Hér er gott að búa...en búsældarlegasta allra borga???

Vancouver er að mörgu leyti dásamleg borg. Hér er ákaflega fallegt, gott fólk og margt um að vera. Mestu munar um milt veður, strandlengjurnar meðfram borginni og nálægð fjallanna. Það kemur mér samt svolítið á óvart að borgin skuli valin sú búsælasta í heimi því íbúðaverð er mjög hátt (ekki ósvipað og í Reykjavík) og verðlag almennt hærra en í flestum öðrum borgum Kanada. Þá er töluvert um innbrot og þjófnaði og allt of stór hluti fólks er húsnæðislaus. Ég verð því að segja að þótt hér sé gott að búa þá trúi ég því varla að ekki séu til betri staðir í heiminum.

Annars er ekki gott fyrir sjálfsálit Vancouverbúa að fá svona dóm. Þeir telja nú þegar að þeir búi á besta stað í heimi.

Mest búsæld í Vancouver

Óvænt gjöf

Þegar ég mætti í vinnu í morgun beið mín nokkuð óvænt á skrifborðinu - gömul hljómplata með Þursaflokknum.

Ég var orðlaus. Hvaðan kom þessi plata? Hver í ósköpunum í Vanoc á íslenska hljómplötu?

Gátan var óleyst í um það bil hálftíma - þangað til Francois úr Protocol kom að borðinu mínu og spurði hvort mér hafi líkað gjöfin. Í ljós kom að hann hafði keypt þessa plötu þegar hann bjó í Þýskalandi á áttunda áratugnum og af því að hann á ekki lengur plötuspilara, og hafði brennt plötuna yfir á disk, þá ákvað hann að gefa mér hana.

Þannig að nú skreytir gömul plata með Þursunum borðið mitt. 

Greyið ég

Ég var orðin svo vön því að sofa átta til níu tíma á hverri nóttu, vakna þegar ég var útsofin, borða morgunverð í rólegheitunum, fara í heitt bað og vinna heima hjá mér, að þegar þetta breyttist fór ónæmiskerfið í köku. Allt í einu fór ég að vakna við vekjaraklukkuna eftir of stuttan svefn, fara út með rakt hárið, eyða tveimur tímum á dag í strætó innan um alls kyns bakteríur... Afleiðingin: Kvef.

Fékk vott af hálsbólgu á fimmtudaginn, var skárri af henni í gær en fór að hósta um miðjan dag og nefið að stíflast. Í dag er ég búin að vera í rúminu og hef ýmist sofið eða lesið. Lítil orka, því miður. Ég á að spila fótbolta annað kvöld svo ég vona að ég skáni ef en ég verð svona máttlaus þá verð ég að sleppa því.

Annars er vissara að taka morgundeginum rólega því í næstu viku verður brjálað að gera og stanslausir fundir allan daginn. Ætli sé því ekki best að safna kröftum!

Ef ég er í stuði þá skrifa ég kannski meira á morgun um fyrstu vinnuvikuna. 

Ég og lukkutröllin

Eins og þið vitið hef ég áður lýst yfir hrifningu minni á lukkutröllum Vancouver ólympíuleikanna (æi, ekki lukkutröll, hvað kallar maður 'mascot'?) - eða þannig. Því varð ég hreinlega að nota tækifærið og fá mynd af mér með þeim þegar þau komu á svæðið í gær.

Talið frá vinstri: Quatchi, Boris sem vinnur með mér, Miga (já míga eins og hún er nú kölluð í minni deild), Rina, sem er ritari yfirmanns míns, ég og Sumi. Kannski verð ég búin að venjast þeim þegar Ólympíuleikarnir hefjast eftir tæp tvö ár.  

 

Góð byrjun

Jæja, ég lofaði að segja ykkur aðeins frá fyrstu tveim dögunum í vinnunni.

Dagurinn í gær var býsna þéttur. Við vorum 28 sem hófum vinnu annan júní, stærsti hópur frá því í janúar og við vorum látin fylla út alls kyns skjöl áður en við vorum send í þriggja klukkutíma fyrirlestur um fyrirtækið. Í hádeginu borðuðum við með nánustu samstarfsmönnum og svo vorum við send á tölvufyrirlestur þar sem okkur voru kynntar helstu siðareglur fyrirtækisins (t.d. má ekki blogga of náið um það sem fram fer í vinnunni - og aldrei má segja fréttir af atburðum sem ekki er búið að tilkynna opinberlega), okkur kennt á intranetið (innra kerfi fyrirtækisins), og svo vorum við send til baka, hvert með sína fartölvuna. Þeir nota mest fartölvur enda geta starfsmenn þá tekið vinnuna heim ef svo ber undir, o.s.frv. Klukkan þrjú var ég loksins búin að hlusta á alla fyrirlestra dagsins og þá fór ég að skrifborðinu mínu og vann við það að koma tölvunni í gagnið. Helv. pési. Þá á eftir að taka mig nokkurn tíma að venjast henni. Í allan dag ýtti ég t.d. á 'home' takkann í stað 'backspace' og var sífellt send fremst í línuna. Arg.

Í dag sat ég fyrirlestra frá níu til eitt með smá göngutúr um fyrirtækið svona um ellefu leytið. Klukkan eitt var ég laus þaðan og hélt þá áfram við að koma öllu í gagnið. T.d. þurfti ég að setja upp símann og einnig opinberu undirskriftina sem birtist neðst í öllum bréfum sem koma frá mér. Þetta þarf allt að fylgja ákveðnum standard. Ég fékk líka að sjá dagskrá næstu viku sem er alveg geðveik. Þá verður mér algjörlega hent út í sundlaugina -  spurningin er hvort ég fæ að vera með kút.

Samstarfsfólk mitt er alveg magnað. Ég vinn mest með Kiara og Boris. Við þrjú myndum ákveðna heild undir yfirstjórn Maureen sem vinnur að mestu frá Salt Lake City. Við fjögur erum síðan hluti af deild sem kallast International Client Service og sameiginlega munum við sjá um þjónustu við hina erlendu íþróttamenn, blaðamenn og þjóðhöfðingja. Mér skilst að við séum fimmtán sem vinnum saman þar.

Við þrjú, ég, Kiara og Boris höfum mikil samskipti við Liza og Rina og þær eru báðar frábærar. Allt er þetta fólk á milli 30 og 40 og því góður hópur fyrir mig. Liza og Kiara eru að auki báðar einhleypar þannig að það er aldrei að vita nema það verði nokkur stelpnakvöld haldin. Við fimm ætlum annars saman á kaffihús í hádeginu á morgun í tilefni af fyrstu vikunni minni. Kiara sendi út opinbert boð í gegnum tölvupóstinn og um leið og maður samþykkir boðið færist tíminn inn í dagatalið mitt. Frábært kerfi. Þannig er allt gert þarna. Ég var í allan dag að fá alls kyns tilkynningar um fundi sem ég þarf að sitja og um leið og ég samþykkti þá hurfu bréfin úr tölvupóstinum og lentu í staðinn í dagatalinu. Þar er síðan bjalla sem mun láta mig vita með 15 mínútna fyrirvara. Í fyrramálið mun ég t.d. eiga fund með konunni sem sér um eftirlaun og hún mun setja upp allt kerfið sem ég þarf þar.

Allt er eitthvað svo skipulagt. Í gær, t.d. þegar ég kom úr tölvukennslunni að borðinu mínu var kominn sími á borðið, pennar og heftari við hliðina, nafnið mitt á básinn og búið að setja upp heimasíðu fyrir mig þar sem búið var að setja mynd af mér. Sniðugt maður.

Starfsmenn dreifast á tvö hús.  Húsið sem ég er í er á sjö hæðum og er að mestu úr gleri. Því er bjart og notalegt og þótt næstum allir séu með bása en ekki skrifstofur þá er þetta ekki svona eitt völundarhús af básum. Lægra húsið, sem er á tveim hæðum, er meira þannig. Og þar er miklu dimmra. Ég er ánægð með að vera í háhýsinu. En þarna er næstum ekkert næði og maður getur ekki lagað á sér brækurnar án þess að einhver sjái. Ég held að John Furlong, forstjóri, og hans fimm undirmenn séu þeir einu sem hafa skrifstofur. Hvorki yfirmaður minn né yfirmaður hennar fá slíkan munað.

Ég setti reyndar eina konu í vanda í dag - strax á öðrum degi. Ég spurði hvort þeir hefðu ekkert gert til þess að kanna hvort nöfnin sem lukkudýrunum voru gefin hefðu slæma merkingu í öðrum málum. Benti á að sætasta skepnan heitir Miga. Mig langaði að kaupa svoleiðis handa bræðrabörnum mínum en ég er ekki viss um að þau myndu vilja eiga loðdýr með nafn sem tengdist hlandi. Hún reyndi að stynja einhverju upp um það að þetta væri aðallega fyrir n-amerískan markað sem er auðvitað bull. Samstarfsmenn mínir hlógu svo mikið þegar ég sagði þeim frá þessu að það sem eftir var dags kölluðu þau mig vandræðagemling og sögðu að ég væri komin á svartan lista hjá hönnunardeildinni. Síðan var ákveðið að í hvert sinn sem við færum á klóið þá ættum við að segja: I'm going to miga. Húmorinn í alþjóðadeildinni!!!!

En sem sagt, virkilega góð byrjun í nýju vinnunni.  

Góður fyrsti vinnudagurinn

Þetta verður að vera stutt færsla í kvöld því ég kom ekki heim fyrr en um ellefu leytið og ég hreinlega þarf að fara að sofa. Ástæða þess að ég kom svona seint heim er ekki sú að ég hafi verið sett í yfirvinnu á fyrsta degi heldur sú að eftir vinnu fór ég niður í bæ og í kvöldverð með Norræna félaginu. Við borðuðum þetta dásamlega hreindýrakjöt. Mjög skemmtilegt kvöld.

Fyrsti vinnudagurinn var mjög góður og mér lýst geysilega vel á fólkið sem ég á eftir að vinna með. En ég ætla að skrifa miklu meira um þetta á morgun. 

Annar í ráðstefnu

Dagur númer tvö á ráðstefnunum tveim gekk bara fínt. Ég sat fyrirlestra hjá norræna félaginu í gærmorgun og fór með því gengi í hádegisverð. Lengst sátum við Per-Anders og Chris. Það var bara fínt - hitti þá alltaf á þessum ráðstefnum. Fór síðan yfir í málvísindi þar sem ég var með veggspjald. Málvísindin eru í auknum mæli að færast yfir í veggspjald á þessum samkomum. Seinni partinn fór ég svo að sjá Mávahlátur sem ég hafði séð áður en myndin er góð í annarri umferð líka. Ágúst sat fyrir svörum eftir myndina og það var þrælskemmtilegt.

Fékk nokkur sms og símhringingar um kvöldið með velgengnisóskum frá félögum mínum en talaði svo fram á nótt við Akimi sem var svolítið áhyggjufull yfir ákveðnu máli. Hefði átt að vera farin að sofa en þegar vinir þurfa á manni að halda þá er það mikilvægara en smá svefn. Aðalatriðið var að ég náði að róa hana og hún hefur ábyggilega sofið betur fyrir vikið. Sjálf svaf ég eins og steinn. En nú er ég komin á fætur, þarf í sturtu, fæ mér morgunverð og svo er það bara að hoppa upp í strætó og fara í VINNUNA!!!!!!!

Þið fáið sjálfsagt að heyra fljótt af fyrsta degi vinnu! 

Á ráðstefnum

Fyrsti dagur í ráðstefnu er að kvöldi kominn. Eftir fjögurra og hálftíma svefn í nótt (já, ég fór ekki í rúmið fyrr en um þrjú) vaknaði ég eldhress, eða svo sem, og mætti á fyrsta fyrirlestur á málvísindaráðstefnunni klukkan níu í morgun. Hlustaði á þrjá fyrirlestra en fór svo yfir í málvísindadeild og hjálpaði við matarundirbúning fyrir móttöku síðar um daginn. Fór þaðan og prentaði úthenduna mína fyrir morgundaginn og fór svo beint á stjórnarfund hjá AASSC, félagi norrænna fræða í Kanada. Þaðan fórum við beint í móttöku þar sem ég hitti fullt af fólki sem ég þekki. Ég er búin að vera í AASSC síðan annað árið mitt í Kanada þannig að ég þekki orðið stóran hluta þeirra sem mæta á þessar ráðstefnur. Rakst líka á Fred kunningja minn frá Victoria sem sagði mér raunasögu sína frá Íslandi. Ég ætla ekki að endurtaka hana hér enda veit maður aldrei hver les þetta blogg.

Í kvöld spilaði ég svo innanhúsboltann og við unnum 7-5 og sitjum enn á toppi þriðju deildar. Nema nú sitjum við þar ein. Erum með tólf stig eftir sjö leiki. Höfum sem sagt unnið sex og tapað einum. Erum býsna stolt af okkur.  Næsta lið á eftir hefur tíu stig.

Á morgun mun ég skipta deginum á milli málvísindafélagsins og norræna félagsins og seinni partinn ætla ég svo í bíó þar sem sýnd verður Mávahlátur Ágústs Guðmundssonar en hann er einmitt gestafyrirlesari ráðstefnunnar. Hitti hann og maka hans einmitt í dag.

Öhpdeit túmorrow! 

Vil annars nota tækifærið og óska bræðrasonum mínum, Sverri Má, Jóhanni Inga og Árna Heiðari til hamingju með prófin sín. Árni, sonur Geira bróður, útskrifaðist með stúdentspróf frá MR í gær og Sverrir og Jói, strákarnir hans Gunna bróður, útskrifuðust frá VMA í haust. Ég var bara svo rænulaus þá að ég fattaði ekki að setja neitt um það á bloggið. Til hamingju strákar. Við erum öll stolt af ykkur.

 

Góður gestur frá Ottawa

Ég stenst ekki mátið að blogga svolítið þótt klukkan sé að nálgast þrjú og ég þurfi að vakna snemma í fyrramálið til þess að fara á ráðstefnu.

Auður vinkona mín frá Ottawa (reyndar frá Íslandi - býr í Ottawa) hefur verið hér vestra í tæpa viku. Hún var á ráðstefnu sem lauk í gær svo við ákváðum að gera eitthvað skemmtilegt í dag. Við hittumst á kampus um hálf ellefu eftir að ég var búin í krabbameinsskoðun og almennri læknisskoðun, og fórum niður í bæ. Kíktum aðeins í nýju H&M búðina (Auður í annað skipti á nokkrum dögum - fín búð) og löbbuðum Robson sem er ein aðal verslunargatan hér í borg.

Um eitt leytið hittum við Marion og við þrjár skelltum okkur í klifur. Auður hafði ekki klifrað í sjö ár en stóð sig vel. Við Marion vorum líka ákaflega ánægðar með að komast aftur í klifrið en það hefur verið lítið um það undanfarið.  

Við fórum beint heim til mín þaðan, skiptum um föt og fínpússuðum okkur aðeins og Rosemary kom svo og sótti okkur og við keyrðum saman yfir í Íslandshús í New Westminster þar sem haldin var móttaka fyrir Markús Örn Antonsson. Móttakan var á milli 5 og 7 en við vorum nokkur sem sátum þarna á spjalli til tæplega níu. Við skemmtum okkur vel og hlógum að Norm sem var orðinn pínulítið drukkinn og svolítið kvensamur. 

Við fengum aftur far með Rosemary niður í Vancouver en hoppuðum út á Granville -  ég, Auður og Mark sem hafði slegist í hópinn. Við byrjuðum á því að fara á Doolin's pub en þar var svo mikill hávaði að við færðum okkur yfir á Malone's sem er meira veitingastaður en pöbb og þar var meira næði til að spjalla. Þar var líka meira tilboð á góðgæti og við fengum okkur nokkra smárétti og síðan súkkulaðiköku í eftirrétt.

Einhvern veginn leið tíminn án þess að við tækjum eftir og klukkan var orðin rúmlega eitt þegar við héldum heim á leið. Gallinn var að bölvuð lestin var hætt að ganga sem var ekki gott fyrir Mark. Með lestinni væri hann sennilega um 15 mínútur heim en með strætó myndi það taka langan tíma auk þess sem hann þyrfti að skipta um vagn og síðan labba spotta. Þannig að hann tók leigubíl í staðinn. Við Auður löbbuðum hins vegar yfir að strætóstöðinni. Það er alltaf gott að búa nálægt UBC. Alltaf nóg af vögnum að keyra heim drukkna háskólanemendur.

Þetta alveg yndislegur dagur og Auður fullyrti að hún hefði skemmt sér vel. Nú er bara að bíða eftir myndunum sem Auður tók yfir daginn. 

Sorgarfréttir - ungur maður fellur frá

Núna rétt áðan fékk ég sorglegar fréttir sem þó snerta mig ekki persónulega. Luc Bourdon, einn efnilegasta varnarmaður hokkíliðsins míns, Vancouver Canucks, lést í mótorhjólaslysi í New Brunswick í dag, aðeins tuttugu og eins árs gamall.

Luc var valinn af Canucks árið 2005 í fyrstu umferð, tíundi leikmaður í heild og lék fyrst með Val-dOr, Moncton, Cape Breton og svo Manitoba Moose. Ætlunin var að hann spilaði með Moose síðastliðinn vetur áður en hann kæmi upp í NHL deildina, en vegna meiðsla varnarmanna liðsins var Luc kallaður til og spilaði hann 27 leiki með aðalliðinu. 

Búist var við að hann yrði einn helsti varnarmaður liðsins í framtíðinni. 

Hér eru allir í sjokki. Ekki bara af því að hann hafði allt til að bera til þess að verða frábær leikmaður, heldur vegna þess að hann var aðeins 21 árs gamall og það er alltaf hræðilegt þegar ungt fólk fellur frá. Ég veit að mamma og hans og pabbi munu ekki koma á síðuna mína, né myndu þau skilja það sem ég skrifa hér þótt þau gerðu það, en ég vil samt nota tækifærið hér og votta samúð mína.