Vertu sæl Doreen

Hér í Bresku Kólumbíu eru töluð yfir tvö hundruð indjánamál og flest eru þau í útrýmingarhættu. Þessi mál falla í nokkrar mismunandi ættgreinar tungumála svo sem Wakashan, Tsimshian, Athabaskan, Tlingit, Kutenaian, Haidan og Salish.

Málvísindadeild UBC er fyrst og fremst þekkt fyrir vinnu nemenda og prófessora með þessi indjánatungumál. Á hverju ári er kenndur áfangi sem kallast 'field methods', nokkurs konar vettvangsáfengi í því hvernig á að vinna með tungumál sem maður talar ekki sjálfur.

Ég tók þennan áfanga fyrir fimm árum og tungumálið sem valið var þá var Gitxsan tunga af Tsimshian ættgrein. Málið er talað í norður hluta Bresku Kólumbíu, beint austur af eyjum Karlottu drottningar (Queen Charlotte Islands). Mest er málið talað í indjánaþorpinu Kispiox svo og bænum Hazelton og meðal sumra í  Smithers og Terrace.

Við fengum til liðs við okkur eldri konu, svo kallaða 'elders' sem er virðingarorð notað um eldri og virðingameiri indjána. Doreen Jensen hét hún, Gitxsan listamaður sem hafði gifst manni af norskum og sænskum ættum.

'Eg var alveg skíthrædd í fyrstu því ég hef ekki gott eyra fyrir smáatriðum í orðum, þótt ég eigi að heita málfræðingur. Þar að auki notar Gitxsan alls konar málfyrirbæri sem ekki þekkjast í íslensku, og af því að háskólagráður mínar frá Íslandi voru í íslensku og íslenskri málfræði, en ekki í málvísindum, þá þótt mér þetta erfitt. En Doreen var svo dásamleg og gerði þetta svo miklu auðveldara fyrir mig að ég fór að hafa gaman af.

Á endanum fór ég tvisvar til Kispiox til að safna frekari heimildum og eftir að Doreen varð of upptekin í listalífinu vann ég með systur hennar Barböru. Skrifaði nokkrar greinar um það hvernig tími er táknaður í Gitxsan.

Í gær hringdi Barbara í mig og sagði mér að Doreen hefði látist deginum áður. Ég hafði heyrt að hún væri veik en vissi ekki að hú væri deyjandi. Með henni hverfur enn einn einstaklingurinn í Kanada sem talar deyjandi tungu. Doreen var yndisleg kona, full af ásrtíðu fyrir listum og sögu þjóðar sinnar. Hún ætlaði að kenna mér að búa til trommu, og síðan að kenna mér að spila á hana. Hún reyndi líka að kenna mér Gitxsan lag, en af því að lögin þeirra eru byggð upp svo ólíkt vestrænni tónlist, átti ég erfitt með að ná almennilegum tökum á laginu. Mér fannst ég enn hafa tíma.

Vertu sæl Doreen. Ég mun aldrei gleyma þér.

Vel heppnaður afmælisdagur

Afmælisdagurinn hófst vel. Ég skreið fram úr rúmi og kíkti á tölvupóstinn. Hann var fullur af kveðjum frá vinum og vandamönnum á Íslandi, aðallega í gegnum Facebook. Fésbókinn hefur virkilega fært mann nær fólkinu sínu.

Haukur bróðir hringdi svo um sjö leytið sem var ákaflega skemmtilegt því við höfum ekki talað saman síðan um jól. Maður hringir ekki mikið á milli Íslands og Kanada nema í gengum Skype.

Í kvöld var svo partý á pöbb hér í bæ. Ég valdi bara stað og bauð svo öllum sem mér datt í hug að bjóða. Ég hugsa að það hafi sirka tuttugu og fimmt manns mætt á svæðið, flestir félagar úr vinnunni en einnig nokkrir aðrir. Ég set inn nokkrar myndanna hér að neðan svona til að sýna úr veislunni.

En sem sagt, frábær afmælisdagur. Ég hefði ekki þurft að kvíða svona. Ég er hvorki gráhærðari né hrukkóttari en ég var í gær. 

 

They say it's your birthday - it's my birthday too, yeah! La la la la....

Hér í Kanada er klukkan tíu að kvöldi þess þrettánda september. Á Íslandi er hinn fjórtándi runninn upp. Það þýðir að á sama tíma fyrir mörgum mörgum árum lá mamma mín á fæðingardeild Fjórðungsskjúkrahússins á Akureyri og væntanlega með hríðir. Ég fæddist eitthvað um tólf leytið (hálftólf held ég) svo það eru enn tæpir sjö tímar í afmælið. Eftir sjö klukkutíma verð ég reyndar sofandi svo ég mun ekki getað fagnað almennilega á réttum íslenskum tíma en þegar ég vakna...

Ég er búin að kynnast svo mörgu frábæru fólki síðastliðið ár að það var engin leið að reyna að bjóða í partý í minni litlu íbúð eins og ég hef gert síðastliðin fimm ár. Svo í staðinn valdi ég bara fínan veitingastað með nógu plássi svo fólk getur komið og farið eins og því sýnist. Það er ekki ólíklegt að um 25 til 30 manns láti sjá sig. Þetta ætti að vera frábært og ætti að bæta upp fyrir fyrrum stórafmæli sem hafa alltaf farið fram þegar ég er rétt flutt á nýjan stað og þekki sama og engan. Nei, í þetta sinn verður heldur betur fjör. Skýrsla á þriðjudaginn.

Hinn vestur-íslenski Bond

Sagan um William Stephenson er mjög athyglisverð og ekki mjög þekkt á Íslandi.

Hann var fæddur 1897 í Winnipeg og skírður William Samuel Clouston Stanger. Móðir hans var íslensk en faðir hans frá Orkneyjum. Hann var ungur þegar faðir hans dó og móðir hans var of fátæk til þess að sjá um hann svo fjarskyldir ættingjar stigu fram og tóku drenginn að sér. Þetta var Stephenson fólkið en þau voru innflytjendur frá Íslandi. William tók upp nafn fósturfjölskyldu sinnar.

Hann vann ungur við að senda símskeyti því hann átti síðar eftir að finna upp aðferð til þess senda myndir með símskeytum. Árið 1916 gekk hann í herinn og hélt til Englands þar sem hann flaug orrustuvélum þar til vél hans var skotin niður yfir Þýskalandi og hann tekinn til fanga. Honum var sleppt í desember 1918. Í Þýskalandi komst hann yfir dósaupptakara og þegar stríðinu var lokið hélt hann til baka til Winnipeg, fékk einkaleyfi á upptakaranum og skellti sér út í viðskipti. Það gekk ekki nógu vel svo hann fór aftur til Englands og á skipinu hitti hann ameríska dóttur tóbaksframleiðanda, forríks, giftist henni og kom sér út í viðskipti á Englandi.

Hann fór snemma að veita Bretum leynilegar upplýsingar um ýmislegt sem var að gerast í Þýskalandi og var meðal þeirra sem snemma óttuðust uppbyggingu Adolfs Hitlers.

Þegar síðari heimstyrjöldin hófst var William sendur til Bandaríkjanna til þess að stýra bresku leyniþjónustunni þar í borg, British Security Coordination, sem síðar varð að regnhlífasamtökum yfir bresku leyniþjónustunum MI5, MI6, SIS, SOE og PWE. Meðal hlutverka Williams var að rannsaka óvinaverk, styrkja öryggisgæslu yfir breskum eignum og að koma bandarískum almenningi á band með enskum. Þegar Bandaríkin urðu þátttakendur að stríðinu bættist á verkefnalista Williams að tryggja hagsmuni Bandaríkjanna í samvinnu við Breta. 

William varð fljótt sérlegur ráðgjafi Franklin D. Roosevelt og lagði meðal annars til að góðvinur Williams, William J. Donovon yrði gerður yfirmaður bandarísku leyniþjónustunnar, Office of Stretegic Services, sem síðar breyttist í Central Intelligence Agency eða CIA. 

William fékk engin laun og hann réð til sín fjölda starfsmanna, aðallega kanadískar konur, og borgaði þeim laun úr eigin vasa. Meðal starfsmanna hans var Benjamin deForest Bayly sem hannaði Rockex, hratt samskiptakerfi sem bandamenn notuðu á stríðstímum. Þetta kerfi var meðal annars notað til að senda skilaboð um staðsetningu þýskra kafbáta og var eitt af því sem gerði sjóferðir bandamanna auðveldari.

Hans helsta afrek er kannski það að hann kom á fót hinum svokallaða Camp X sem var nokkurs konar njósnaraskóli. Þangað fór meðal annars Ian Fleming, höfundur James Bond bókanna og sagan segir að árásin á Fort Knox í myndinni Goldfinger, hafi verið byggð á plönum Williams Stepehnson um að stela $2,883,000,000 úr Vinchy French gullgeymslunni á frönsku eyjunni Martinique í Karabíahafinu. Sú árás var hins vegar aldrei gerð. Því er reyndar haldið fram að William sé einmitt fyrirmynd Flemings að James Bond. 

Sagan segir að leyninaf Williams hafi verið 'intrepit' en aðrar sögur segja að það hafi verið kallorð bresku leyniþjónustunnar í New York. 

Við þetta má bæta að eftir að William fór að vinna sem njósnari skar hann á öll bönd við fjölskyldu sína í Winnipeg. 

 

Njósnarinn fær götu

Rauðvínið sem fór til spillis - eða þannig

Ég kem oft seint heim úr vinnu og hef ekki oft tíma til að elda. Svo ég reyni að nota tækifærið þegar ég á frídaga. Í dag var verkalýðsdagurinn í Kanada og ég gerði svo til ekkert. Svaf frameftir, las um stund, fór út að labba með Akemi, ryksugaði (heilmikið afrek) og svo fór ég út í búð að kaupa inn fyrir svínakjötsrétt sem ég ákvað að búa til. Leit í uppskriftabókina, skrifaði upp það sem mig vantaði og lagði af stað.

Ég fann fljótlega flest sem mig vantaði þótt það hafi reyndar tekið tíma að finna nautakjötstenginga og kraminn shallot (ákveðin tegund af leik). Hélt ég fyndi krukku með lauknum eins og maður getur keypt kraminn hvítlauk, en það gekk ekki svo ég keypti bara ferskan shallot og varð að kremja hann sjálf. Já, mikil ósköp. En eitt var ég í vandræðum með, marsala. Ég hafði verið viss um að ég fyndi það annað hvort með kryddvörum eða með indverskum vörum. Fann ekkert í kryddhillunni svo ég fór að hillunni með indverskum og kínverskum vörum. Masala, ekki maRsala. Hmmm...bíddu, eru þetta tveir mismunandi hlutir? Eða bara mismunandi stafsetning? Marsala hlýtur að vera krydd, það á að fara út í sósuna. Ákvað að fletta þessu upp á netinu. Þetta væri ábyggilega kryddblanda og kannski ætti ég allt í hana.

Svo ég fór heim og fór á netið. Fletti upp á marsala. ÞETTA ER VÍN! Fjandinn sjálfur, það eru engar vínbúðir opnar í dag, eða ekki get ég ímyndað mér það. Þar að auki nenni ég ekki út aftur. Er svöng. Svo ég ákvað að rauðvín væri alveg eins gott. Var viss um að ég ætti rauðvínsflösku einhvers staðar. Hér er nefnilega venjan að koma með vín í matarboð. Ég er ekki mikil rauðvínsdrykkjumanneskja þannig að ég endurgef flöskurnar sem mér eru gefnar. En nú bar illa við. Eina rauðvínsflaskan sem ég átti var rúmlega þrjátíu dollara flaska sem ég hafði keypt í vetur handa manni sem ég var að deita. Ætlaði að færa honum á afmælinu hans en svo slitnaði upp úr sambandinu og ég á enn flöskuna. Íslendingum finnst kannski 30 dollarar ekki mikill peningur fyrir rauðvínsflösku (um 3500 krónur) en þegar hægt er að fá fínar flöskur á tíu dollara þá er þetta slatti. Og að opna 30 dollara flösku fyrir matargerð er eiginlega geðveiki. En ég gerði það nú samt. Sósan þurfti á víni að halda og ég var hvort eð er búin að eiga þessa flösku í einhverja mánuði án þess að gera nokkuð við hana svo það var alveg eins gott að nota hana í gourmet sósu. 

Maturinn heppnaðist vel enda ekki hægt að klikka á svínasteik með sveppum og góðri sósu. Ég hellti smá rauðvíni í glas - ákvað að drekka smá af þessu dýra vína fyrst flaskan var á annað borð opin. En nei, ég var ekki að grínast þegar ég sagðist ekki vera mikið fyrir rauðvín. Ég drakk nokkra sopa og náði mér svo í vatnsglas. Afgangurinn úr glasinu er enn frammi í stofu. Hef ekki fengið mig til að henda því ennþá en veit að það verður ekki drukkið. Verð líklega að fá einhvern í heimsókn til að drekka afganginn úr flöskunni svo hún fari ekki öll til einskis. Eða kannski ég eldi bara masúka. Þarf líka rauðvín í þann rétt.

Vona að engum vínáhugamönnum svelgist á við þennan lestur.

Ég hef kenningu

 Ég giska á að þetta hafi í raun ekkert með lærin að gera. Fólk er gert á mismunandi hátt og fita safnast á mismunandi staði. Algengustu staðirnir eru læri/rass og magi. Löngu er búið að sýna fram á að fita á maga safnast í kringum mikilvægustu líffærin og er þess vegna hættulegri en önnur fita. Þeir sem fá fituna á magann fá hana yfirleitt ekki svo mjög á lærin og eru þess vegna með grönn læri. Þeir sem fá fituna á rass og læri, hins vegar, og eru þar af leiðandi kannski með feitari læri, eru vanalega með grennra mitti. Þannig að ef hættulegasta fitan er á maganum þá gerir það að verkum að þeir sem fá hana á lærin eru í minni hættu. Ergó, feit læri eru heilbrigðari.

(Annars er svo sem alveg mögulegt að það séu einhver bein tengsli á milli fitu á lærum og hjarta, ekki skal ég segja. Ég hefði bara viljað vita hvort aðrir þættir voru staðlaðir.)

Hættulegt að vera með mjó læri

Selur á barnaveiðum

Í gær gerðist undarlegur atburður á bryggju hér í Vestur Vancouver. Lítil fimm ára gömul stúlka hafði verið að veiða með pabba sínum. Pabbinn var að ganga frá sjólaxinum sem þau höfðu veitt en sú litla stóð við hliðina á félaga pabba síns og syni hans. Allt í einu hífir risastór selur sig upp á bryggjuna, bítur í handlegg stúlkunnar og dregur hana út í sjóinn. Hún var sem betur fer enn í björgunarvesti svo það var erfitt fyrir selinn að ná henni undir svo hann gafst loks upp og hægt var að bjarga þeirri stuttu. Selir eiga það víst til að grípa hunda á bryggjunni en ekki er vitað til þess áður að þeir hafi krækt sér í börn.

Á myndinni má sjá föður stúlkunnar á þeim stað þar sem selurinn krækti í hana.

Sá draumaprinsinn - leið næstum yfir mig

Þeir sem eru búnir að fylgjast með blogginu mínu lengi hljóta að vita hver draumaprinsinn minn er. Maðurinn sem er algjörlega fullkominn fyrir mig. Það eina sem hefur staðið í vegi fyrir giftingunni hingað til er sú staðreynd að hann hefur aldrei séð mig. Og mér skilst að það sé erfitt að verða ástfanginn af manneskju sem maður veit ekki einu sinni að er til. Eða það er mér sagt.

Það breyttist í dag. Fyrsta skref stigið.

Ég fór niður í GM Place í dag, heimavöll Vancouver Canucks. Þar fer fram þessa dagana Kanadabikarinn í íshokkí kvenna með þátttöku fjögurra bestu landsliða í heimi, Kanada, Bandaríkjanna, Finnlands og Svíþjóðar. Þetta er æfingamót fyrir vetrarólympíuleikana og ég fór þangað til að hjálpa til. Við í minni deild vorum ekki opinberlega hluti af þessu móti enda engin þörf á túlkun fyrir þessi fjögur lönd. En þá vantaði hjálp við upplýsingamiðlun o.s.frv. og ég vildi endilega fara niður í GM Place. Mér líður alltaf vel þar.

Vaktin mín var búin og við vorum að ganga frá þegar maður gengur fram hjá mér. Hann lítur á mig og brosir. Svo hvarf hann í gegnum dyr á bakvið mig og stundin var liðin. Ég sagði ekki orð og ég veit ekki einu sinni hvort ég brosti. Stirðnaði algjörlega upp. Þetta var Alain Vigneault, yfirþjálfari Vancouver Canucks og eins og ég nefni hér í upphafi, draumaprinsinn minn. Hann var svartklæddur og glæsilegur. Ég held ég hafi hugsanlega dregið andann of djúpt því ég kom vart upp orði. Ég stundi eitthvað uppyfir mig um þjálfara og Canucks og hann hann hann, benti á lokaðar dyrnar og andvarpaði. Stelpan sem var með mér náði því loks að eitthvað merkilegt hafði gerst en henni var nokk sama. Ekki hokkíaðdáandi.

Ég sendi skilaboð á alla vini mína enda var ég í háuloftunum lengi á eftir. Akemi bannaði mér að keyra heim - það væri ekki ráðlagt. Hinir vildu vita hvað ég sagði við hann og hvort ég hafi ekki örugglega verið klædd í eitthvað æsandi. Ætli þeim hafi ekki þótt lítið til koma þegar ég sagði að hann hafi labbað fram hjá mér og verið farinn áður en ég náði áttum. En hann leit til mín og brosti!!!!!

En hey, nú hefur hann alla vega séð mig. Það er fyrsta skrefið. Nú er bara að komast að því hvert næsta skref er og hvernig ég get tekið það. 

 

10 ára gamalt bréf

 

Í tilefni þess að tíu ár eru liðin síðan ég flutti til Kanada leitaði ég í gömlum gögnum og fann þar meðal annars nokkur bréf sem ég skrifaði heim fyrstu mánuðina í Kanada. Hér koma bútar úr fyrsta bréfinu sem skrifað var eftir vikudvöl í Kanada. Allt með rauðum stöfum eru viðbætur mínar í dag. Stundum virðist ekki samhengi í bútunum en það er vegna þess að upphaflega bréfið var margar síður svo ég klippti ýmislegt í burtu. Þið verðið líka að sætta ykkur við stafsetninguna en ég gat ekki notað íslenska stafi fyrsta mánuðinn. En hér koma bútarnir:

Eins og thid hafid eflaust sed nota eg islEnsku i thessu brefi, thad er ekki buid ad setja upp islenska stafi hja mer. Reyndar er eg ekki einu sinni med tolvuna sem eg verd med, ekki einu sinni skrifstofuna sem eg verd med. Skrifstofan sem eg a ad fa er full af bokum, professorinn sem var thar hefur ekki flutt dotid sitt og eg get vart buist vid ad komast thar inn fyrr en i naestu viku. Thar til sit eg a skrifstofu naunga ad nafni Skip Coolage sem er mannfraedingur i vinnuferd, verdur ekki vid naestu dagana. Skrifstofan hans er reyndar pinulitid heimilisleg fyrir Islending, her er kort fra Akureyri upp a vegg, bok um mannfraedi Islendinga i hillunni og kutur sem a stendur brennivin uti i horni. Eg hef komist ad thvi ad Haraldur Bessason kom Akureyri svo sannarlega a kortid thvi her kannast allir vid Akureyri og otrulega margir hafa komid thangad. En sem sagt, i naestu viku aetti eg ad fa eigin skrifstofu med eigin tolvu og eigin sima. Eg fae makka.

Haskolinn her er merkileg stofnun og thad mun taka mig einhvern tima ad laera a kerfid. Thetta synist mer vera svipad og i Oxford; University of Manitoba er einhers konar yfirstofnun yfir morgum skolum sem kalladir eru College. Eg tilheyri University College sem eitt sinn var adaladrattarafl UM en ma nu muna fifil sinn fegurri. Her er folki ur alls kyns greinum blandad saman sem gerir thetta reyndar bysna skemmtilegt. Her a ganginum hja mer er folk i jardfraedi, heimspeki, sogu, kvikmyndum ofl. ofl. Thetta gerir hopinn breidan og haegt er ad umgangast fleiri en folk af einu svidi.

Eg sat minn fyrsta slika fund [skorarfund] i gaer thar sem mestum tima var eytt i ad raeda thad sem  their kalla fellowship og er einhvers konar heidurssamkunda. Hingad til hefur slikt ekki tidkast her en their vilja koma thvi a. Their sem bodin er fellowship eru oftast einhverjir merkilegir gaedingar i thjodfelaginu sem hafa einhver tengsl vid skolann og sem haegt er ad buast vid ad lati kannski einhverja peninga renna til hans. Thetta var mikid raett i gaer og einn stakk upp a thvi ad theim sem vaeru i myndinni yrdi bodid til hatidarkvoldverdar sem verdur nu i lok september i tilefni thess ad UC er 35 ara. Ungur strakur i heimspeki sagdi ad thad vaeri heldur skritid ad bjoda einhverjum til kvoldverdar til thess eins ad skoda hann og meta og sidan heyrdi hann kannski ekkert meira fra skolanum ef hann thaetti ekki nogu godur. Vid thessa athugasemd gall ur einu horni: You don't date enough! "Þú ferð ekki nóg á stefnumót" [athugasemd: Átta mánuðum síðar flutti ég inn til þessa unga heimspekings og við bjuggum saman í rúm þrjú ár.]

Her verdur kuldinn svo mikill ad andlitid a manni frys audveldlega. Kuldinn er vist mjog lumskur og folk tekur oft ekki eftir honum thegar thad kemur ut. En thad er varasamt thvi hann bitur harkalega.

Talandi um ad bita. Eg er vist god a bragdid. Thott thessar bolvudu moskitoflugur eigi ad vera ad mestu farnar akvadu nokkrar ad bida eftir mig til ad fa sma islenskt blod. Eg hef verid ad finna bit a otrulegustu stodum, meira ad segja fjogur saman i hnapp a bakinu. Eg tharf ad hafa mig alla vid svo eg klikkist ekki og fari ad klora ostjornlega. Sem betur fer fara thaer ad sofna, Manitobaveturinn er vist otrulega laus vid margtfaett kvikindi. Thad eru ekki kakkalakkar i husinu minu.

Eg hef adeins kikt i matarverslanir en ekki mikid thvi eg er nykomin a eigin stad og hef bara verid uppa adra komin. Munurinn er verslunum er toluverdur, her og a Islandi. Her er allt i storum umbudum, madur getur keypt is i fotu. Eg hef ekki enn sed smjor i litilli dollu, thetta er allt midad vid barnmargar fjolskyldur. Urvaldid er otrulega mikid i sumu og otrulega litid i odru. Morgunkorn er til af ollum gerdum, eg er buin ad kaupa pakka af Trixi og naut thess gifurlega ad borda thad. Eg hef aldrei sed fjolda thessara tegunda sem her eru, Peeples og eg veit ekki hvad. Hins vegar hef eg ekki sed mikid urval af kartofluflogum, eins og nagrannar theirra i sudri uda sliku i sig, their hljota ad vera hrifnir af thessum fau tegundum sem their hafa. Ostaurvalid er skelfilegt. Their hafa svo sem alls konar braudost, en Cambenbert og gradostur (eda eitthvad i likingu vid thad) virdist vera helsta urval theirra i gourmet ostum. Mer skilst ad Manitoba se ovenjuslaem hvad thetta snertir. Their i Toronto eiga meira. Gurkurnar her eru ljotar og tomatar verda bradum oaetir. Annars er graenmetisurval gott.

Eg hlyt ad vera skelfilegur brefritari, mer synist eg aeda ur einu i annad og byrja ekki einu sinni a byrjuninni. Eg aetti audvitad ad byrja a thvi ad i flugvelinni til Manitoba hitti eg Svavar Gestsson. David hafdi sagt honum ad eg vaeri ad koma svo hann kom ad leita ad mer. Thetta breytti ollu. Hann hjalpadi mer vid pappirsvinnuna sem eg thurfti ad gera, ratadi um flugvollinn i Minneapolis, baud mer i mat a medan vid bidum o.s.frv. Thad veitti mer otrulegt oryggi og eg thurfti i raun ekki ad kvida neinu.

A flugvellinum i Winnipeg bidu Gudrun eftir Svavari og David [yfirmaður minn] eftir mer. Eg bjo hja honum og Carol konu hans fyrstu vikuna her. Thau eru yndislegt folk sem tok mer opnum ormum. Eg bjo eins og kongur med eigid herbergi og bad og tvo ketti til ad sofa hja. Annie er 13 ara, stor og feit og vildi sofa ofan a mer en hun var of thung. Oskar er tveimur arum yngri, fyndinn kottur sem betlar vid matarbordid eins og hundur. Thegar David smellir fingrum hlaupa thau nidur i kjallara ad sofa. Skyldu myflugnabitin min kannski vera floabit?

[Síðan tala ég um ferð mína til Gimli, fyrstu helgina mína í Kanada]

David vildi kynna mig fyrir gamalli konu af islenskum aettum sem talar islensku fullkomlega og les fyrir gamla folkid a Betel thott sjalf se hun komin yfir attraett. En hun var tha komin a spitalann i Winnipeg og atti ad fara i uppskurd vegna krabba. Hun er skotin i Baldvini [Baldvin var faðir Davids] og vill helst vera med honum en thott hann se lika hrifinn af henni ma hann ekki heyra a slikt minnst, honum finnst hann svikja konu sina sem hann var giftur i 50 ar. En hun er longu dain. Thegar Inga gamla hafdi ord a thvi ad thad vaeri heimskulegt ad thau byggju baedi ein fekk Baldvin naestum hjartaafall, og ef hann hefur verid ad drekka hefur honum eflaust svelgst a. En eg taladi vid Baldvin sem talar fullkomna islensku, thott ordafordan vanti thegar nyrri fyrirbaeri eru til umraedu, hann talar hins vegar ensku med hreim og thad er otrulegt thvi ekki adeins er hann faeddur og uppalinn i Gimli, foreldrar hans voru thad einnig. Mer er sagt ad thetta se Gimli mallyska og meira ad segja ukrainu mennirnir hafi verid farnir ad tala svona. David og Maureen hafa mjog serstakt w og bera thad fram eins og Skaftfellingur baeri fram hv.

Eg aetti kannski ad segja hvad Willow island er [Ég hafð sagt frá því framar í bréfinu að ég hefði eytt helginni í kofa á Willow island]. Thad er langt og mjott nes, rett sudur af Gimli. Tharna lentu fyrstu Islendingarnar thegar their komu til Nyja Islands. I fjorunni er stor steinn sem minnir a thetta. Arnason fjolskyldan atti allt nesid adur fyrr en hefur nu selt storan hluta undir  sumarbustadaland. Enda er thetta dasamlegt svaedi og a sumrin er haegt ad sola sig og bada sig i vatninu. Tharna er mikid af fuglum og uti fyrir studioi Davids sitja peliknar, dilaskarfar, hegrar, mavar og alls kyns fuglar. Eg sa margar tegudnir sem eg hafdi aldrei sed adur, m.a. Kingfisher sem er blar og fallegur fugl, og tharna sa eg meira ad segja Golden Eagle.

A sunnudagsmorguninn for eg til Gimli og gekk um baeinn. I Tergesen budinni sem er stofnud af islendingum og er ein elsta bud af thessu tagi i Kanada, ma fa margar baekur um Island. Thegar eg var ad leita ad vikingastyttunni fyrir utan elliheimilid Betel for ad rigna svo eg hljop inn a elliheimilid, fann starfsmann og bad um ad fa ad hitta islending. Eg fekk einn slikan, Ragnar Holm og spjalladi vid hann dagoda stund. Hann var yfir sig hamingjusamur. Hann hringdi meira ad segja i systur sina svo eg gaeti talad vid hana lika.

En, a morgun tekur alvaran vid, tha hitti eg nemendur sem eru otrulega ungir her. Krakkarnir byrja 18 ara i haskola. Thau eru thvi eins og nemendur minir i MA, adeins einu og tveimur arum eldri.

Thetta er ordid dalitid langt bref, hver skyldi enn vera ad lesa? Eg er abyggilega ad gleyma einhverju en thad kemur tha bara sidar. Berid minar bestu kvedjur til Islands og skrifid mer endilega. Munid bara ad eins og er fara islensku stafirnir i koku.

kvedja fra slettunum miklu

Stina

P.S. Eg se ad David Oddsson er endanlega genginn af goflunum. Hvernig vaeri ad slita samstarfinu strax???

10 ár í Kanada

Í dag eru liðin akkúrat tíu ár síðan ég flutti til Kanada. 1. september 1999. Ég ætlaði að vera hér í eitt ár. Það er greinilegt að ýmislegt breytist án þess að vera planað.

Í kvöld eða á morgun ætla ég að reyna að finna tíma til að skrifa aðeins um þetta tímabil.