Kanadadagur í Vancouver

Nú er þjóðhátíðardagur Kanadamanna að kvöldi kominn og ég er komin heim eftir að hafa notið þess sem dagurinn hafði upp á að bjóða. Uppúr hádegi hitti ég Lizu niðri í Kits og við löbbuðum niður á Granville island þar sem við hittum líka Elli sem vinnur með okkur hjá Vanoc. Við þrjár löbbuðum um markaðinn, fengum okkur límonaði að drekka og settumst svo niður úti á túni og hlustuðum á meiri jazz en jazzhátíðin er enn í gangi. Þar mættu okkur sambýlismenn Lizu, Ryan og Andre og vinur Andres, Robert. Litlir strákar á þrítugsaldri...ja, Ryan er reyndar ekki lítill. Hann er 6 fet og 6 tommur og tæp þrjúhundruð pund, en hey, þið vitið hvað ég meina.

Strákarnir höfðu verið niðri í bæ og sögðu að þar væri fjöldinn þvílíkur að maður kæmist varla áfram. Og af því að veðrið var frábært þá ákváðum við að sleppa miðbænum og fara frekar niður á strönd og grilla. Svo það var gert. Liza, ég, og strákarnir fórum heim til þeirra að búa til salöt og þvíumlíkt, Elli fór í búðina að versla það sem vantaði og svo hittumst við aftur niðri á Jericho, grilluðum hamborgara og pylsur, lágum í leti og horfðum svo á flugeldasýninguna klukkan hálf ellefu. Amanda og Kiara sem einnig vinna á Vanoc bættust í hópinn, svo og Lindsay, vinkona Lizu, svo þetta var góður hópur sem eyddi saman kvöldi Kanadadags.

Á morgun skal ég segja ykkur frá heimsókninni til Gambier eyju - er of þreytt núna. Verð að fara að sofa. Þarf í vinnu á morgun eftir þessa fjögurra daga helgi. 

Jazzhátíð í sannkölluðu sumarveðri

Klukkan er eitt að sunnudagsmorgni og hitinn er um nítján gráður. Sumarið er loksins komið til Vancouver.

Ég labbaði niður á strönd um tvö leytið í dag (eftir að hafa sofið almennilega út - þó ekki til tvö)og labbaði eftir ströndinni frá Locarno strönd til Jericho og þaðan yfir í Kits. Þar hitti ég Lizu sem vinnur með mér hjá Vanoc og við tókum bát yfir sundið og niður í bæ þar sem í gangi er jazz hátíð. Frítt var inn og við hittum vini Lizu, settumst niður og hlustuðum á band sem kallast Way out west. Þeir voru nokkuð góðir. Ég gat þó ekki verið þarna lengi því ég þurfti að spila fótbolta í Burnaby klukkan sex, en eftir leikinn (sem tapaðist) fór ég aftur niður í bæ og hlustaði á band sem kallast Five Alarm Funk. Þeir voru magnaðir. Ég er ekki mikill jazz geggjari en þessir náungar voru snillingar. Og þeir eru héðan frá Vancouver.

Tónleikunum lauk um hálf tíu leytið og við Liza löbbuðum þá yfir í Kits og fengum okkur pizzu á Hells Kitchen.

Þetta er reyndar annar dagurinn í röð sem ég geri eitthvað með Lizu því í gær fórum við ásamt tveim vinkonum hennar á hafnarboltaleik. Vancouver Canadians spiluðu á móti liði frá Eugene í Oregon og var þeim gjörsamlega slátrað. Ég vissi að þeir væru lélegir en ekki svona lélegir. Leikurinn fór 8-0 sem þýðir að Vancouver náði ekki einasta hlaupi heim. Annars skiptir það ekki öllu máli. Aðalatriðið í hafnarboltanum er að sitja í sólinni, drekka bjór (þeir sem það gera og borða óhollan mat.

Á morgun ætla ég að fara með Mark og Línu eitthvert á pöbb að horfa á úrslitaleikinn í Evrópukeppninni. Síðar um daginn ætla ég svo að skella mér yfir á Gambier eyju að heimsækja Rosemary og Doug. Ég fæ nefnilega frí úr vinnunni á mánudaginn. Á þriðjudaginn er þjóðhátíðardagur Kanada og Vanoc ákvað að gefa öllum starfsmönnum frí í tilefni þess svo að við fáum fjögurra daga helgi.

Annars gáfu þeir okkur líka frí á föstudagseftirmiðdaginn. Skrifstofunni var lokað klukkan eitt. Allir fóru heim - nema ég. Ég sat þar til klukkan tvö vegna þess að ég hafði verið veik dagana á undan og var með svo mikinn póst í pósthólfinu að ég las ekki bréfið frá John forstjóra fyrr en ég var búin að lesa allt annað. Það var í lok bréfsins sem ég sá að öllum var gefið frí. Og ég sem hafði verið að fussa yfir kæruleysi allra að rjúka bara úr vinnu svona á miðjum degi. Já, klaufaskapurinn heldur áfram.

Annars vil ég að það komi skírt fram að ég er allt of þreytt til að vera að blogga en Sigurgeir, vinnuveitandi Gunna bróður, var farin að kvarta undan bloggleti minni svo ég gat náttúrulega ekki skorast undan því að skrifa eitthvað.

Nú vilja bara óska öllum gleðilegs sunnudags og ég vona að veðrið heima verði betra en að mér skilst að það hafi verið í dag.

Þvílíkur klaufi sem ég get verið

Ég er nú meiri klaufinn. Þetta blogg er farið að ganga út á grínsögur af sjálfri mér, sem því miður eru allar sannar.

Ég fer alltaf á fótboltaæfingu á mánudagskvöldum. Af því að það tekur mig klukkutíma að fara heim úr vinnunni og um hálftíma á æfingu þá borgar sig í raun ekki fyrir mig að fara heim eftir vinnu. Ég myndi bara geta stoppað þar í um fjörutíu mínútur áður en ég þyrfti að fara aftur út. Svo ég tók fótboltadótið með mér í vinnuna og ákvað að stoppa aðeins niðri í bæ á milli af því að ég þurfti nýjan síma.

Seinni partinn kom bréf frá þjálfaranum um að það yrði engin æfing því of fáir gátu komist. Svo ég ákvað að fara bara í almennilegan verslunartúr í staðinn og fór í Metrotown sem er okkar Kringla. Svo ég skildi íþróttatöskuna eftir í vinnunni þar sem ég ætlaði hvort eð er að spila fótbolta með Vanoc liðinu í kvöld, og tók bara handtöskuna mína með mér.

Ég ílengdist í verslunartúrnum þar sem ég skipti um símaplan, fékk nýjan síma, fékk mér kvöldverð, rápaði á milli búða...keypti buxur og bol. Klukkan var orðin tíu þegar ég kom heim. Mark hafði hringt þegar ég var enn í strætó svo ég spjallaði við hann á meðan ég gekk niður götuna að húsinu mínu. Þegar þangað kom settist ég á tröppurnar og reyndi að finna húslyklana.

Og þá mundi ég það - lyklarnir voru í íþróttatöskunni. Ég hafði stungið handtöskunni ofan í íþróttatöskuna um morguninn, þannig að þegar ég var búin að læsa húsinu hafði ég sett lyklana í ytri vasann á íþróttatöskunni í stað þess að grafa eftir handtöskunni. Þarna sit ég því í myrkrinu á tröppunum klukkan tíu að kvöldi með enga lykla. Úps.

Mark var enn í símanum og sagði að ég gæti auðvitað fengið að gista hjá honum en hann býr í 45 mínútna fjarlægð frá mér og ég þurfti nauðsynlega að komast á klósettið. Ég sagði honum því að ég ætlaði fyrst að tékka á Rosemary sem býr í hverfinu mínu. Hún hafði hins vegar verið í sumarbústaðnum sínum síðast þegar ég talaði við hana og ég hélt hún væri þar kannski ennþá. En heppnin var með mér, hún var komin heim og ekki enn farin í rúmið.

Þannig að ég rölti upp götuna, fékk náttföt og þægilegt rúm að sofa í og slapp við að þeytst um götur borgarinnar um miðja nótt.

En ég sé nú að ég hreinlega verð að láta búa til aukalykla og skilja eftir hjá Alison í kjallaranum. Ég get ekki tekið svona sénsa. 

Mér finnst nú líka alveg lágmark að ástæðurnar fyrir því að maður sefur ekki heima hjá sér séu skemmtilegri. 

P.S. Góðu fréttirnar eru þær að ég fékk draumasímann minn. Motokrzr frá Motorola. Men, það er æðislegur sími. Hann er eins og þessi á myndinni nema minn er svartur að utan en rauður að innan. 

Þegar Camilla réðst á Karl

Ég er svo trúgjörn að það er ekki einu sinni fyndið. Eða jú, það er eiginlega helv. fyndið. Hér kemur saga af trúgirni minni.

Ég sat í lestinni í kvöld á leið í fótboltann. Maður sest við hliðina á mér og segir við mig: "Ótrúlegar fréttir í dag." "Ha, hvaða fréttir?" "Camilla Parker-Bowls kom að Karli prinsi í rúminu með annarri konu og réðst á hann. Hann liggur á sjúkrahúsi og það er óvíst með hann. Elísabet hefur tilkynnt að hann hafi gengið of langt og að hann muni aldrei verða konungur. Synir hans eru svo reiðir við hann að Vilhjálmur hefur sagst ekki vilja neitt með konungsfjölskylduna að hafa og að hann muni ekki taka við af ömmu sinni."

Ég var orðlaus og sagði með reglulegu millibili: "Ertu að meina það?" og "Er þetta satt?"

Maðurinn var mjög sannfærandi og ég hafði í raun ekki ástæðu til þess að ætla að ókunnugur maður fari að ljúga mig fulla í lest? Ég meina, hver væri ástæðan fyrir því? Það er enginn fyrsti apríl í dag.

Hann sagði mér frá þessu öllu í smáatriðum og fordæmdi Karl og framhjáhaldið en viðurkenndi að auðvitað væri Camilla brjáluð að ráðast svona að honum.

Svo fór hann að tala um viðbrögð Stephen Harper, forsætisráðherra Kanada, við fréttinni og ég veit ekki hvað og hvað. Þetta var allt hið athyglisverðasta.

Þegar ég kom úr lestinni hringdi ég í Mark sem hafði ekki heyrt neinar fréttir, enda kannski ekki skrítið, hann hafði verið með mér megnið af deginum og eftir að ég fór heim að sækja fótboltaklæðnaðinn fór hann heim með fólkinu sem við höfðum verið með. Benita kom að sækja mig og hún hafði ekki heldur hlustað á fréttir. Ég hringdi þá í Rosemary en hún og Doug voru í sumarbústaðnum með gesti og höfðu ekki hlustað á fréttir allan daginn. Það var því ekki fyrr en ég kom heim og rauk á netið og...fann ekkert um málið, að ég vissi fyrir víst að það hafði verið logið að mér.

Annars er ég ekki beinlínis viss um að maðurinn hafi verið að ljúga. Það er vel mögulegt að hann hafi trúað þessu. Hann var greinilega ekki alveg með heilan hausinn og hann sagði mér meira að segja frá því að hann hafi verið reiðmaður og að hann hafi fallið af baki í keppni og hesturinn hafi stigið á höfuðið á honum. Hann hlaut slæman heilaskaða og missti m.a. minnið og stjórn á hluta líkamans. Það gæti svo sem útskýrt af hverju hann sá ástæðu til þess að ljúga mig fulla.

Ég viðurkenni að þótt ég hafi í raun trúað manninum þá var ég samt pínulítið efins, sérstaklega eftir að hann sagði mér frá heilaskaðanum. Þess vegna hringdi ég í fólk um leið og tækifæri gafst til - til að fá staðfestingu á sögunni. En í alvöru, hvaða líkur eru í raun á því að ókunnug manneskja skáldi upp svona sögu handa manni?

En kannski er hann bara spámaður? Kannski gerist þetta allt á morgun! 

Síðasti fóturinn var hrekkur

Í ljós hefur komið að sjötti mannsfóturinn sem fannst í sjónum hér í BC var alls ekki fótur. Einhverjir helvítis hálfvitar tóku bein af annarri skepnu, klæddu í sokk og skó og hentu í fjöruna. Hvað er að svona fólki? Gerir það sér ekki grein fyrir því hvaða áhrif svona fundur hefur á fólk sem saknar ástvina?

Eiginkonur mannanna sem létust í flugslysinu 2005 sögðu allar að vonir hafi kviknað um að kannski væri fóturinn af mönnum þeirra. Bara það að finna eitthvað væri betra en að vita aldrei með vissu að þeir fóru í sjóinn.

Stundum er mannskepnan svo grimm.

Það er rétt svo að ég rati heim - ég er þar aldrei

Vitiði, ég er bara næstum aldrei heima hjá mér nema rétt yfir blánóttina. Ég er farin að heiman rétt upp úr sjö á morgnana og kem heim laust fyrir miðnætti. Á mánudaginn fór ég út að borða með yfirmönnum mínum, á þriðjudagskvöldið spilaði ég fótbolta og endaði svo á McDonalds með Akemi eftir leikinn. Já, ekki sérlega glæsilegur kvöldverður en við vorum svangar. Ég kom ekki heim fyrr en um miðnætti. Í kvöld fór ég svo á leik BC Lions gegn Calgary Stampeders í kanadíska fótboltanum, sem er nokkuð svipaður ameríska fótboltanum. Það var bara í gærkvöldi sem ég gat sest fyrir framan imbann og slakað á. En ég er ekki að kvarta. Þetta er óneitanlega skemmtilegra líf en að vinna heima og á daginn og horfa svo á sjónvarpið á kvöldin.

Helgin ætti að vera góð líka. Við Mark ætlum að gera eitthvað skemmtileg á laugardaginn og á sunnudaginn er búið að bjóða mér í siglingu. Sama fólk og síðast. Kannski seglið fari upp að þessu sinni! 

Eru þetta fætur af horfnu drengjunun?

Ég hef svolítið velt því fyrir mér hvort einhver tengsl séu á milli þessa fóta og þess að níu ungir menn hafa horfið á síðustu tveim árum. Allir eru þeir á þrítugsaldri og allir svipaðir á stærð. Það að næstum allir þessir fætur eru hægri fætur, og að flestir þeirra hafa verið stærð 10 eða 12, fær mann til að halda að hér sé ekki um að ræða fætur af drukknuðum sjómönnum. En óhugnanlegt er það, hvort sem hér er um eitthvað eðlilegt að ræða eða ekki.

Fólk hefur reyndar alls konar tilgátur. Sumir halda að um hrekki sé að ræða. Að einhver frá útfararþjónustu hendi fótunum í sjóinn til þess að skapa usla. Aðrir halda um um sé að ræða fjöldamorðingja og að líkin séu einhvers staðar grafin. Enn aðrir halda að um sé að ræða fórnarlömb Tsunami frá því fyrir tveim eða þrem árum. Svo er líka tilgáta um það að hér sé um að ræða þá sem dóu í flugslysi fyrir þrem árum. Aðeins eitt líkanna úr því slysi fannst. Fimm hafa aldrei fundist. 

Sjötti mannsfóturinn finnst í Kanada

Allt of mikið af mat og fallegir karlmenn hjá Vanoc

Í dag fékk ég fyrsta launaseðilinn minn frá Vanoc sem var ákaflega ánægjulegt því ég fékk svipað borgað eftir skatta og ég fékk á mánaðarlaun sem nemandi. Launin eru sem sagt rúmlega tvöföld núna. Ég fæ reyndar engar ógurlegar upphæðar, en miðað við líf námsmanna mun ég vera þokkalega sett.

Ég fór út að borða í kvöld með yfirmönnum mínum tveim og Peter sem mun sjá um öll þýðingartækin sem við þurfum. Ég ákvað að leyfa mér fínan matseðil í tilefni þess að ég fékk útborgað en það reyndi aldrei á það því Peter ákvað að borga fyrir okkur dömurnar. Ég er búin að borða allt of mikið undanfarna daga. Í síðustu viku borðaði ég fimm sinnum úti og fjórar þeirra máltíða voru mér ókeypis. Um helgina borðaði ég svo tvisvar hamborga í Íslandshúsi (fyrst í tilefni af sautjánda júní og svo þegar við vorum að rífa niður sólpallinn) og í dag borðaði ég bæði hádegisverð og kvöldverð á fínum veitingastöðum. Og þvílíkur matur, jamm. En nú er þetta búið. Nú eru allir slíkir matarfundir búnir í bili. Kannski eins gott. Má ekki hlaupa í spik.

Var ég búin að segja ykkur að það er allt fullt af myndarlegum karlmönnum hjá Vanoc, þarf af nokkrir á lausu. Ójá, þetta ætti að vera skemmtilegt. Í dag fékk ég einn til að roðna alveg niður í rass. Hann hafði fundað með okkur um morguninn og sirka hálftíma eftir að fundi lauk var ég send til hans til þess að fá kort sem hann lofaði okkur. Þegar ég kom að borðinu hans, svo stuttu eftir að fundi lauk, gat ég ekki stillt mig og sagðist hafa komið af því að ég var strax farin að sakna hans. Hann auðvitað roðnaði niður í hársrætur en vildi svo allt fyrir mig gera eftir þetta þannig að ég held það hafi bara verið fínt að flörta svolítið við drenginn. Og svo er annar sem Maureen, yfirmaður minn, sagði að ég myndi þurfa að eiga samskipti við því henni væri ekki treystandi nálægt honum. Hún bráðnar alveg í hvert sinn sem hann lítur á hana svo hún sagðist örugglega myndu samþykkja allt sem hann segði. Bölvaðir Ítalir. Hafa endalausan sjarma. 

Annars vil ég bara óska öllum Íslendingum til hamingju með daginn. Ég mun raula okkar óopinbera þjóðhátíðarlag þegar ég vakna í fyrramálið. En hér er bara 16. júní í rúma tvo tíma í viðbót. Og þá er ég farin í rúmið. Vona að þið skemmtið ykkur vel. 

Þjóðhátíð, Vanoc og Shyamalan

Við tókum forskot á þjóðhátíðarsæluna í dag hér í Vancouver. Boðið var upp á grillaðar pylsur og hamborgara í Íslandshúsi. Snillingarnir Jana, Óðinn, Maggý og Ottó sáu um veitingar og stóðu sig stórkostlega að venju. Alveg hreint magnað fólk. Ótrúlega fáir mættu en við skemmtum okkur vel og sungum íslensk lög eins og englar.

Á morgun þarf ég aftur upp í Íslandshús því ég lofaði að hjálpa til við niðurrif á pallinum á bakvið húsið. Hann skemmdist í haust þegar kveikt var í húsinu.

Vikan var annars mjög skemmtileg en býsna erfið. Ég var á stanslausum fundum og var því búin að vera þegar ég kom heim á kvöldin. En þessir fundir hafa verið ótrúlega gagnlegir því ég hef lært svo margt á einni viku. Miklu meira en ég lærði á lestri skjala í síðustu viku. Á föstudaginn sat ég námskeið þar sem við vorum þjálfuð í viðtalstækni. Það er vegna þess að í júní hefjast viðtöl við sjálfboðaliðana sem munu hjálpa til við leikana. Námskeiðinu lauk um eitt leytið og við tókum þá leigubát yfir í Kitsilano (námskeiðið var í BC Place) þar sem boðið var upp á dýrindismat. Góður endir á vinnuvikunni.

Nú er ég búin að vinna fyrir Vanoc og niðurstaðan er þessi: Vinnan er æðisleg, fólkið er magnað en það er alveg ógurlega erfitt að þurfa að vakna klukkan sex á morgnana. 

Í gærkvöldi fór ég svo út að borða með Marion og Mark. Marion gat reyndar ekki stoppað lengi því hún þurfti að sækja Ryan, manninn sinn, á ferjuna en hann var að koma frá Victoriu. Á eftir fórum við Mark að sjá nýju myndina eftir M. Night Shyamalan, The Happening. Shyamalan gerði hina frábæru mynd The sixth sense en hann hefur aldrei aftur komist nálægt þeirri snilld sem hann sýndi þar. Unbreakable var reyndar mjög flott en myndirnar tvær sem þar fylgdu á eftir, Signs og The Village voru skref niðurávið. Mér fannst reyndar hvorug þeirra leiðinleg en þær voru báðar að mörgu leyti gallaðar. Á eftir kom myndin The Lady in the Water sem floppaði alveg og ég fór ekki einu sinni að sjá hana. Reyndar vissi ég ekki einu sinni að við vorum að fara á Shyamalan mynd í gærkvöldi. Hafði ekki fylgst með. En Mark langaði að sjá myndina og mig langaði í bíó svo ég spurði ekki einu sinni hvað við værum að fara að sjá. Dómurinn: Hún fær ekki nema rúmlega 20% á Rotten Tomatoes og í blaðinu hjá mér í gær fékk hún C, en við Mark skemmtum okkur þræl vel. Við sátum oft stíf í sætunum og það gerðist aftur og aftur að við stukkum upp úr sætunum þegar okkur brá. Inn á milli voru brandarar svo salurinn ýmist öskraði af hlátri eða hræðslu. Sagan sjálf er alls ekki góð og mér fannst leikurinn ekki nógu góður, en mér fannst peningnum alveg ágætlega varið. Maður má bara ekki búast við annarri Sixth sense.

Skrifstofustarfsmaður klikkast

Það getur verið erfitt að vinna leiðinlega vinnu, umkringdur leiðinlegu samstarfsfólki. Þetta á alls ekki við nýju vinnuna mína en kemur hins vegar vel fram í þessu vídeói sem hefur verið mjög vinsælt á vinnustöðum undanfarið. Alla vega mínum. Í síðustu viku horfðu allir hjá Vanoc á þetta og grétu af hlátri. Ég veit að það er ljótt að hlæja að greyið manninum en stundum ræður maður ekki við sig. Þar að auki er jafn fyndið að horfa á samstarfsmennina og hvað þeir gera (eða gera ekki):

 

Ef þið eruð ekki búin að fá nóg þegar þið hafið horft á myndbandið þá getið þið horft á sömu atburði frá öðru sjónhorni, í lit og með hljóði.