Þegar birnir eru annars vegar

Ég lofaði fyrir löngu að segja aðeins frá ferðinni til Kispiox. Kispiox er langt norður í Bresku Kólumbíu - um það bil tuttugu tíma keyrsla þangað. Þið getið ábyggilega ekki séð það á korti en ef þið eruð með þokkalegt kort getið þið ábyggilega fundið Smithers og Terrace sem liggja við Skeena ána út frá Prince Rupert (og út frá Queen Charlotte eyjunum). Hazelton er mitt á milli Smithers og Terrace og Kispiox er í um það bil tíu mínútna keyrslu þar norður af.

Við Yoko, sem er með  mér í málvísindunum, fórum norður saman. VIð ákváðum að fljúga til Prince George og leigja bíl þar og keyra norður eftir. Það er um sex tíma keyrsla þaðan. Þetta var dýrara en að keyra alla leiðina en sparaði tveggja daga keyrslu. Við hefðum getað flogið til Smithers eða Terrace en það var bara mikið dýrara (um 100% dýrara).

Við gistum í húsi John og Helen Heit. John er sonur Margrétar sem við vinnum með þar nyrðra og systursonur Barböru og Doreen sem við höfum unnið með hér í Vancouver. John og Helen voru reyndar þarna mestan tíma en okkur kom vel saman svo það var allt í  lagi. Þau búa annars í Vancouver.

Verst var að við misstum af Chuck. Chuck er bróðir Johns og við kynntumst honum í fyrra. Hann er listamaður, sker út í við, málar og býr til skartgripi. Ég er að vona að ég muni hafa efni á því að eignast eitthvað eftir hann áður en ég flyt frá Vancouver. Ég er búin að ræða það við hann að hann skeri eitthvað út fyrir mig - helst hrafn eða björn. En Chuck var á ráðstefnu þessa helgina - hann var með totel pole á sýningu á AIDS ráðstefnunni sem var haldin í Toronto. Það var vegna þess að hann missti vini úr AIDS fyrir mörgum árum og skar út þennan totem pole í þeirra minningu. Hann var því í Toronto þegar við Yoko vorum nyrðra. En Margret og Peter, foreldrar hans voru heima og við vorum heilmikið með þeim.

Við unnum með fjórum konum á meðan við vorum nyrðra. Utan við Margaret Heit við unnum með Thelmu systur hennar en einnig Doris Weget og Rowz Muldon. Doris og Rowz eru á sextugs aldri en hinar tvær á áttræðisaldri og það var ágætt að fá þennan aldursmun því það eru greinilega breytingar í gangi í málinu.

Rétt til útskýringar: Málið sem talað er í Kipiox gallast Gitxsan. Það eru ábyggilega til yfir tvöþúsund málhafar sem er býsna gott miðað við mörg indjánamál í Kanada. VInir mínir sem vinna með Squamish og sérstaklega þeir sem vinna með Halkomelem eru miklu verr staddir. Það er ábyggilega ekki nema um tíu Squamish málhafar eftir og ég er ekki viss um sstöðuna með Halkomelem. Síðast þegar ég vissi voru tvær manneskjur sem töluðu málið og önnur var mjög veik og hin er eitthvað reið við málfræðinga og vill ekki vinna með þeim. En sem sagt, Gitxsan er betur stat, líklega af því að málið er einangraðra þarna norður í rassi. Annars talar yngra fólkið ekki málið þótt verið sé að kenna það núna í skólum. 

Ég er að reyna að skilja hvernig Gitxsan fólkið gerir grein fyrir tíma í málinu. Það þýðir að líta á tíðarkerfið (þeir gera ekki greinarmun á nútíð og þátíð en merkja framtíð) og horfkerfið (dvalarhorf, lokið horf o.s.frv.) Það er alltaf flókið að vinna að merkingarfræði í máli sem maður talar ekki. Það er svo erfitt að fá nákvæmlega réttar upplýsingar. Maður athugar kannski hvort hægt er að segja einhverja setningu en ef ekki þá veit maður ekki endilega hvers vegna það er slæmt. Kannski er setningin fullkomin en passar ekki alveg í samhenginu sem maður setti upp. maður þarf því að spyrja margra spurninga og athuga margt. Það er heilmikil tækni í sjálfu sér.

Við unnum næstum allan tímann sem við vorum nyrðra en fórum einu sinni niður til Hazelton og átum kvöldmat á veitingastað með Margréti og Peter. Við löbbuðum niður að Skeena ánni og á hinum bakkanum var birna með hún með sér. Það var frábært að horfa á þau þótt þau væru langt í burtu. Við horfðum á þau í nokkurn tíma áður en þau hurfu inn í skóginn.

Við sáum aftur björn þegar við fórum í berjaferð. Við fórum að týna stykkilsber (en Finnur var ekki nálægt). Það var alveg hellingur af þeim þarna. Miklu meira en ég hef nokkurn tímann séð af bláberjum heima. Mamma hefði veirð í essinu sínu. Það hefði ekki verið hægt að fá hana heim. Annars er möguleiki að það gengi ef við segðum henni að það væru birnir í nágrenninu og að í eftirmiðdaginn koma þeir á svæðið til að borða berin. Og það er alveg satt. Margrét fór að ókyrrast um þrjú leytið því þá koma birnirnir. Svo við héldum til baka. Og mikið rétt, Yoko sá björn á tveimur fótum rétta úr sér og skima yfir svæðið. Ég missti af því af því að ég var að keyra bílinn og var vonsvikin yfir því. Ég vona bara að fókið sem var enn þarna að týna hafi ekki lent í birninum. Annars ráðast svartbirnir yfirleitt ekki á fólk.

Þegar við keyrðum yfir brúna yfir ána inn til Kispiox sáum við björn að kíkja eftir fisk. Það hefur verið töluvert um birni í þorpinu í sumar. Einn kom á hverjum degi inn í garðinn hjá Walter, bróður Barböru, Doreen og Margrétar. Hann át eplin á trénu hans. Okkur var því sagt að vera ekki mikið að þvælast um aleinar. Ég gat því ekki farið og hlaupið á morgnana eins og ég gerði þarna í fyrra. Ekki sniðugt að vera einn að hlaupa þegar birnir gætu verið á vappi.

En ég elska birni. Þeir eru svo fallegir og svo máttugir. Málið er bara að horfa á þá úr fjarlægð eða alla vega úr öruggu fylgsni. Það er óþarfi að setja sig í hættu því þótt birnir séu fallegir eru þeir villt dýr og það stór og sterk villt dýr. 

 

Enn um Supernova

Ég heimsótti Marion og Ryan í kvöld og horfði með þeim á Rockstar Supernova. Marion er kanadísk og Ryan er ástralskur svo okkur var af náttúrunnar hendi úthlutað uppáhöldum. Annars fannst mér Toby bestur í kvöld (svo Ryan og Ástralía fengu eitt stig). Fyrra lagið var kannski ekki sérlega spennandi en hann náði liðinu virkilega með sér í frumsamda laginu.

Mér fannst Magni ágætur en hann hefur oft gert betur. Reyndar er alltaf erfitt að taka Bítlalag. Bítlarnir sjálfir gerðu allt betur en aðrir (nema With a little help for my friend sem Joe Cocker betrumbætti) og því næstum útilokað að hrífa mann með. Magni stóð sig vel en var kannski ekki nógu spennandi. Mér fannst hann gera betur í sínu eigin lagi.

Lúkas tók áhættu og gerð ágætlega en ég held að hann hafi klikkað pínulítið á því að gera bæði lögin svona róleg. Hann hefði átt að taka annað hvort þeirra og rokka. Storm var ágæt. Eins og hinir heldur betri í sínu eigin lagi. Ég missti af Dilönu, en mér sýndist á ummælunum sem hún fékk frá hljómsveitinni og svipnum á henni að hún hafi ekki gert neina sérstaka hluti. Verð að fara og lesa hvað aðrir segja.

Einhverra hluta vegna held ég að Toby og Lúkas séu öryggir á morgun. Ég hélt upphaflega að Storm myndi fara heim næst en nú er ég ekki svo viss. Ég held að Magni sé aftur í hættu. Vona að Íslendingar hafi kosið vel. Það er hins vegar ljóst að öll atkvæðin frá Íslandi duga skammt núna og Magni þarf að hrífa aðra með sér til að halda áfram. Reyndar held ég að hann verði ekki sendur heim næst, hvort sem hann lendir í botnsætunum eða ekki. Og þó, ef tveir fara heim næst þá getur allt gerst. Nú er bara að bíða og sjá.

Af öðrum málum er það helst að frétta að skólinn er byrjaður aftur. Byrjaði í dag. Ég er aðstoðarkennari í hljóðkerfisfræði eins og í fyrra. Kennarinn er Gunnar Hansson og hann nefndi í tíma í dag að þetta væri ábyggilega í fyrsta skipti í sögu UBC og ábyggilega síðasta skipti að bæði kennari og aðstoðarkennari séu Íslendingar. Ég efast um að það gerist oft utan Íslands.

En sem sagt, vetrarvertíðin byrjuð og nú þarf ég bara að halda mér við efnið og skrifa skrifa skrifa. 

Barnabörn ömmu Stínu

Í dag fékk ég pakka frá Tim með dóti sem ég hafði gleymt þegar ég flutti frá Winnipeg. Þetta hafði verið einhvers staðar í kassa. Hann er að flytja til Ohio og var því að fara í gegnum dót. Þetta var fyrst og fremst dúkur sem við höfðum alltaf í stofunni en einnig myndir. Þar á meðal var þessi mynd af öllum barnabörnunum hennar ömmu Stínu samankomnum. Ég efast um að það séu til margar myndir af okkur öllum saman. 

Lengst til vinstri er Ágústa heitin, síðan bræður mínir þrír, Geiri, Gunni og Haukur, og að lokum Borghildur með mig í fanginu. Ég er líklega á fyrsta ári þarna. Þvílík bolla. Ég hef nú eitthvað lagt af síðan þá. Ekki veit ég hins vegar af hverju sófinn er fyrir framan svalarhurðina. Virðist ekki mjög hentugt. 

Sjö ár

Í dag eru akkúrat sjö ár síðan ég flutti til Kanada. Ég kom til Winnipeg 1. september 1999 og átti að vera hér í eitt ár. Þau eru sem sagt orðin sjö árin og ekki séð fyrir endann á útlegðinni. Fjögur ár í Winnipeg, þrjú í Vancouver... Kannski verð ég flutt eitthvert annað eftir ár, þá vonandi á lokastigi doktorsritgerðarinnar. Kannski Ottawa?

Klifrað í Vitagarði

Í dag klifraði ég í Lighthouse Park í Vestur Vancouver. Ég hef einu sinni klifrað þar áður, í fyrsta sinn sem ég klifraði úti, en að þessu sinni klifruðum við á vesturhliðinni en ekki austurhliðinni eins og í fyrra. Maður setur upp ankerið á toppnum og þarf svo að spranga niður. Það kallast 'to wrap down' - veit ekki hvað það kallast á íslensku. Ég hafði aldrei gert það áður en fékk góða tilsögn svo allt gekk í sögu. En það er svo sannalega skrítið að láta sig síga niður sjálfur í stað þess að láta einhvern annan sjá um það.

Ég klifraði ekki mikið. Fór eina fremur auðvelda leið sem líklega er 5.8 eða 5.9 og svo reyndum við mun erfiðari leið nokkru utar sem er annaðhvort 5.10b eða 5.10c. Ég er nokkuð viss um að sú leið er 5.10c því hluti af leiðinni var alveg hrikalegur. Ég fór fyrst og gekk þolanlega með fyrsta hlutann þó reyndar ætti ég í nokkrum vandræðum um miðbikið. En svo þegar ég komst þar upp kom ég að stað þar sem kletturinn slútti yfir mig og ég náði ekki að komast þar yfir. Ég held það hafi verið fyrst og fremst vegna þess að ég hafði ekki klifrað úti í heilt ár og kjarkurinn var ekki til staðar. Á svæði eins og þessu verður maður hreinlega að finna þolanlegt tak og treysta því svo. Það eru engin góð grip. Og ég var ekki tilbúin að treysta. Ég fann sprungu sem ég vildi nota en til að nýta hana almennilega varð ég að halla til hægri inn að veggnum en kaðalinn var vinstra megin við og dróg mig alltaf til hliðar. Svo ég fór niður að lokum. Næstur kom Martin Oberg, félagi minn úr málvísindunum og hann komst upp eftir að hafa dottið einu sinni. Hann er búinn að klifra mikið lengur en ég og er þar að auki 24 ára og sterkur. Síðastur klifraði Doug og hann gafst upp á sama stað og ég eftir að hafa dottið þar trekk í trekk. Doug getur klifrað 5.11c eða 5.11d þannig að þessi leið var greinlega erfiðari en skalinn á henni. Þannig að ég þurfti ekkert að vera ósátt. Síðan reyndi Martin aftur og þá komst hann ekki yfir hjallinn og loks reyndi Doug aftur og komst að lokum upp.

Á eftir fórum við öll á víetnamskan veitingastað. Í ljós kom að Anne-Marie, konan hans Dougs átti fimmtíu ára afmæli svo Doug endaði á því að borga fyrir okkur öll enda varð þetta afmælisveislan. Síðan fórum við heim til þeirra og borðuðum afmælisköku. Sem sagt, hinn fínasti dagur. 

Kom ekki á óvart

Ég var að enda við að horfa á Supernova og það kom ekki á óvart að Ryan skyldi fara heim. Tapkeppnin var augljóslega á milli hans og Storm og þótt hann hafi staðið sig betur en hún í gær var hann mun lélegri í kvöld. Mér fannst hann alls ekki standa sig með Who lagið en Storm kom hins vegar með stórskemmtilega útgáfu af Helter Skelter. Og ég er alltaf mjög gagnrýnin á fólk sem þorir að reyna sig við Bítlalög. 

Ég vildi gjarnan fá lokaþátt með Magna, Toby og Lúkasi því þá get ég haldið partý með Marion vinkonu minni og Ryan manni hennar. Marion er kanadísk og Ryan er ástralskur. En ég held að Dialana hljóti að vera með á lokakvöldinu sem þýðir að annað hvort Toby eða Lúkas fer heim með Storm í næstu viku. (Auðvitað verður Magni á lokakvöldi - ekki spurning.)

Hvað fannst ykkur annars um flutning Dilönu á Psycho Killer? Mér fannst þetta býsna skemmtilegur flutningur sem minnti óneitanlega á Ninu Hagen þegar hún var upp á sitt besta.  En augljóslega var þetta ekki rétti stíllinn fyrir Supernova. Hins vegar er hún búin að standa sig svo vel að henni verða ábyggilega fyrirgefin ýmis mistök. Flutningur hennar á þriðjudagskvöldið var ótrúlegur.

 

 

Áfrram Magni

Þótt veruleikasjónvarp sé ekki beinlínis sjónvarp í hæsta klassa þá er því ekki að neita að það getur verið gaman að fylgjast með. Og rétt eins og það er skemmtilegra að horfa á fótbolta þegar maður heldur með öðru liðinu er ólíkt skemmtilegra að horfa á veruleikaþætti þegar manni er ekki sama um það hvernig fer. Þannig er það með Rockstar Supernova. Við verðum að styðja við okkar mann - sérstaklega þar sem hann er alveg stórgóður. Þessi strákur getur sungið hvað sem er og sviðsframkoman er góð. Mér fannst hann standa sig alveg stórkostlega í kvöld sem endra nær en það voru margir aðrir góðir í kvöld. Eiginlega fannst mér Storm sú eina sem ekki var neitt sérstök. Þetta getur farið hvernig sem er.

En svona keppni er að mörgu leyti ósanngjörn. Við vitum að fólk heldur með sínum heimamönnum. Um það er rætt á hverju ári þegar suðurríkjamenn taka sig saman og kjósa American Idol. Munurinn þar er hins vegar að allir eiga sama möguleika á að kjósa á þokkalegum tíma. Hér vestra er kosið eftir tímabeltum. Símakerfið skráir úr hvaða svæðisnúmeri maður hringir og eingöngu er hægt að kjósa í ákveðinn tíma eftir að þætti lýkur á hverju svæði fyrir sig. Því þýðir ekkert fyrir okkur á vesturströndinni að ætla að kjósa þegar búið er að sýna þáttinn á austurströndinni. Íslendingar eru ekki svo heppnir að fá að kjósa á sínum tíma. Mér skilst að heima sé eingöngu hægt að kjósa um miðja nótt sem er auðvitað fáránlegt. Aðeins hörðustu aðdáendur eyða nóttinni í það að kjósa. Þannig að það er alveg ljóst að Magni þarf mikinn stuðning utan íslands til þess að komast í gegn næstu tvær vikurnar. 

Vinna vinna vinna

Ég var að enda við að horfa á Supernova. Er búin að horfa síðustu þrjár fjórar vikurnar og hef bara nokkuð gaman af. Ég hef aldrei hlustað mikið á Á móti sól enda ekki hægt að kaupa plöturnar þeirra hér í Kanada og ég kaupi bara örfáar plötur þegar ég fer heim, en Magni er nú bara nokkuð góður. Af því að ég er nú hálfgerður Kanadamaður núna held ég líka með Lúkasi en ég hef líka býsna gaman af Toby. Mér finst Dilana mjög góð söngkona en hún gerði svo sem ekkert sérstakt í kvöld.

En ég ætlaði ekki að eyða kvöldinu í að rugla um sjónvarpið. Ég ætti auðvitað að segja ykkur frá ferðinni norður til Kispiox en ég er of þreytt í kvöld enda búin að vinna meira og minna í allan dag, svo ég geri það seinna. 

Ég er að vinna að doktorsritgerðinni minni. Ég var búin að setja það markmið að hafa tilbúið uppkast að einum kaflanum áður en skólinn byrjaði og ég er enn að vona að ég geti náð því markmiði. Í mun eiga fund með Hotze á föstudaginn og því vil ég senda honum núna það sem ég er búin að skrifa til að fá athugasemdir til baka. Eftir það mun ég hafa um eina og hálfa viku áður en skóli hefst á ný. Sem sagt, tíminn að renna út.

En ég get aldrei setið við í marga klukkutíma þannig að ég tók nokkrar pásur. Í morgun talaði ég við Sverri í síma í nokkra stund og svo kom Marion og við fórum og klifruðum. Hvorug okkar hefur klifrað mikið í sumar svo við vorum nú ekki mjög góðar en við verðum bara að komast aftur í gott horf. Seinni partinn bakaði ég eplakrömp úr eplunum í garðinum mínum og í kvöld talaði ég heillengi við Martin. En þess á milli skrifaði ég, lagaði og breytti ritgerðinni. Ritstjórnarþátturinn er alltaf stór og það leiðinlegasta við svona vinnu. Það er miklu skemmtilegra að hugsa um vandamálin og finna lausnir.

Ég var annars að hlusta á fréttir og það var verið að segja frá enn einni fjallaljónaárásinni. Eins og kettir eru nú fallegir og skemmtilegir þá eru stóru frændur þeirra hættulegir. Þessi réðst á lítinn fjögurra ára dreng en sem betur fer var pabbi hans þar og náði hann að hrekja köttin á burtu. Árásir fjallaljóna á fólk eru ekki algengar en gerast þó af og til. Fyrst og fremst eru það börn sem eru í hættu, en þeir hafa líka ráðist á fullorðna og jafnvel drepið þá. Já, Íslendingar eru nú heppnir að refir skuli vera stærstu villtu rándýrin í landinu.

Seinna segi ég ykkur frá Kispiox og björnunum sem ég sá þar. 

Útilega við Peter Hope vatn

Ég er búin að draga það allt of lengi að segja ykkur frá útilegunni við Peter Hope vatn. Ég slóst í för með Brynjofson fólkinu, frændfólki mínu hér í Vancouver. Bróðursonur langafa, Sigurður Brynjólfsson fluttist með sitt lið til Kanada fyrir löngu og afkomendur hans búa flestir hér á Vancouver svæðinu. Reyndar er ein dóttirin í Alberta og ein í San Diego, en hin systkinin eru öll í BC og velflest þeirra börn.

Ég keyrði uppeftir á föstudagskvöld með Gerry, eiginmanni Diana Brynjolfson en hún er dóttir Bens, elsta sonarins. Við komum að vatninu einhvern tímann á milli tíu og ellefu um kvöldið og þar voru fyrir Diane með strákana þeirra, Carol systir hennar og pabbi þeirra, Ben, og konan hans Angie. Carol og strákarnir voru búin að tjalda fyrir mig en því miður alveg uppvið tjaldið hennar Carol og hún hrýtur.

Laugardagurinn fór í eiginlega ekki neitt. Borða, slappa af, sofa, borða meira. Svo fór ég með Ben útá vatnið. Hann reyndi að fiska en ég naut þess nú bara að vera úti á vatninu í góðu veðri og las inni á milli þess sem ég spjallaði við Ben. Hann talar ágætis íslensku og finnst alltaf gott að fá tækifæri til þess að æfa sig.

Um kvöldið fór ég í göngutúr með Diane og strákunum og við sáum meðal annars uglu. Það var great horned owl eða stórhyrnd ugla, eða eitthvað svoleiðis (við höfum ekki svoleiðis á Íslandi þannig að ég veit ekkert hvað íslenska orðið myndi vera). Þegar ég kom til baka flutti ég tjaldið enda hafði ég ekki sofnað nóttina áður fyrr en einhvern tímann undir morgunn. Ég hafði spilað píanó variötur Bachs (með Glenn Gould) á iPodnum mínum, og vonaðist til að ég gæti sofnað út frá því en það gekk ekki heldur. Jafnvel þótt ég hafi hlustað á verkið þrisvar sinnum. Og ég vildi ekki aðra svefnlausa nótt. Það var hins vegar ekki mikið um tjaldstæði þarna enda meira ætlast til að menn væru með hjólhýsi og aðra slíka vagna. Ég fann hins vegar fínt tjaldsvæði inni í hálfgerðum runna sem var alveg upplagður. 

Ég fór að sofa einhvern tímann um ellefu leytið eftir að hafa setið fyrir framan varðeld með Brynjolfsons liðinu, og ég söng meira að segja 'Komdu og skoðaðu í kistuna mína' (óskalag frá Ben) og 'Kveikjum eld' við mikla hrifningu (þótt ég segi sjálf frá). Ég steinsofnaði fljótlega og rumskaði ekki fyrr en um hálffjögur um morguninn við það að nefið var stíflað og mig klæjaði í framhandlegginn. Ég hafði með mér ofnæmistöflur svo ég tók þær og reyndi svo að kúra mig niður enda enn mið nótt og svarta myrkur. En ég var ekki svo heppin. Ég var varla löggst fyrir þegar ég heyrði eitthvert skrjáf fyrir utan tjaldið mitt. Ég stífnaði öll upp og hreyfði hvorki legg né lið. Skrjáfið hélst áfram og innan skamms færðist það eftir tjaldinu og nær höfuðlaginu. Ég þorði ekki að anda. Ýmindunaraflið rauk af stað. Ég er ekki heima lengur. Hér eru alls konar dýr á ferli á nóttunni. Það hættulegasta á þessu svæði augljóslega björninn. Það eru reyndar engir Grizzly á þessu svæði en töluvert af svartbjörnum. Ég fór í gegnum það í huganum hvort ég væri nokkuð með mat í tjaldinu og sannfærði mig um að svo væri ekki. Björn ætti því ekki að hafa áhuga á mér eða tjaldinu. Þar að auki var ég nokkuð viss um að hvað sem þetta væri væri það ekki nógu stórt til að vera björn. Það ættu ekki að vera nein fjallaljón á þessu svæði, en hvað veit maður. Við erum komin býsna nálægt Klettafjöllunum þarna og ég veit að það eru fjallaljón þar. En þrátt fyrir það að innst inni vissi ég að hvað sem þetta væri þá væri það ekki nógu stórt til að ráðast á mig, þá róaðist ég ekkert við það. Meðal annars vegna þess að ég fór að hugsa um birni og fjallaljón og allt það og ég vissi að þótt þetta væri ekki björn fyrir utan þessa stundina þá gæti hann komið hvenær sem væri. Og hvað myndi ég gera. Hversu nálægt var ég hinum? Myndu þau heyra í mér ef ég orgaði. Til að bæta gráu ofan á svart heyrði ég sléttuúlfa góla í fjarska. Gæti verið sléttuúlfur fyrir utan? Þeir ráðast ekki á fólk, en alvöru timburúlfur gæti gert það - ef hann væri svangur. Málið er að það var miklu líklegra að þetta væri eitthvað ennþá minna. Kannski refur, kannski otur úr vatninu. Skunkur? Varla íkorni, þetta dýr fór allt of hljóðlega og rólega til þess. Íkornanir hlaupa um eins og vitlausir, og þar að auki sofa þeir á næturnar. Fyrir ofan tjaldið heyrði ég í fugli, en það tók nokkurn tíma áður en ég var viss um að þetta væri fugl. Reyndar hefði þetta getað verið leðurblaðka líka. Ég var stjörf af hræðslu og þar sem ég lá þarna hreyfingarlaus reyndi ég að hugsa möguleikana í stöðunni. Ég gæti legið þarna og vonað að allt róaðist og ég gæti sofnað. Ég gæti farið út og reynt að sjá hvað væri fyrir utan. Ef þetta væri eitthvert meinlaust dýr gæti ég ábyggilega sofnað. Ég gæti skriðið inn í tjald hjá einhverjum öðrum, eða inn í hjólhýsi hjá Ben og Angie sem voru næst mér. Ég ákvað að kíkja út. Skjálfandi renndi ég upp rennilásnum og skimaði í kringum mig. Ég var með ljós á höfðinu sem lýsti býsna vel en ég sá ekkert. Ég ákvað að reyna bara að sofna. En ég var varla lögst niður aftur þegar ég heyrði hljóð aftur fyrir utan. Ég vissi að ég myndi ekki sofna úr þessu. Allt í einu sá ég lausnina. Bíllin hennar Carol. Ég var með lykla að bílnum. Ég tók svefnpokann minn og fór út í svarta nóttina. Ég reyndi að hugsa ekki um hvað var þarna í kring heldur hraðaði mér að bílnum. Þar hrúgaði ég öllu drasli úr aftursætinu og skreið inn. Ég hafði engan kodda svo þetta var óþægilegt en ég var svo þreytt að ég sofnaði umsvifalaust. Ég vaknaði um klukkutíma síðar við það að sólin var komin upp. Allt virðist miklu betra í dagsbirtu svo ég áréð að fara aftur inn í tjald. Ég endaði á því að sofa til um klukkan tíu þannig að þrátt fyrir um klukkutíma þar sem ég var stíf af hræðslu fékk ég samt mun meiri svefn en hrotunóttina áður.

Á sunnudeginum hélt ég áfram að borða, sofa, lesa. Ég lærði líka að spila Canasta og komst að því að ég er ekki mjög heppin í því spili fremur en öðrum. Ég færði tjaldið mitt til þannig að það var beint fyrir utan vagninn hjá Ben og Angie, úti á auðum bletti en ekki inni í rjóðrinu, og þrátt fyrir að þar væri halli og að ég sigi stöðugt niður á við í tjaldinu svaf ég eins og steinn næstu nótt og fór ekki á fætur fyrr en sólin var farin að sjóða tjaldið. Um hádegið keyrði ég til baka með Gerry en hin voru áfram í einhverja daga. 

Leti

Daginn allir. Já, ég er búin að vera löt að skrifa—ég viðurkenni það fúslega. Og ég ætla heldur ekki að skrifa mikið núna. Ég er búin að vera heima í tvo daga eftir að ég kom úr útilegu að Peter Hope vatni þar sem ég varð hræddari en ég hef nokkurn tímann orðið. Eða alla vega man ég ekki eftir því að hafa orðið eins hrædd. Viljið þið vita af hverju? Jæja, þá segi ég ykkur það bara ekkert. Í staðinn get ég sagt ykkur að í dag kláraði ég grein fyrir tímarit. Ekkert merkilegt reyndar. Þetta er tímarit CLA, Kanadísku málvísindasamtakanna, og þeir ætla að birta alla fyrirlestrana sem haldnir voru á þinginu í vor. Ég eyddi einum tveimur dögum í að hressa upp á fyrirlesturinn, laga ýmislegt, prófarkalesa, breyta uppsetningunni þannig að hún passi tímaritinu o.s.frv. Eftir að það var búið eyddi ég þó nokkrum tíma í að skoða verð á flugi til Spánar, verð á herbergjum, bílaleigubíl o.s.frv. Ég er ekki enn búin að taka ákvörðun um hvort ég læt duga að fara til Barcelona á Sinn und Bedeutung ráðstefnuna eða hvort ég tek mér auka daga og fer í frí, annað hvort á Spáni eða á Ítalíu. Það er eiginlega hálfgerð synd að eyða öllum þessum peningum í að fljúga til Spánar og stoppa svo bara í fjóra daga. En ég hef enn tíma til að ákveða mig.

Í kvöld talaði ég svo við Martin í síma. Við höfum lítið talað saman síðan ég fór til baka því fyrst var hann í útilegu og ekki í sambandi og svo fór ég í útilegu þar sem var ekkert símasamband. En við náðum að bæta úr þessu í kvöld og ná helstu fréttum frá báðum endum landsins.

Ó ég gleymdi að segja að í gær fór ég í MRI (er það ekki kallað segulómtæki á íslensku?). Ég fór í svoleiðis fyrr í sumar og þá virtust þeir hafa fundið þrengingu í mænugöngum svo þeir vildu taka fleiri myndir og skoða þetta betur. Ég þarf að bíða í tvær vikur áður en ég fæ að vita hvað kom úr þessu. En það er svo sannarlega ekki fyrir fólk með innilokunarkennd að fara í svona. Martin er með innilokunarkennd og þegar ég var að lýsa þessu fyrir honum varð hann að skipta um umræðuefni. Bara á því að heyra lýsingarnar. Sem betur fer hef ég aldrei haft innilokunarkennd þannig að þetta var ekkert mál fyrir mig. Ég sofnaði meira að segja næstum því. Ég held ég hafi dottað.

En nú er ég alltof þreytt til að skrifa meira enda komið fram yfir miðnætti. Svo ég ætla að drífa mig í rúmið. Ég skal segja ykkur frá útilegunni þegar ég nenni.