Heima er best

'Heima er best' skrifaði Ólöf og svaraði þar með óafvitandi spurningunni sem hafði verið að væflast fyrir mér: Hvað notum við Íslendingar aftur í staðinn fyrir 'Home sweet home'? Já, heima er best. Ég á hins vegar tvö 'heimu' því ég fer heim til Akureyrar og síðan aftur heim til Vancouver. Og báðir staðir eru bestir því báðir eru heimili mitt.

Ég hef reyndar ekki búið í Þverholtinu í bráðum tuttugu ár en það er samt sem áður heimili mitt og mun alltaf verða enda staðurinn þar sem ég eyddi helmingi ævi minnar (þótt það eigi ekki lengur við þegar september rennur í garð) og staðurinn þar sem ég sleit barnsskónum.

En sjöunda gata í Vancouver er líka heimili mitt því þar eru sængin mín og koddinn. Og það er alltaf gott eftir hvert ferðalag að koma heim og skríða undir sæng.

Ég verð þó að segja að það er alltaf erfiðara að kveðja Ísland, enda veit ég aldrei hversu langur tími líður þar til ég kem þangað næst. Og þrátt fyrir að ég eigi góða vini hér í Kanada þá er fjölskylda mín á Íslandi og það vegur þungt. En líklega á ég eftir að eiga erfitt þegar ég kveð svo Kanada endalega, hvenær sem það svo sem verður. En ég hef ekki trú á að hér sé framtíðarheimili mitt. Annars veit maður hvað framtíðin ber í skauti sér. Ég fór upphaflega til Kanada til að vera í eitt ár - í haust verða þau tíu. Það er lengri tími en ég bjó í Reykjavík.

En nú styttist í húsmæðurnar í sjónvarpinu og ég þarf að fara og sjá af hverju ég missti á meðan ég var á Íslandi.

Á morgun tekur svo vinnan við. Ég hlakka nú eiginlega til.

Að njóta lífsins í New York

Ég sit á Hard Rock í New York, nýbúin með djúsí borgara sem þó var ekki eins góður og mér þótt borgararnir á Hard Rock í Reykjavík hér í gamla daga. Kartöflurnar voru líka bara þessar venjulegu en ekki eins og ég man þær. Það fór sem sagt þannig fyrir nostalgíunni.

Þetta er síðasti dagurinn minn í New York, búin að vera hér síðan á þriðjudagskvöldið. Og hvað hef ég svo gert? Ég fór í Ameríska náttúrugripasafnið. Það var mjög skemmtilegt og skemmtilegast var að sjá beinagrindurnar af risaeðlunum - þótt ég sé ekki eins og litlu strákarnir sem vita hvað þær allar heita. Ég þekki bara Tyrannosaurus Rex og búið. En þvílík stærð á safni! Ég eyddi þarna þremur eða fjórum klukkustundum, hljóp um svæðið í stað þess að lesa allt (ókei, smá ýkjur en samt...) og samt sá ég ekki nema brot af öllu safninu. Enginn leikmuna tók sig af stað en það gerist víst bara hjá Ben Stiller.

Ég fór líka á hokkíleik á milli New York Rangers og Montreal Canadiens sem Montreal vann 6-3, mér til mikillar ánægju en ekki flestra í kringum mig. Annars voru býsna margir frá Montreal á leiknum. Það var gaman að koma í Madison Square Garden en ég er nú hrifnari af GM Place (heimavelli Vancouver Canucks). Líklega er það vegna tryggðar minnar við liðið.

Ég fór líka út að borða á mexíkönskum veitingastað með Hönnu frænku hennar Guðrúnar Helgu. Við grínuðumst með það að við værum frænkur frænku (cousins of a cousin). Það var gaman að hitta Hönnu aftur. Heimsótti hana fyrir þrem árum. Við höfðum um margt að tala en tíminn ekki nándar nærri mikill.

Í gær labbaði ég heil ósköp - frá 96. stræti þar sem ég bjó og nærri því niður að áttunda stræti. Sem sagt, 88 götur sem eru væntanlega um níu kílómetrar. Ég stoppaði auðvitað nokkrum sinnum á leiðinni, skaust inní búðir eða settist og fékk mér kaffi. Á einum stað var verið við kvikmyndatöku og stjarna myndarinnar gekk fram hjá mér, án þess að ég sæi framan í hana (loðin hetta á úlpunni), en ég geri ráð fyrir því að þetta hafi verið stórstjarna vegna ljósmyndaranna sem sátu um hana í leyni. Sá m.a. einn sem var með risastóra aðdráttarlinsu og faldi sig inni í bíl.

Mætti reyndar öðrum frægum leikara úti á götu. Latínó. Kem ekki nafninu fyrir mig. Hélt fyrst að ég hefði séð hann í Ugly Betty en það var ekki rétt. Verð að brjóta heilann.

Lét plata mig aðeins í sambandi við iPod. Leiðrétti mistökin en ekki til fullnustu. Segi ykkur frá því í sérfærslu.

Ætlaði á söngleik en þegar ég kom niður á Times Square þar sem hægt er að fá miða á hálfvirði var þegar komin löng röð og enn klukkutími í að miðasala opnaði. Ákvað að ég nennti ekki að eyða tíma mínum í New York í röð. Var líka alveg sama um hvort ég færi á söngleik eða ekki. Enginn sérstakur sem mig langaði ógurlega að sjá. Fór í bíó í staðinn á Marley and me en fannst hún ekkert sérstök. Og poppið var ekkert sérstakt.

Jæja, best að fara að borga reikninginn minn og halda áfram á labbinu. Blogga næst frá Vancouver. 

-------- 

Bæti hér við færslu sem ég skrifaði fyrsta kvöldið mitt í New York en gat ekki hlaðið inn á vefinn.

 Jæja, ég sit nú á hótelherbergi í New York, tiltölulega þreytt, en ekki alveg tilbúin til að fara að sofa. Svo í staðinn horfi ég á Starsky og Hutch með öðru auga og hef hitt á tölvuskjánum.

Flugvélin lenti í NY um sex leytið en það tók langan tíma að komast út af flugvellinum. Áður en ég fór hafði frændi minn nefnt það að þegar hann flaug síðast til NY þá hafi miklu fleiri landamæraverðir séð um að koma Bandaríkjamönnum í gegnum vegabréfaeftirlitið en útlendingum. Það hafði verið eins þegar ég flaug hérna í gegn um daginn. Í kvöld tók þó steininn út. Þeir hleyptu nefnilega engum útlendingum í gegn fyrr en þeir voru búnir að skrá inn ALLA Bandaríkjamenn. Sem sagt, allir landamæraverðirnir sinntu Bandaríkjamönnum áður en þeir hleyptu öðrum í gegn. Þvílík mismunun. Bandaríkjamenn fóru sem sagt í gegn á tíu mínútum en ég var ekki komin út fyrr en 45 mínútum síðar.

Ferðin inn í Manhattan tók líka langan tíma. Ég tók loftlestina að neðanjarðarlestarstöðinni og síðan (bláu) línu E inn í miðborgina. Þar varð ég að skipta yfir í rauðu línuna en það var hægara sagt en gert. Ég varð nefnilega að fara  að lestarstöð 50 á bláu línunni, fara svo út og yfir götuna og aftur inn á lestarstöðina hinum megin (og borga mig aftur inn) og bláu línuna síðan eina stöð til baka (hún skiptist nefnilega) og þaðan gat ég tekið lestina eina stöð og skipt þar yfir í rauðu línuna. Og aðeins einu sinni var rúllustigi. Alls staðar annars staðar varð ég að rogast upp og niður stiga með þungar töskurnar. Sem betur fer var eftirleikurinn auðveldur því hótelið var innan við hundrað metra frá lestarstöðinni.

Ég tékkaði mig inn, kom mér lauslega fyrir en skaust svo út og fékk mér hamborgara (orðin sársvöng eftir langt ferðalag).

Á morgun ætla ég að borða hádegisverð með Hönnu frænku hennar Guðrúnar Helgu (sem er frænka mín) og um kvöldið er það svo Madison Square Garden og hokkíleikurinn: New York Rangers fær Montreal Canadiens í heimsókn. Hlakka mikið til.

En sem sagt, komin heil á höldnu upp á hótel þannig að mamma, þú getur andað léttar.

Annað í þessari ferð er algjörlega óskipulagt og ég mun bara svona láta það ráðast hvað ég tek mér fyrir hendur.

Týndi kötturinn

Kolbrún bróðurdóttir mín fékk nýjan kettling í dag. Þegar þau komu niður í holtin í afmæliskaffi pabba var kettlingurinn skilinn eftir heima og fannst hann hvergi þegar gengið kom aftur heim. Leitað var um allt og öllu snúið við. Eftir tveggja tíma leit var hringt eftir hjálp og við pabbi fórum til að hjálpa við leitina. Who you wanna call? Catbusters!

Kolbrún lýsti fyrir mér kettlingnum - svartur og hvítur. Já, það var nú vissara svo ég færi ekki að koma með einhvern annan kettling úr felum. 

Við snérum öllum aftur við en ekkert gekk. Ég fór enn einu sinni inn í svefnherbergi bróður míns og mágkonu og fékk allt í einu þá tilfinningu að kötturinn væri þarna. Svo ég ákvað að opna skúffur þótt mér þætti svolítið skrítið að vaða ofan í svefnherbergisskúffur hjóna. Maður veit aldrei hvað maður getur fundið þar.

Og þarna, ofan í hér um bil tómri skúffunni, var kettlingsræfillinn, skíthræddur, og hvæsti á mig. Ég tók þennan vesaling upp og fór með hann inn í stofu þar sem uppi varð  fótur og fit. Kolbrún margþakkaði mér fyrir að finna dýrið og vildi leika við hann. Greyið Keli - það er ekki alltaf sældarlíf að búa með sex ára dömu.

 

Gleðilegt nýtt ár - Happy new year!

Ég óska ykkur öllum gleðilegs nýs árs með von um betri tíð.

I wish you all a happy new year and I hope it's going to be wonderful. Just over a year to Olympics!!! 

 

Í jólafríi

Ég hef notið þess að slappa af heima, fara í sund, borða góðan mat (og nammi) og almennt gera sem minnst. 

Dagurinn í gær var hins vegar töluvert fullur af skemmtilegum atburðum. Fór í sund stuttu eftir að ég vaknaði (eftir morgunverð) og synti kílómetra. Hef annars bara verið að synda 750 metra - finnst það yfirleitt ágætt).

Eftir hádegið rölti ég niður á Glerártorg með foreldrunum. Við þurftum að gera ýmislegt og ákváðum að slá útréttingunum saman við smá líkamsrækt.

Um þrjú leytið dró ég Gunna bróður, Dísu mágkonu og Guðrúnu dóttur þeirra á skauta og það var rosalega gaman. Vorum þar í sirka einn og hálfan tíma en þá voru líka allir að drepast í fótunum.

Síðan fór ég til Hauks bróður og Írisar í kvöldmat í þennan líka fína kjúklingarétt. Fór ekki heim fyrr en um hálftíu og lallaði þá niður í holtahverfi. Haukur bauðst til að keyra mig heim en mér hefur alltaf þótt notalegt að labba á Akureyri. Og þetta eru ekki nema um 20 mínútur frá þeim til mömmu og pabba.

Þegar ég kom heim var farið beint í heita pottinn hjá Gunna bróður og þar sátum við í vel yfir klukkutíma. Klukkan var orðin hálf tólf þegar Dísa kom og sagði Guðrúnu að fara í rúmið - enda sú stutta bara níu ára og auðvitað kominn svefntími á hana. Það var svolítið fyndið þegar við löbbuðum uppeftir til mömmu og pabba á handklæðunum einum saman um hávetur (nei nei, sundfötin auðvitað innan undir). En þetta var nú ekki langt - Gunni býr í næsta húsi. Hann vildi ekki vera of langt frá mömmu sinni

Dagurinn í dag var rólegri. Sundferð, Bónusferð, lærdómur, lestur völvunnar, hönnun afmæliskorts, vandræði með vildarpunkta á Icelandair (það er ekkert hægt að fá fyrir þetta lengur og punktar að fyrnast). 

En nú ætla ég að fara og athuga hvort kjötbollurnar eru ekki tilbúnar! 

Christmas eve in Iceland

I slept till noon, or thereabout, on the 24th of December, aðfangadagur, as it is called in Iceland. After lunch I went to my youngest brother's place and played a bit of a board game with my niece and nephew before mom called and told me they were going to the graveyard. It's a tradition in Iceland that everyone goes to the graveyard on Christmas eve and lights candles for dead loved ones. Five people in my family lie there - both sets of grand parents and my uncle who died before I was born. We light candles and say prayers and it's always a rather sad moment because they are not with us anymore. My maternal grandparents always used to spend Christmas with us.

After the trip to the graveyard I took it easy for a while, before taking a bath, shining up and heading to my oldest brother's place. We had pork for dinner, which I always love. After the ice cream and when the table had been cleared my nices got to open their presents. They were so excited the younger started vomiting. Then there was paper wrappings all over the place and the floor covered with clothes and toys. In between were a few presents for my brother and his wife and one for each of us, me, mom and dad. We only opened the presents we got from their family. The others we opened at home.

I got some very nice things; a couple of CDs, a book, mittens, a shawl, pyjamas, a necklace, socks, candle and a beautiful clock my father carved. He's big into carving now that he's retired. My mother makes things out of class and clay. Really cool things and she gave me one of her pictures too.

Around nine my youngest brother and family came for coffee even though no one was really hungry yet after all the eating. But it's kind of a tradition.

I went to bed around midnight with a good Icelandic book and enjoyed a successful Christmas eve. 

Gleðileg jól

Ég vil óska landsmönnum öllum gleðilegra jóla og farsældar á nýju ári. Ég þakka ykkur öll innilega fyrir samskiptin á árinu sem er að líða og vona að þau megi halda áfram á næsta ári.

Ég er búin að fara upp í kirkjugarð og kveikja á kerti fyrir afa mína og ömmur og nú á eftir ætla ég að kveikja á kerti fyrir hana Heddu, fyrrverandi skólasystur mína sem dó í fyrra. Við erum mörg úr bekknum sem ætlum að gera það.

Svo er bara að drífa sig í bað og fara í jólafötin og skella sér í mat til Hauks bróður. Vona að ykkar aðfangadagur verði sem bestur. 

 

 

Relaxing days at home

It's December 23rd today which in Iceland is called the Mass of Saint Thorlak. On this day many people eat a fish called skate which smells like a cat has peed on it. I'm serious. Mom and dad swear it's yummie but I really don't believe that. I don't even go into the kitchen when this has been cooked at home. I eat pizza with the kids. This year mom skipped the skate. I'm really happy about that. It saves me from trying to mock everyone in the family.

Instead we're going to my brother's place for some smoked lamb which is considerably better food. After that I might go downtown as it's a habit of mine to go downtown on that day. Best is if it snows those huge snowflakes that everyone loves so much but it's way too hot right now.

When I came to Iceland it was fairly cold and the temperature dropped considerably in the days to come. Here in Akureyri it almost got as cold as it ever gets, which is around ten below. Yes I know, not so cold really. People in Canada keep asking me if it isn't cold in Iceland but I never experienced cold until I moved to Winnipeg. Now that's cold. Here we have the Gulf stream around the island which keeps it only slightly colder than England. 

Yesterday the temperature rose again and melted most of the snow we had but instead we have ice packs on the streets and sidewalks which makes it very hard to walk around. That's ok, I'm taking it fairly easy.

I'm sleeping to around ten each day (love it), crawl out of bed to get some breakfast and then go swimming. It's not enormous workout, I'm swimming 750 metres and then soaking in the hot tub. One of my favorite things to do when visiting Iceland. After that I've been visiting friends, either mine or my parents' friends to get some Christmas cookies and coffee. And then it's just little things here and there. Wrap presents, eat more cookies, play compter game (mom has a really addictive one that I had never seen before), chat with people, run to the store to buy whatever is needed in the house, etc. I need to go buy some knitting pins because I want to teach mom a certain pattern for scarfs. She taught me how to knit so I need to pay some of it back.

Went to a coffeehouse with Dora yesterday. She's a friend of mine from way back and we always get together when I'm in town. She and Helena are the two of my old friends who still live in Akureyri, or I should say who came back as both lived somewhere else for years. It's good to have some of the old pals back home.

Tomorrow is the big day for Icelanders. Unlike most Canadians that I know we celebrate Christmas on the 24th. Well, to be more accurate, Christmas starts at 6pm on the 24th. That's when we eat the big dinner and then open up our presents. The 25th is for more eating and then in my family for relaxing. In many other families it's time for Christmas parties. My nephew usually has to go to four or five that day. I, fortunately, have only one to go to and that's here at mom and dad's so I just have to crawl up the stairs. But I tell you more about that part of Christmas in a couple of days.

P.S. Am stoked about the Canucks win over Anaheim but sad that they couldn't take Chicago. I guess we really need to play our best game tonight to win San Jose. I saw the Canucks do just that in the pre-season and let's hope they repeat that. It would be a nice Christmas gift.

 

Uppskurður á Græna hattinum

Fyrir nokkrum dögum varð ég vitni að uppskurði. Þessi fór ekki fram á sjúkrahúsinu heldur á Græna hattinum á Akureyri. Ég hafði aldrei verið við uppskurð áður, nema þegar eigin hálskirtlar voru teknir fyrir langa löngu svo þetta var svolítið spennandi. Kannski líka vegna þess að læknirinn sá ekki um uppskurðinn heldur var hann sjúklingurinn. Uppskurðinn framdi Baldur Brjánsson töframaður.

Baldur er náttúrulega án efa frægasti töframaður Íslands og sá eini sem ég kann nafn á (var Skari skrípó ekki annars meira svona djók?) þannig að það var spennandi að sjá hann að verki. Þetta var annars heil dagskrá þarna á Græna hattinum því boðið var upp á upplestur auk töfrabragða.

Fyrstur steig á svið Gunnar frændi minn Sigurjónsson sem sýndi mjög skemmtilegt töfrabragð. Hann fékk mann og konu upp á svið, lét þau takast í hendur en aðskildi þau svo. Lét síðan konuna loka augunum, snerti manninn, og spurði konuna hvort hún hefði fundið snertingu. Jújú, í hvert skiptið hafði hún fundið snertingu á nákvæmlega sama stað og hann snerti manninn. Alveg ótrúlegt.

Næstur kom fram sveitungi pabba, sem ég man nú ekki hvað hét, og las upp sonnettur eftir sjálfan sig. Mér fannst hann býsna góður og var sérlega hrifin af rjúpnasonnettunni hans. Gallinn við upplestur á sonnettum er samt sá að maður verður pínulítið þreyttur á að hlusta lengi á sama ljóðformið. Alltaf sama hrynjandin!

Svo tók við Hjálmar Freysteinsson læknir sem las upp úr limrubók sinni og var hann þrælfyndinn. Það má reyndar segja með limrurnar það sama og sonnetturnar, að maður verður svolítið þreyttur á sama ljóðforminu aftur og aftur. En limrur eru náttúrulega frábært form fyrir fyndni.

Þriðji upplesturinn var úr nýrri bók Gunnars um Baldur Brjánsson. Mamma er að lesa bókina og er mjög hrifin. Gunnar las upp úr þremur stöðum í bókinni og virðist þetta vera hin skemmtilegasta bók. Ætli ég lesi hana ekki þegar mamma er búin.

Og svo kom að aðalatriði kvöldsins. Hjálmar Freysteinsson kom fram aftur og lagðist nú undir hnífinn, ja, eða hnefann því Baldur óð bara inní hann með hendinni og tók svo að draga út úr honum bein og spotta og síðan pilluglas sem Gunnar hélt að væri kannski viagra. Blóðið spýttist kannski ekki í allar áttir en það þurfti að þurrka vel af og þurfti Baldur sífellt nýjan klút til að þurrka upp blóðið. Ég er löngu hætt að nenna að skilja hvað töframenn gera. Ég veit að um sjónhverfingar er að ræða en hvað þeir gera...

Það komu þó nokkrir á staðinn en það var alls ekki fullt út úr dyrum eins og við höfðum kannski búist við. Ég hélt að menn myndu nota tækifærið og gera sér dagamun þegar boðið er upp á ókeypis skemmtun. En það eru kannski allir á kafi í jólaundirbúningnum.

Með saltkjöt í maga

Mamma hefur staðið sig vel. Ég er ekki búin að vera heima í viku og hún er búin að elda allt á óskalistanum. Í kvöld var salkjötsstappa, eitt það besta sem ég fæ, og ég er því alhamingjusöm.

Ég hef annars tekið eftir því að hártískan með örstutta beina toppinn er loksins búin að vera á Íslandi, nema helst hjá nokkrum konum á milli fimmtugs og sextugs. Annars neituðu Íslendingar því alltaf að það væru allar konur með þessa klippingu síðast þegar ég kom. Enginn virtist taka eftir því nema ég að þær voru allar eins. Og allar með sömu gleraugun líka. Sú gleraugu eru reyndar enn vinsæl. Ég held að þegar fólk býr hér taki maður kannski ekki eins eftir því hversu keimlík þjóðin er í raun. Held það sé fínt að fá alla þessa útlendinga. Þeir geta kannski hrært í pottinum aðeins.

Búin að fara tvisvar í sund á síðustu fjórum dögum. Hefði í raun viljað fara oftar en það hefur verið ýmislegt annað um að vera. Annars er ég að taka því rólega þessa fyrstu daga. Hef ekki enn hringt í neinn og boðað mig í heimsókn. Mér finnst alltaf gott að slappa af með fjölskyldunni fyrstu vikuna og nota svo viku númer tvö í það að hitta vini og kunningja.  

Fór í Bónus í dag. Fann vídeóspólu með Karlakórnum Heklu og keypti hana samstundis. Þessi mynd er æðisleg. Ég er oft búin að sjá hana áður en hef alltaf hlegið jafn mikið. Það verður fínt að hlæja að henni í Kanada líka.