Ölgerð skoðuð

Í gær fór ég í skoðunarferð um Molson ölgerðina í Vancouver. Molson er sjötti stærsti bjórframleiðandi í heimi og fyrir utan Molson merkið búa þeir meðal annars til Coors light og Rickards. Ég veit ekki hvort þessi bjór er seldur á Íslandi en er mjög vinsæll í Kanada.

Ein stelpan sem vinnur með mér kom þessari ferð á í gegnum kunningsskap og bauð fótboltaliðinu okkar í vinnunni.

Leiðsögumennirnir okkar voru engin smámenni - annars vegar framkvæmdastjóri verksmiðjunnar og hins vegar Gordon Rickards sjálfur sem bjó til Rickards Red bjórinn. Þeir sýndu okkur öll stig framleiðslunnar og buðu svo í bjór og pizzu eftir á. 

Mér þykir bjór vondur en fannst samt gaman af þessari ferð.Ég skoðaði reyndar einu sinni bjórverksmiðjuna á Akureyri þannig að þetta var ekki fyrsta slíka ferðin. Molson er öllu stærra brugghús.

Set inn mynd af hópnum og nei, ég held ekki á bjór. Það er strákurinn við hliðina á mér.

Set líka inn frægustu auglýsinguna frá Molson - hún er líklega tíu ára gömul eða svo. Frábær auglýsing. Eitt merki þeirra er Canadian bjórinn og í auglýsingunni talar Joe Canadian um muninn á Kanadamönnum og Bandaríkjamönnum. Þeir hættu að sýna þessa auglýsingu þegar þeir sameinuðust hinum Ameríska Coors framleiðanda.

 

Merkilegt morðmál á vesturströndinni

Síðustu dagana hefur merkilegt sakamál verið heilmikið í fréttum hér í Vancouver.

Um miðjan ágúst fannst lík af konu þar sem því hafði verið troðið í ferðatösku og hent í ruslagám í Los Angeles. Búið var að saga alla fingur af konunni og draga úr henni tennurnar. Greinilegt var að hún átti ekki að þekkast.

Morðinginn hafði greinilega ekki vitað að brjóstainnlegg eru öll merkt með raðnúmerum og sú vitneskja leiddi lögregluna í sannleikann um hver konan var. Kom í ljós að hún hét Jasmine Fiore og var sundfatamódel.

Eiginmaður hennar, hinn kanadíski Ryan Jenkins sem hafði flutt frá Calgary to Los Angeles til að taka þátt í raunveruleikasjónvarpsþætti, var fljótt grunaður um morðið en áður en hann var handtekinn flúði hann land. Síðast sást til hans þar sem hann slapp undan lögreglu á hraðbát. 

Báturinn fannst síðar í Point Roberts, sem er lítill bær rétt við landamæri Kanada. Margir Íslendingar fluttu á sínum tíma til Point Roberts og svæðið er merkilegt að því leyti að ekki er hægt að komast frá Point Roberts skaganum til annarra staða í Bandaríkjunum án þess að fara fyrst inn í Kanada.

Allar líkur bentu til að Jenkins hefði gengið yfir landamærin og inn í Kanada, en það er sérlega auðvelt á þessum stað.

Öll blöð og allar sjónvarpsstöðvar lýstu eftir Jenkins og var fólk beðið um að láta lögregluna vita ef til hans sæist. Alls konar vísbendingar komu inn en engin virtist benda til hins rétta.

Í dag hringdi starfsmaður á móteli í Hope, hér í Bresku Kólumbíu, í lögregluna eftir að hann fann mann hangandi í einu mótelherberginu. Lögreglan kom strax á staðinn og fingraför sýndu að þetta var Ryan Jenkins. Hann hafði hengt sig.

Enginn mun nokkurn tímann vita hvort hann var morðinginn þótt flóttinn og síðar sjálfsmorðið bendi til þess. Enginn mun heldur vita hvernig hann gat framið þetta morð og síðan þann hræðilega verknað að klippa fingurna af hvern af öðrum og draga tennurnar úr hverja á eftir annarri. Það hlýtur að krefjast einhverrar geðveilu.

 

Sjötti ferðadagur - heimkoman

Loksins komin heim. Er ógurlega þreytt svo ég ætla að láta örfáar línur duga í bili.

• Ég ELSKA cruise control. Efast um að ég hefði getað keyrt alla leiðina heim í dag ef ég hefði ekki getað látið bílinn keyra sig sjálfan að mestu leyti.
• Sá sem fann upp loftkælingu í bílum var snillingur.
• Ég lenti í umferðaþvögu við að komast út úr Portland. Ekki vegna slyss eða vegaviðgerða, heldur venjuleg traffík út úr borginni. Það tók mig tvo tíma að komast frá miðbænum og út úr borginni. Og samt voru það ekki nema sjö mílur eða rúmir ellefu kílómetrar. Þar af var ég einn og hálfan tíma að ferðast fjórar mílur.
• Lenti í umferðateppu vegna vegavinnu við Bellingham. Ég fann orðið lyktina af Kanada en gat ekki keyrt á nema um tuttugu kílómetra hraða.
• Það hafði tekið mig tvo klukkutíma að komast inn í Bandaríkin en tók aðeins um sex mínútur að komast inn í Kanada.
• Það er fátt geðveikara en að keyra um bandaríska þjóvegi á 120 kílómetra hraða í myrkrinu og spila Child in Time á fullu. Þegar kemur að gítarsólóinu..virkilega geðveikt.

Ég mun koma með einhverja fleiri punkta úr ferðinni síðar en nú er ég farin að sofa. Vinna á morgun.

Fimmti ferðadagur - Rauðviður og hellisferð

Ég hélt ég hefði vaknað klukkan hálfníu en þegar ég skreið út úr tjaldinu var klukkan orðin tíu. Ég hef ekki hugmynd um hvernig það gerðist. Hlýt að hafa dottað aðeins aftur.

Konan á næsta tjaldstæði fór að spjalla við mig og bauð mér að lokum í kaffi. Eftir að ég var búin að ganga frá öllu dótinu og drekka kaffi með nágrönnunum (en eitt dæmið um almennilega Bandaríkjamenn - ég hef verið  mjög heppin í þessari ferð) var klukkan orðin tólf og ég enn og aftur sein að koma mér af stað.

Ég hafði upphaflega ætlað að fara í ævintýragarð þar sem maður tekur kláf upp í toppa rauðviðartrjánna en þegar nágrannar mínir sögðu mér frá þessum frábæra helli í Suður Oregon. Svo ég ákvað að sleppa ævintýragarðinum. En áður en ég gæti skoðað hellinn varð ég að sjá það sem ég kom til að sjá - stóru rauðviðartréin. Svo ég keyrði hinn fræga Jedidiah Smith hring, labbaði aðeins á milli trjánna og naut þessa að vera lítið peð við hliðina á eldgömlum risatrjám.  Á fyrstu myndinni getið þið séð mig standa á milli trjánna - en þið verðið sjálfsagt að píra augun.

Og það var ekki nóg með að ég fengi að skoða stærri tré en ég hef nokkurn tímann séð áður, ég prófaði líka annað sem ég hafði ekki prófað áður. Ég náði mér í svolítinn skammt af Eitruðu Ivy. Það er planta með eitruð blöð. Ja, ekki beinlínis eitruð. Maður fær bara ofnæmisviðbrögð við snertinguna. Ég þurfti að ganga í gegnum svæði með alls konar plöntum og Ivy hefur væntanlega leynst þar á milli. Ég var ekki búin að labba lengi þegar ég fann að ekki var allt með felldu. Mikill kláði og roði í skinninu.  Sem betur fer var ég með krem við húðkláða í bílnum og bar á mig um leið og ég gat. Stoppaði svo hjá þjóðgarðsvörðunum og spurði út í þetta. Þeir sendu mig í sund því vatnið myndi skola eitrinu í burtu. Sendu mig í Smith ána. Það var reyndar æðislegt. Vatnið var kalt en sundspretturinn var magnaður. Sjá mynd hér til hliðar.

Frá Smithánni keyrði ég upp þjóðveg 199 og stoppaði til að skoða merkilega plöntu á leiðinni - tillaga eins þjóðgarðsvarðarins. Þetta var ekki hin þekkta Venus trap. Þessi heitir Darlingtonia Californica og þær voru þarna hundruðum saman.

Eftir plöntuferðina keyrði ég aftur inn í Oregon og að Oregon hellinum. Hann var æðislegur. Gönguferðin um hellinn tók 90 mínútur og kostaði minna en 1000 krónur. Þeim peningum var vel varið.

Klukkan var orðin sjö þegar ég kom út úr hellinum og það tók hálftíma að keyra niður fjallið. Ég reyndi að  keyra eins langt norður og hægt var en um hálftíu leytið var ég orðin of þreytt til að halda áfram svo ég skellti mér á mótel.  

Fjórði ferðadagur - fjórhjólaævintýrið mikla

Ég er svolítið á eftir áætlun fyrst nettengingin klikkaði í gær. Svo ég ætla að segja frá gærdeginum fyrst.

Fyrst á dagskránni var sandævintýrið mikla. Ég leigði mér fjórhjól til að keyra um sandhæðirnar, svo kallaðar sand dunes. Ég hafði aldrei snert á svona tæki áður og vissi í raun ekkert hvernig ætti að stjórna svona skrímsli. Stjórntækin sjálf eru svo sem nógu auðveld. Bensínið í hægra stýri og bremsan í því vinstra. En það er margt annað sem skiptir máli, svo sem hvernig maður notar líkamann. Ég var varkár.

Sandhæðirnar geta verið hættulegar. Maður heldur að maður sé að aka lítinn hól en svo kemur í ljós að aflíðandi brekka er aðeins öðru megin, hinum megin er þverhníft niður. Ekki langt fall reyndar, í mesta lagi einn eða tveir metrar, en ef maður fer fram af slíkum er ljóst að maður kemur ekki heill niður. Ég lenti einu sinni í því að fara næstum fram af og var því mjög varkár í hvert sinn sem ég komst upp á topp.

Einu sinni lenti ég líka í því að keyra of nálægt brúninni sem var aflíðandi, og fjórhjólið fór að hallast meir og meir á hliðina. Ég sá að ég myndi ekki geta rétt það af svo í staðinn sneri ég hjólin og fór beint niður í staðinn. Það dugði. 

Og eftir alla þessa varkárni lenti ég í því að fara ekki of hratt upp brekku og sat föst. Það er ekki hægt að bakka á þessum tækjum svo ég varð að bíða eftir einhverjum að hjálpa mér. Að lokum komu gömul hjón að, já, ég sagði gömul hjón. Ég myndi giska á að þau hafi verið komin hátt á sjötugsaldurinn. Sá gamli var á fjórhjóli en sú gamla á dune buggy með grind. Klár kona sú gamla. Gamli hjálpaði mér og ég komst af stað aftur.   

Komst heil á húfi til baka. Þetta var svona eins og að fara í rússibana. Hrikalega gaman en ég var alveg skíthrædd á meðan á því stóð. En mikið svakalega var gaman.

Eftir fjórhjólsævintýrið ákvað ég að skoða sandhólana betur á tveim jafnfljótum. Tók gönguferð inn á sandana og lék mér í hólunum. Ef ég hefði getað skipt um föt á eftir hefði ég hent mér í sandinn og rennt mér niður hólana en ég varð að hemja mig.

Frá söndunum keyrði ég að litlum vita og borðaði hádegisverð niðri við sjó. Keyrði síðan eftir suðurströnd Oregon og inn í Californiu. Ef ég hefði ekki áður komið til Californiu hefði ég sennilega orðið hissa á vörðunum sem stoppuð mig og vildu vita hvað ég hefði meðferðist matarkyns. En af því að ég hafði gert þetta áður vissi ég að þeir eru viðkvæmir fyrir innflutningi á ávöxtum. Þeir vilja ekki fá sjúkdóma frá öðrum ríkjum í appelsínurnar sínar og eplin.

Ég fann tjaldstæði og ákvað að sofa loks í tjaldinu sem ég hafði tekið með mér. En fyrst varð ég að fara í bæinn og kaupa mat því ég ákvað að grilla. Fyrst setti ég upp tjaldið og hélt svo í matarferð.

Eftir að ég var búin að velja mér steik, kartöflusalad og maískorn (já, varð að borða þetta feita ameríska korn) og var komin að því að borga fattaði ég að ég gleymdi að kaupa smjör. Maður verður að hafa smjör á maísnum. Konan fyrir aftan mig bauð mér sitt. Hún var með nokkur stykki. Nei, ég sagðist bara ætla að kaupa einn staut (í Kanada er hægt að kaupa 25 gramma stauta bæði staka og í pakka. En því miður áttu þeir ekki staka stauta. Konan fyrir aftan mig opnaði þá einn smjörpakkann sinn, tók út úr honum einn stauk og gaf mér. Bláókunnug kona. Já, þeir mega eiga það Kanarnir að þeir geta verið ákaflega elskulegir.  

Grillið var nýtt og ég hafði ekki fattað að maður verður að setja það sama. Á blaði með leiðbeiningum um hvernig á að gera það var listi yfir öll verkfærin sem maður þyrfti. Ég var með skrjúfjárn. En þetta gekk allt og maturinn var góður.

Ég sat og las um stund en fór svo að sofa.  

 

Fjórði ferðadagur.

Gisti í tjaldi í nótt. Slæm nettenging. Reyni að skrifa um daginn í dag á morgun. Verð að segja ykkur frá dune buggy ævintýrinu.

Þriðji ferðadagur - dodo í næsta herbergi

Ég get ekki sofnað.

Eitt af því sem maður situr uppi með þegar maður leigir sér ódýrt mótelherbergi, er að herbergisveggir eru þunnir og það brakar í rúmum.

Fólkið í næsta herbergi er að gera dodo og þau eru búin að vera að því í þó nokkurn tíma.

Ég væri afbrýðisöm ef þau gerðu þetta almennilega en að mínu mati er þetta tiltölulega óreynt lið því takturinn er alltof hraður. Get ekki ímyndað mér að þetta henti konunni (þ.e. ef kona er annar aðilinn). En úthald hafa þau, þau mega eiga það.

Bíddu...ég held þau séu búin. Allt er orðið hljótt.  Ég ætla að reyna aftur að sofna.

Þriðji ferðadagur - Vitar og sjávardýr

Áður en lengra er haldið langar mig að óska móður  minni, Kolbrúnu Geirsdóttur til hamingju með daginn. Hjá mér er afmælisdagurinn hennar enn í fullum gangi og verður í nokkra klukkutíma í viðbót, en hjá ykkur er runninn nýr dagur. En ég hringdi í hana í dag svo það er í lagi þótt þessar kveðjur hér komi of seint.  

Eins og ég sagði ykkur í morgun vaknaði ég alltof seint. Klukkan var orðin ellefu þegar ég kom mér af stað.

Ég keyrði fyrst niður að Yaquina Head vitanum sem var stór og fallegur viti, sá hæsti í Oregon og meðal hæstu vita Vesturstrandarinnar. Það var heillöng bið að komast upp í hann og þegar upp var komið var ekki mikið að sjá. Maður mátti aðeins standa í efstu tröppu upp og því var útsýnið takmarkað. En ég sá vitaljósið sjálft og það var býsna flott.

En þótt útsýnið úr vitanum hafi kannski ekki verið biðarinnar virði þá var vel þess virði að koma á svæðið, sjá vitann sjálfan, klettana í kring og sjá hvernig sjórinn skall á. Það var býsna hvasst og sjórinn lét illa.

Ég hafði ekki haft tíma til að borða morgunverð svo ég rótaði í matarbirgðum eftir einhverju snöggu sem ekki þyrfti að elda og fann lítinn pakka af Fruit Loops. Var með mjólk í kæliboxinu svo ég fékk mér almennilegan krakkamat og settist með skálina í litla brekku fyrir utan vitann. Hundur kom að og vildi matinn minn en fékk ekki.

Ég hélt áfram niður ströndina og stoppaði oft á útsýnisstöðum til að skoða útsýnið og taka myndir. Það besta við að ferðast einn er að maður getur stoppað þegar manni sýnist án þess að reita neinn til reiði.

Ég keyrði niður til Newport og heimsótti fyrrum heimkynni Keiko. Þetta er flott sædýrasafn en ég fann ekki háhyrningana. Varð að spyrja starfsmann. Þeir könnuðust ekki við að hafa neina háhyrninga. Ég spurði hvort það væri annað sædýrasafn á Oregonströndinni því ég væri viss um að Keiko hefði verið í sædýrasafni hér. Jáááááá. Keiko. Jú, hann var hér, en svo var honum sleppt. Keiko hafði sem sagt verið eini háhyrningurinn í safninu og eftir að hann fór sína hinstu för til Íslands var háhyrningsbúrinu lokað og fiskabúr sett þar í staðinn. Það var reyndar mjög flott búr þar sem maður gat gengið göng og hákarlar syntu yfir og undir.

Frá Newport keyrði ég niður að sæljónahelli. Það er einn stærsti sjávarhellir í heimi og oft eru þar tugir sæljóna. Í dag voru því miður engin þar en ég sá nokkur fyrir utan.

Dagur var að kveldi kominn og búið að loka næstu stoppistöð. Svo ég ákvað að finna mér annan kofa. Það var nefnilega orðið of kalt og of hvasst til að sofa í tjaldi. Sérlega þar sem kvefið hafði aðeins versnaði í köldum vindi dagsins. En því miður er dýrara að leigja kofa hér niðurfrá þar sem hér eru fleiri ferðamenn. Svo ég fór á mótel í staðinn. Kostaði það sama og ég fæ hlýrra herbergi, rúmföt (er ekki hrifin af svefnpokum) og eigin sturtu og klósett. Já, mér líkar þægindi.

Eftir að ég var búin að koma mér fyrir og elda mér súpu keyrði ég niður að strönd. Ég ætlaði að sitja þar og horfa á sólsetrið en það var svo kalt þegar ég kom niður á strönd að ég tók þrjár myndir og hljóp svo aftur í bílinn. Brrrrrrrrrrrrrr.

Góða nótt. 

Þriðji ferðadagur - svaf vel í kofanum

Komin á fætur alltof seint. Vaknaði ekki fyrr en nágrannastrákurinn bankaði á hurðina til að kveðja. En ég svaf vel í þessum kofa.

Nú er bara að koma sér af stað og vitja ævintýra.

Áður en ég loka tölvunni þarf ég að segja ykkur frá enskubrandaranum mínum í gær. Þegar ég var að tékka inn var mér sagt að ég mætti ekki vera með gæludýr. Ég leit á númerið á kofanum mínum og sagði að ég hlyti þó að mega vera með dýr í þessum kofa. Ha nei, sagði konan sem afgreiddi mig. Svo ég benti á númerið á kofanum og sagði, en þetta er K9 (borið fram á sama hátt og canine, sem þýðir 'af hundstegund'. Hundsdeild lögreglunnar er K9). Kellu þótti þetta svo fyndið að þegar ég kom í afgreiðsluna litlu síðar til að versla þá heyrði ég hana segja söguna öðrum starfsmanni. Þær hlógu báðar innilega og fannst þetta mein fyndið. Sögðust ætla að muna þetta. Ég glotti bara og keypti mér ost.

Annar ferðadagur - Feitir Ameríkanar

Ég skaust yfir götuna í Safeway í morgun til að kaupa mér hárnæringu. Safeway er svona Hagkaup N-Ameríkubúa.

Þar sem ég beið í röðinni tók ég eftir einu sem mennirnir tveir fyrir framan mig og mennirnir tveir fyrir aftan mig áttu sameiginlegt. Þeir voru allir spikfeitir. Og ég er ekki að tala um aðeins og þykkir um miðjuna. Þeir voru einfaldlega mjög stórir á þverveginn. Afgreiðslukonan reddaði Ameríkönunum með því að vera lítil og mjó og svo á leiðinni út var grannur eldri maður á leiðinni inn. En þetta sjokkeraði mig svolítið. Það er alltaf verið að tala um að Bandaríkjamenn séu alltof feitir. Ef þessir fjórir voru gott sýnishorn af íbúðum Longview þá er það greinilega rétt.

Skrifa meira síðar. Nú ætla ég í morgunverð.