Skautahallir

Ég lifði af fyrstu vinnuhelgina hjá Vanoc. Eins og ég minntist á á laugardaginn vorum við að taka viðtöl við fyrstu sjálfboðaliðana okkar. Þetta gekk áfallalaust fyrir sig og við fengum góðan hóp fólks. Ég var komin heim um klukkan þrjú á sunnudaginn og var svo þreytt að í stað þess að fara beint á ströndina (æðislegt veður) lét ég freistast af óuppábúnu rúminu og skreið uppí - rétt um stund. Steinsofnaði. Náði samt að skríða á lappir eftir ekki of langan blund, skipti um föt og fór niður á strönd. Lá síðan þar og slappaði af fram að kvöldmat. Fínn dagur verð ég að segja. Í dag var sem sagt áttundi vinnudagurinn í röð. Ætli ég verði ekki þreytt á föstudaginn?

Í dag fór ég í hópferð að Pacific Colosseum þar sem haldnar verða keppnirnar í listdansi á skautum og styttri skautahlaupum. Þetta var mjög athyglisvert. Við Kiara vorum reyndar ekki alveg ánægðar með svæðið sem okkar viðskiptavinum er úthlutað. Viðskiptavinir okkar eru annars vegar Ólympíufjölskyldan svokallaða og hins vegar liðið í virðingarstöðum (kóngar, drottningar, forsetar, ráðherrar, o.s.frv.). Þessi hópur er vanur að sitja við endalínu en að þessu sinni er það svæði frátekið fyrir fjölmiðla. í staðinn er liðið okkar sett út í horn og útsýnið þaðan er ekki nógu gott. En ég held það muni ekki þýða að berjast um þetta. Við erum búin að tapa baráttunni.

Í næstu viku munum við fá að sjá GM Place (núverandi heimasvell Canucks, verðandi aðal hokkísvæði Ólympíuleikanna) og UBC stadium þar sem sumir hokkíleikir verða leiknir og þar sem sleðahokkíið verður leikið á Ólympíuleikum fatlaðra. Ég hlakka mest til að sjá GM Place. Verst að hokkí er ekki í gangi þessa daga og því engar líkur á að rekast á eitt stykki þjálfara á randi.

Sjálfboðaliðar og fótbolti

Í dag hófst sjálfboðasmölunin hjá Vanoc fyrir alvöru. 50.000 manns hafa sótt um sem sjálfboðaliðar og við þurfum 25.000. Því þarf að velja vel.

Fyrst er hringt í fólk og það tekið í viðtal í gegnum síma, en svo köllum við inn þá sem standast kröfurnar og hittum alla augliti til auglits. Deildin mín, International Client Services, kallaði inn 50 manns í dag og 50 munu koma á morgun. Þetta er heilmikill prósess. Fyrst þegar mætt er á svæðið er farið í gegnum lögreglurannsókn, síðan er horft á bíómynd og eftir það fer helmingur hópsins í viðtal á meðan hinn helmingurinn vinnur saman að lausn þrautar. Síðan er skipt. Síðasti þátturinn er svo fjögurra klukkutíma þjálfun. 

Og það er ekki einu sinni víst að allir þessir verði valdir. Sumir gætu haft hæfileika til þess að taka þátt á einhvern hátt en eru ekki endilega hentugir í þau störf sem við höfum upp á að bjóða. Við munum eiga við kóngana og drottningarnar, forseta, ráðherra....og að sjálfsögðu Alþjóða Ólympíunefndina svo og Ólympíunefndir mismunandi landa.

Ég var mætt í vinnuna um klukkan hálf níu (aðeins of seint því það tekur miklu lengri tíma að komast í vinnuna um helgar en á virkum dögum) og var búin um hálf eitt leytið.

Þaðan fór ég í partý hjá Dave þjálfara og Lucy. Árlegt sumarpartí Presto (fótboltafélagsins míns).

Um kvöldið fórum við svo yfir í Burnaby og spiluðum innanhússleik. Sá var ansi merkilegur.

Phil, bróðir Daves, og strákur í hinu liðinu lentu næstum því í slagsmálum. Strákurinn braut á Phil, flautað var á hann, hann öskraði á dómarann, Phil sagði eitthvað sem ég heyrði ekki, strákurinn hrinti honum, fékk rautt spjald, þeir ruku saman, Joe og Dave reyndu að stía þá í sundur, ekkert dugði, allir aðrir reyndu að stía þeim í sundur, báðir voru sendir á bekkinn, Phil með gult spjald fyrir kjafthátt.

En var þetta búið? Nei, ekki aldeilis. Phil hélt áfram að röfla, hinn strákurinn ætlaði að rjúka í hann, fólk á bekknum varð að halda þeim í sundur. Dómari missti sig og gaf Dave annað gult og þar með rautt. Skrifaði niður nafnið á hinum stráknum sem gæti fengið lengri dóm en einn leik... Karlmenn. Í alvöru, þeir kunna sig ekki. Og það fyndnasta við þetta er að Phil er þessi rólegi, elskulegi piltur sem myndi ekki gera flugu mein. En hann er portúgalskur og það er hreinlega heilmikið til í mýtunni um blóðheitu Suður- Evrópumennina. Joe var stoltur þegar hann kom af velli, lyfti höndum og sagði: Að þessu sinni var það ekki ég!

Annars spiluðum við ótrúlega vel fyrir utan þetta atriði undir lokin. Leikurinn endaði 3-2 fyrir okkur (aldrei áður svona fá mörk í leik hjá okkur) og við erum enn í fyrsta sæti deildarinnar. Jei.

 

Golfað í góðu veðri

Ég spilaði golf í dag - í fyrsta sinn í ein tvö ár. Þar á undan hafði ég ekki spilað í þrjú ár þannig að þetta er svona sirka einn hringur á tveggja til þriggja ára fresti. Enda sást það alveg.

Þetta var árleg golfkeppni Vanoc og spilaður var svokallaður Texas Scramble þar sem fjórir leika saman og slá alltaf besta bolta. Einu reglurnar (svona utan við venjulegar golfreglur) eru þær að það þarf að nota upphafshögg allra að minnsta kosti þrisvar sinnum.

Við Akimi vinkona mín sem kom með spiluðum með tveim Áströlum, Peter og Rob. Við komumst að því að stjórnendur mótsins höfðu eitthvað á móti okkur því

a) Við spiluðum með tveim giftum körlum (og annar þeirra var með yfirvararskegg).

b) Fyrir framan okkur voru fjórar konur.

c) Fyrir aftan okkur voru fjórir gamlingjar. 

Þegar kom svo að kvöldverðinum enduðum við á borði með

a) Einum homma.

b) Einum krakka.

c) Einum eldri manni (sem reyndar var sjarmerandi en kominn yfir fimmtugt). 

Það var því eins gott að veðrið var yndislegt og maturinn var góður því ekki gekk okkur neitt að kynnast verðandi eiginmönnum þarna.

Á morgun er árlegt fótboltamót Presto-kvenna gegn mökum og karlkyns vinum. Í fyrra mörðu karlarnir okkur með einu marki. Hvað mun gerast núna? Annars get ég ekki spilað. Ég þarf að vinna á morgun frá hálftíu til hálf tvö og þarf svo að taka almenningsvagna yfir í New Westminster. Er viss um að fótboltinn verður búinn þegar ég kemst þangað. En fer bara í grillveisluna á eftir í staðinn. Ég bauð Mark vini mínum með. Það er auðvitað stórhættulegt að kynna eina einhleypa karlkynsvin minn fyrir öðrum konum, ætti að halda honum útaf fyrir mig ef ekkert gengur með Vanockarlana, en ég verð að taka greyið út og viðra hann aðeins. Ég yggli mig bara á stelpurnar ef þær sýna honum áhuga. Eða held undir arminn á honum svo þær haldi að hann sé minn.  

Heitir skór og bindi

Fyrstu vikuna sem ég vann hjá Vanoc var ákveðið að fimmtudagar yrðu framvegis Hot shoe Thursdays. Allar stelpurnar mættu þá í sínum kynþokkafyllstu skóm og sumir voru alveg dásamlegir. Myndir voru teknar og settar í albúm. Þetta hefur haldist í þennan rúma mánuð síðan ég hóf vinnu en færri og færri muna þó eftir deginum. Ég held að við ættum bara að gera þetta einu sinni í mánuði og minna alla á það á miðvikudögum. Ég er alla vega löngu hætt að muna eftir að koma í sexí skóm á fimmtudögum. En það breytir svo sem engu því ég á hvort eð er enga sexí skó.

Fyrsta fimmtudaginn mætti Boris í sínum bestu strigaskóm og heimtaði að mynd yrði tekin af þeim. Sérstaklega af því að það var dreki á botninum. En honum var neitað. Skórnir voru flottir en ekki sexí.

Francois og Bas fannst að þeir strákarnir gætu nú ekki verið svona út undan svo þeir ákváðu að hafa sexí-bindis-þriðjudaga. Nú mæta þeir flottir með bindi á þriðjudögum.

Þetta er frábær vinnustaður. 

Við Hálf-vestur-íslendingar erum líka í myndinni

Ég vil bæta við þessa frétt að Hallur, Guðni og ég erum líka í myndinni. Alla vega fórum við í hljóðupptöku fyrir myndina og ég vona að þeir hafi notað eitthvað af því efni. Ég skrifaði um þessa reynslu á sínum tíma hérna: http://stinajohanns.blog.is/blog/stinajohanns/entry/334474/

Ég þarf að tékka á því hvar eru 3D kvikmyndahús hér á Stórvancouversvæðinu svo ég geti séð myndina almennilega. Og svo ætla ég að öskra upp yfir mig þegar röddin mín heyrist!!!!! Yeah baby.

Leyndardómar Snæfellsjökuls lofaðir

Talað fyrir fullum sal karlmanna

Það var stór dagur hjá mér í vinnunni í dag. Ég þurfti að halda erindi yfir öllum íþróttadeildum Vanoc um hlutverk okkar í tungumálaþjónustunni. Ég eyddi miklum tíma í að gera almennilega Power Point kynningu, æfði mig vel og dressaði mig svo upp. Setti meira að segja á mig varalit sem ég nenni sársjaldan að gera.

Ég var pínulítið stressuð en ekki mikið enda er ég svo sem vön að tala fyrir framan fjölda manns. Og af því að ég undirbjó mig vel var þetta ekkert mál. Ég hélt mig innan tímamarka og mér var sagt að ég hafi bæði verið skýr og skemmtileg. Kiara sem vinnur með mér bætti því við að allir karlmennirnir hefðu verið yfir sig hrifnir (enda fór ég í blússu sem sýndi D-stærðina vel) og að sumir þeirra hafi brosað svo mikið að ég hefði getað látið þá éta úr lófanum á mér. Hey, ekki amalegt það. Og svo þegar ég var að fara fékk ég þetta fallega bros frá luge-framkvæmdastjóranum og þetta fína blikk.

Hey, maður getur nú ekki beðið um meira! Og samt mun ég fá meira því fljótlega mun ég fá að funda með öllum framkvæmdastjórum íþróttagreina (einum og einum) sem ætti nú ekki að vera amalegt.

Á föstudaginn er svo golfkeppni fyrirtækisins. Ég auðvitað með þótt ég hafi varla tekið upp kylfu síðan ég var 22 ára. Allt upp á félagsskapinn. 

Verslunarferðin mikla, fótbolti og matur

Ég er viss um að þið hafið öll séð bíómyndir og sjónvarpsþætti þar sem aðalpersónan fer í verslunarferð með vinum sínum og svo eru sýnda endalaus atriðið þar sem viðkomandi pósar í mismunandi fötum og vinirnir gefa álit sitt. Þetta gerði ég í gær. Akimi og Nicole frænka hennar fóru með mig að versla. Mig vantaði meira af fötum fyrir vinnuna. Þær tvær eru atvinnumanneskjur. Þær völdu heilan haug af fötum og svo var ég sett inn í mátunarklefa og rétt fékk að fara út úr honum til að sýna þeim útkomuna. Eftir sirka tvo klukkutíma og líklega fimmtíu fataskiptir yfirgáfum við staðinn með stóran poka af fötum og ég mun fátækari. Til að halda upp á það fórum við svo og fengum okkur sushi.

Þetta var annars mikil fótboltahelgi því ég lék tvo leiki með innanhússliðinu mínu - gegn sama liðinu. Við skiptum með okkur stigum - við unnum í gær og þau unnu í dag.  Í bæði skiptin fórum við á veitingastaðinn fyrir ofan fótboltasalinn á eftir og slöppuðum af. Mér líkar vel við þetta fólk. Stelpurnar eru flestar úr utanhússliðinu mína, alla vega þær sem koma upp á eftir, en strákarnir eru flestir af Portúgölskum ættum og eru flestir frændur eða vinir þjálfarans míns. Það þýðir að þeir eru nokkuð blóðheitir sem ekki kemur sér alltaf vel á vellinum, en þetta eru skemmtilegir strákar og það er gaman að þeim.

Í morgun fór ég svo í brönns með Elli sem vinnur með mér (það er hún Elli ekki hann). Hún bauð líka Lizu og svo vinkonu sinni sem ég hafði aldrei hitt áður. Ég er mikill brönns-aðdáandi svo þetta var auðvitað frábært. Fékk mér Eggs Benedict....mmmm...ég slefa bara við tilhugsunina. Er orðið hægt að fá svoleiðis á Íslandi? Ég veit alla vega að ég fékk aldrei slíkt gúmmulaði áður en ég flutti til Kanada. Já, það er margt hært að læra af öðrum samfélögum.

Og nú er ég farin í ból! 

Liðið mitt er að hrynja

Fyrsti júlí var mikill dagur í lífi hokkíáhugamanna en þann dag fer í gang kaup og sala á þeim leikmönnum sem lausir eru undan samningum. Áhangendur Vancouver Canucks höfðu miklar vonir um að eitthvað frábært myndir gerast fyrir liðið þennan dag. Við höfum besta markmann í heimi, frábæra vörn en sókn í meðallagi. Aðalatriðið var því að bæta við einum eða tveim frábærum sóknarmönnum því þá myndi liðið eiga góða von um að verða eitt af betri liðunum deildarinnar.

En dagurinn rann upp og morguninn leið án þess að nokkrar fréttir heyrðust frá Kanúkum. Seinni partinn og um kvöldið heyrðist að við hefðum bætt við nokkrum fjórðulínuleikmönnum en engum stórfisk. Einu vonarfréttirnar voru þær að við buðum Mats Sundin, besta leikmanni Toronto, tveggja ára samning fyrir 20 milljónir dollara. Ef hann tæki boðinu yrði hann hæst launaði leikmaður deildarinnar.

En ekkert svar kom frá Sundin og daginn eftir sagðist hann stoltur yfir boðunum sem hann hefði fengið en hann væri ekki tilbúinn til þess að taka ákvörðun.

Því tók við bið.

En þetta er ekki öll sagan. Það var nefnilega ekki nóg að engum stórfisk væri bætt við - í gær kom tilkynning um það að Markus Naslund, sem hefur skorað fleiri mörk fyrir Canucks en nokkur annar leikmaður liðsins hefur áður gert, hefði gert samning við New York Rangers. Sögur segja einnig að Brendan Morrison, annar markaskorari, muni að öllum líkindum yfirgefa félagið líka.

Staðan í vetur var sú að við vorum með besta markmanninn, frábæra vörn (þegar strákarnir voru heilir heilsu) - en sókn í meðallagi. Planið var að taka á vandamálinu í sumar og bæta við einni eða tveim stórskyttum. Og í staðinn höfum við misst (að öllum líkindum) tvo af topp-sex skyttunum.

Markus Naslund. Takk fyrir dvölina í Vancouver.

 

Markus Naslund - liðið mun ljókka við brotthvarf hans.

Helgin í myndum

Það er alltaf langt best að sýna fólki hvað maður gerir í stað þess að segja bara frá því. Þess vegna set ég hér inn nokkrar myndir frá undanförnum dögum.

Evrópumótið í fótbolta

Lína, Mark og ég fórum niður á Library Square sem er fótboltabar við hliðina á aðal bókasafni borgarinnar. Þar var algjörlega pakkað út úr dyrum og voru aðdáendur Spánar í meirihluta þótt ekki hafi munað svo miklu.

    

 

Jazzhátíð

Eftir að fótboltaleiknum lauk fórum við niður á David Lam túnið og hlustuðum aðeins á jazz.

 

  

 

Horseshoe Bay (Skeifuvík)

Seinni part dags fór ég yfir í Skeifuvík þaðan sem ég tók taxa yfir í Gambier eyju til Dougs og Rosemary.   Búið að er að skreyta ferjurnar hér með Ólympíumyndum sem gerði mig óneitanlega stolta.

   

Best var þó skiltið sem ég sá niðri við bryggjuna þar sem fiskar voru bannaðir!!! Skyldu þeir kunna að lesa? Ég held reyndar að enginn hafi verið svona heimskur. Einhver var búinn að skrapa -ing af skiltinu sem upphaflega hafði því bannað fiskveiðar en ekki fiska.

 

 

Og hér  er að lokum mynd af Doug og Rosemary.

 

 

Hitamolla og Vanocstrákar

Ég hugsaði aldrei um rakastigið úti fyrir þegar ég bjó á Íslandi nema bara að því leyti hvort rigndi eða ekki. Kannski var þetta vegna þess að það var aldrei nógu heitt til þess að það skipti máli.

Um helgina fór hitinn hér hjá okkur líklega upp í 28 stig sem var bara nokkuð notalegt. Hann fór reyndar vel yfir þrjátíu í Fraser-dalnum en Kyrrahafið kælir okkur niður hér við ströndina. Í dag hafði hitinn lækkað en rakinn steig upp úr öllu valdi og mér fannst ég myndu stikna. Þetta átti við hvort tveggja útivið og í Vanoc-húsinu. Og þegar ég kom heim tók enn frekari molla á móti mér. Ég varð að fara inn í geymslu og draga fram kæliviftuna sem ekki hefur verið notuð enn sem komið er þetta sumarið. En nú er nauðsyn. Annars eru þrumur og eldingar úti. Gerðin sem kallast 'þurrar eldingar' enda fylgir þeim engin rigning. Hefði svo sem verið ágætt að fá smá bunu til að losa sig við þessi ský. Líklega rignir í nótt.

Að öðru máli. Vinkona mín sagði um daginn að það væri ekki gott að gera sig of mikið til við strákana í Vanoc þótt þeir séu sætir. Hefur líklega eitthvað með það að gera að skíta ekki þar sem maður étur. Aðallega þó vegna þess að vinnustaðasambönd verð erfið ef upp úr þeim slitnar. Mér fannst þetta náttúrulega ansi skítt þar sem staðurinn er uppfullur af áhugaverðum karlmönnum og liðið er rúmt ár síðan við Martin hættum saman. Eftir mikla umhugsun komst ég að þeirri niðurstöðu að ég gæti látið strákana í háhýsinu vera, enda vinn ég þar, en ég get alveg skoðað þá sem vinna í lághýsinu! Fín lausn, ekki satt???

Og nú ætla ég í kojs. Tilkynni frekari frestun á Gambier frásögn.