Skriða fellur á aðalveginn til Whistler

Þótt Ólympíuleikarnir 2010 verði haldnir í Vancouver að orðinu til þá mun stór hluti leikanna fara fram í Whistler, í rúmri tveggja klukkutíma fjarlægð norður af borginni. Þar munu allar norrænu greinarnar fara fram, svo og hinar hefðbundnari alpagreinar. Skíðafimin, ásamt snjóbrettakeppnum, fara fram í Cypress fjalli hér í Norður Vancouver.

Síðastliðin ár hefur farið fram gífurleg vinna við breikkun vegarins til Whistler enda ótrúlegur fjöldi sem mun þurfa að fara þarna um. Vegurinn var mjór og bugðóttur þegar ég flutti hingað fyrst. Hugsið ykkur ef tugir þúsunda bíla þyrftu að keyra Hvalfjörðinn á hverjum degi. Ef árekstur verður lokast leiðin. Því er þessi breikkun svo mikilvæg. (Sjálf vildi ég láta þá byggja upp lestarteinana sem þegar eru til og senda bara liðið upp með lestunum - loka veginum nema fyrir nauðsynlega umferð).

Í fyrra kvöld minnti náttúruna hins vegar á það að fleira kemur til en bara umferðarþungi. Hluti klettabeltis rétt sunnan við Squamish hreinlega hrundi niður og beint á veginn. Talið er að það muni taka fimm daga að hreinsa leiðina áður en hægt er að opna fyrir umferð aftur. Á meðan þurfa allir að keyra norðurleiðina, í gegnum Lilloet, og í kringum fjallgarðinn. Tveggja klukkutíma ferð verður því að átta klukkutíma ferð.

Hvað ef þetta gerist á meðan Ólympíuleikarnir standa yfir???

Ég fæ jólafrí, ég fæ jólafrí, tralalalalalala...

Í kvöld keypti ég flugmiða til Íslands um jólin. Kem að morgni fimmtánda desember og fer aftur sjötta janúar.

Akureyri, here I come!!!!!!!

Flugeldasýning

Hér í Vancouver er skemmtileg keppni haldin á hverju ári en það er flugeldakeppni. Þá keppast þrjú lönd um  að skemmta okkur sem best með ljósadýrð í himinloftunum, fagmannalega tengdri vel valinni tónlist, og lokakvöldið koma svo allir saman til að gera sýninguna sem magnaðasta. Kanada er alltaf eitt þátttökulandanna og yfirleitt er Kína líka í hópnum. Hvert þriðja landið er breytist frá ári til árs.

Að þessu sinni voru það Bandaríkjamenn sem fengu að taka þátt og þeirra kvöld var síðastliðinn laugardag. Það má segja það með Bandaríkjamenn að þeir klikka sjaldnast þegar keppni er annars vegar. Þeir tóku ekki upp á því nú fremur en endranær. Sýningin var hreint mögnuð og hér má sjá nokkrar myndir sem ég tók. 

  

  

 

 

Riddaramennskan lifir enn (alla vega í Kanada)

Mér þykir ákaflega leitt að riddaramennska er að mestu horfin karlmönnum. Sumir segja að það hafi með kvenréttindabaráttuna að gera en ég sé í raun ekki tengslin. Mér finnst allt í lagi að karlar haldi áfram að sýna konum riddaramennsku þrátt fyrir að konur vilji nú fá sömu laun fyrir sömu vinnu. Og ég get lofað því að karlmenn sem sýna konum ennþá slíka virðingu fá svo sannarlega viðurkenningu fyrir.

Einn af kurteisustu mönnum sem ég þekki vinnur með mér, Francois. Bakgrunnur hans er í kanadísku utanríkisþjónustunni og hann er fransk-kanadískur að auki. Hann kann að láta konum líða eins og prinsessum. Enda finnst okkur öllum dásamlegt að umgangast hann. Við skruppum í kaffi eftir hádegið í dag. Rákumst á Boris og Rinu sem vinna með okkur niðri í anddyri svo við fórum fjögur saman. Boris er frá Hvíta Rússlandi og er í læri hjá Francois (eða við segjum það). Hann sagðist alla vega fylgjast vel með honum svo hann geti komið eins fallega fram við konur.  

Við Rina ætluðum ekki að fá okkur neitt, vildum bara fá okkur göngutúr út á kaffihús. En það fannst þeim félögum nú ekki nógu gott. Rina gaf strax inn svo Boris keypti handa henni kaffi. Ég sagðist hafa það fínt og þyrfti ekki neitt en gaf loks eftir og þáði chai latté. "Og ég borga það" sagði Francois. "Nei nei" sagði Boris og svo deildu þeir um það hver fengi að borga. Við Rina ákváðu að það væri fínt að fara með þeim í kaffi.

Það tók lengri tíma að fá kaffið okkar Rinu svo við biðum eftir því inni en Boris og Francois fóru út og fundu handa okkur borð. Þegar við Rina komum út þá ruku þeir báðir upp og drógu fram stólana fyrir okkur. Francois hafði vinninginn því hann stóð fyrir aftan mig þangað til ég settist og ýtti stólnum nær, eins og á að gera þetta. Boris varð að viðurkenna að hann væri ekki alveg búinn að ná þessu.

Þegar við löbbuðum til baka þá pössuðu þeir sig að sjálfsögðu á því að halda dyrunum opnum fyrir okkur, og ekki þannig að þeir gangi í gegn og haldi svo í hurðina - nei, það rétta er að opna dyrnar, halda þeim opnum og ganga svo í gegn á eftir okkur.

Jamm svona er riddaramennskan í Kanada og mér finnst það voðalega sætt. Reyndar stríddum við Boris og Francois á því að þeir væru ábyggilega ekki eins miklir herramenn við konurnar sínar og þeir hlógu bara.

P.S. Þessi færsla um karlmenn er sérstaklega sett inn fyrir Rut því henni fannst hormónarnir vera alls staðar í skrifum mínum undanfarið og ég vildi ekki láta líða of mikinn tíma á milli svo hún færi ekki að draga rangar ályktanir!!! 

P.S. Það er hugsanlegt að ég tali mikið um Boris og Francois en það er bara vegna þess að þeir tveir ásamt Bas (sem er nú í Bejing) eru einu karlmennirnir í deildinni okkar og því umgöngumst við þá óvenju mikið. Boris er að auki einn minna nánustu samstarfsmanna og við höfum tekið Francois að okkur á meðan Bas er í Kína svo honum leiðist ekki því þeir vinna bara tveir saman öllu jöfnu. 

"Hún er íslensk"

Mér fannst ég verða að setja þessa mynd inn á síðuna mína því mér finnst hún svo skemmtileg. Myndin er tekin fyrir einum þrem vikum þegar vinnuhópurinn minn fór á íþróttasafn Bresku Kólumbíu. Þetta var vinnufundur en um miðjan morgun fengum við tuttugu mínútna frí sem við notuðum til þess að kíkja á safnið og leika okkur í íþróttatækjunum sem þar voru. Þarna var meðal annars um 30 metra hlaupabraut og sérstakt tæki mældi hversu hratt maður hljóp. Á myndinni er Francois búinn að setja sig í stellingar, tilbúinn til þess að hlaupa. Ég horfi á. Francois setti myndina á Fésbókarsíðuna sína og skrifaði undir: Hún átti síðan eftir að hlaupa hraðar en ég en það er eðlilegt því hún er íslensk.

 

 

Loksins flott Batman mynd

Ég fór að sjá Dark Knight (Batman) í gær. Sem krakki þótti mér Batman ákaflega spennandi en myndirnar á níunda og tíunda áratugnum ollu mér vonbrigðum. Ég sá þær ekki einu sinni allar því allir voru sammála um að sú fyrsta hefði verið best og mér fannst hún leiðinleg. Það var allt of mikill teiknimyndabragur yfir þeim.

Ég fór bara á Batman í gær af því að Mark bað mig um að koma með sér og af því að ég hafði beðið hann um að koma með mér á Journey to the centre of the earth þá fannst mér ég skulda honum það að koma. Mark er mikill Batman aðdáandi.

Myndin var miklu betri en þær sem ég hafði séð áður. Miklu meiri bíómynd - ekki þessi teiknimyndabragur yfir henni. Myndin gerist heldur ekki öll að nóttu til (eins og mér fannst hinar gera) og Gotham er í raun bara venjuleg borg með þokkalega venjuleg vandamál. Ef frá er talinn Jokerinn eru glæpamennirnir nokkuð venjulegir glæpamenn.

Það gerist margt í myndinni og rauninni eru sagðar nokkrar sögur. Myndin útskýrir hvernig Batman verður eiginlega að útloka, uppruni Two Face er sýndur og ást Bruce Wayne á Rachel Dawson fær nokkurn sess - þó ekki of mikinn. Við fáum líka að sjá hvaðan Batman fær allar græjurnar sem hann hefur og karakterinn er útskýrður býsna vel. En þetta allt gerir það að verkum að myndin er býsna löng. Tveir og hálfur tími - aðeins of langt að mínu mati. Ég fór á tíu-sýninguna, myndin byrjaði ekki fyrr en klukkan hálfellefu og var búin um eitt leytið. Ég var þá orðin allt of þreytt og eina ástæða þess að ég sofnaði ekki var sú að Mark hefði orðið svo sár.

Heath Ledger var jafn frábær og dómar höfðu sagt og já það kæmi ekki á óvart þótt hann yrði tilnefndur til óskarverðlauna fyrir frammistöðuna - og ekki bara af því að hann er látinn. Christian Bale er býsna góður sem Batman en mér leiðist röddin í honum þegar hann er í Batman gervinu. Ég veit að sumum finnst röddin frábær en ég held að það séu aðallega unglingsstrákar. Ég verð líka að minnast á Gary Oldman sem er fantagóður þarna. Hann er reyndar farinn að eldast töluvert og lítið eftir af gamla sjarmörnum en hann er frábær í hlutverki lögreglustjórans. Morgan Freeman er líka góður í sínu hlutverki en það er of smátt svo hann fær svo sem ekki margt að leika með. 

Almennt séð, býsna góð mynd og ég er viss um þeir sem höfðu gaman af hinum Batman myndunum finnst þessi æðisleg. 

Leðurblökumaðurinn sló aðsóknarmet

Ég er í bíómynd með Brendan Fraser (Anita hvað!)

Ég fór í bíó í kvöld að sjá Journey to the centre of the Earth og hver haldiði að hafi verið flugfreyjan í Icelandair vélinni????? Jebb, moi! Ég varð ákaflega stolt að sjálfsögðu og gat ekki annað en montaði mig við Mark sem kom með mér. Hins vegar virðast hin hljóðbrotin sem tekin voru upp ekki hafa verið notuð. Það átti að heyrast í útvarpi í bílnum þegar þeir félagar Trevor og Sean keyra til Snæfellsness, og eins átti Hanna (Anita Briem) að vera að hlusta á útvarp þegar þeir banka uppá hjá henni, en hvorugt var notað. Því miður. Ég er því nokkuð viss um að ekki heyrist í Halli og Guðna. Reyndar virtist ógreinilega heyrast samtal sem við Hallur tókum upp og átti að vera samtal milli tveggja manneskja í flugvélinni, en það var svo ógreinilegt að ég get ekki einu sinni verið viss. En hey, ég er flugfreyja!!!!!

Ég var annars stolt af Anítu frænku minni. Ekki það að ég þekki hana neitt, en við erum nú samt þremenningar eða eitthvað svoleiðis. Hún stendur sig vel í myndinni og er auðvitað gullfalleg. Best finnst mér samt að karakterinn hennar er ekta íslenskur eðalkvenmaður - hún er eiturhörð eins og konurnar í Íslendingasögunum. (66 gráður norður fær annars góða auglýsingu í myndinni.)

Við urðum annars að fara í smá ferðalag til þess að sjá myndina því ekkert kvikmyndahús í Vancouver er búið 3D tækninni. Svo við tókum ferjuna yfir til Norður Vancouver og sáum myndina þar. Vorum ákaflega aulaleg með okkar 3D gleraugu. Og svo fékk ég líka kókið mitt í Batman glasi með Batman fígúru á toppnum. Hversu hallærislegur getur maður verið. Ætlum annars að sjá Batman annað kvöld eftir að ég spila fótbolta.

Á sunnudaginn er hugsanlegt að ég fari til Whistler á tónlistarhátíð sem þar stendur yfir alla helgina. Ég kemst hins vegar ekki á morgun útaf fótboltanum. Atriðin sem mig langar mest að sjá eru á sunnudaginn hvort eð er - Broken Social Scene og Elvis Costello. Annars er ég svo þreytt eftir þessa tólf daga vinnutörn að kannski enda ég á því að sofa bara, eða liggja í leti...eða þrífa íbúðina mína (þess er þörf).

Óánægja með komu Paul McCartneys til Quebec

Borgin Quebec sem er höfuðborg Quebec fylkis í Kanada heldur um þessar mundir upp á 400 ára afmæli sitt. Hátíðarhöld hafa staðið yfir í marga daga og um helgina bjóða borgaryfirvöld upp á ókeypis tónleika með Paul McCartney. Æðislegt. Ef ég hefði vitað af þessu aðeins fyrr hefði ég skellt mér til Quebec enda hef ég aldrei komið þangað. Ég hef komið til Montreal en ekki til höfuðborgarinnar sem er að mörgum talin fallegasta borg landsins. Og að koma þangað á sama tíma og Paul heldur tónleika í borginni, vá.

En það er ekki vegna þessa sem ég skrifa þessa færslu heldur vegna viðbragða aðskilnaðarsinna í Quebec. Eins og sum ykkar vita kannski vill ákveðinn hópur í Quebec aðskilnað fylkisins frá Kanada. Um þetta hefur verið kosið nokkurn tímann og aðskilnaðarsinnar hafa náð ótrúlegum árangri en aldrei meiri hluta.

Það sem pirrar þá við þessa tónleika er það að Paul er enskur en ekki franskur eða fransk-kanadískur. Þeir hafa því harðlega gagnrýnt yfirvöld fyrir að bjóða upp á þessa tónleika - asnarnir.

Francois sem vinnur með mér er frá Quebec og hann er yfir sig hneykslaður á sínu fólki. Konan hans er enn reiðari og ætlaði meira að segja að skrifa bréf í blöðin gegn þessu viðhorfi. Og Paul sjálfur...þegar hann var spurður álits bað hann aðskilnaðarsinna í guðana bænum að reykja bara pípu friðarins (pipes of peace - lag á gömlu lagi eftir Paul - sjá og heyra hér að neðan).

Við ICS stelpurnar og Apolo

Hér er myndin sem ég lofaði. Því miður stend ég svo nálægt myndavélinn að ég virka eins og tröll. Andlitið á mér er helmingi stærra en annarra.

 

 

Skautastjarna í vinnunni hjá mér.

Það felast ákveðnir kostir í því að vinna fyrir Ólympíunefnd Vancouver. Einn kosturinn er sá að þekktum íþróttamönnum er reglulega boðið að koma og halda erindi yfir starfsmönnum - líklega til þess að efla andann. Degi áður en ég byrjaði að vinna kom hokkíleikmaðurinn Trevor Linden, í júní fengum við kanadíska skíðamanninn Thomas Grandi til að halda erindi og í dag kom enginn annar en Apolo Ohno, skautasnillingurinn bandaríski. Apolo Ohn hefur unnið til fimm verðlauna í skautahlaupi á síðustu tveim Ólympíuleikum, þar af tvö gull.

Hann er þó líklega enn þekktari fyrir það að taka í fyrra þátt í keppninni Dansað með stjörnunum - þar sem hann vann.

Apolo var alveg yndislegur. Hann var svo skemmtilegur og einlægur að maður gat ekki annað en heillast. Hann sagði okkur frá því að hann hefði byrjað að æfa skautahlaup þegar hann var tólf ára og þegar hann var fjórtán ára var hann orðinn besti skautahlaupari Bandaríkjanna. Hann náði þó ekki að halda sér á toppnum og missti því af Ólympíuleikunum í Nagano en kom sterkur til leiks bæði í Salt Lake City og Torino.

Yndislegur drengur þessi Apolo. Og svo er hann alveg gullfallegur. Mig langar reyndar að raka þetta skeggræksni sem hann hefur framan í sér en maður verður að fyrirgefa honum smá ófullkomnun.

Það var tekin mynd af okkur stelpunum í ICS með honum og þegar ég fæ eintak mun ég setja hana hér. Strákarnir voru ekki með. Boris var heima í dag, Bas er farinn til Bejing og Francois...ætli hann hafi nokkuð nennt að koma.

Dagurinn var annars góður. Hann byrjaði rólega og ég hafði nógan tíma til að sinna ýmsum verkum sem lágu á borðinu hjá mér. Um hádegi fórum við Francois og Kiara í langan göngutúr svo við gætum fengið okkur kebab í hádegisverð (við höfum nú stofnað kebab-klúbb og ætlum að fara reglulega í svona túra). Eftir hádegi átti ég stuttan fund með framkvæmdastjóra alpagreina (Peter, algjör dúlla - fyrrum landsliðsþjálfari Kanadamanna - og ógiftur samkvæmt áreiðanlegum upplýsingum) og svo kom Apolo!!!

Ó já, góður og rólegur dagur.