Ísbíllinn

Þið hafið eflaust séð í bandarískum bíómyndum þar sem ísbíll keyrir um íbúðagötur og spilar eitthvert ömurlegt hringekjulag til að vekja athygli á sér. Börnin koma svo hlaupandi út úr görðunum til að kaupa ís á uppsprengdu verði.

Þetta er í alvöru svona, meira að segja hér í Kanada. Núna rétt í þessu heyrði ég einmitt í einum þessa bíla en mig langar ekkert í ís. Mér þykir ís ákaflega góður en það er samt ekki oft sem ég leyfi mér að kaupa slíkan munað. Á  í nógum vanda með aukakílóin svo ég hlaði þeim ekki á með ís. Það sem er kannski merkilegast að ég skil ekki alveg hvernig svona verslun fer fram. Það hefur komið fyrir nokkrum sinnum á fyrri sumrum að mig langar í ís þegar ég heyri í bílnum en ef ég er inni hjá mér þá hef ég ekki nægan tíma til að skella mér í skó, grípa nestið og hlaupa svo út í rétta át að bílnum. Einu skiptin sem ég hef reynt þetta hefur bíllinn verið horfinn. Ef ég er úti í garði þá er ég í skóm en vanalega ekki með veskið og þyrfti þá að byrja á því að hlaupa inn og sækja það og svo missi ég af bílnum. Einu skiptin sem ég hef hugsanlega getað verslað við svona bíl er þegar ég er á leiðinni eitthvert því þá er ég bæði með skó og veski. En það er svo stutt í kjörbúðina, þar sem ís er ódýrari, að það virðist heimskulegt að kaupa af ísmanninum. En einhver viðskipti hljóta að fara fram því annars væri ábyggilega löngu búið að leggja þessum bílum.