Brjálað að gera í vinnunni og styttist í jólin

Ah, ég hef aldrei tíma til að blogga lengur. Skrifa hérum bil aldrei bréf og er ekki einu sinni dugleg að kíkja á Facebook. Ég finn vel fyrir því að það styttist í Ólympíuleikana. Það eru bara áttatíu og tveir dagar í opnun leikanna og enn styttra þar til blaðamannahöllin opnar, en ég verð þar á leikunum.

Hey, Moggamenn, ef einhver les þetta, ætlið þið að senda einhvern hingað vestur til að skrifa um leikana? Ef svo, verðið þið staðsett(ir) í blaðamannahöllinni? Ef svo, komið við hjá mér og við fáum okkur kaffi!

Þessi vika var brjáluð. Við fengum heimsókn frá kanadísku ríkisstjórninni (frá starfsmönnum, ekki pólitíkusum) sem voru hér til að meta stöðu franskrar tungu á leikunum. Þeir kvarta yfir því að við gerum ekki nóg til að sinna tvítyngi landsins en það er alls ekki rétt. Við gerum ótrúlega vel þegar miðað er við að einungis um 2% íbúa Bresku Kólumbíu talar frönsku. Og samt er þetta staðan á leikunum:

-Allir fundir Alþjóðanefndarinnar hafa franska samhliða túlkun.
-Allir fundir hjá Chefs de mission hafa franska samhliða túlkun.
-Allir blaðamannafundir í aðalsal Blaðamannahallarinnar hafa samhliða túlkun.
-Allir aðrir blaðamannafundir hafa kost á franskri túlkun.
-Allar tilkynningar eru bæði á ensku og frönsku, svo og öll skilti, allar leiðbeiningar og allt birt efni.
-Meðal þeirra sjálfboðaliða sem helst hafa samskipti við áhorfendur, gesti og íþróttamenn eru 25-50% tvítyngdir á frönsku og ensku.
-Um 15% allra annarra sjálfboðaliða tala frönsku.

Og ég minni aftur á, aðeins um 2% íbúa í fylkinu tala frönsku. Þannig að þetta er gott.

Fundirnir gengu annars vel og ég held að þeir fulltrúar sem hingað voru sendir skilji vel stöðu okkar og hvað hægt er að gera. Gallinn er að yfirmenn þeirra skilja það ekki og þeir vilja bæta við frönskuþjónustuna. Það er bara eiginlega ekki hægt að gera mikið meira en þetta. En sem sagt, öll vikan fór í þessa fundi, sem var of mikið því það er nóg annað að gera.

Ég á um átta daga uppsafnaða í frí, þegar frá eru teknir dagarnir sem ég mun nota á Íslandi, en ég get ekki tekið þessa daga því það er of mikið að gera. Og ef ég tek þá ekki áður en Ólympíuleikar hefjast þá er þetta horfnir frídagar því ég verð atvinnulaus að loknum Ólympíuleikum fatlaðra. Og frídagar eru ekki borgaðir út. Ég vona að ég geti gripið dag hér og þar fljótlega. Sérlega þar sem snjórinn er kominn og skíðafjöllin opnuð. Ég held ég skelli mér á skíði.

Búin að  kaupa næstum allar jólagjafir, enda verð ég að ljúka því fyrir næstu helgi svo ég geti tekið gjafir fjölskyldunnar með mér heim. Gef bara örfáum öðrum þannig að það verður lítið sem ég þarf að versla eftir að ég kem til baka.

Þegar ég kem til baka frá Íslandi mega jólin hefjast. Þá ætla ég að skreyta, baka og bjóða fólki í heimsókn. Enda góður tími, komið fram í aðra viku desember. Nú þarf ég bara að finna út úr því hvar ég verð um jólin!

Mótmælendur leggjast lágt

 

 

Það var vitað mál að mótmælendur myndu gera sitt til þess að eyðileggja hlaupið með Ólympíukyndilinn, en ég held að engum hafi dottið í hug að þeir myndu leggjast svo lágt að leggja líf dýra í hættu.

Í gærkvöldi söfnuðust um 200 mótmælendur saman á Vancouver eyju til að mótmæla Vetrarólympíuleikunum í Vancouver 2010. Breyta varð hlaupaleiðinni þar sem mótmælendur lokuðu einni götunni sem hlaupa átti um. Áhorfendur sem komið höfðu út til að fylgjast með hlaupinu létu líka í sér heyra og kvörtuðu undan þeim sem reyndu að eyðileggja daginn.

Að það versta sem mótmælendur gerðu var að henda marmarakúlum á götuna þar sem riddaralögreglan sá um að allt væri með felldu. Þetta var gert svo hestar lögreglumannanna hrösuðu. Hestur af þeirri stærð, sem fellur í jörðunni er í stórhættu við að brjóta fótleggi og allir vita hvað gert er við fótbrotna hesta. Þessum hálfvitum var greinilega alveg sama. Þeir bera enga virðingu fyrir öðrum.

Og hvers vegna er verið að mótmæla? Kostnaði við leikana, að sjálfsögðu. Gallinn er að sá að það er allt of seint að mótmæla núna. Það er búið að byggja allt og borga flest. Nú reiðir á að leikarnir fari sem best og að sem mestur peningur komi í kassann svo hægt verð að standa á núlli eða koma út í gróða. Allt sem kemur vondu orði á leikana eykur líkurnar á minni aðsókn, og þar af leiðandi stærri skuld að leikunum loknum.

Ég skil ekki svona fólk. Ef þú ert á móti leikunum, allt í lagi. Það er þinn réttur. En láttu nægja að mótmæla friðsamlega. Ofbeldi leysir engan vanda.

 

Ólympíueldurinn leggur af stað

 Eftir einn og hálfan tíma leggur fyrsti hlauparinn af stað með Ólympíueldinn fyrir Vetrarólympíuleikana í Vancouver næsta febrúar. Enn er óljóst hver það verður sem fær þann heiður að hlaupa fyrstur, en sá heiður kemur næstur þeim að tendra eldinn við setningu leikanna.

Eldurinn var tendraður með sólarljósi í Ólympíu, Grikklandi, í síðustu viku og grískir hlauparar hlupu með hann um landið áður en lagt var af stað yfir hafið. Nú fyrir stundu kom eldurinn svo til Kanada og mun leggja af stað klukkan 10.40 að Kyrrahafstíma. Hlaupið verður um allt Kanada og mun þetta vera lengsta slíka hlaup innan eins lands (hlaupið fyrir Beijing leikana var út um allan heim). Eldurinn mun svo koma til Vancouver 12. febrúar á næsta ári þar sem leikarnir verða setnir við heilmikla athöfn.

Það er því farið að styttast í leikana, eins og sjá má. Vinnan hjá okkur hefur stigmagnast og maður finnur fyrir því að það eru aðeins rúmir þrír mánuðir til stefnu.

Hefur annars verið tilkynnt hverjir munu verða fulltrúar Íslands á leikunum?

 

Ömurlegt flugfélag

Á meðan ég bjó í Winnipeg flaug ég reglulega með Northwest af því að þeir einoka nokkurn veginn markaðinn út úr Minneapolis. Icelandair flýgur þangað og eina leiðin til Winnipeg frá Minneapolis er því með Northwest. Ömurlegt flugfélag. Kannski ekki eins slæmt og United en samt ömurlegt. Air Canada, sem er þó ekkert sérstakt, er mun betra og mun áreiðanlegra. Ef þið komist hjá því að fljúga með Northewest þá mæli ég eindregið með því að þið finnið ykkur annað flugfélag.

Flugmennirnir voru hugfangnir af tölvum

Hawaii í stuttu máli

Ég hef alls ekki staðið mig nógu vel í því að blogga undanfarið og hef sama og ekkert sagt ykkur frá Hawaii ferðinni - ekki frá fyrsta kvöldi.

Það myndi enginn nenna að lesa nákvæma lýsingu á því sem fram fór á degi hverjum svo ég ætla bara að gefa ykkur snögg yfirlit yfir það sem ég tók mér fyrir hendur:

• Synti daglega í sjónum og sólaði mig.
• Flaut á vindsæng og dottaði - flaut næstum út á haf.
• Náði mér í sólbrúnku en hún mun væntanlega hverfa fljótt í rigningunum í Vancouver sem nú eru hafnar.  
• Snorklaði í Hanauma bay (veit ekki hvað snorkel kallast á íslensku - kafa með snorkpípu?)
• Syndi með skrautlegum fiskum
• Fór tvisvar á sjó á tvíbytnu - sama daginn.
• Kannaði bandaríska heilsugæsluhverfið með því að sitja eina nótt á stól á bráðadeild við hliðina á vinkonu minn sem lá með næringu í æð eftir að hafa ofþornað.
• Gekk innan í eldgíg og síðan upp á hæstu standandi brún.
• Varð vitni að heiftarlegu rifrildi þriggja vinkvenna - fyrrverandi vinkvenna.
• Drakk hreinan ananassafa blandaðan saman við kókossafa - mmmmmm...varla til betri drykkur.
• Borðaði heilmikið af macademiahnetum og macademiahnetusúkkulaði.
• Verslaði ekki of mikið.
• Keypti mér ódýra skartgripi skreytt plumeriublómum, á alþjóðamarkaðnum.
• Fór á týpískt luau og reyndi að dansa hula. Ekki góð í að sveifla mjöðmnum.
• Borðaði góðan mat
• Gerði úttekt á bandarískum hermönnum.
• Vaknaði snemma á morgnana og fór tiltölulega snemma að sofa.
• Leigði bíl og keyrði á norðurströndina þar sem fjörur eru hreinar og fallegar og öldurnar stærri.
• Horfði á brimbrettakappa allt niður í tíu ára gamla.
• Lærði 'mahalo', 'honu' og 'ohana' og jók því hawaiiska orðaforðann minn um þrjúhundruð prósent.
• Skemmti mér stórkostlega

 

 

 

 

Fyrsta kvöld í Hawaii

Ég verð að hryggja Rut með því að ég tók tölvuna með mér til Hawaii. Verð að vera í sambandi við umheiminn.

Dagurinn í dag var ferðadagur. Fór að heiman um hálf ellefu leytið og flaug til San Fransisco klukkan eitt. Eftir klukkutímabið í San Fran steig ég um borð í vélina til Hawaii og í sex klukkutíma flugum við yfir sjó. Það var svolítið skrítið. Þegar við flugum inn að Honolulu var sólin að setjast og útsýnið var dásamlegt. En það dimmdi fljótt og komið var myrkur þegar vélin koma að hliðinu. Enginn lagði blómasveig um hálsinn á okkur. Kannski er það bara gert í bíómyndum. En hitamolla tók á móti mér þótt komið sé fram í október.

Ég kom á hótelið um átta leytið í kvöld, fór í sturtu og svo út að ganga. Akemi og hinar stelpurnar komu allar með seinna flugi svo ég vissi að það yrði nokkurra klukkutíma bið þar til þær kæmu. Alþjóðlegi markaðurinn er hinum megin við götuna og ég ráfaði þangað óvart. Skoðaði draslið sem verið er að selja, ákvað að kaupa ukulele áður en ég fer heim, borðaði fremur vondan filipískan mat (hélt ég yrði kannski veik) og labbaði svo niður á strönd. 

 

Þótt hér sé túristatímabilið opinberlega búið þá er enn fjöldi ferðamanna á svæðinu og hér er allt iðanandi af lífi. Búðir eru allar opnar þar til alla vega klukkan tíu (veit ekki hvort þær eru opnar lengur, fór heim um tíu leytið) og veitingastaður og skemmtistaðir fullir. Mér varð hugsað til Spánar en það er samt erfitt að bera saman þessa tvo staði því ég hef ekki verið á sólarströnd á Spáni síðan ég var tólf ára. Og þá hafði ég áhuga á öðrum hlutum.

Ég fór í kjörbúð og keypti nóg af vatni og ávaxtasafi svo við höfum eitthvað í ísskápnum. Fór svo heim á hótel þar sem ég sit nú og skrifa. Var að fá sms frá Akemi um að þær stelpur séu lentar svo væntanlega verður hún hér eftir sirka klukkutíma. Hinar fjórar eru á öðru hótel hér rétt við hliðina. 

 

 

 

Fyrst frábær hokkíleikur - og síðan farið til Hawaii!!!

Í gær fór ég á minn fyrsta hokkíleik á þessu tímabili. Canucks spiluðu á móti Montreal Canadiens, liði sem ég hef svolítið veikar taugar til. Ég fór með Akemi vinkonu minni og Denis sem vinnur með mér. Denis er frá Quebec og eiturharður Canadiens aðdáandi. Við vorum búin að stríða hvort öðru í vinnunni allan daginn og það stigmagnaðist því nær sem dró hokkíhöllinni.

En fljótlega þagnaði Denis. Canucks sem höfðu ekki spilað sérlega vel í fyrstu þrem leikjum tímabilsins komu út á fullu og þegar upp var staðið var staðan 7-1 fyrir okkur. Denis trúði því ekki að hann hefði borgað mikla peninga til að sjá þessa slátrun á liði sínu. En við Akemi skemmtum okkur konunglega.

 

 

 

 

Núna eftir nokkrar mínútur held ég út á flugvöll, flýg til San Fransisco og þaðan til Hawaii!!!! Yaaaaayyyyy! Aldrei komið til Hawaii áður. Þetta ætti að vera skemmtilegt.

Nafnabreyting

Akemi á fjóra vini sem eru alltaf saman. Þeir heita John, Paul, Gord, og ... Jas. Í gær sagði ég Jas að nafnið gengi ekki. Hér eftir yrði hann kallaður Ringo.

Hokkí hefst á ný

Í kvöld hefst fyrsta umferð í NHL deildinni í íshokkí. Mínir ástkæru Vancouver Canucks spila á móti erkiféndunum í Calgary Flames. Ég er hrikalega spennt. Við höfum gott lið í ár og ættum að ná langt. Aaaaah. Hokkívertíðin hafin.

Á skemmtiferðaskipi

Ég er búin að vera of upptekin til að skrifa undanfarið en reyni að bæta aðeins úr því í kvöld.

Ég fór í siglingu um daginn. Þegar þið heyrið það hugsið þið líklega um Karabískahafið, eða Miðjarðarhafið, eða jafnvel upp til Alaska. En nei, þetta var ekki slík sigling. Reyndar þannig skip. En ég fór nú reyndar bara frá Seattle til Vancouver sem er ekki nema um hálfs dags sigling.

Á þessum tíma eru skemmtiferðaskipin að breyta um áætlun og því eru nokkrir dagar þar sem þeir færa skipin til. Þá er hægt að fá hundódýra miða til að ferðast með skipunum þessa stuttu vegalengd. Ég borgaði rúmlega tíu þúsund krónur fyrir ferðina og þar var innifalið káeta, öll skemmtiatriði í boði og allur matur. Bara maturinn sem við borðuðum var örugglega virði miðans.

Ég tók rútu niður til Seattle og beið á landamærunum í FIMM OG HÁLFAN TÍMA. Já, ég er ekki að ljúga. Hef aldrei þurft að bíða eins lengi eftir að komast inn í þessa bölvuðu Ameríku (ég er stundum fúl út í Ameríkana af því að þeir halda að allir glæpamenn komist inn í landið í gegnum Kanada, og þess vegna eru þeir stífir á landamærum). Ekki var hægt að kaupa neitt að borða nema súkkulaði í fríhöfninni. Ég hafði borðað klukkan sex um morguninn áður l sen ég fór í rútuna og ég fékk ekki almennilegan mat þar til sex um kvöldið. Sem betur fer náði ég að kaupa þurrkað kjöt (beef jerky) og það hélt mér gangandi, og ég var með góða bók með mér. Svo þetta var ekki svo slæmt. Sérlega þegar við fréttum frá fólki sem var komið um borð í skipið, að skipið myndi bíða eftir okkur, enda 200 farþegar fastir á landamærunum.

Við komum til Seattle á milli fimm og sex um kvöldið og vorum send beint á brunaæfingu. Við vorum nokkur sem skrópuðum á æfingu og fórum í stað í matarleit en það gekk ekkert því ekki var leyfilegt að bera fram mat á meðan á æfingu stóð. Svo garnirnar gauluðu. Við fengum loks smá pizzubita og fljótlega þar á eftir fundum við samferðafélagana. Við vorum alls 20 sem fórum þetta saman. Ég þekkti reyndar bara um sex en aðrir voru vinir Lizu og þeirra vinir.

Svaka stuð var um borð strax frá byrjun. Starfsmenn stóðu fyrir því. Dönsuðu Makarena uppi á dekki á meðan við sigldum burt frá Seattle. Hópurinn ákvað að tvístrast um stund og hittast aftur um átta leytið í leikhúsinu þar sem fram átti að fara nokkurs konar kabarett með söngvum úr bíómyndum. Einn í hópnum okkar hafði unnið í fimm ár sem dansari á þessum skipum og þekkti allt liðið. 

Ég notaði tækifærið og fór í heitapottinn (einn af fjölmörgum). Skipti svo um föt og hitti hina í leikhúsinu. Við skemmtum okkur vel yfir sýningunni og fengum svolítið af sérmeðferð vegna dansarans í hópnum. Að sýningu lokinni fórum við á veitingastað og úðuðum í okkur réttunum sem við gátum valið að vild án þess að borga krónu. Ég fékk melónuforrétt, vorrúllu, nautasteik og síðan afmælistertu enda ferðin innan við viku eftir afmælið mitt. 

Eftir mat fóru allir á diskóið. Ég fór með entist ekki lengi. Hef aldrei verið mjög gefin fyrir það að dansa. Nokkrir dansar og mér fer að leiðast. Svo ég fór í gönguferð um skipið. Skoðaði aðra staði, hlustaði aðeins á tónlistina í hinum danssölunum. Endaði inni í káetu og horfði á teiknimynd áður en ég sofnaði. Svaf líklega í eina þrjá tíma áður en Kathy, herbergisfélagi minn, vakti mig til þess að fara út og horfa á skipið sigla inn í Vancouver. Það var dásamlegt. Það var enn svarta myrkur þegar við sigldum fram hjá UBC og hverfinu mínu, og enn mjög dimmt þegar við sigldum undir Lions Gate brúna. En svo fór að birta og þegar við komum að bryggju var sólin rétt skriðin yfir sjóndeildarhring. 

Ég var komin heim um níu leytið, skreið strax upp í rúm og svaf framyfir hádegið. Góð ferð. Myndi gjarnan fara í aðeins lengri ferð á skipi.

P.S. Daginn sem við sigldum var  Alþjóðadagur þess að tala eins og sjóræningi. Það útskýrir sjóræningjann í hópnum.

 

- Að lokum set ég inn tvær myndir hlið við hlið - sólarlag í Seattle og sólarupprás í Vancouver.