Loksins frjáls

Eftir fimm ára dvöl í Vancouver án þess að hafa farartæki á fjórum hjólum lét ég mig loks hafa það að kaupa bíl. Ég var orðin þreytt á því að vera alltaf háð öðrum í hvert skipti sem ég vildi fara út úr borginni, á skíði eða í fjallgöngur. Það tók mig tvo klukkutíma að fara í heimsókn til Juliönnu með strætó, einn og hálfan tíma að fara í Íslendingahús og klukkutíma og korter að fara í 8Rinks þar sem ég spila innanhússbolta.

Nýjasti meðlimur heimilishaldsins er Pontiac Grand Am árgerð 2001. Þetta er stærri bíll en ég ætlaði mér að kaupa og ég hafði alls ekki ætlað að kaupa sportbíl, en það var bara svo þægilegt að keyra hann að ég lét til leiðast. 

Og ég skellti mér strax upp í Cypress á snjóbretti. Nú verður svo margt þægilegra.

Set inn mynd sem tekin var kvöldið sem ég keyrði bílinn heim.

 

 

Eitt ár í næstu Ólympíuleika

Í dag er akkúrat ár þar til vetrarólympíuleikarnir í Vancouver 2010 verða settir við mikla athöfn. Af því tilefni var Ólympíukyndillinn afhjúpaður eins og ég nefndi í síðasta bloggi. Við í vinnunni vorum ekki viðstödd þá athöfn en fengum smá skemmtun samt sem áður þegar skautahlauparinn Cindy Klassen frá Winnipeg kom í heimsókn og við fengum líka að taka myndir af okkur með Ólympíukyndlinum og lukkutröllunum. Ég fékk loks mynd af okkur Quatchi tveim saman. Hef alltaf þurft að burðast með hin tröllin tvö.

 

Ólympíukyndillinn afhjúpaður

Í dag voru mikil hátíðarhöld í Whistler, Bresku Kólumbíu, þar sem Ólympíukyndillinn fyrir Vetrarólympíuleikana 2010 var afhjúpaður. Þetta er glæsilegur kyndill sem minnir á ís og kulda sem hæfir Kanada einkar vel þótt kannski sé það ekki það sem manni dettur fyrst í hug í sambandi við Vancouver. Fötin sem kyndilberarnir munu klæðast eru reyndar ekki flott við fyrstu sín, hvítur íþróttagalli, en kannski venjast þau eins og annað.

Hér má sjá skemmtilegt kort af leiðinni sem hlaupin verður.

 

Kyrrðin uppi á Seymour fjalli

 Það eru þrjú skíðasvæði í fjöllunum fyrir ofan Vancouver. Flestir eru sammála um að Cypress sé best, síðan Grouse og að lokum Seymour. Ég hafði því aldrei nennt til Seymour - sá ekki tilganginn. Í vetur komst ég hins vegar að því að mánudagskvöld eru frí fyrir konur (þeir vilja líklega fá fleiri stelpur í fjallið) svo ég ákvað að notfæra mér þetta. Við Emma skelltum okkur því á snjóbretti strax eftir vinnu. Veðrið var dásamlegt, næstum því fullt tungl, og útsýnið yfir borgina magnað. Ekki eins flott og ofan af Grouse en flott samt. Set inn nokkrar myndir hér að neðan.

 

  

   

   

Fyrsta Whistlerferð ársins

Ég fór til Whistler um helgina. Þetta var ein þessa ferða sem vatt uppá sig. Það byrjaði þannig að ég var að öfundast út í kunningja minn sem var þarna uppfrá við vinnu. Mér fannst hann hrikalega heppinn að fá að vera í Whistler á launum, þótt reyndar hafi hann haft svo mikið að gera að hann hafði ekki einu sinni komist á skíði. Honum fannst þetta nú ekki mikið mál og sagði mér að koma bara uppeftir. Nóg væri nú plássið. Og með ókeypis gistingu gat ég ekki sagt nei. Svo ég ákvað að eyða helginni á skíðum og kanna næturlífið í Whisler á laugardagskvöldinu.

Þegar Emma og Liza fréttu að ég ætlaði uppeftir vildu þær koma með líka og síðar bættust Elli og Cathy í hópinn. Svo við leigðum bara bíl og stelpurnar leigðu sér hótelherbergi og við skelltum okkur í helgarferð.

Veðrið var þokkalegt þótt reyndar hefði verið kalt og skiptust á snjókoma, sól og þoka. En ég renndi mér allan daginn og kom ekki niður aftur fyrr en lyfturnar lokuðu. Þá voru stelpurnar löngu búnar að gefast upp.

Vanalega fer maður beint inn í bíl og situr þar svo sveittur og þreyttur í þrjá klukkutíma eftir skíðaferð. Vanalega þarf maður að bíða í 20 mínútur á Ljónabrúnni til að komast inn í Vancouver. Það var því notalegt að skríða í staðinn inn á hótelherbergi, fara í heita sturtu og svo upp í rúm að blunda. Toppa svo með góðum kvöldverði í góðum félagsskap. Stelpurnar fóru reyndar í heitan pott með vín en ég sleppti því.

Morguninn eftir var kafhríð og sást ekki út úr augum. Ég vildi gjarnan fara á skíði en stelpurnar voru ekki spenntar fyrir því, svo við tókum bara morgninum rólega og keyrðum svo heim um tvö leytið.

Frábær ferð.

Rakinn lagar hóstann

Í kringum þriðja janúar fékk ég kvef. Það væri í sjálfu sér ekki í frásögur færandi nema vegna þess að nú er liðinn næstum mánuður og ég er enn hóstandi. Ég gafst upp í gær og fór til læknis til að láta hlusta mig. Mér fannst ég nefnilega ekkert veik lengur - það var bara þessi hósti.

Læknirinn hlustaði mig og kíkti í kokið og sagði mér svo að það væri ekkert í lungum eða hálsi. Það sem væri að mér var það að eftir slæma vírusa þá er hálsinn oft svolítið bólginn og pirraður og þess vegna hósta ég. Hann sagði að hóstasöft virkuðu ekkert á þetta. Það sem væri langbest væri raki. Rakatæki gerðu ótrúlegt gagn og ef ég ætti ekkert slíkt skyldi ég setja heitt vatn í fat og anda svo yfir því með handklæði yfir höfðinu. Ég þoli ekki að anda að mér heitu vatni úr bala svo í staðinn fór ég og keypti rakatæki. Það er líka bara gott fyrir mig að hafa svoleiðis vegna þess að ég þarf alltaf að nota lítinn rafmagnshitara til að hita upp íbúðina (því nágranninn þráast enn við að hita húsið almennilega) og rafmagnshitarar þurrka upp loftið.

En til að gera langa sögu pínulítið styttri, nóttin í nótt var svo fyrsta í næstum heilan mánuð þar sem ég vaknaði ekki fyrr en klukkan hringdi. Alveg dásamlegt. Engin hóstaköst.

Þetta er líka eins gott því eldsnemma í fyrramálið fer ég til Whistler á skíði og kem ekki fyrr en á sunnudagskvöld. Við verðum þó nokkuð mörg sem förum. Það byrjaði reyndar smátt því kunningi minn bauð mér gistingu á meðan hann væri þarna uppfrá. Ég ákvað að nýta mér tækifærið og sagði Lizu og Emmu frá. Svo þær ákváðu að koma bara með og fara á hótel. Síðan heyrðu Kathy og Patricia af þessu ákváðu að koma með og að lokum bættist Elli í hópinn. Það ætti sem sagt að vera heilmikið stuð í Whistler um helgina. Jibbí!!!

Skrítið veður

Af því að það er þjóðaríþrótt Íslendinga að tala um veðrið þá ætla ég aðeins að segja ykkur frá því hversu undarlegt það hefur verið hér í Vancouver undanfarinn mánuð eða svo.

Það byrjaði að snjóa 13. desember og snjóaði meira og minna stanslaust fram yfir jól. Var mest rúmur metri jafnfallinn snjór. Það er enn snjór í görðum. Þetta er borg þar sem vanalega snjóar tvisvar eða þrisvar á ári og snjóinn tekur upp á fyrstu klukkutímunum.

Munið, þetta er borg þar sem enginn er á vetrardekkjum því hér er aldrei snjór. Og borgin er hæðótt. Enda lokaðist allt og sumir komust ekki út fyrir hússins dyr í marga daga.

Stuttu fyrir jól lokaðist allt flug og aumingjarnir hjá Air Canada borguðu ekki hótel fyrir nokkurn mann og létu fólk meira að segja borga fyrir það að breyta fluginu sínu þegar þeirra flug var fellt niður. Já, þjónustunni í fluggeiranum hefur all hrakað eftir níunda september. Alla vegar tók ég fyrst eftir því þá hvað farið var að skera allt niður.

Nú er farið að síga á seinni hluta janúar og það er enn snjór í görðum og á sumum gangstéttum. Veðrið er líka kaldara en vanalega og fer iðulega niður fyrir frostmark á næturnar og gerir það að verkum að allir þurfa að skafa rúðurnar á bílunum. Er viss um að sumir áttu ekki einu sinni sköfu fyrr en í desember.

Og til að bæta gráu ofan á svart hefur legið þétt þoka yfir borginni meira og minna í tvær vikur. Um daginn fórum við nokkrar stelpur í partý suður af borginni, á þrem bílum, og allir villtust. Við gátum ekki lesið á götuskiltin. Einn hópurinn lenti á flugvellinum, okkar bíll fór fram hjá afleggjaranum og var komin langt austur fyrir staðinn og þriðji bíllinn var einhvers staðar annars staðar að villast.

Myndin að neðan sýnir turnana á miðbænum standa upp úr þokunni. Það virðist ekki á hreinu hver tók þessa mynd en mér skilst að það hafi verið margir ljósmyndarar hlið við hlið, allir að taka eins myndir. En rosalega er hún nú flott.

Ídag skín sólin og allt í einu verður allt svo miklu betra.

 

Frábært

Mikið er gott að heyra þessar fréttir. Ég held að Obama eigi virkilega eftir að breyta stöðu Bandaríkjanna í heiminum og laga að einhverju leyti almenningsálitið.

Ég hafði reyndar pínulitlar áhyggjur þegar hann sagði í innsetningarræðu sinni að þeir myndu sigra andstæðinga sína (eina sem ég man þaðan því ég var lasin og hálfsofandi) en hef samt trú á að stríðsrekstri verði öðruvísi hagað en í tíð fyrirrennara hans.

Lætur loka Guantanamo-búðunum

Bölvuð ælupest

Haldiði að ég hafi ekki náð mér í ælupest í gær. Vaknaði upp um fjögur leytið með hræðilegan magaverk og byrjaði svo að æla um sex leytið. Ég ældi reyndar hvorki oft né lengi og var búin með þann kvóta um hálftíu um morguninn en varð að liggja í rúminu þar sem eftir var dags með hita. Hafði ekki orku til neins. Gat hvorki lesið né horft á sjónvarp. Svaf mestan hluta dagsins. Var sem betur fer orðin nógu hress um átta leytið til að horfa á hokkí í sjónvarpinu. Vaknaði svo fín í morgun. Svolítið slöpp en að mestu leyti heilbrigð.

Ég sagði mömmu að ég hefði ekki fengið magaveiki síðan í Lake Louise 2001 þegar ég átti að vera þrjá daga á skíðum en eyddi þeim síðasta í rúminu. En það er ekki rétt. Mundi eftir því í dag að ég missti af þorrablótinu í fyrra með magaveiki.  Verst við þessa veiki var það að ég missti að mestu leyti af innsetningarathöfn Obama. Mig langaði svo að sjá hana en gat ekki haldið mér vakandi. Heyrði því ræðuna að mestu leyti en man ekki orð því ég var ekki alveg með rænu. Rosalega er ég samt ánægð með að Kanarnir skuli komnir með alvöru forseta. Blóm í haga og betri tíð, ekki satt?

Breytingar í vinnunni

Ég er orðin ákaflega löt við það að blogga. Það er líklega vegna þess að ég sit allan daginn við tölvu þannig að þegar ég kem heim langar mig ekkert sérstaklega að setjast við tölvuna og blogga. En það er nú rétt að láta alla vega heyra í sér af og til þannig að þetta er svona skyldublogg.

Það eru frekari breytingar í vinnunni hjá mér. Sabrina sem vann með okkur hefur verið færð inn á annað svið þar sem ákveðið var að það sem hún gerði ætti betur heima undir annarri deild en okkar. En það sem verra er að Liza er búin að fá aðra vinnu og mun því yfirgefa okkur eftir þrjár vikur. Liza er besta vinkona mín í vinnunni og ég á því eftir að sakna hennar mikið. Hún verður reyndar áfram í borginni þannig að við munum halda áfram að hittast en það er samt öðruvísi en að vinna saman. Við förum nefnilega oft út að ganga eða skreppum í kaffi og förum saman í hádegismat. Það góða við fréttina er það að hún mun fara að vinna hjá David Atkins Enterprise sem munu sjá um opnunar- og lokaathafnirnar fyrir Ólympíuleikana. Þeir sáu líka um athafnirnar á Sydneyjarleikunum sem voru frábærir eins og margir muna kannski. Þetta er betri framtíðarvinna fyrir Lizu því hún vill vinna innan skemmtanabransans og þetta fyrirtæki passar því betur fyrir hana. Þar að auki er fyrirtækið frá Ástralíu og hún hefur áhuga á að flytja þangað. Sem sagt, frábært fyrir Lizu, ekki svo gott fyrir okkur hin.

Og ofan á þetta þá er Bryn líka að fara í lok mánaðarins. Hann er enskur og atvinnuleyfið hans er að renna út. Hann fær ekki framlengingu og hann er ekki í nógu hárri stöðu til þess að fyrirtækið fá framlengingu á leyfinu. Ég er að vona að hann komi aftur sem fyrst en hann er búin að sækja um ótímabundið atvinnuleyfi en það mun taka einhverja mánuði að fá það í gegn. 

Ég þarf greinilega að drífa mig í að kynnast fleira fólki í vinnunni til þess að fylla upp í skörðin.