Komin á biðárið

Hér í Kanada er maður á biðári (holding year) þegar maður er orðinn 39 ára. Kannski er það vegna þess að eftir það hættir fólk að eldast og er 39 ára í mörg ár, eða kannski vegna þess að þá er aðeins eitt ár eftir í stóru töluna. Hver sem ástæðan er þá er það ljóst að í dag komst ég á þetta biðár.

Það er svo sem engin stór dagskrá framundan. Eftir hálftíma fer ég í brunch með Marion og um þrjú leytið er kaffi hjá Gunnari og Suzanne. Vanalega býð ég í kaffi hjá mér en af því að við Gunnar eigum afmæli svo nálægt hvort öðru þá ákváðu þau Suzanne að í þetta sinn biðu þau bara í fína veislu fyrir okkur bæði. 

Það var annars tekið smá forskot á sæluna í gær. Við stelpurnar í Presto unnum leik númer tvö 3-0 í gær og ég vona að sigurinn hafi verið fyrir mig og fyrir Carly sem var að gifta sig á sama tíma. Um kvöldið spilaði ég með innanhússliðinu mínu. Við töpuðum leiknum, sem var gott (ótrúlegt en satt) því þetta var leikur notaður til að ákveða hvort við ættum að fara upp í aðra deild eða spila áfram í þriðju deild. Markmaðurinn okkar er með cerebral palsy og gæti ekki spilað í annarri deild svo við viljum vera áfram í þriðju. Eftir leikinn fórum við flest á veitingahúsið á vellinum og borðuðum, og þar var sunginn fyrir mig afmælissöngurinn og maturinn borgaður fyrir mig. Og í vinnunni á miðvikudaginn var borðuð stór terta fyrir okkur Kiöru sem báðar eigum afmæli (hún fjórum dögum á undan mér) og Lelitu sem var að gifta sig.

Sem sagt, nóg að gera.

Og nú ætla ég að klæða mig og koma mér út á Enigma þar sem ég ætla annað hvort að borða Eggs Benedict (egg á enskri múffu með hollandaise sósu) eða dæmigert egg og beikon. Hmmmm... hvort vil ég nú í dag? Þetta verður erfiðasta ákvörðun dagsins. 

Set afur inn gömlu myndina úr þriggja ára afmælinu mínu af því að mér finnst hún svo skemmtileg.

 

 

Fótbolti, gestir og Jimmy Choo

Vetrarboltinn er hafinn á ný. Liðið mitt, Presto, færðist upp í haust og við spilum nú í gull hluta fjórðudeildar (skipt er í gull og silfur eftir getu). Við þekkjum flest liðin sem við spilum á móti því þetta eru öll liðin sem hafa valdið okkur vandræðum á undanförnum árum. Góðu fréttirnar eru þær að við spilum yfirleitt betri bolta þegar við spilum á móti betri liðum.

Við gerðum jafntefli í fyrsta leiknum sem leikinn var í gær. Spiluðum á móti Kits Saints (sem eru nú engir englar). Komumst í 2-0 (bæði mörkin frá mér) en lentum svo undir 2-3. Jöfnuðum 3-3, lentum undir í 3-4 en náðum svo að jafna úr víti á síðustu mínútu leiksins. Ég var spörkuð niður af varnarmanni sem gat ekkert annað gert þegar ég komst inn fyrir hana. Það fór reyndar illa hjá henni því ekki var nóg með að ég fengi víti út á þetta heldur datt hún á úlnliðinn og braut hann. Stelpuræfillinn grét og grét en ég gat ekkert að þessu gert. Það var hún sem kallaði þetta yfir sig með fruntaskap. Ég bað Benitu um að taka vítið því hún er öryggið uppmálað og hefur aðeins brennt af einu eða tveim vítum á síðastliðnum fimm árum. Við vorum ánægðar með úrslitin en Kits Saints voru hundfúlar. Þær hafa líklega talið að þær færu létt með okkur.

Um kvöldið fór ég á leik með Vancouver Whitecaps sem eru í öðru sæti deildarinnar. Hvernig stendur á því að íslensku blöðin tala aldrei um gengi Whitecaps? Það er sagt frá næstum því hvaða liði í Englandi sem inniheldur Íslending, þótt hann sé á varamannabekknum, en ekkert er minnst á Whitecaps sem þó hafa íslenskan þjálfara, Teit Þórðar. Ég vil bara benda á að þeir voru ömurlegir í fyrra og náðu ekki einu sinni í úrslitakeppnina, en eftir að Teitur tók við hafa þeir verið ýmist í fyrsta eða öðru sæti í deildinni. Það er bara býsna gott. Talið um það.

Ég er annars orðin ein aftur eftir að hafa haft íslenska gesti hjá mér í nokkra daga. Stína Sigfúsar og Ólafur Odds voru á ferð um vesturhéruð og stoppuðu hjá mér í Vancouver. Við áttum voðalega notalega daga saman. Fórum meðal annars á Libra Room og hlustuðum á Monicu Lee, leigðum bíl og keyrðum aðeins um o.s.frv. Alltaf gaman að fá góða gesti.

Maureen, yfirmaður minn kom í dag til baka frá Beijing (Peking eins og borgin er enn kölluð á Íslandi). Hún færði okkur stelpunum eftirlíkingar af Jimmy Choo töskum. Mín er rauð og alveg æðisleg. Nú vantar mig skó við!!!

Og nú er ég farin að sofa. Morgunverður með deildinni klukkan átta í fyrramálið svo ég verð að leggja af stað að heiman klukkan sjö. Þarf minn svefn.

Tvö börn, hvort í sinni heimsálfunni

Annar september var mikill dagur hjá storknum því tvær vinkonur mínar, Rut og Julianna, eignuðust barn - báðar tiltölulega skömmu fyrir miðnætti. Reyndar var um átta klukkutíma munur á fæðingunum þar sem annað barnið fæddist á Ítalíu og hitt í Kanada. Rut og Sergio eignuðust dóttur, Irene, og Julianna og Tim eignuðust son, Kai (eða það var alla vega nafnið sem þau voru búin að ákveða síðast þegar ég heyrði í Juliönnu). Irene kom á hefðbundinn hátt en Kai var tekinn með keisara. Bæði börn eru heilbrigð.

Til hamingju með börnin stelpur mínar.

Hjá mér fæddist ekkert barn og ekkert er á leiðinni. Ég spilaði hins vegar fótbolta í gær og í dag gekk ég upp á Akurhænufjall sem er svo merkileg gönguleið að hún hefur fengið nafnið Grouse Grind, í daglegu tali The Grind. Þetta er um þriggja kílómetra leið og hæðarmunur er um 800 metrar - sem sagt, beint uppá við. Fór með fólki úr vinnunni. Alltaf gott að víkka sjóndeildarhringinn og kynnast fleirum.

Níu ár

Í dag eru liðin níu ár frá því ég flutti til Kanada. Flaug til Minneapolis og áfram til Winnipeg, fyrsta september 1999. Set inn mynd sem var tekin rúmum tveim mánuðum síðar, í Halloween partýi sem við Colleen, meðleigjandi minn, héldum heima hjá okkur. Ég var flappari eins og sjá má. 

 

Sjáið þessa dúllu

Ég er búin að fá mér gæludýr. Fann þennan við Sleðamiðstöðina í Whistler (þar sem sleðakeppni Ól mun fara fram). Því miður fékk ég ekki að taka hann með mér heim að þessu sinni því við vorum á fyrirtækisbíl og samferðamenn mínir harðneituðu að deila sæti með birni. Veit ekki af hverju, við höfðum nóg pláss.

Handbolti vekur athygli á Íslandi - Ísland vekur athygli á handbolta

Það er ekki nóg með að góður árangur Íslendinga í handbolta veki athygli á landinu heldur hefur árangur þessa litla eyríkis vakið athygli á handbolta í löndum eins og Bandaríkjunum og Kanada þar sem annars er aldrei sýnt neitt frá þessari frábæru íþrótt. Eins og sagt hefur verið frá í íslensku blöðunum þá fjallaði bandaríska bressan stíft um árangur Íslendinga, og hér í Kanada hafa menn einnig tekið eftir okkur. Í The Province í dag var risamynd af Fúsa (og sagt frá því að hann hefði grátið eftir leikinn) og í alla vega þremur blöðum var eftirfarandi frásögn undir nafninu 'Stórkostlegasta íþrótt sem Kanada hefur aldrei heyrt um' (OK, greatest er ekki beinlínis stórkostlegasta, en það er ekki hægt að segja mesta).

 

The greatest sport Canada has never heard about

Bob Duff, Canwest News Service

Published: Sunday, August 24, 2008

BEIJING -- Ingimundur Ingimundurson spun the ball sideways to Snorri Gudjonson, who dished a behind-the-back pass to Olafur Stefansson.

Stepping quickly into the open, Stefansson made like Kobe Bryant, lofting skyward before rifling a shot past French netminder Thierry Omeyer.

What would you say to a game which combines the best elements of basketball, soccer, lacrosse and hockey?

In Canada, probably that you'd never heard of such a sport.

Welcome to team handball, the greatest game Canadians don't know about.

"This is a wonderful game," said Juan Carlos Pastor, coach of the bronze-medal team from Spain.

"It's so beautiful," added French left back Nicola Karabatic.

Among the final medals to be determined during these Beijing Olympic Games, history came perilously close to being made Sunday at the National Indoor Stadium, as a plucky group of Icelanders sought to become that country's first-ever gold medallists.

They came up short - losing a 28-23 decision to France in the gold-medal game - but they did deliver Iceland's fourth medal in Summer Games history and the first silver medal picked up by Iceland since Vihjalmur Einarsson was second in the men's triple jump at the 1956 Summer Olympics in Melbourne, Australia.

"I want to have an operation and have this medal put into my heart," Iceland pivot Sigfus Sigurdsson said.

Team handball, part of the Olympic program since the 1972 Summer Games in Munich, is played on a surface similar in size to a basketball court and with a ball slightly smaller than a soccer ball. The are six outfield players and a goaltender on each team and players are permitted to possess the ball no longer than three seconds and must dribble the ball while running with it.

Divided into two 30-minute halves, the object of the game is to move the ball quickly from end-to-end with precision passing and shoot it past the goalkeeper into nets similar in size to an indoor soccer goal.

Team handball players race around the court with the speed of an NBA game and move the ball with the precision and style of the Harlem Globetrotters. There's even an element of physical play similar to hockey.

It's rough out there. Just as Croatia's Mirko Alilovic, who was taking his country's 35-29 loss to the Spaniards in the bronze-medal game with difficulty, insisting he may, "Throw myself from a third-floor window," in despair.

Man-to-man marking defensive tactics much like those utilized in soccer are deployed in attempts to thwart attacks, but team handball has the element that critics insist soccer does not - offence.

They score goals and then some. In its semifinal game, Iceland downed Spain 36-30.

In fact, if the referee feels one team is using stalling tactics while ahead and not trying hard enough to score, he'll blow his whistle and turn the ball over to the other team.

Someone needs to tell NHL commissioner Gary Bettman about the rule.

Someone needs to tell Canadians about this great game.

In fact, many of you likely played the game in gym class as kids under the Canadianized name of borden ball. The name was derived after the game was picked up from German POWs who played it on the yard while being held at Camp Borden.

There are 31 million registered team handball players in the world. In Europe, team handball is the second-most popular team sport after soccer.

In Canada, it is about as popular as Swedes are with Don Cherry. And that's a shame, because we're really missing out on something here.

Canada is among the 146 member nations in the International Handball Federation, but the only time Canada has ever played it in the Olympics was in 1976, when both men's and women's teams were handed spots as host nation.

In 2005, the Canadian men qualified for the world championships in Tunisia and although the Canadians finished 23rd out of 24 teams, it marked the first time Canada had ever reached the event on merit.

The game is most popular in Quebec, where there are 5,000 registered team handball players, including 15 of the 18 members of Canada's national team. Goaltender Jonathan Leduc of Marieville, Que., centre back Alexis Bertrand of St. Jean-Chrysotome, Que. and left back Maxime Godin of La Prairie, Que. all play in a professional team handball league in France.

While there will never be a handball night in Canada, there definitely should be a place for team handball among the collective Canadian conscience.

If you ever get a chance to take in a game, do so. You'll enjoy it and you'll want to see more.

Guaranteed.

Victoria Times Colonist

Fálkaorðan bætist í orðusafnið

Ólympíuleikunum lokið - átján mánuðir í þá næstu

Íslenska landsliðið stóð sig frábærlega það er ekki nokkur spurning. Skrítið annars að Ólympíuleikunum sé lokið. Átján mánuðir í þá næstu og þá verður nú heldur betur fjör hjá mér enda í miðri hringiðunni þegar þar að kemur.

Ein flottasta auglýsing sem ég hef séð lengi er frá símafyrirtækinu Bell þar sem sýnt er nokkurs konar boðhlaup á milli mismunandi íþróttagreina. Í dag bættu þeir við niðurtalningu fyrir Ól 2010. Flott.

 

 

Bæti við annarri frá Bell þar sem sjá má bjórana tvo (sem eru í flestum auglýsinga þeirra) horfa á Ólympíuleika í sjónvarpi. Bell er opinber stuðningsaðili fyrir Ólympíuleikana 2010. 

 

 
Annars skipti ég ekki við Bell. Er með heimasíma frá Telus og farsíma frá Rogers.  Og ég leyfi mér að borða hamborgara frá A&W þótt McDonalds sé opinber stuðningsaðili fyrir leikana. En ef ég keyrði bíl merktan Vanoc mætti ég ekki leggja fyrir framan samkeppnisaðilana. Skrítið.

Árangur Íslands skiptir miklu máli

Allt mér að kenna

Það er hugsanlegt að það sé mér að kenna að við erum að tapa leiknum. Ég held ég sé ólukkutröll fyrir íslenskan handbolta. Úrslitaleikurinn er eini leikurinn sem hægt hefur verið að horfa á í Kanada og þetta er því eini leikurinn sem ég hef átt kost á að sjá. Og þá hrynur allt.

Annars er ég ekkert ógurlega svekkt. Við erum nú þegar búin að vinna stórkostlegan sigur með því að komast í úrslitin og þótt við töpum þessum leik (sem er reyndar ekki útséð með ennþá en þó líklegt þar sem við munum tæpast vinna upp níu marka mun á átján mínútum) þá get ég ekki séð að gleði okkar dvíni of mikið. 

Og þar sem þetta er aðeins annar handboltaleikurinn sem ég sé á níu árum (sá annað hvort Þór eða KA spila fyrir sex árum heima á Akureyri - hér er aldrei hægt að sjá handbolta) þá skemmti ég mér konunglega. Það hefði reyndar verið skemmtilegt að sjá strákana í toppformi. Hefði viljað sjá þá gegn Spáni eða Póllandi fremur en núna í nótt (já, klukkan er tæplega tvö að nóttu hjá mér). 

Skemmtilegt annars að sjá Frakkana. Þeir eru með býsna stórkostlegt lið. Við þurfum ekkert að skammast okkar fyrir að tapa fyrir þeim. Og markmaðurinn þeirra er alveg magnaður. Minnir mig á Guðmund Hrafnkelsson í stuði. Ég sakna hans.

Þetta er annars búið að vera heilmikið íþróttakvöld. Ég spilaði sjálf í innanhússboltanum fyrr í kvöld. Liðið mitt var að spila um þriðja sætið í deildinni og það hófst. Bronsið staðreynd og liðið hefur aldrei náð eins langt - svona eins og íslenska liðið í handbolta. Við urðum reyndar í öðru sæti í deildarkeppninni en þetta var úrslitakeppnin, svokallað 'playoffs'. Í norður-amerískum íþróttum skiptir úrslitakeppnin alltaf meira máli en deildarkeppnin. Sumarvertíðin er því búin en eftir þrjár vikur hefst vetrarvertíðin. Það er því ekki löng pása sem við fáum.

Leik er annars lokið núna og silfrið staðreynd.

TIL HAMINGJU STRÁKAR. ÞIÐ ERUÐ ÆÐISLEGIR. 

Handbolti og hokkí

Þrátt fyrir að handboltaárangur íslensku strákanna sé íþróttaviðburður dagsins (og reyndar almennt viðburður dagsins) þá verð ég að viðurkenna að handboltinn vék um stund fyrir hokkíinu.

Ég fór í morgun í kaffi með Warren, sem er verktaki fyrir mig. Fyrirtækið hans, TelAv sér um alls kyns tækniútbúnað, sérstaklega hvað varðar audio/visual tæki. Við Warren höfum fundað af og til í sumar um ýmislegt hvað varðar samhliða túlkun á fundum Ólympíuleikanna (þegar Alþjóða Ólympíunefndin hittist, Chef de mission fundina o.s.frv.). Þegar við erum búin að sinna því sem skiptir Vanoc máli tölum við oft um hokkí. Warren hefur unnið við ýmsa NHL fundi, meðal annars hið svokallaða draft (sem ég veit ekki hvernig myndi útleggjast á íslensku) og hann hefur hitt flesta úr Canucks liðinu.

Það sem olli því að handboltinn varð að víkja fyrir hokkíinu, alla vega hluta úr degi, var þegar Warren sagði mér að vinur hans ætti ársmiða og hann nennti yfirleitt ekki að fara á æfingaleikina í upphafi árs og gæfi þá oft Warren miðana. Þetta eru miðar á frábærum stað, aðeins tveim röðum fyrir aftan bekkinn hjá Canucks. Hann lofaði að bjóða mér með ef hann fengi miða í ár.

Ég sagði honum auðvitað frá því að ef ég sæti tveim röðum fyrir aftan bekkinn þá myndi ég að sjálfsögðu missa af leiknum. Ég myndi bara sitja þarna og mæna á Vigneault þjálfara. Warren hló bara og gaf leyfi!

Og nú get ég ekki beðið eftir því að hokkíverðtíðin hefjist en það verður ekki fyrr en í lok september (með æfingarleikjum - alvöru leikirnir hefjast í október).

En þangað til: Áfram handbolti, áfram Ísland!!!!!

P.S. Og þar sem mér skilst að ég megi ekki minnast á nokkurn karlmann án þess að einhver í fjölskyldunni haldi að það sé kærastinn minn þá vil ég bara taka það fram að Warren er fyrst og fremst samstarfsmaður og kunningi. Hann á konu og tvær litlar dætur (og önnur þeirra - sú sex ára - er mikill Abba aðdáandi!) 

RÚV klikkar

RÚV valdi heldur betur tímann til þess að klikka. Ætlaði að hlusta á lýsinguna á Rás2 og þetta er allt sem ég fæ:

"Vegna tæknilegra vandamála getum við ekki boðið upp á hinn venjulega dagskrárvef. Viðgerð stendur yfir."

Magnaður andskoti.  Guði sé lof að Mogginn virkar. Ég get þá alla vega fylgst með stöðunni á 30 sekúndna fresti.

Leik lokið: Váááááááaáááááaááááááááááááá. Ég trúi því ekki að við séum komin í úrslitin. Ætti ég að hlaupa um Vanoc með íslenska fánann (sem ég er með í vinnunni)? 

 

Íslendingar í úrslitaleikinn