Við Teitur á spjalli

Vegna fjölda áskorana (ja, frá mömmu og pabba alla vega) þá ákvað ég að bæta þessari mynd við. Svipurinn á okkur Teit er óborganlegur.

 

Hvað er eiginlega að gerast?

Það er pínulítið eins og ég hafi horft á það sem hefur verið að gerast á Íslandi undanfarið í ruglaðri útsendingu. Ég hreinlega skil ekki almennilega ástandið og ég skil ekki hvernig þetta gat orðið svona slæmt. Mig vantar afruglara.

Við hér í Kanada höfum lítið orðið vör við ástandið enn sem komið er en áhrifanna er rétt farið að gæta. Kanadadollar lækkaði eitthvað í dag. Almennt er þó talið að við munum ekki fara nærri því eins illa út úr þessu og svo mörg önnur lönd, meðal annars vegna þess að kanadísku bankarnir eru býsna íhaldssamir og höfðu ekki tekið mörg erlend lán. Annars skil ég yfirleitt ekkert sem kemur að fjármálum.  

Eitt skil ég þó vel. Ef ég hefði enn verið í skóla og enn fengið greitt frá Rannís þá væri ég í vondum málum. Kanadadollarinn var rúmlega 60 krónur þegar ég fékk Rannísstyrkinn. Núna í vikunni fór hann í rúmlega 114 krónur. Það þýðir að styrkurinn lækkaði um helming og það var nógu erfitt að lifa af honum þegar hann var upphaflega veittur. Einhvern tímann í vetur, þegar dollarinn var kominn í rúmar 70 krónur, skammaðist ég yfir því hér á blogginu að krónan væri í vondum málum, því ég fann ógurlega fyrir þessari gengisbreytingu. Einhver náungi skrifaði athugasemd á bloggið þar sem hann ásakaði mig um sjálfselsku af því að ég óttaðist fall krónunnar. Sagði að ég væri bara að hugsa um sjálfa mig og ekki um Íslendinga. Hvar ætli sá náungi sé núna? Ætli fall krónunnar hafi snert hann?

Ég hef mikla samúð með öllum námsmönnum erlendis sem nú þurfa að treysta á íslensku krónuna. Það er ekki gott að fjárhagsstaðan heima verði hugsanlega til þess að þetta fólk hrökklist frá námi og þurfi kannski að snúa heim í ástandið þar. Vonandi finnst á þessi lausn sem fyrst. Ekki bara fyrir námsmenn erlendis heldur alla þá Íslendinga sem nú horfa upp á svartnætti.

Námsmenn erlendis í vanda

Hokkíið hafið á ný

Hokkíverðtíðin er hafin og Canucks komu út á völlinn af fullum krafti - þeir möluðu höfuðandstæðinginn, Calgary Flames, 6-0. Henrik Sedin skoraði fyrsta mark ársins, þriðjulínumaðurinn Burrows skoraði tvö mörk, Bernier skoraði sitt fyrsta sem Canuck, Rypien skoraði þvert á hrakspár margra sem halda að hann sé gagnslaus, nýskipaður fyrirliði Luongo hélt markinu hreinu... Frábær leikur.

Áður en pökknum var kastað var haldin minningarathöfn um Luc Burdon, unga Canucksleikmanninn sem dó í mótorhjólaslysi í sumar. Það var sorglegt athöfn og fyrir vikið voru mínir menn býsna máttlitlir í fyrsta leikhluta, en svo tóku þeir við sér og hjóluðu yfir andstæðinginn. Gott á Calgary.

Hef þetta ekki lengra að sinni þar sem fæstir nenna að lesa hokkíblogg hvort eð er.

 

Ísland í auglýsingu

Ég var að horfa á sjónvarpið áðan og sá allt í einu Reynisdranga, lopapeysur og annað álíka íslenskt. Ég sat opinmynnt og horfði á. Þetta reyndist vera auglýsing frá Dentyne tyggigúmmí. Gerðu Íslendingar þessa auglýsingu eða skruppu einhverjir útlendingar til Íslands og mynduðu? Hvort sem er, gaman að sjá brot af landinu sínu í erlendu sjónvarpi!

Góð og fjölbreytt helgi hjá mér

Þessi helgi var býsna fullkomin. Svona bland í poka þar sem finna mátti sitt lítið af hverju.

Föstudagur
Helgin byrjaði í raun um þrjú leytið á föstudaginn þegar við Liza og Matthew yfirgáfum Vanoc bygginguna og skruppum yfir í PNE forum þar sem búið er að útbúa sjálfboðaliðamiðstöð fyrir Ólympíuleikana. Við fengum kaffi og tertu í tilefni dagsins.

Þaðan fórum við Liza á kaffihús og svo á Toby's barinn þar sem haldinn var fyrsti pöbbadagur haustsins hjá Vanoc. Ég hugsa að það hafi verið rúmlega 100 manns á staðnum og því margir sem maður gat rabbað við. Ég þekki orðið ótrúlega marga í vinnunni, aðallega útaf fótboltanum og hafnarboltanum. Síðar um kvöldið fór ég niður í bæ með Bryn sem vinnur í samskiptadeildinni. Þar hittum við Russ, sem vinnur með honum - og sem ég þekki úr hafnarboltanum, og nokkrar konur sem einnig vinna með þeim en sem ég hafði ekki hitt áður. Við skemmtum okkur konunglega og ég kem ekki heim fyrr en um þrjúleytið. Það þykir kannski ekki mikið á Íslandi en það er langt síðan ég hef komið svona seint heim. Þar að auki voru Bryn og Russ svo mikil sjentilmenni að ég eyddi varla krónu allt kvöldið!!! Þar að auki voru þeir herramann svo fyndnir að við hlóum allt kvöld. Í eitt skiptið dansaði Russ striptease fyrir okkur Bryn sem endaði með því að Bryn tróð fimm dollara seðli niður um buxurnar hjá honum!!! Ó já.

Laugardagur
Svaf út á laugardagsmorguninn en fór svo í fótbolta. Presto var að spila sinn fimmta leik á árinu og endaði þessi með 1-1 jafntefli. Við höfum unnið einn leik, tapað einum og gert þrjú jafntefli. Þar sem við færðumst upp um deild erum við býsna sáttar við þetta. Hefðum reyndar átt að vinna því við vorum betri aðilinn.

Eftir fótboltann fór ég heim, slappaði af í heitu baði og horfði svo á einn þátt af Dark Angel en ég fékk nýlega lánaði þáttaröð númer tvö af þessum frábæru þáttum. Ég gat ekki horft á fleiri því tími var kominn til að halda í fótboltaleik númer tvö, að þessu sinni innanhússboltann. Annað jafntefli, 6-6. Við vorum tveim mörkum undir þegar þrjár mínútur voru eftir af leiknum og náðum að jafna með frábæru marki frá Will. 

Búið var að bjóða mér í partý niðri í bæ um kvöldiðen ég var allt of þreytt og alltaf löt til að nenna því. Hvað ætli maður geti verið að dandalast fram eftir öllum nóttum komin á þennan aldur! Svo ég fékk mér bara kvöldverð með fótboltaliðinu og fór svo heim að sofa um ellefu leytið. 

Sunnudagur
Sunnudagurinn var svo af allt öðru tagi. Tim hringdi í mig um níu leytið og við spjölluðum í rúman klukkutíma. Það eru liðin fimm ár síðan við hættum saman en við erum alltaf í góðu sambandi. Ég myndi sakna samtalanna við hann ef þau hættu. Eftir símtalið fékk ég mér morgunverð, las blaðið, spjallaði við mömmu og fór svo að læra. Tók mér pásu, horfði á annan þátt af Dark Angel, lærði meira skrapp út að versla, þvoði þvott, fór á Tim Hortons og fékk mér kleinuhring, lærði enn meira. Blogga.

Eftir rúman hálftíma hefst Amazing Race, síðan eru það Eiginkonurnar (hvað kallast þær aftur á íslensku? Örvæntingarfullu? Nei, það er eitthvað annað), og að lokum Law and Order: Criminal Intent. Þannig að það er best að ég nái hálftíma af lærdómi í viðbót því svo verður bara horft á sjónvarp í kvöld. Jamm, sunnudagskvöldin eru góð hér vestra.

Niðurstaða
Þetta var dásamleg helgi.

 

 

Bakverkir og plön

Ég eyddi gærdeginum liggjandi á gólfinu með fæturna uppi á stól og ýmist kældi eða hitaði á mér bakið. Mjaðmagrindin virðist hafa færst til á mánudaginn og einhver fjandinn ýtti á taug sem gerði það að verkum að bakið var að drepa mig. Ég gat ekki setið, helst ekki i staðið og aðeins legið í fyrrnefndum stellingum. Sem betur fer sýndist mér á þriðjudaginn að í þetta stefndi svo ég tók vinnutölvuna með mér heim þannig að ég gat unnið liggjandi á gólfinu  með tölvuna á maganum. En ég get nú ekki sagt að ég hafi gert mikið.

Ég komst sem betur fer að hjá chiropractor sem skellti mjaðmagrindinni í sína réttu stöðu og það lagaði mikið. Í dag er ég miklu miklu betri og komst í vinnu.

Fór að velta því fyrir mér hvort þetta væri þursabit! En þegar ég hugsaði meir út í það áttaði ég mig á því að ég veit ekkert hvað þursabit er. Veit bara að það hefur með bakið að gera. Getur einver frætt mig?

Hokkíið er annars að byrja. Yfir standa æfingaleikir þar sem liðin spila hver á móti öðru með það í huga að prófa ungu strákana sína. Það verður að segjast eins og er að ungu strákarnir hjá Canucks lofa góðu því í gær spiluðum við án fjögurra bestu varnarmannanna og þriggja bestu sóknarmannanna gegn Calgary Flames (sem vantaði aðeins tvo áf sínum bestu) og við rúlluðum þeim upp, 6-1. Þetta var fimmti sigur minna manna í þessari forkeppni og vonandi halda þeir uppteknum hætti því ég á miða á leikinn í kvöld (vona að ég geti setið). Frábærir miðar, beint fyrir aftan bekkinn. Var ég búin að segja ykkur frá því? Ojæja, góð vísa er aldrei of oft kveðin eins og spakur maður sagði eitt sinn.

Annað kvöld verður fyrsta pöbbakvöld haustsins hjá Vanoc og á laugardagskvöld er leynipartý í tilefni af afmæli eins samstarfsmannanna. Allir eiga að mæta í fötum frá níunda áratugnum. Ouch. Mér finnst ég búin með þann kafla í lífi mínu. Ég á annars að vera að spila fótbolta það kvöld svo ég er ekki viss um hvort ég kemst. Annars er ég ekki viss um það eins og er hvort ég get spilað. Bakið ekki orðið gott ennþá.

Nóg af þrasi, vinna vinna vinna.

Slagorð Ólympíuleikanna 2010 afhjúpað

Lesið fyrst hér: Slagorð Ólympíuleikanna 2010 var afhjúpað í dag að viðstöddum helstu fjölmiðlum landsins og stórum hluta starfsmanna VANOC. Eins og margir muna sjálfsagt var slagorð Ólympíuleikanna í Beijing, Einn heimur - einn draumur, og í Torino á Ítalíu var slagorðið Ástríða býr hér.

Nýja slagorðið okkar í Vancouver er tekið beint úr þjóðsöng landsins og er....trommusláttur...

With Glowing Hearts
Des Plus Brilliants Exploits

Þeir sem kunna þjóðsöng landsins þekkja að sjálfsögðu línurnar:

With glowing hearts we see thee rise
The true north strong and free.
From far and wide, Oh Canada,
we stand on guard for thee.

Nú er vonin að þessar línur fái að hljóma um allan heim næstu sextán mánuðina. Á Íslandi má þá líklega heyra: Með skínandi hjörtum (eða glóandi hjörtum en mér finnst það ekki eins flott). 

Sport Idol og slökkviliðsmenn

Í gær var öllum starfsmönnum VANOC smalað saman í stóran sal og haldin Sport Idol keppni, í stíl við American Idol. Þrír dómarar sátu uppi á sviði og framkvæmdarstjórar hverrar vetraríþróttagreinar fengu fjórar mínútur til þess að sannfæra liðið um að þeirra íþrótt væri best. Var þetta allt saman gert í léttum dúr og sérstaklega fór liðið sem sér um listdans á skautum á kostum. Sleðaliðið stóð sig líka vel og hokkí var nokkuð fyndið. Sumar greinar var erfiðara að kynna á skemmtilegan hátt, svo sem gönguskíði, alpagreinar, snjóbretti og skíðafimi. Frábærar greinar í snjó en nokkuð erfiðari uppi á sviði. En við skemmtum okkur konunglega og sigurvegurinn var að lokum Mark Hatton, framkvæmdastjóri luge, enda ákaflega vel máli farinn og skemmtilegur náungi. Búið var að búa til vídeó um hann þar sem hann skautaði um Stanley Park í afkliptum gallabuxum, og stundaði svo tai chi á ströndinni. Við grétum úr hlátri.

Í dag var svo annað skemmtiefni á dagskrá í lok alltof langs deildarfundar hjá okkur í Alþjóðaþjónustunni (International Client Services). Kiara, sem vinnur með mér, var svo fúl yfir því að hún fékk ekki að fara ti l Beijing, að stelpurnar sem fóru tóku með sér útklippta mynd af Kiöru og síðan voru teknar myndir af Kiöru á hinum ýmsu stöðum, svo sem að drekka bjór í flugvélinni, á Kínamúrnum, á opnunarhátíðinni, á körfuboltaleik með Kobe Bryant. Þarna var meira að segja mynd af John Furlong, CEO hjá VANOC þar sem hann hélt á mynd af Kiöru. Og svo reyndar önnur þar sem hann var búinn að henda henni í ruslið. Mjög skemmtilegt.

Góðu fréttirnar eru þær að Warren, sem er tæknimaðurinn sem ég hef ráðið til þess að sjá um tækjamálin okkur á Ólympíuleikunum, gaf mér tvo miða á Canucks leik í næstu viku. Og ekki á slæmum stað, beint fyrir aftan Canucks leikmennina, eða eins og ég sé málið, beint fyrir aftan þjálfarann. Ég veit ekki hversu mikið ég mun sjá af leiknum. Ég mun bara horfa á Vigneault.

Annars ætla ég á hokkíleik núna á föstudaginn með stelpum úr vinnunni. Að þessu sinni ætlum við reyndar ekki á Canucks leik heldur ætlum við að sjá Vancouver Giants sem spila í næstu deild fyrir neðan. Það verður ekki það sama en ætti samt að vera skemmtileg. Á eftir er hugsanlegt að við förum á útgáfuhátíð í tilefni af nýútgegnu slökkviliðsmannadagatali. Jamm, slökkviliðsmennirnir verða þarna að kynna dagatalið. Ætti ekki að vera amalegt. 

Sitt lítið af hverju

Þetta var hin ágætasta helgi. Hófst opinberlega á föstudaginn með kvöldverði í Bátaskýlinu (The Boathouse) sem er fínn veitingastaður niður við English Bay í Vancouver. Þarna var saman kominn matarklúbbur Vanoc en um er að ræða félagsskap sem hefur það eitt að markmiði að velja spennandi veitingarhús einu sinni í mánuði og fara saman út að borða. Góð leið til þess að kynnast vinnufélögunum nánar. Og sérlega skemmtilegt að kynnast fólki sem maður sér ekki dags daglega, eða sem maður á engin samskipti við í vinnunni. Þarna kemur saman áhugaverður hópur og ég kynnist nokkrum nýjum sem ég hafði aldrei hitt áður og styrkti kunningsskapinn við aðra. Einn vinnufélaganna var svo riddaralegur að labba með mér að strætóskýlinu og bíða með mér þar til vagninn kom. Alvöru herramennska.

Á laugardaginn var mikill fótboltadagur. Spilaði með Presto klukkan eitt í mígandi rigningu. Það var ekki hundi út sigandi en samt vorum að við að sparka tuðrunni. Ég skoraði þrjú mörk í 4-4 jafntefli. Eitt markanna skoraði ég þannig að ég fékk boltann á miðjum eigin vallarhelming og hljóp með hann upp allan völlinn. Það var þrisvar sinnum brotið á mér á leiðinni en ég náði að halda jafnvægi og tók boltann alla leið og skoraði örugglega fram hjá markmanninum sem kom of seint út úr markinu. Ég er mjög stolt af þessu marki.

Tveimur klukkutímum eftir að Presto leiknum lauk spilaði ég annan leik með innanhússliðinu mínu. Því miður vorum við bara tvær stelpurnar, ég og Meaghan svo við urðum að spila allan leikinn og það er býsna erfitt innanhúss. Enda var ég dauð á eftir. Eftir leik fékk ég mér að borða með nokkrum úr liðinu (flestir voru á leið í afmæli eða aðrar veislur) og eftir það heimsótti ég Emmu sem vinnur með mér og við horfðum á Into the Wild sem er alveg dásamleg mynd. Mæli með henni ef þið hafið ekki séð hana. En munið eftir vasaklútnum.

Í dag fórum við Rosemary niður til Surrey að sjá hann Kai litla hennar Jóhönnu. Ég hafði ekki séð hann þrátt fyrir að hann væri orðinn rúmlega tveggja vikna, vegna þess að það tekur um klukkutíma að keyra heim til þeirra - ef maður er á bíl - um tvo klukkutíma í strætó. Hann er alveg dásamlegur og ég fékk að halda á honum. Mynd hér að neðan til sönnunar. Verð að fá mér einn svona. Vantar bara pabbann.

 

 

Af hverju er alltaf verið að skipta um sendiherra í Kanada?

Ótrúlegar breytingar alltaf á sendiherrum í Kanada. Mér sýnist þeir vera hér að meðaltali í tvö ár. Alla vega er Sigríður Anna fjórði sendiherrann hérna vestra og sendiráðið var ekki stofnað fyrr en 2001 eða svo. Ég hélt að sendiherrar væru vanalega á sama stað í fjögur til fimm ár.

Sama má reyndar segja um konsúlatið í Winnipeg. Ég bjó þar í fjögur ár og á þeim tíma voru þrír konsúlar. Sá fjórði kom innan við ári eftir að ég fór. Sem sagt, fjórir konsúlar á fimm árum. Ég bara fatta þetta ekki alveg.

Ég veit að innan kanadísku utanríkisþjónustunnar eru sendiherrar stundum bara tvö ár á sama stað, en það er fyrst og fremst þegar þeir eru í sérlega hættulegum löndum. Varla getur það verið ástæðan hér. Jafnvel þótt maður geti stundið verið hræddur við birni, riddaralögregluna, hokkíleikara, kurteisa Kanadamenn og kuldann í Ottawa.

Sigríður Anna afhendir trúnaðarbréf í Kanada