Rannsókn á málskilningi með snertingu

Það er mjög sjaldgæft að í dag finnist einstaklingar án heyrnar og sjónar en að öðru leyti alheilbrigðir. Það gerðist þó á fyrstu áratugum síðustu aldar að alvarlegur sjúkdómur gat lagst á bæði þessi skilningsvit. Ég man ekki lengur hvaða sjúkdómur þetta var en hann er mjög sjaldgæfur nú. Þeir sem lentu í þessu áttu því erfitt með að skilja tungumál því þeir gátu ekki heyrt það sem sagt var og af því þeir höfðu ekki sjón gátu þeir ekki notast við táknmál. Ótrúlegt en satt, fyrir þetta fólk var þróuð hin svokallaða Tadoma aðferð þar sem viðkomandi lagði aðra höndina yfir andlitið á þeim sem hann talaði við, þannig að þumalfingur var yfir vörunum, og hinir fingurnir dreifðir yfir kinn og háls. Á þennan hátt gátu þessir einstaklingar náð ótrúlegri tækni við að skilja það sem sagt var við þá.

Þegar ég var á fyrsta ári í málvísindadeildinni hér við UBC gerðum við Diana Gibraiel, bekkjarsystir mín, verkefni, þar sem við athuguðum hvort þessi aðferð gæti hjálpað fólki sem aldrei hefði verið kennt að nota þessa aðferð. Við fengum því venjulega háskólanema sem hvorki höfðu skerta sjón né heyrn til þess að taka þátt í könnun okkar og síðan létum við þá ýmist loka augunum eða þá við gerðum þeim erfitt fyrir að heyra.

Takið eftir að við tókum ekki af þeim bæði sjón og heyrn heldur aðeins annað í einu. Það var vegna þess að við ætluðumst ekki til þess að Tadoma aðferðin kæmi í staðinn fyrir sjón eða heyrn heldur að hún gæti hjálpað til við skilning.

Við fengum spennandi niðurstöður út úr þessu og í ljós kom að allir stóðu sig betur þegar þeir settu hönd á andlit þess sem talaði. Mest kom á óvart að ef viðkomandi græddi mjög mikið á því að nota snertingu þegar sjónin var tekin frá honum þá græddi hann lítið á því ef heyrnin var tekin frá og svo öfugt. Niðurstöður voru marktækar.

Í sumar höfum við Bryan, hljóðfræðikennarinn okkar, unnið að því að gera þessar niðurstöður birtingarhæfar og við eyddum töluverðum tíma í það í haust. Við sendum greinina svo í tímarit og á föstudaginn fengum við svar um það að þeir væru hrifnir af greininni en við yrðum þó að skýra ýmsa hluti betur áður en þeir vildu birta hana.

Við fengum til þess tíu daga. Við erum búin að laga öll smáatriðin en þrennt er enn eftir. Við þurfum að gefa fleiri tölfræðilegar tölur, við þurfum aðeins að laga gröfin sem fylgja greininni og við þurfum að sýna fram á að Diana, sem var sú sem talaði í rannsókninni, hafi ekki talað hærra þegar viðföngin notuðu snertingu. Bryan tók að sér tölfræðina (sem betur fer) og ég ætla að laga myndirnar og mæla raddstyrkinn hjá Diönu. Gallinn er að það er heilmikið verk. Ég eyddi heilmiklum tíma í það að draga hljóðið út úr vídeómyndinni sem við höfðum af rannsókninni, og á morgun þarf ég svo að setjast niður og mæla raddstyrkinn hjá alla vega fjórum viðföngum, í öllum fjórum umhverfum og í að minnsta kosti 10 dæmum. Þá þarf ég bæði að mæla meðalstyrk og hæsta styrk sérhljóðs. Þetta er hvað, 4x4x10x2. Það þýðir 320 mælingar. Þá veit ég hvað ég mun gera á morgun.

Annars get ég sagt ykkur að þetta eru mjög spennandi niðurstöður hjá okkur og það verður gott að fá þær birtar. Fyrir feril minn er það líka mikilvægt því þetta yrði nefnilega önnur ritrýnda birting mín nú í haust. Ég er ánægð með það. 

 

Er næstum orðin kanadísk!

Kæru bloggvinir. Hér með vil ég tilkynna að ég er nú Permanent Residence of Canada. Það þýðir ekki að ég sé orðin ríkisborgari en ég hef nú öðlast flest réttindi sem ríkisborgari hefur, og ég get þar að auki dvalið í landinu eins lengi og ég vil og þarf ekki lengur að vera á tímabundnum leyfum. Þá get ég líka fengið mér vinnu ef mér sýnist svo. Ég þarf reyndar að skreppa yfir landamærin og koma svo aftur inn í Kanada með öll mín nýju plögg svo þetta sé nú löglega gert. Svo ætli ég skjótist ekki niður í Washington ríki einhverja næstu daga!

Og fyrst ég er að tilkynna hluti þá get ég líka sagt ykkur að ég er búin að léttast um 15,2 pund, sem er tæp sjö kíló, nú á síðustu tveim mánuðum. Ég á næstum engar buxur sem passa mér og verð alltaf að reyra að mér belti! 

Á fótboltaleik

Ég hef skrifað töluvert um hokkí það sem af er vetri en hér kemur fyrsta og eina fótboltafærslan mín. Þ.e. ég ætla að skrifa um kanadískan fótbolta en ekki um knattspyrnu. Kanadíski fótboltinn er nokkuð svipaður ameríska fótboltanum en er þó ekki sami leikurinn. Leikið er á 110 yard (100,6m) velli og fær hvort lið þrjú tækifæri til þess að færa leikinn fram um 10 yards. Það þýðir að ef þetta tekst ekki í fyrstu tveim tilraununum þá er boltanum vanalega sparkað í þriðju tilraun. Hér má sjá meira um kanadískan fótbolta: http://en.wikipedia.org/wiki/Canadian_football

Í Kanada er leikið í tveim riðlum, austur og vesturriðli. Þrjú efstu liðin í hvorum riðli leika til úrslita um Gráa bikarinn (the Gray Cup). Liðið sem er efst í hvorum riðli fær að hvíla í fyrstu umferð á meðan liðin í öðru og þriðja sæti leika um sæti í undanúrslitunum. Að þessu sinnu léku Winnipeg Blue Bombers og Toronto Argonauts til úrslita í austurriðlinum og BC Lions og Saskatchewan Roughriders í vesturriðlinum. Ég horfði á fyrri leikinn í sjónvarpinu í dag og hélt að sjálfsögðu með Blue Bombers. Ég bjó í Winnipeg í fjögur ár og mun alltaf halda með þeim, enda eiga þeir ekki hokkílið í efstu deild og fá því sitt helsta kikk út úr fótboltanum. Þar að auki er það nokkurs konar hefð í Kanada að halda alltaf með þeim liðum sem leika gegn Toronto. Toronto er alltaf hampað meir en öðrum kanadískum liðum í fjölmiðlum, sama hvort þeir geta rassgat eða ekki. Toronto var svo öruggt um að vinna að þessu sinni að búið var að skipuleggja eina allsherjar partýviku fram að úrslitakeppninni um næstu helgi. Meira að segja var búið að bjóða tónlistarmönnum að koma og skemma í þessu sigurpartýi. En Blue Bombers höfðu önnur plön. Þeir spiluðu hreinlega miklu betur og unnu leikinn 19-9. Það var mikið fagnað í BC Place höllinni, heimavelli BC Lions, þegar þetta var tilkynnt.

Og þar var ég, meðal tæplega 50.000 áhorfenda og ég get sagt ykkur að stemmningin var engu lík. Hávaðinn var enn meiri en á fótboltaleik í ensku deildinni. Vancouverbúar voru mættir í appelsínugulum klæðnaði (ég fór í mína appelsínugulu Cintamati flíspeysu til að passa inn (og var í Vancouver Canucks bol undir) og byrjuðu að fagna löngu áður en leikurinn hófst. Þegar leiktími nálgaðist komu herklæddir menn fram á völlinn með risastóran kanadískan fána sem breytt var úr yfir völlinn. Þar á eftir komu klappstýrurnar hlaupandi inn á völlinn og stuttu síðar hópur krakka í appelsínugulum fötum. Þau röðuðu sér upp í tvær raðir og lið Saskatchewan varð síðan að hlaupa inn á völlinn á milli þeirra. Í nálægu horni var stórt uppblásið ljónshöfuð og fyrir framan það þyrlaðist upp reykur og síðan komu tveir eldar upp úr jörðinni. Þetta var sem sagt spúandi ljónshöfuð og út úr gini þessu hlupu leikmenn BC Lions. Þetta var flottasta innkoma íþróttaliðs sem ég hef nokkurn tímann séð. Og öll umgjörðin var geysilega flott.  

Ég verð hins vegar að segja að ég skil ekki tilgang klappstýranna. Þær gera ekkert til þess að auka á stemmninguna. Það eru ekki þær sem stýra klappinu. Það eina sem þær gera er að koma fram fáklæddar í háhæluðum stígvélum og gera hundleiðinlegar hreyfingar með kynþokkafullum rasshreyfingum inn á milli. Er ekki leikurinn nógu skemmtilegur til að draga karlana að? Þurfa þeir líka hálfnaktar konur til þess að finnast það þess virði að mæta á svæðið? Af hverju eiga karlarnir að geta horf á hálfnaktar konur á meðan við stelpurnar þurfum að horfa á karlana fullklædda?

Og svo hófst leikurinn og það var ljóst strax í upphafi að Saskatchewan langaði ógurlega mikið í úrslitaleikinn. Þeir börðust einfaldlega miklu harðar og náðu boltanum af BC trekk í trekk. Þeir skoruðu sitt fyrsta snertimark tiltölulega fljótt (touchdown), fengu aukastigið líka og stuttu síðar fengu þeir líka field goal. BC stóð sig geysilega illa fyrsta fjórðunginn. Þeir misstu boltann klaufalega í nokkur skipti og almennt fannst mér quarterbackinn þeirra spila illa. Það var reyndar kannski ekki allt honum að kenna. Varnarmennirnir eiga að sjálfsögðu að vernda hann svo hann nái að senda boltann á lausan mann, en trekk í trekk var hann tæklaður á meðan hann hélt enn á boltanum. BC skánaði aðeins í öðrum fjórðungi og náðu að jafna, 10-10 en stuttu síðar fékk Saskatchewan annað field goal og staðan í hálfleik var 13-10 fyrir Saskatchewan. Það gekk ekki betur hjá BC í síðari hálfleik og Saskatchewan hreinlega rúllaði þeim upp. Staðan í lokin var 26-17 fyrir Saskatchewan og það verða því tvö lið frá sléttunum, Winnipeg og Saskatchwean sem leika um Gráa bikarinn. Winnipeg hefur ekki unnið bikarinn síðan 1990 og Saskatchewan ekki síðan 1989 þannig að þetta verður langþráður sigur, hvort liðið sem vinnur.

Ég var ekkert sérlega döpur þótt við hefðum tapað. Kanadíski fótboltinn (né sá ameríski) hefur aldrei verið mín íþrótt og úrslitin skiptu mig því ekkert sérlega miklu máli, þótt ég hafi haft rosalega gaman af því að fara á leikinn. Eiginlega var ég miklu ánægðari með sigur Winnipeg en ég hefði orðið ef BC hefði unnið. Það eina sem virkilega skyggði á var að undir lok leiks Winnipeg og Toronto teygði Kevin Glenn, quarterback Winnipeg, sig í lausan bolta og fékk eitt stykki Torontoleikmann ofan á handlegginn. Við það brotnaði handleggurinn og Glenn mun því ekki geta leikið úrslitaleikinn gegn Saskatchewan. Það munar um minna því staða quarterback er líklega mikilvægasta staðan í leiknum. Þetta er leikstjórnandi, sá sem mest veltur á. Í staðinn verður ungur og óreyndur strákur að taka að sér þetta stóra hlutverk. Þetta gæti því reynst Winnipeg dýrkeypt. En ég mun að sjálfsögðu halda með mínum gamla heimabæ og ef ég væri ekki að spila fótbolta á sama tíma hefði ég klæðst bláu og sest fyrir framan sjónvarpið á sunnudaginn næstkomandi. 

Það var annars ótrúlegt að nokkur skyldi hafa reynt að keyra bíl niðri í bæ um fimm leytið. Fótboltaleikurinn var búinn um korteri í fimm og fimmtán mínútum síðar hófst hokkíleikurinn, hinum megin við götuna. Það voru því líklega um 70.000 manns úti á götu um þetta leyti, ýmist að reyna að komast heim eða inn í GM Place. 

Aðrir íþróttaviðburðir helgarinnar fóru þannig: Á föstudagskvöldið vann Vancouver Minnesota 6-2 í hokkíinu, á laugardaginn tapaði liðið mitt, Vancouver Presto, fyrir lélegu liði Vancouver Geckos (við vorum bara enn lélegri) 3-2 í knattspyrnu og núna í kvöld unnu Vancouver Canucks lið Calgary Flames 4-1 í hokkí. Þeir virðast því loksins komnir í gang og hafa nú unnið þrjá af síðustu fjórum leikjum. Þá hafa þeir unnið átta leiki gegn liðum í eigin riðli og aðeins tapað einum leik í vítaspyrnukeppni. Þeir hafa því verið að skríða nær og nær efri hlutanum og allt lítur bjartara út nú en það gerði fyrir nokkrum vikum. 

Íþróttahelgi

Þetta verður sannkölluð íþróttahelgi hjá mér ef marka má plönin.

Helgin hefst hjá mér opinberlega eftir hálftíma þegar hefst í sjónvarpinu leikur Vancouver og Minnesota Wilds. Minnesota er næst fyrir ofan Vancouver í riðlinum með nokkuð fleiri stig og þetta ætti því að verða nokkuð erfiður leikur. Reyndar eru tveir eða þrír leikmenn Minnesota meiddir en við erum auðvitað enn með hálft varnarliðið okkar á bekknum með alls konar meiðsl þannig að það gagnast ekki mikið. Þá unnu Minnesota Wilds Edmonton í gær en við töpuðum fyrir þeim á miðvikudaginn. Vonandi eru þeir þreyttir.

Í fyrramálið mun ég sjálf reima á mig takkaskóna og leika á PNE leikvanginum gegn Vancouver Geckos. Þær eru sex stigum á eftir okkur með einungs tvo sigra og eitt jafntefli og vilja ábyggilega hefna ósigursins gegn okkur fyrr í haust. En við höfum nú annað í huga. Við erum nú í þriðja sæti, aðeins tveimur stigum á eftir fyrstu tvö liðunum (sem eru jöfn) og höfum spilað jafnmarga leiki og liðið í fyrsta sæti en tveimur leikjum færra en liðið í öðru sæti. Við getum því skotið okkur upp í fyrsta eða annað sæti með sigri á morgun. Og að sjálfsögðu er það stefnan.

Eftir hádegi á morgun fer ég svo í skautatíma númer tvö. Mér gekk vel síðast en tel þó að strákurinn sem kenndi okkur ætti ekki að vera leyft að kenna svona tíma. Hann gerði sama og ekkert. Sagði manni bara að skauta afturábak eða stoppa og sýndi aldrei hvernig ætti að gera það. Á þessum þrjátíu mínútum sem ég var þarna kom hann aldrei til mín til að segja mér til. Ég geri ráð fyrir að ég hafi þá bara verið að gera allt rétt en þætti samt vissara að fá staðfestingu á því. Svona var þetta líka þegar ég lærði á snjóbretti á sínum tíma. Maður varð svona hálfpartinn að finna út úr þessu sjálfur.

Á sunnudaginn ætla ég svo á leik í kanadíska fótboltanum. Það er í annað skiptið á ævinni. Ég fór fyrir einum sex árum á leik BC Lions og Winnipeg Blue Bombers þar sem ég hélt að sjálf sögðu með Blue Bombers enda í Winnipeg. Ég mun nú fá annað tækifæri til þess að hvetja BC ljónin áfram því að þessu sinni spila þau gegn Saskatchewan Rough Riders. Saskatchewan hefur gengið vel í sumar og þetta verður því erfiður leikur. Það er hins vegar mjög mikilvægt að vinna þennan leik því sigurvegarinn mun leika til úrslita um Gráa bikarinn (The Gray Cup). BC vann í fyrra og ætlar sér að hampa bikarnum aftur í ár. Við skulum vona það besta.

Og nú ætla ég að búa mér til kjúklingapítu og hreiðra svo um mig fyrir framan sjónvarpið því hokkíið fer að byrja. Ég krossa fingurna í von um sigur. 

Dagur íslenskrar tungu

Þótt ég sé íslenskufræðingur að mennt hef ég nú ekki gert mikið í tilefni dagsins, nema ég talaði við mömmu í morgun og talaði þar af leiðandi svolitla íslensku. Og svo hef ég líka bloggað á íslensku - en það geri ég nú flesta daga.

Annars hefur mér alltaf fundist að dagur íslenskrar tungu ætti að vera 14. september. Þann dag fæddust þrír íslenskufræðingar: Gísli heitinn Jónsson, íslenskukennari við MA til margra ára, snillingurinn Sigurður Nordal og svo náttúrulega ég.   

Kveðja

Vertu sæl elsku Hedda mín.

Ég mun aldrei gleyma þér.

Smáleiðrétting

Ég skrifaði ítarlega um þetta á miðvikudaginn svo ég ætla ekki að bæta miklu við en vil þó benda á tvennt sem rangt í þessari frásögn. Í fyrsta lagi handtók lögreglan aldrei manninn - hvernig hefði hún getað það, hún skaut hann 24 sekúndum eftir hún mætti á staðinn. Í öðru lagi er maðurinn sem tók myndbandið 25 ára en ekki 15 ára. Hann er búinn að vera í fréttum undanfarið vegna þessa myndbands sem lögreglan neitaði lengi vel að skila honum. Það var ekki fyrr en hann fór með málið fyrir dómsstól að hann fékk myndbandið til baka. Lögreglan vildi greinilega ekki að þetta væri sýnt. Ekki skrítið - sýnir þessa lögreglumenn ekki beinlínis í fallegu ljósi. Teiserbyssur eru ofnotaðar. Það er staðreynd.

Ef þið viljið sjá myndbandið í fullri lengd kíkið þá á færslu mína frá því á miðvikudag:  

Maður lést í Kanada þegar lögreglumenn skutu hann með rafstuðbyssu

Hræðilegur atburður í Vancouver

Ég var núna rétt áðan að horfa á hrikalegt myndband sem tekið var upp á Vancouverflugvelli fyrir nokkrum vikum. Myndbandið var tekið upp af ungum Kanadamanni sem var að koma heim frá Kína. Hann lét lögreglunni myndbandið í hendur með því loforði að hann fengi það aftur innan tveggja daga, en það gekk ekki eftir og hann varð að lokum að stefna lögreglunni til þess að þeir skiluðu myndbandinu. Nú hefur það verið sýnt í öllum fjölmiðlum og það er ekki gott að sjá hvernig lögreglan ætlar að svara fyrir þessa atburði.

Pólskur maður að nafni Dziekanski lenti á Vancouverflugvelli klukkan fjögur í eftirmiðdaginn þann þrettánda október síðastliðinn. Hann hafði í sjö ár safnað peningum til þess að geta flutt til Vancouver til að vera hjá móður sinni. Í einhverja klukkutíma var honum haldið á flugvellinum áður en honum var veitt landvistarleyfi laust eftir miðnætti. Um klukkan eitt um nóttina var hann enn á flugvellinum og var nú orðinn reiður og fleygði meðal annars tölvuskjá og litlu borði á glervegg þarna á flugvellinum. Aðrir farþegar á svæðinu reyndu að róa hann en þar sem hann talaði aðeins pólsku vissi enginn hvað var í raun að. Öryggisverðir voru kallaðir til en þeir reyndu ekki einu sinni að nálgast manninn heldur gengu í burtu. Stuttu síðar komu fjórir lögreglumenn. Fólkið á staðnum sagði þeim frá því að hann talaði enga ensku en samt sem áður ruku lögreglumennirnir að honum og skipuðu honum fyrir á ensku. Maðurinn hafði róast niður áður en lögreglan mætti á staðinn og virtist reyna að tala við þá á pólsku. Hann gerði ekkert sem getur réttlætt aðgerðir lögreglunnar. Aðeins 24 sekúndum eftir að lögreglumennirnir komu skutu þeir hann með taser byssu. Hann orgaði af sársauka og lögreglumennirnir fjórir réðust á hann og þrýstu honum niður á gólfið. Notuðu meðal annars hnén til þess að skorða hann niður. Þeim virðist ekki hafa verið sagt að það má alls ekki þrengja að öndunarvegi manns sem hefur verið skotinn með taser. Á vídeóinu sem tekið var má sjá annan bláan geisla frá einum lögreglumannanna sem bendir til þess að Pólverjinn hafi verið tasaður aftur á meðan honum var haldið á gólfinu. Rúmum tveimur mínútum eftir að lögreglan mætti á svæðið var hann dáinn. 

Á þeim tíu tímum sem Dziekanski var á flugvellinum var ekkert gert til þess að hafa samband við túlk. Allan þennan tíma beið móðir hans fyrir utan og hafði ítrekað beðið flugvallaryfirvöld um hjálp til þess að ná samband við hann. Án árangurs. Ekkert var gert til að hjálpa þessu fólki og því fór sem fór. Þessu hefði auðveldlega mátt afstýra. Hvernig verður þetta 2010 þegar ólympíuleikarnir verða haldnir?

Það eru allir í sjokki. Við vorum búin að heyra frá atburðunum en það var enn ótrúlegra að sjá þetta með eigin augum. Þeir gáfu honum aldrei séns.

Það skal tekið fram að móðir mannsins vildi að þetta vídeó yrði sýnt í fjölmiðlum ef það gæti haft einhver áhrif á lögregluna svo svona atburður megi ekki endurtaka sig. 

Hér má sjá vídeóið: http://www.cbc.ca/mrl3/8752/bc/ondemand/video/YVRTASERVIDEO.wmv 

Um jólaköttinn, Kurt Wallander og manninn sem brosti

Ég er öll að skríða saman. Enda eins gott. Ég þurfti út í Íslendingahús í dag að kenna. Þetta var næstsíðasti íslenskutími vetrarins. Í næstu viku ætlum við að hafa jólatíma og þá mun ég segja þeim frá íslensku jólasveinunum. Kannski ég kenni þeim vísuna um jólasveinana eða kannski Grýlukvæði. Annars er ég alltaf fremur hrifin af laginu um jólaköttinn. Sérstaklega þegar Björk söng það. Kannski ég taki með mér geislaspilara og spili það.

Eftir að hálsbólgan breyttist í kvef var eins og allur máttur væri úr mér dreginn. Ég veit ekki af hverju ég held þokkalegum kröftum á meðan ég er með verk í hálsinum en er eins og drusla þegar bakterían fer í nefið. Í gær og í fyrradag lá ég mest uppi í rúmi og svaf eða las, eða þá ég skreið fram í stofu og horfði á sjónvarp. Sem betur fer var ég nýbúin að fá mér bókina The man who smiled eftir Henning Mankell þannig að það var bara notalegt að skríða upp í rúm. Ég elska Wallander. Ég er svo sorgmædd yfir því að Mankell er hættur að skrifa um hann. Skrítið annars með ensku þýðinguna á bókunum hans. The man who smiled er held ég fimmta bókin í röðinni en var bara þýdd núna í ár og er nýkomin út í kilju. Það er töluvert síðan bækurnar þar á eftir komu. Ég las í vor t.d. bókina þar sem Linda dóttir Kurts er orðin lögreglukona. Hef ekki hugmynd um af hverju þessi bók var ekki þýdd á réttum stað í röðinni.

Hefur annars einhver annar tekið eftir því hversu Erlendur hans Arnalds er líkur honum Kurt Wallander? 

Rafmagnsleysi og annar stormur á leiðinni

Á forsíðu blaðsins í morgun mátti sjá mynd frá veðurofsanum í gær og þar kom fram að ferjurnar hefðu ekki getað gengið megnið af deginum, 190 þúsund manns hefðu þurft að sætta sig við rafmagnsleysi og fjöldi trjáa hefði fallið. Ekki er vitað hve langur tími líður þar til allir hafa fengið rafmagnið aftur en talið er að alla vega 40.000 heimili séu enn rafmagnslaus.

Þetta grunaði mig. Um leið og ég vaknaði upp í fyrrinótt við hávaðann frá veðrinu vissi ég að einhverjir ættu eftir að lenda í vandræðum vegna þessa. Sem betur fer slapp mitt hverfi því ég hefði drepist úr leiðindum ef rafmagnið hefði farið. Nógu slæmt að vera lasinn en enn verra ef maður getur ekki stytt sér stundir við sjónvarpsgláp. Þegar ég er lasin get ég nefnilega ekki lesið mjög lengi í einu þannig að ég hefði ekki getað látið bókina stytta mér stundir allan daginn. Jafnvel þótt ég sé að lesa Henning Mankell.

Verstu fréttirnar eru þó þær að það spáir öðrum slíkum stormi á fimmtudag. Kannski ég þurfi að kaupa vatnsbrúsa.