Fyrsti ferðadagur

Það var svolítið eins og ég ætti ekki að fara í þessa ferð. 

• Í gær startaði bíllinn minn ekki og ég varð að fara með hann á verkstæði. Sem betur fer var það bara batteríið - ég fékk nýtt batterí og bíllinn tilbúinn í langferð.
• Ég fann ekki ferðastólinn minn, hleðslutækið fyrir bílinn og eldunarhelluna. Fann að lokum hin fyrstnefndu en ekki helluna. Fékk lánaða hjá Leif frænda mínum.
• Var orðin lasin þegar ég vaknaði. Kvef, ekki svínaflensa (held ég). Ákvað að láta mig hafa það því þetta er eina tækifærið til að komast í burtu næstu vikurnar. Og ég þarf á fríi að halda.
• Hafði gleymt að kaupa sjúkratryggingu fyrir Bandaríkin. Stoppaði á tryggingastofu á leið út úr bænum.
• Gleymdi að taka út bandaríkjadali. Verð alltaf að borga fyrir græna pappírinn á leið inn í Bandaríkin. Kom við í banka og reddaði þessu.
• Þurfti að bíða klukkutíma í bílaröð til að komast að landamærunum. Beið svo annan klukkutíma í röð inni í landamærahúsinu eftir því að fylla út pappírana og borga. 

Bandaríkjamegin tók við endalaus keyrsla. Ég var orðin svo sein á ferð vegna allra reddinganna og biðarinnar á landamærunum að ég lenti í umferðateppu í Seattle.

Ég hef aldrei skilið hvers vegna umferðin verður svona þung inn í borgina í eftirmiðdaginn. Vanalega er umferðarrennslið þannig að þunginn er inn í miðborgir á morgnana og út úr þeim í eftirmiðdaginn. Þannig var Winnipeg, þannig er Vancouver. En í Seattle var þunginn meiri inn í borgina klukkan fimm að deginum en út úr borginni. Hreinlega skil þetta ekki.

Þjóðvegir eru dásamleg uppgötvun. Í Bandaríkjunum er hámarkshraði vanalega 70 mílur á þjóðveginum, eða tæplega 120 kílómetrar á klukkustund. Maður keyrir á 80 og er nokkuð öruggur.

Mér finnst líka frábært hvernig afreinarnar eru merktar. Þær eru ekki í venjulegri röð eins og 1, 2, 3 o.s.frv. heldur merkja þær lengdargráðuna. Afrein 75 er þannig 74 mílur frá syðri ríkjamörkum. Þannig getur maður líka talið auðveldlega hversu margar mílur eru þangað til maður þarf að beygja.

Ég stoppaði á hvíldarstað, rest stop, sem er önnur frábær uppgötvun. Af og til má finna útskot af þjóðveginum, þar sem eru klósett og oft boðið upp á kaffi. Maður getur stoppað, tappað af blöðrunni og teygt úr sér. Ég fann bækling með auglýsinum frá mótelum. Ég hafði ákvað að sofa ekki í tjaldi fyrstu nóttina heldur fara á mótel, ef það dygði til að losna við kvefið. Ég hafði upphaflega ætlað að fara niður til Portland eða Vancouver, Washington og gista þar, en ákvað að stoppa frekar í Kelso/Longview og keyra svo niður að strönd Washington megin en ekki í Oregon.

Mótel er önnur uppfinning sem ég fagna mjög. Maður þarf næstum aldrei að panta fyrirfram og þau eru tiltölulega ódýr. Og þótt lítið sé um þjónustu þá fær maður vanalega allt sem maður þarf. Rúm, baðherbergi, sjónvarp og jafnvel internettengingu.

Ég var kominn inn á hótelherbergi um sjöleytið. Kom mér fyrir og ákvað svo að fá mér göngu og kvöldmat. Þar sem ég gekk niður eftir einni af aðalgötunni stoppaði maður á trukk við hliðina á mér og bauð mér far. Ég veit ekki hvert þetta var almenn smábæjarkurteisi eða hvort maðurinn hafði eitthvað óhreint í  huga. Ég þakkaði bara fyrir mig en hélt áfram göngunni. Að sjálfsögðu myndi ég aldrei fara upp í bíl  hjá ókunnugum manni. En maður reynir alltaf að trúa á hið góða í fólki og líklega var þessi maður bara kureis.

En sem sagt, lítið markvertgerðist á fyrsta degi Oregon ferðarinnar og engar spennandi myndir voru teknar. En það ætti að breytast á morgun þegar ég keyri niður á strönd. 

Kanadískur íkorni fer sigurför um heiminn

Þegar þau Melissa og Jackson Brandts, tveir Ameríkanar á ferðalagi um Kanada, ákváðu að taka mynd af sjálfum sér með hjálp tímasetningar, urðu þau fyrir óvenjulegri innrás. Íkorni nokkur, einn íbúa Banff þjóðgarðsins, ákvað að skella sér inn á myndina eins og athyglissjúkt smástirni. Hann stal líka fókusnum svo íkorninn er í fókus en þau Melissa og Jackson ekki. Þeim fannst þetta hins vegar bráðfyndið og sendu myndina í myndakeppni National Geography. Þaðan hefur hún farið sigurför um heiminn og þetta litla dýr er nú ein aðalstjarna nagdýra. 

Myndir og myndband hér

Ég skrifaði tvær færslur um körfuboltakeppnina um daginn. Ef einhver hefur áhuga á að skoða þá eru tenglar á færslurnar hér.

Hér má sjá mynd úr undanúrslitunum ásamt myndbandi: http://stinajohanns.blog.is/blog/stinajohanns/entry/925094/

Ég tók reyndar eftir því þegar ég horfði á þessi myndbrot eftir á að þau sýna næstum því öll Baldur. Vil taka það fram að þótt hann hafi staðið sig frábærlega þá var hann ekki einn um að skora körfurnar. Þeir stóðu sig allir vel strákarnir. Myndavélin mín varð bara batteríslaus svo ég náði bara örfáum skotum og þau hafa greinilega verið þegar Baldur var í essinu sínu.

Og hér er mynd af liðinu með silfurpeninginn.
http://stinajohanns.blog.is/blog/stinajohanns/entry/925627/

Ég tók reyndar nokkrar myndir líka þegar Íslendingar í Kanada buðu strákunum í móttöku í Íslands húsi og það er aldrei að vita nema ég setji þær inn síðar.

Íslendingar stóðu sig vel í Kanada

Missti af Raul Malo (ansans)

Á Sunnudaginn ar haldin roots & blues tónleikahátíð að Deer Lake Park í Burnaby, þar sem Björk hélt tónleika í fyrra. Aðalnúmer hátiðarinnar var Smokey Robinson. Utan við hann þekkti ég aðeins eitt nafn, en það var nóg til þess að mig langaði á hátíðina. Hinn sem ég þekkti til var nefnilega Raul Malo, sem áður fyrr var söngvari hljómsveitarinnar The Mavericks.

The Mavericks hófu sinn feril sem kántríhljómsveit og varð nokkuð þekkt sem slík í Bandaríkjunum. Þar spiluðu þeir lög eins og 'What a Crying Shame', 'All you ever do is bring me down' og 'There goes my heart'.

Það var þó ekki fyrr en 1998 með plötunni Tramboline sem þeir náðu almennri hylli og lagið 'Dance the night away' komst m.a. á lista fjölda landa, þar á meðal í tíunda sæti á UK listanum. Ég man að það var mikið spilað á VH1 sem ég horfði heilmikið á þetta árið, og þannig náði lagið líka til Íslands.

(Ekki er hægt að setja lagið inn hér því ekki er boðið upp á það með þessu lagi á YouTube, en hér er hlekkurinn: http://www.youtube.com/watch?v=9w3ku2QArT0

Það undarlega var hins vegar að með frama erlendis hrundu vinsældir hljómsveitarinnar í Bandaríkjunum og þeir gáfu aðeins út eina plötu eftir þetta. Hluti ástæðunnar var sá að útvarpsstöðvar í Bandaríkjunum sneru við þeim baki. Hljómsveitin hafði breytt töluvert um stefnu og tónlistin var ekki lengur hrein kántrí heldur blandin latneskum tónum, eins og heyra má m.a. í 'Dance the night away'. Kántrístöðvarnar spiluðu því ekki lögin þeirra því þeim fannst þeir hafa svikið kántríið, og aðrar stöðvar töldu þá of mikið kántrí.

Hljómsveitin lagði upp laupana og Raul Malo hóf sólóferil.

Mig langaði ógurlega að sjá hann spila en taldi það ekki ganga upp. Hann átti að byrja tuttugu mínútur yfir fjögur en ég var að spila á strandmóti í fótbolta. Ég spilaði með tveim liðum, kvennaliði og blönduðu liði, og ef við kæmumst í úrslit þá myndi ég vera að spila þar til um fjögur leytið. Ég myndi aldrei ná til Burnaby á þeim tíma. Þar að auki átti ég að spila annan leik það kvöldið þannig að þótt ég næði tónleikunum þá þyrfti ég að rjúka til baka og myndi því missa af öllu öðru, þar á meðal Smokey Robinson. Svo ég afskrifaði tónleikana.

Það sem gerðist var hins vegar að hvorugt liðið komst í úrslit og ég var komin heim um hádegið á sunnudeginum. Þar að auki meiddi ég mig á lærvöðva og gat því ekki spilað um kvöldið.

En ég var búin að steingleyma Raul Malo. Af því að ég hafði talið að kæmist ekki þá var þetta horfið úr huga mér.

Það var ekki fyrr en í morgun þegar ég las dóminn um tónleikana, og hversu stórkostlegur Raul Malo var, að ég fattaði að ég hefði getað farið. AAAAAArrrrrrrrggggghhhhhh. Ég trúi ekki að ég hafi klúðrað þessu. 

Um enska tungu

The European Commission has just announced an agreement whereby English will be the official language of the European Union rather than German, which was the other possibility. As part of the negotiations, the British Government conceded that English spelling had some room for improvement and has accepted a 5- year phase-in plan that would become known as 'Euro-English'. In the first year, 's' will replace the soft 'c'. Sertainly, this will make the sivil servants jump with joy. The hard 'c' will be dropped in favour of 'k'. This should klear up konfusion, and keyboards kan have one less letter. There will be growing publik enthusiasm in the sekond year when the troublesome 'ph' will be replaced with 'f'. This will make words like fotograf 20% shorter. In the 3rd year, publik akseptanse of the new spelling kan be expekted to reach the stage where! more komplikated changes are possible. Governments will enkourage the removal of double letters which have always ben a deterent to akurate speling. Also, al wil agre that the horibl mes of the silent 'e' in the languag is disgrasful and it should go away. By the 4th yer people wil be reseptiv to steps such as replasing 'th' with 'z' and 'w' with 'v'. During ze fifz yer, ze unesesary 'o' kan be dropd from vords kontaining 'ou' and after ziz fifz yer, ve vil hav a reil sensi bl riten styl. Zer vil be no mor trubl or difikultis and evrivun vil find it ezi tu understand ech oza. Ze drem of a united urop vil finali kum tru. Und efter ze fifz yer, ve vil al be speking German like zey vunted in ze forst plas. If zis mad you smil, pleas pas on to oza pepl.

Hot hot heat

Þegar ég fór í vinnuna í morgun var hitinn kominn upp í 23 en þegar rakastig er tekið með í reikninginn (73%) samsvarar það 29 gráðu hita. Eftir hádegið á hitinn að stíga í 30 gráður og á morgun í 32 gráður.

Ég veit að Rut vinkonu minni á Ítalíu finnst varla mikið til þess koma, og þegar ég bjó í Winnipeg var ég vön slíkum tölum, en hér í Vancouver er sjaldan svona heitt. Sem betur fer er lofkælingin á skrifstofunni þokkaleg.

Annars minnir mig að hljómsveitin Hot hot heat sé frá Vancouver svo einhvern tímann hefur verið svona hlýtt. Nema nafnið hafi komið til vegna óskhyggju.

Fór annars í dásamlega fjallgöngu um helgina og ætla að reyna að sýna ykkur myndir þaðan fljótlega. Þarf líka að skrifa um tvenna tónleika sem ég sá nýlega, Green day og Death Cab for Cutie.

Íslenska hungangsvikan - Monty Python

Þau eru mörg frábær atriðin með Monty Python hópnum heitinum og þá koma helst til greina atriði eins og 'Ministry of silly walks', 'The Argument Clinic', The Cheese Shop', 'The Parrot Skit' o.s.frv. En ég hafði aldrei séð eða heyrt um atriðið um íslensku hunangsvikuna fyrr en ég flutti til Kanada og Tim, minn fyrrverandi, sagði mér frá því. Að sjálfsögðu er þetta atriði á YouTube eins og svo til allt annað. Svo ég ákvað að setja það hér inn ef ske kynni að eitthvert ykkar hefði aldrei séð atriðið.

Önnur fremur óþekkt en frábær hljómsveit - The Weakerthans

Ég heyrði fyrst minnst á The Weakerthans fyrir einum átta eða níu árum í sambandi við John Kristjan Samson sem David Arnason, Vestur-Íslendingur og enskuprófessor, sagði að væri mesta efni í ljóðskáld sem hann hefði nokkurn tímann kynnst. Og David hefur kynnst mörgum verðandi ljóðskáldum og rithöfundum. David sagði mér að John væri í pönkhljómsveit en hann hefur örugglega verið að vísa til hljómsveitarinnar Propagandhi sem John spilaði með áður en hann stofnaði The Weakerthans því ég myndi ekki kalla tónlist Weakerthans pönk þótt vissulega sé nokkur hráleiki yfir henni.

Ég þekkti þá hvorki John né The Weakerthans, en ég þekkti Samson fjölskylduna. Pabbi Johns, Vestur-Íslendingurinn Tim Samson bauð mér á minn fyrsta hokkíleik. Það var með Manitoba Moose og ég skemmti mér konunglega.

John sjálfan hitti ég svo þegar hann kom og spilaði fyrir okkur á afmæli Íslenskudeildar Manitobaháskóla. Hann var frábær og ég fór og keypti mína fyrstu Weakerthans plötu. Það var smáskífan með Watermark sem ég set inn hér. 

Platan Reconstruction site kom Weakerthans virkilega á kortið hjá kanadískum tónlistaráhugamönnum. Hún var tilfefnd til Juno verðlauna og gagnrýnendur lofuðu plötuna í hástert. John var sagður besti textahöfundur nútímatónlistar. Hér er lagið Our retired explorer.

Lagið Psalms for the Elks' Lodge Last Call fékk svo tilnefningu sem besta kanadíska tónlistarmyndbandið. En það er texti lagsins sem er sterkastur. Náungarnir með rauðu hattana eru Shriners, sem ég held að sé annað hvort angi af frímúrarareglunni eða svipaður söfnuður. Ef ég man rétt er pabbi Johns félagi.

Eitt af uppáhaldslögunum mínum er alltaf lagið One great city þar sem John syngur um ástar/hatur samband sitt við Winnipeg. Ég heyrði það fyrst þegar hann söng fyrir okkur í íslenskudeildinni og margir urðu sjokkeraðir þegar hann söng: I hate Winnipeg. Hann hefur síðar útskýrt þetta týpíska samband sem fólk í Winnipeg hefur við borgina - það hatar hana og elskar á sama tíma. Ég þekki marga frá Winnipeg og það er nokkuð til í þessu.

Myndbandið sem ég set inn er heimagert af aðdáanda hljómsveitarinnar. Það hjálpar að hafa textann fyrir framan sig.

Næst koma svo tvö myndbönd (eða lög, engin almennileg myndbönd til) sem saman segja söguna af kettinum Virtue. Í fyrra laginu, A plea from a cat named Virtue, af plötunni Reconstruction site, kvartar kötturinn yfir þunglyndi eigandans og m.a. stingur upp á partýi - býðst til að bjóðast gula kettinum á sama stigagangi. Í seinna laginu, Virtue the cat explains her departure, sem kom út á plötunni Reunion tour, Virtue hefur gefist upp og yfirgefið eigandann.

Frábær hljómsveit. Og John Samson er frábær tónlistarmaður sem ætti að vera þekktari á Íslandi enda einn fjórði af honum íslenskur!

Flottar auglýsingar

Uppáhaldsauglýsingin mín þessa dagana kemur frá Heineken. Alveg mögnuð.

 

Og svo er það þessi hérna sem vildi fá eins ísskáp.

 

Dásamlegur sumardagur í Vancouver

Á dögum eins og þeim í dag velti ég því fyrir mér hvernig ég get nokkurn tímann flutt frá Vancouver. Þessi borg hefur nokkurn veginn upp á allt að bjóða sem mann vantar. Veður er milt hvort sem er sumar eða vetur, menningin er margvísleg, fjöldi góðra veitingastaða, skemmtistaða, leikhúsa, alltaf spennandi tónleikar í boði. Og útivistarlífið er frábært. Vegna þess að borgin liggur við Kyrrahafið er sjórinn þokkalega hlýr og baðstrandir eru nokkurra kílómetra langar. Hér eru nóg tækifæri til að sigla, róa kajak, eða þjóta um spíttbát. Þá eru fjöllin rétt fyrir ofan borgina og fjöldi spennandi göngustíga sem hægt er að velja um. Á veturna er stutt á skíðasvæðin í Norður Vancouver og ef maður er til í að keyra í nokkra klukkutíma er hægt að velja úr einum fimm öðrum skíðasvæðum. Og ef maður vill ekki fara á skíði þá er spennandi að labba í gegnum skóginn í fjöllunum á gönguskíðum eða snjóþrúgum.

Í dag var frídagur hjá mér. Ég dólaði mér í morgun og fór svo niður á strönd. Það tók mig rúmar tíu mínútur að labba niður á Locarno ströndina og þar flatmagaði ég í fjóra klukkutíma. Baðaði mig í sólinni, las smásögur um Kurt Wallender og synti meira að segja í sjónum. Sjávarhiti var 16 gráður sem er þokkalegur lofthiti á sumardegi á Íslandi (þó mér skiljist að sé verulega heitara þessa dagana). 

Um hálf fimm fór ég heim því ég vildi ekki brenna. Svo ég labbaði upp brekkuna, eldaði mér mousaka sem ég borðaði með bestu list. Keyrði svo niður í Stanley garð og skautaði sjávarvegginn svokallaða (the Seawall). Það tók tæpan klukkutíma og var alveg dásamlegt. Sólin var að setjast og mikið líf og fjör á ströndunum enda föstudagskvöld. Svona daga upplifir maður ekki alls staðar.