að hugsa um það allt.

Annars er spurning hvort ég get orðið stressaðri því ég er nefnilega ekki búin með fyrirlesturinn og ég mun þurfa að klára hann fyrir hádegi á morgun. Það væri allt í lagi ef ég hefði allan morguninn en ég á enn eftir að klára að fara yfir heimaverkefni í hljóðkerfisfræði. Og ég er ekki búin að klára að pakka! En....einhvern veginn mun þetta allt hafast. Ég hlakka til að setjast niður í flugvélinn og lesa Fimmtu konuna eftir Henning Mankell.

Næsta blogg verður væntanlega frá Spáni. Adiós

Er líf eftir Superóva?

Netið hefur legið niðri hjá mér í allt kvöld (sennilega af því að ég var að brenna dvd disk og það tók ógurlegan tíma og mikið minni) svo ég hef ekkert getað bloggað.

Ég ætlaði auðvitað að skrifa um Supernova. Ég er ekkert sár yfir því að Magni vann. Hann var meðal fjögurra góðra tónlistarmanna og hvert þeirra sem var átti skilið að vinna.  Hins vegar var ég ekki sátt við hvernig þeir skildu við hann. Í fyrsta lagi, að honum skuli hafa verið gefið það að sök að hann var meira eins og hluti af bandinu en sem aðalmaðurinn. Hvað á það að þýða? Er það ekki gott mál þegar allir smella svo vel saman að allir eru jafnmikilvægir. Þar að auki hefði ég viljað sjá þá gefa honum góð orð í farteskið, eins og þeir gerðu við hina. Storm sem datt út í síðustu viku fékk miklu meira hól þegar þeir létu hana fara en Magni fékk. Það hefði verið skemmtilegra ef þeir hefðu hælt honum aðeins meira því hann á það skilið. Hann er alveg jafn góður og hin þrjú.

En ég hef lúmskt gaman af Lúkasi og ég veit hvað verður á forsíðu kanadísku blaðanna á morgun. Á það skal líka benda að sá sem vann Rockstar Inxs var líka kanadískur. Kanadamenn er einfaldlega góðir tónlistarmenn og fólk veit oft ekki af því vegna þess að ef einhver slær í gegn vestra þá halda allir að þeir séu Bandaríkjamenn. En lítið bara á þessi nöfn: Bryan Adams, Backman-Turner-Overdrive, Barenaked Ladies (ég ætla á tónleika með þeim í febrúar - ef ég verð í Vancouver þá), Leonard Cohen, Celine Dion (Ok, margir hafa ekki hátt um það), The Guess Who, Diana Krall, Chantal Kreviazuk, Glenn Gould (frábær píanisti), K.D. Lang, Sarah McLachlan, Joni Mitchell, Alanis Morissette, Nickelback, Oscar Peterson (spyrjið bara mömmu um föstudagskvöld á Ríkissjónvarpinu með Oscari Peterson),  Robbie Robertson, Rush, Shania Twain (ég þoli hana ekki), The Tragically Hip (kannski eru þeir aðallega frægir í Kanada), Neil Young. Og það er allt fullt af frábærum tónlistarmönnum hér. Kannski verður Lúkas frægur -  með eða án Supernova.

Annars voru Áströlsku blöðin víst með fréttir af úrslitunum í Supernova þættinum þegar þeir vöknuðu á morgun (hehe - þeirra 14. sept., okkar eftirmiðdegi í dag). Sem er eiginlega fáránlegt því þá var ekki búið að sýna þáttinn neins staðar hér. Bein útsending hvað!

Og nú verð ég að finna mér eitthvað annað að blogga um. Af nógu verður líklega að taka. Ég á afmæli á morgun - nei í dag, það er komið fram yfir miðnætti. Þar að auki fæddist ég á Íslandi og þar er búiinn að vera 14. september í marga klukkutíma núna. Ég get sem sagt bloggað um það hvernig ég eldist með hverju árinu. Í næstu viku fer ég til Barcelona þar sem ég mun halda fyrirlestur á ráðstefnu. Þá verður hægt að blogga alveg helling. Nú og svo þarf ég endilega að skrifa um menntamál og hvernig Íslendingar eru á rangri leið. En það verður að bíða eitthvað.  

Hush var flott maður

Heilir og sælir  Íslendingar! Sérstaklega þið sem sitjið nú sveitt heima og kjósið Magna. Klukkan er loksins orðin tíu hér á vesturströnd Kanada, Supernova þættinum er nýlokið og við erum farin að kjósa hér í dag. Í dag sendi ég póst á INL listann (Icelandic National League of North America), Þjóðernisfélag Íslendinga, og hvatti alla þar til að kjósa. Benti þeim á að kosning væri um miðja nótt og því erfitt fyrir Íslendinga heima að kjósa. Þeir þyrftu því á hjálp Vestur Íslendinga að halda. Vonandi að einhverjir svari kallinu.

Magni var góður í kvöld og þótt ég hafi verið sammála því að lagið hans hafi ekki verið eins gott og hinna, var óþarfi að það væri nær það eina sem sagt væri við hann eftir á. Dave minntist sem betur fer á að hann hafi flutt Hush frábærlega en hinir sögðu ekkert um það. Það er leiðinlegt því að margir láta það því miður hafa áhrif á sig hvað sagt er eftir flutninginn. En við verðum að vona að sem flestir fari eftir eigin tilfinningu og sjái hversu frábærlega hann flutti bæði lögin. Ókei, svo hann er ekki eins góður lagasmiður. Er Magni ekki líka fyrst og fremst poppari? Það sem ég hef heyrt með Á móti sól er miklu fremur popp en rokk. Og það gæti haft áhrif á lagasmíðarnar. En það getur enginn neitað því að hann er fantagóður rokksöngvari og ég myndi segja án efa besta röddin í hópnum.

Annars verð ég að viðurkenna að mér finnst þessi fjögur öll flott og ég held það skipti ekki öllu hver vinnur.

Vinkona mín sem er Kanadísk og gift Ástrala (og var yfir sig hrifin af Toby eftir flutning hans í kvöld) sagði í lokin að henni hafi fundist flutningur Magna á Hush það besta í kvöld. Vonandi að fleirum þyki svo.

Annars verð ég að bæta við að lokum, af því að sumir hafa verið að segja að fáir hér vestra viti af þessum þætti, að Tommy Lee var hjá Ellen í dag og Ellen sagði m.a. að hún elskaði þennan þátt og að hún væri svo sorgmædd yfir því að hann væri næstum búinn. Kanadísku blöðin hafa líka haft Lúkas á forsíðu í dag, þannig að það er greinilega töluverður áhugi á þættinum. Kannski ekki á stærð við American Idol en samt þó nokkuð.

 

Vinnur Magni?

Ég horfði í kvöld á veruleikahluta Supernova þáttanna. Þar var verið að sýna val á lögunum o.s.frv. Ég veit ekki hvort þið heima á klakanum sjáið þann hlutann en ef þið gerið það, finnst ykkur eins og mér að Magni fái almennt mun minni tíma á skjánum en hinir? Það var alla vega svo í kvöld. Það var ítarlega sýnt frá því þegar Dilana og Lúkas bitust um Comfortably numb (sem hvorugt þeirra tók svo að lokum) og svo var sýnt frá þeim að æfa lögin sín. Það kom ekki einu sinni fram þarna hvaða lag Magni tók. Kannski er ég bara að sýna týpíska íslenska viðkvæmni.

Mér sýndist á athugasemdum leiðtoga húsbandsins að Dilana stefni á tónlistar sjálfsmorð. Síðast þegar hún breytti þekktum slagara vissu Supernóvíngar ekki hvað þeir ættu að segja án þess að vera of dónalegir og nú ætlar hún að breyta Roxanne. Það getur vel verið að hún geri það vel en það er alltaf mikil áhætta að breyta þekktum slögurum. Við verðum bara að sjá á morgun. 

Margir hafa verið að tala um að það væri ekkert endilega gott fyrir Magna að vinna þetta. Ég veit ekkert um það. Þekki hvorki hann né tónlistarbransann. En það væri að mörgu leyti gott fyrir Ísland ef hann gerði það. Ég er alltaf að rekast á fólk hér erlendis sem veit um Björk og Sigur Rós og kannski ekki svo mikið meira. VIð erum fyrst og fremst fræg fyrir góða og athyglisverða tónlistarmenn og ef Magni vinnur þetta mun það eingöngu styðja við það orðspor. Og munið, aðdáendur íslenskra tónlistarmanna lesa sig til um land og þjóð og sumir hafa meira að segja lagt það á sig að fara og læra íslensku vegna þess að þeir eru aðdáendur Bjarkar eða Sigur Rósar. Ef Supernova nær sér um úr þeirri meðalmennsku sem mér finnst núna einkenna lögin þeirra, og ef Magni er söngvarinn, þá getur það ekki haft nema góð áhrif á Ísland. Hey, þá á Tommy Lee líka eftir að koma til Íslands!!!!!!!!!!!!

11. september

Í dag eru fimm ár liðin frá árásunum á New York og Washington. Ég hef vekjaraklukkuna mína stillta á CBC (kanadíska ríkisútvarpið) og það fyrsta sem ég geri á morgnana er því að hlusta á fréttirnar. Þennan dag, einhverra hluta vegna, var það ekki svo og ég vissi því ekki hvað hafði gerst fyrr en ég kom í vinnuna. Einhver samstarfsmanna minna kom inn á skrifstofuna mína og sagði að tvær flugvélar hefðu flogið beint á tvíburaturnana í New York. Af því að ég heyrði ekki af þessu fyrr en eftir að síðari flugvélin flaug á turnana vissi ég frá fyrstu stundu að þetta væri ekki hræðilegt slys. Dagurinn fór í að lesa fréttir á netinu af því að ég var hvergi nálægt sjónvarpi en ég átti eftir að fá stóran skammt af fréttaflutningi. Einhvern næstu daga fékk ég hálsbólgu og sat því heima og horfði á sjónvarpið daginn út og daginn inn. Á flestum bandarískustöðunum var ekki fjallað um neitt annað. Venjulegt sjónvarpsefni var sett til hliðar og lítið komst að annað en fréttaflutningur af ástandi mála. Viðtalsþættirnir á morgnana voru yfirfullir af viðtölum við áhorfendur og aðstandendur og sumar lýsingarnar voru hræðilegar. Það sem snerti mig mest var viðtal við fólk sem bjó rétt hjá turnunum og sá þá út um stofugluggann sinn. Þau fylgdust með öllu sem gerðist og konan minntist á að það væri eins og eitthvað væri alltaf að falla niður eftir turnunum. Maðurinn hennar sótti kíkí til að sjá hvað það væri sem virtist alltaf vera að falla niður. Þegar hann lyfti kíkinum fékk hann sjokk. Það sem féll niður var fólk að kasta sér út um glugga. Það vildi frekar hrapa til dauða en að brenna lifandi inni. 

Það var ekki hægt að búa í Norður Ameríku og þekkja ekki einhvern sem missti ættingja, vin eða kunningja. Töluverður fjöldi Kanadamanna vann í turnunum og þar að auki vann ég með fjölda Ameríkana þannig að það voru nokkrir í vinnunni hjá mér sem eyddu deginum í símanum til að reyna að fá upplýsingar.

Ég veit að þetta gerðist allt vegna þess hvernig Bandaríkjamenn hegða sér í alþjóðapólitík, en þeir áttu þetta ekki skilið. Allt þetta saklausa fólk sem lést. Öll þessi hörmung.

Þegar ég fór til New York í vetur gekk ég niður að svæðinu þar sem turnarnir stóðu. Þar er nú verið að byggja. Búið var að koma upp neðanjarðarlestarstöð sem þjónar fyrst og fremst þeim lestum sem ferðast til nágrannaborgunna (sem sagt ekki hluti af NY subway kerfinu) og þar ofan á á víst að byggja nýja turna. Ég skil að vissu leyti að Bandaríkjamenn vilji setja nýja turna til að sýna heimsbyggðinni að þeir séu ekki hræddur (þótt auðvitað séu þeir það) en mér finnst þetta lykta örlítið af því sama stolti sem ég sé svo oft hjá Íslendingum - "enginn skal segja okkur hvað við eigum að gera." Þetta er svona eins og: "Við byggjum bara nýja turna og þið getið sko bara reynt að eyðileggja þessa líka." Þegar ég var lítil var bróðir minn að reiða mig á hjólinu sínu án barnasætis. Löggan stoppaði hann og skammaði hann. Bróðir minn var með kjaft við lögguna (þið sem þekkið bræður mína getið reynt að geta hver þeirra þetta var) sem hótaði að taka af honum hjólið. Hann sagði: "þá kaupi ég bara nýtt hjól". Löggan var greinilega ekki mjög þroskuð því þeir létu hann æsa sig og sögðu: "Þá tökum við það hjól líka". Og: "Þá kaupi ég bara nýtt". Þannig gekk það um stund og ég man ekki hver gafst upp fyrst. En þannig virkar það á mig að byggja bara nýja risaturna á sama stað. Þetta er eins og tveir óþroskaðir krakkaskrattar að rífast. Og hugsið ykkur, afgangurinn af heiminum getur ekkert gert.