Ólympíuhlauparinn Swartzenegger

Ég er uppi í Whistler í dag. Keyrði upp strax eftir vinnu. Við leigðum hús fyrir túlkana okkar sem munu dvelja hér uppfrá. Þeir koma ekki fyrr en á föstudaginn og af því að ég á frídag á morgun þá ákvað ég að nota tækifærið, keyra upp, gista hér og skíða svo á morgun. Ég keyri síðan til baka annað kvöld eða á miðvikudagsmorguninn.

Þetta hús er stórkostlegt. Það er glænýtt, aldrei verið búið í því—kostar þrjár milljónir dollara. Margfaldið það með sirka 119. Húsið er á þrem hæðum. Nokkurs konar barnfóstruíbúð í kjallaranum, stofa og eldhús á fyrstu hæð og þrú svefnherbergi og tvö baðherbergi á annarri hæð. Það er flatskjássjónvarp í öllum herbergjum, þráðlaust internet, og arinn bæði í stofunni og hjónaherberginu. Það tekur sirka tuttugu mínútur að ganga í miðbæinn.

Ég kom dótinu mínu fyrir og fór svo inn í bæ þar sem Ólympíustarfsmenn komu saman á bar nokkrum fyrir ofan Whistler kláfinn. Þar hitti ég nokkra, en stoppaði stutt því ég var þreytt og ég vil sofa vel í nótt svo ég nái góðum degi á skíðum á morgun. En gangan var falleg og það er ákveðinn jólasvipur á bænum því öll tré eru meira og minna upplýst. Á verðlaunatorginu var verið að æfa verðlaunaafhendingu og raddir á ensku og frönsku þrumuðu yfir hverfið. Whistler er að taka á sig blæ Ólympíuleikanna.

Í skyldum fréttum, Arnold Swartzenegger mun hlaupa með Ólympíueldinn einhvern næstu daga!!!!

Ljósin í borginni

-"Sástu Norðurljósin í gærkvöldi?" sagði nágrannakona mín við mig í morgun? "Ha, Norðurljósin?" Mér þótti ólíkt að Norðurljós hefðu sést í Vancouver. "Var það ekki bara ljósasjóið úr miðbænum?" spurði ég, enda eru núna um tólf ljóskastar niðri við sjó sem mynda ljósasjó í loftinu í tilefni Ólympíuleika. "Jú, jú", sagði hún, "en ég hef aldrei séð Norðurljós, svo þetta leit þannig út". Auðvitað litu ljósin ekkert út eins og Norðurljós, en þau eru býsna flott og skemmtilegt að sjá ljósið sveiflast um loftin, og maður sér þetta hvaðanæva úr borginni.

 

Borgin er að taka á sig svip Ólympíuleika og þetta á eftir að verða eitt stórt partý. Tónleikar verða haldnir út um alla borg, alls konar menningarviðburðir eiga sér stað, og svo auðvitað leikarnir sjálfir. Á hverjum degi sé ég eitthvað nýtt og spennandi. Ég vinn vanalega fyrri vakt, frá 7 til 5, þótt undanfarið hafi ég yfirleitt ekki farið heim fyrr en 7 eða 8. Vona að það róist brátt svo ég komist út um fimm leytið og geti tekið þátt í öllu því sem fram fer á kvöldin í miðborginni. Ég verð bara að sofa að leikum loknum.

---

Síðan ég flutti til Kanada hef ég orðin kona hinna mörgu nafna. Flestir misþyrma nafni mínu og bera það ýmist fram sem Kristin (svipað og Kristinn) eða Christine (með áherslu á seinni atkvæði: KristÍn). Strákarnir sem ég spilaði hokkí með kölluðu mig alltaf Kris, og stelpurnar í fótboltanum kalla mig Stínu, eins og vinir mínir heima. Konurnar í húsinu mínu kalla mig svo báðar Kristy (eins og Kristí). Þær misskildu mig eitthvað þegar ég reyndi að útskýra framburðinn á nafninu. Ég svara öllum þessum nöfnum, og stafa svo fyrir þeim föðurnafnið og útskýri hvernig Íslendinga gera þetta. Já, það er stundum flókið að vera Íslendingur í útlöndum.

Aðeins um hokkí

Það er orðið langt síðan ég hef skrifað um hokkí enda lítið bloggað svona almennt í vetur. En ég ákvað að setja inn eina færslu eftir stórkostlegan árangur liðsins míns í dag. Eftir slæma byrjun gegn Toronto Maple Leaves lentum við undir 0-3 og þjálfarinn tók aðalmarkmann liðsins (og einn besta markmann í heimi) úr markinu og lét varamarkmanninn spila. Það skemmtilega við það er að varamarkmaðurinn, Andrew Raycroft, er fyrrum leikmaður Toronto og þeir ákváðu að kaupa hann út úr samning við liðið, sem þýðir að hann er í raun enn á launaskrá hjá þeim þótt hann spili nú fyrir okkur. Raycroft þakkaði fyrir sig með því að loka markinu og framherjarnir ákváðu að hjálpa til og skoruðu fimm mörk í röð. Lokastaða: Canucks 5 - Maple Leafs 3.

Sedin bræðurnir eru orðnir fyrsta klassa leikmenn. Þeir áttu fimm stig í kvöld og samherji þeirra á fyrstu línu, Alex Burrows, hafði þrjú. Átta stig hjá einni línu er frábært. Ég sagði eitt sinn að þeir væru annarrar línu leikmenn. Það hefur breyst. Þeir eru orðnir svo miklu betri en þeir voru fyrir þrem árum þegar ég fór fyrst að fylgjast með. Það verður erfitt að stoppa Sví á Ólympíuleikunum eftir tvær vikur. Sérstaklega ef Bengt-Ake Gustafsson finnur góðan mann til að spila með þeim á hægri kanti.

Liðið hefur annars staðið sig ótrúlega vel undanfarna mánuði. Eftir slaka byrjun þar sem þeir lentu langt á eftir Calgary í baráttunni um efsta sætið í norðvestur riðli þá hafa þeir nú átta stiga forskot á þá og leik til góða. Reyndar fór Colorado á góða ferð líka og er aðeins tveim stigum á eftir okkur svo ekkert má klikka. Við sitjum svo í þriðja sæti vesturdeildar á eftir Chicago og San Jose. Markmiðið nú er að vinna norðvestur riðil og tryggja þannig gott sæti í fyrstu umferð um Stanleybikarinn. Næsta markmið er svo að komast lengra en í fyrra, það er, komast í þriðju umferð og helst alla leið.

Reyndar tekur nú við erfið barátta því næstu þrettán leikir eru á útivelli (samanlagt fjórtán leikir í röð þar sem leikurinn í dag var í Toronto). Þetta er sjálfsögðu vegna Ólympíuleikanna en leikið verður í íshokkí karla á heimavelli Canucks. Fjórtán leikir í röð á útivelli er erfitt. Erfiðara í hokkí en t.d. fótbolta því alls konar reglur eru heimaliði í hag. Til dæmis þurfa gestirnir að skipta um leikmenn á undan heimaliðinu sem þýðir að þjálfari heimaliðs ræður því vanalega hverjir leika gegn hverjum. En ég hef trú á mínum mönnum og á fullt eins von á því að þeir komi út úr þessari ferð vel yfir .500.

 

Ólympíuþorpið og öryggisleit

Í dag var tækniæfing í Ólympíuþorpinu. Verið var að prófa hljóð og mynd fyrir Chefs de mission fundina sem þar verða haldnir annan hvern dag. Chef de mission er fulltrúi keppnisþjóðar á Ólympíuleikum. Hann mætir á svæðið á undan keppendum og sér til þess að allt sé tilbúið, og situr síðan sem fulltrúi landsins á þessum upplýsingafundum sem haldnir eru á morgnana. Fundirnir fara fram á bæði ensku og frönsku og það er mitt lið sem sér um að túlka. Þannig að við fórum í þorpið til þess að sjá til þess að allt væri tilbúið frá okkur séð.

Ólympíuþorpið er svakalega flott og útsýnið er ótrúlegt. Á besta stað í borginni. Bráðum flytja þangað íþróttamenn alls staðar að úr heiminum (ja, ekki svo margir frá Afríku eða Suður Ameríku), hengja upp sína fána, og svæðið breytist í alþjóðlegar búðir.

Fjör er líka að færast í blaðamannahöllina. Á morgun er lokað hjá okkur því öryggisgæslan sem saman er sett af Vancouverlögreglunni, riddaralögreglunni og kanadíska hernum, mun þá fara um allt svæðið og leita að vopnum, sprengjuefni og öðru þvíumlíku. Að því loknu er svæðið talið öruggt, og eftir það þurfum við í gegnum öryggisleit eins og á flugvöllum, í hvert sinn sem við mætum til vinnu. Stuðið hefst sem sagt fyrir alvöru á sunnudaginn.

Og ef einhver vissi það ekki, þá eru núna aðeins tvær vikur í setningarathöfnina (þrettán dagar á Íslandi þar sem komið er fram yfir miðnætti hjá ykkur). Lokahnykkurinn nálgast.

Opnunarhátíðin

Í gær fór ég niður í BC Place þar sem opnunar- og lokunarathafnir Ólympíuleikanna fara fram. Verið er að byggja sviðið og almennt gera svæðið tilbúið. Það var rosalega skemmtilegt að sjá þetta ég get varla beðið eftir opnunarathöfninni. Bannað var að taka myndir því allt sem þarna gerist er auðvitað leyndarmál. Ég mun vinna við hátíðina - sé um að IOC fólkið finni sér sæti. Ah, mikið á eftir að verða gaman.

Ólympíuundirbúningur á lokastigi

Ólympíuleikarnir nálgast óðum. Nú er innan við mánuður í setningaathöfnina og við sem vinnum í blaðamannahöllinni erum komin á fullt. Við opnuðum á fyrir tveim dögum og höfum nú þegar tekið á móti stórjöxlum eins og Reuters og Ghetty Images. Smám saman munu skrifstofur fylltast og blaðamönnum fjölgar í almenna rýminu. Á morgun kemur fylkisstjórinn í heimsókn, nokkrum dögum á eftir samgönguráðherra, og við búumst við alls konar fólki í heimsókn.

Við erum fyrsti hópurinn sem fer af stað og því þau fyrstu í einkennisbúningum. Undanfarna daga hef ég keyrt í vinnuna en á morgun ætla ég að taka strætó. Undirbúningsnefndin hefur hvatt alla starfsmenn til að nota almenningssamgöngur á morgun til að sýna gott fordæmi, enda munu samgöngur borgarinnar lamast þegar leikarnir hefjast. Hluta miðbæjarins verður til dæmis lokað, svo sem götum í kringum blaðamannahöllina, hokkíhöllina, og fótboltahöllina þar sem leikarnir fara fram. Og af hverju er ég allt í einu að tala um umferðina í tengslum við einkennisbúninginn? Jú, af því að ég þarf að sitja í strætó í einkennisbúningunum, sem allir vita að er búningur Ólympíuleikanna, og það er hellingur af fólki í borginni á móti leikunum, og sem hafa jafnvel staðið í skemmdaverkum til að mótmæla. Ég vona að ég lendi ekki í neinum þeirra.

Ég reyni að leyfa ykkur að fylgjast með af og til en það verður líklega ekki oft sem ég hef tíma til að skrifa. Vinnudagurinn er orðinn langur og vinnuvikurnar ná nokkurn veginn endum saman. En það er aldrei að vita nema maður geti skotist í að blogga af og til.

Á myndinni er ég í einkennisbúningnum og með aðgangspassann um hálsinn. Ég stend beint fyrir utan skrifstofuna mína og í baksýn má sjá þann hluta blaðamannahallarinnar þar sem sjónvarpsstöðvarnar hafa sitt athvarf. 

Gleðilegt ár

Nú er árið 2009 senn á enda og eftir örfáa klukkutíma fara Íslendingar að skjóta árinu í loft upp. Hér í Kanada eru áramótin yfirleitt heldur rólegri og flestir láta sér nægja húspartý eða þá þeir fara á rándýra klúbba í enn dýrara dressi. Ég ætla til Whistler þar sem hópur samstarfsmanna hefur leigt hús og þar munum við bjóða árið 2010 velkomið, sem er líklega vel við hæfi þar sem augu heimsbyggðar munu beinast að Whistler eftir sex vikur þegar keppni á alpagreinum, norrænum greinum og sleðakeppnum fer þar fram. Þar mun Íslendingarnir allir keppa, en ekki hér niðri í Vancouver þar sem skautakeppnirnar og krullan fara fram.

Árið 2009 hefur verið býsna gott og hér koma örfáir punktar um það sem ég tók mér fyrir hendur.

Ferðalög

• Hóf árið á Íslandi
• Stoppaði í New York í þrjá daga á leiðinni heim.
• Páskar á Vancouvereyju.
• Keyrði niður eftir Oregon ströndinni í ágúst
• Sigling frá Seattle til Vancouver.
• Fór til Hawaii í október
• Skrapp aftur heim til Íslands í lok nóvember.

Fjallgöngur

• Gekk á Höfðingjann (The Chief) enn og aftur.
• Gekk til Elfin vatna.
• Lét gamlan draum rætast og gekk á Black Tusk.

Íþróttir

• Vann við heimsbikarmót í skautahlaupi.
• Horfði á skautahlaup, krullu, íshokkí, sleðahokkí, fótbolta og handbolta.
• Keppti sjálf með þremur liðum í fótbolta.
• Fór oftar á skíði og snjóbretti en ég hef gert síðastliðin fimmtán ár.

Félagslíf

• Kynntist mörgu frábæru fólki.
• Alltaf nóg að gera í félagslífinu, yfirleitt eitthvað sem tengdist vinnustaðnum en einnig ýmislegt í gegnum aðra vini.
• Komst að því að ekki eru allir vinir jafnmiklir vinir manns.

Tónleikar

• U2
• Pearl Jam
• Múm
• Chris Isaak
• Travis 
• VANROC

Vinna

• Fékk stöðuhækkun.
• Tók á mig meiri ábyrgð.
• Sá mörg verkefni klárast.
• Langaði stundum að reita hárið úr höfði mér.
• Kom upp góðum samböndum.
• Sá líkur aukast á því að ég fengi vinnu við London 2012 ef ég vil.
• Undirbúningur Ólympíuleikanna kominn á lokastig.

Fjölskyldan

• Hefur það almennt gott.
• Bræðrabörnin stækka og eldast og þetta verður orðið fullorðið áður en maður veit af.
• Allt bendir til fjölgunar árið 2010. (Og nei, ekki frá mér.)

Ástarmál

• Eins og jójó. Ganga upp og niður.

Hvað mun árið 2010 bera með sér?

• Ólympíuleikarnir verða haldnir í Vancouver og Whistler
• Ólympíuleikar fatlaðra verða einnig haldnir á sömu stöðum.
• Ég og vonandi allir sem ég þekki verða ári eldri.
• Ég tek aftur við að skrifa doktorsritgerðina mína og vonandi vonandi mun ég klára hana á árinu.
• Kannski flyt ég til London...kannski ekki.

Allt í allt spái ég því að árið 2010 verði æðislegt ár, enn betra en 2009, og ég á eftir að skemmta mér konunglega. Þið vonandi líka.

Óska ykkur öllum farsældar á nýju ári!

 

Löggan bankar uppá

Ég var í símanum í kvöld við vinkonu mína þegar bankað var á hurðina hjá mér. Það var hið hvimleiða bank klikkuðu nágrannakonu minnar svo ég var ekkert sérlega hamingjusöm og taldi að ég gæti haldið samtalinu stuttu ef ég væri enn í símanum (þótt það hafi reyndar aldrei gengið áður). Ég opnaði hurðina en sagði Elli vinkonu minni strax að ég myndi hringja í hana aftur. Jú, klikkaða nágrannakonan var þarna en með henni lögreglukona. Ég á því ekki að venja að lögreglan banki upp á hjá mér.

Rita hin klikkaða heldur því sem sagt fram að brotist hafi verið inn til hennar og veskinu hennar stolið, en þjófurinn missti síðan veskið á leiðinni út því það fannst í stiganum fyrir utan eldhúsdyrnar hennar - sem aldrei eru læstar.

Sem sagt, þjófur fer inn i bakgarðinn, gengur upp tröppurnar, fer inn um bakdyrnar, á meðan hún er inni á baði, selur veskinu hennar, fer aftur út en missir veskið á leiðinni og stoppar ekki til að taka það, þótt hann hafi alls ekki verið truflaður við iðjuna. Hann var sem sagt nógu kaldur til að fara inn í húsið á meðan eigandinn var þar, en ekki nógu kaldur til að taka upp veskið sem hann missti. Jæja, kannski var þetta vitlaus þjófur. Lögreglunni fannst þetta greinilega ekki mjög trúverðuglegt því þegar Rita fór inn í íbúðina sína þá spurði hún mig hvort það væri allt í lagi með Ritu. Ég hélt nú ekki, en gat ekki annað en hvíslað því það var opið inn í íbúðina og ég veit ekki hversu vel kerlingin heyrir. Sagði því lögreglukonunni að fara niður í kjallara að tala við Alison því ég taldi að Alison gæti sagt henni meira án þess að eiga á hættu að Rita heyrði allt. Hún er nógu klikkuð svo hún viti ekki að við erum að segja lögreglunni að hún sé klikkuð.

Annars var víst tvisvar brotist inn til vinkonu hennar neðar í götunni svo kannski vildi hún bara vera eins!

Hún er með hitann í íbúðinni á heilanum og talar stanslaust um dragsúginn í íbúð hennar. Í gær var dragsúgurinn sem sagt svo sterkur að hún varð að halda sér svo hún dytti ekki. Haldiði að þetta sé eðlilegt. Og þegar ég sting upp á því að íslenskum hætti að þetta sé bara draugur, þá er henni ekkert skemmt. 

En alla vega, fékk lögregluheimsókn á mánudagskvöldi. Smá krydd í lífið!

P.S. Því miður var lögreglan sem bankaði upp á frá Vancouver löggunni en ekki Riddaralöggunni, og hún var líka kona en ekki constable Benton Fraser sem er á myndinni. Ah, góðir þættir.

Gleðileg jól

Ég óska ykkur öllum gleðilegra jóla og farsældar á komandi ári. Reyndar er lengt gengið á jóladagana sjálfa heima á Íslandi þegar ég skrifa þetta, enda komið fram á kvöld á jóladegi, en við erum nú vön að líta á jólin sem þrettán daga.

Ég hef tekið jólunum mjög rólega í ár, eins og vanalega þegar ég er ekki á Íslandi. Svaf fram að íslenskum jólum í gær (tíu að morgni að mínum tíma), skreið þá á fætur og spjallaði við mömmu og pabba á Skæpinu. Borðaði góðan mat sem innihélt meðal annars skinkuepli, nokkuð sem ég vil alltaf borða nú á jólum. Fór svo út að ganga með Lizu. Við gengum eftir ströndinni í dásamlegu veðri.

Skaust svo til Rosemary með pakka og stoppaði aðeins í kaffi. Dundaði mér svo heima við að skrifa fréttabréf þar til kominn var tími á kvöldmat.

Mér hafði verið boðið til Aurelíu, samstarfskonu minnar, í kvöldmat. Þar var lítill en góður hópur. Hún og maðurinn hennar, vinkona hennar, svo og einn samstarfsmaður okkar og bróðir hans. Við borðuðum snigla í forrétt enda Aurelía frönsk. Ég spurði hvað kæmi út þegar maður blandaði saman frönskum réttum og áströlskum (maðurinn hennar er ástralskur). Hún var ekki lengi að svara því: Franskur matur. Hún gaf lítið út á þann ástralska.

Ég kom heim um hálftólf leytið, kveikti þá á kertum og tók upp pakkana mína. 

Þetta voru bókajól sem er mjög gott. Bókajól eru alltaf góð. Fékk bæði Arnald og Yrsu, svo og Kristínu Mörju og ævisöguna um hann Vilhjálm frænda minn. Sat og skoðaði myndirnar í bókina fram á nótt. Mér fannst Hinrik breytast rosalega. Á fyrstu myndinni af þeim hjónum er hann allt allt öðru vísi en ég man eftir honum. Og það sem meira er, hann er ekkert líkur afa þar, eins og mér fannst þeir nú rosalega líkir eldri menn. Hlakka til að lesa bókina, en byrjaði nú samt á Arnaldi.

Ég fékk líka fallega flíspeysu og yndislegan kjól (sem ég valdi reyndar sjálf og var í á aðfangadag), súkkulaði og peningabuddu.

Í dag ætla ég til fjarskyldra ættmenna. Þau eru Vestur Íslendingar og halda hefðbundin kanadísk jól, svo það verður kalkúnn í matinn. Fyrst fannst mér það ómerkilegur matur en eftir tíu ár í Kanada er ég orðin vön fuglinum. En hann jafnast auðvitað ekki á við almennilegt svín!

Enn og aftur, óska ykkur öllum gleðilegra jóla. Almennileg nýárskveðja kemur síðar

Nýji einkennisbúingurinn og tvær íþróttahetjur Kanada

Það eru fimmtíu og fjórir dagar til Ólympíuleika en ennþá styttra þar til ég verð komin í Ólympíuhlutverk mitt því blaðamannahöllin opnar tólfta janúar. Á miðvikudaginn fékk ég einkennisbúninginn minn - dökkbláar buxur með ljósbláum bol, flísvesti og jakka. Húfan er líka ljósblá. Þetta er fallegasti einkennisbúningur sem starfsmenn Ólympíuleika hafa fengið í mörg ár. Ég sýni ykkur kannski mynd af mér í búningnum þegar ég hef tekið eða látið taka slíka mynd. Þangað til getið þið séð samstarfsfólk mitt í búningnum. (Get annars bent á að strákurinn á myndinni, Charlie, býr með Janice sem vinnur með mér - og já, þau kynntust í gegnum vinnuna).

Það verður ekkert jólapartý hjá okkur í ár því vinnustaðurinn er eiginlega orðinn of stór. Við sprengdum af okkur hátíðasali í fyrra og starfsmönnum hefur fjölgað um 70% í það minnsta. Í staðinn hélt vinnuhljómsveitin (VANROC) stórhljómleika og þangað mætti fjöldi manns - þar á meðal ég. Ég skemmti mér stórkostlega og var ekki komin heim fyrr en um tvö leytið um nóttina, sem væri í lagi um helgi en aðeins erfiðara á fimmtudagskvöldi þegar maður þarf í vinnu daginn eftir. Já, ég þarf á mínum svefni að halda.

Annars hélt djammið áfram í gær því starfshópurinn minn hélt smá jólagleði. Áður en við fórum út að borða fórum við í íþróttasafn Bresku Kólumbíu þar sem hæst bera sýningarnar um Terry Fox og Rick Hansen. Og af því að afrek þeirra voru stórkostleg ætla ég að eyða smá tíma í að segja ykkur frá þeim.

Terry Fox - Marathon of hope

Terry Fox er íþróttahetja Kanadamanna. Ekki af því að hann hafi unnið til svo margra verðlauna heldur vegna þess anda sem hann sýndi. Hann fæddist í Winnipeg 1958 en ólst upp í Vancouver. Um átján ára aldur greindist hann með beinkrabbamein í fæti, svo kallað osteosarcoma, og það varð að taka af honum annan fótlegginn. Á spítalanum sór hann að hlaupa þvert yfir Kanada til að vekja athygli á krabbameini og krabbameinsrannsóknum. Hann setti sér það markmið að safna dollar fyrir hvern Kanadamann, sem þá voru um 24 milljónir. Hann kallaði þetta ævintýri sitt 'maraþon vonarinnar' eða Marathon of Hope' og hann byrjaði að æfa fyrir hlaupið með því að fjórðung úr mílu. Fjórtán mánuðum síðar hafði hann hlaupið 5.085 kílómetra.

Hlaupið hófst 12. apríl 1980 í St. John's á Nýfundnalandi. Hann hljóp í gegnum Atlantshluta Kanada og Quebec og inn í Ontario. Á hverjum degi hljóp hann heilt maraþon, eða um 42 kílómetra. En hann náði aldrei að klára hlaupið því hann neyddist til að hætta fyrsta september 1980 rétt norðaustur af Thunder Bay í Ontario. Hann hafði þá hlaupið í 143 daga, 5.373 kílómetra. Krabbinn hafði breiðst út og var kominn í lungun. Í hægra lunga var æxli á stærð við golfbolta og annað stærra í vinstra lunga, á stærð við sítrónu. Átta dögum síðar stóð CTV sjónvarpsstöðin fyrir söfnun og þann dag söfnuðust 10,5 milljónir Kanadadollara. Í febrúar 1981 höfðu 24,17 milljónir safnast og þar með draumur Terry Fox orðið að veruleika, að safna dollar fyrir hvern lifandi Kanadamann. 

Terry Fox lést 28. júní 1981, rétt fyrir tuttugu og þriggja ára afmæli sitt. 

Á hverju ári er hlaupið minningarhlaup um Terry Fox og ágóði rennur til krabbameinsrannsókna. 

 

Rick Hansen - Man in motion

Vinur Terry Fox var Rick Hansen, fæddur ári fyrr í Port Alberni, Bresku Kólumbíu. 

Fimmtán ára gamall lamaðist hann í bílslysi en hann lét það ekki stoppa sig frá því að stunda íþróttir og útskrifaðist meðal annars frá Háskólanum í Bresk Kólumbíu með próf í íþróttafræðum. Hann keppti í hljólastólakörfubolta og vann gull á Ólympíuleikum fatlaðra 1980 í hjólastólamaraþoni. 

Eftir afrek Terry Fox ákvað Rick að ferðast um heiminn og safna fyrir rannsóknum á mænuskaða. Hann lagði af stað á hjólastólnum 21 mars 1985, frá Oakridge verslunarmiðstöðinni í Vancouver. Ferðalagið tók 26 mánuði og hann ferðaðist 40.000 kílómetra í gegnum 34 lönd og fjórar heimsálfur. Hann kom til Vancouver 22. maí 1987 og hafði þá safnað 26 milljónum Kanadadollara.

Rick er nú forseti Rick Hansen stofnunarinnar sem hefur safnað 200 milljónum dollara til rannsókna á mænuskaða. 

Og hér koma nýjar upplýsingar sem þið getið ekki enn lesið á síðum eins og Wikipedia. Rick Hansen mun verða annarra borgarstjóra Ólympíuþorpsins í Vancouver í febrúar næstkomandi. Hjá okkur í vinnunni eru allir ákaflega stoltir yfir valinu og heiðrinum sem honum er sýndur með þessu vali.