Á þeim skoðanakönnunum sem við höfum séð á undanförnum dögum er ljóst að gríðarlegur fjöldi manns er enn óákveðinn. Alls ekki skrítið miðað við allt og alla. Það hefur sjaldan verið jafn erfitt að gera upp hug sinn. Ég er til dæmis óákveðin í fyrsta sinn í Alþingiskosningum. Sumir eru óákveðnir af því að fjöldi flokka er orðinn svo mikill, sumir eru óákveðnir af því að þeir eru ekki vissir um hvort þeir eigi að treysta þeim sem bjóða bestu gylliboðin og aðrir eru óákveðnir af því að þeir hafa misst trúna á stjórnmálamönnum. Ástæðurnar eru að sjálfsögðu fleiri, en þessar ættu að duga í bili.

Við sem höfum þó enn fulla trú á lýðræðinu erum alltaf dugleg að hvetja hina óákveðnu til að kjósa nú samt og bendum á að það sé betra að skila auðu en að kjósa alls ekki því með því geturðu alla vega sent þau skilaboð að enginn kostanna sé boðlegur. Þú sendir sem sagt þau skilaboð að þér standi ekki á sama um það hver stjórnar landinu - og þú sýnir það greinilega með því að hafa fyrir því að fara á kjörstað - en að þér líki bara ekki það sem er í boði. 

Mótrökin eru oft þau að svo lítið sé gert með auðu seðlana að skilaboðin komist í raun aldrei til réttra aðila. Og það er margt til í þessu. Hversu oft gerist það ekki að maður heyrir "auðir og ógildir seðlar, 20%", eða hvert sem hlutfallið nú er? 

Það má ekki blanda saman auðum seðlum og ógildum. Alls ekki. Því þótt sumir ógildi seðla sína að ásettu ráði til þess eins að mótmæla (t.d. með því að skrifa vísur á þá) þá eru aðrir sem ógilda þá heimsku sinnar vegna (kjósa t.d. Sjálfstæðisflokkinn en strika svo Steingrím J. út). Við vitum nefnilega ekki alltaf hvað liggur að baki ógildingu seðlanna en við vitum hvað auðu seðlarnir þýða.

Því er það gífurlega mikilvægt að allir fjölmiðlar sem fjalla um kosningarnar þegar þar að kemur haldi þessum seðlum aðskildum. Ef 30% ákveða að skila auðu þá verðum við að fá að vita það og við verðum að fá umfjöllun um það. Þetta er rödd þeirra sem hafna öllum kostum og þeirra rödd á rétt á því að fá að heyrast rétt eins og raddir þeirra sem kjósa ákveðna flokka.

Sem barn kom það fyrir að ég fór nokkrum sinnum á viku á Amtið á Akureyri og fékk lánaðar bækur. Þessar ferðir voru sérstaklega tíðar þegar ég gekk í gegnum Nancybóka- og Frank og Jóa-tímabilið. Maður spændi upp bækurnar og kom alltaf til baka þyrstur í meira. Svo kom tímabil þar sem maður notaði safnið fyrst og fremst í heimildasöfnun fyrir menntaskólaritgerðir og er mér enn í minni sú frábæra aðstoð sem ég fékk alltaf frá starfsfólkinu þarna uppi. Sérstaklega Höllu sem allt vildi fyrir mann gera.

Ég fór ekki mikið á bókasafn þegar ég bjó í Reykjavík á háskólaárunum fyrri enda hafði maður aðallega tíma fyrir skólabækurnar og þær þurfti mér að kaupa. Þó fékk ég eitthvað af ítarefni lánað á Landsbókasafninu eftir að nýja byggingin kom á melunum.  

Eftir að ég lauk meistaraprófinu og áður en ég flutti til Kanada kom þó mikið lestrartímabil og þá fékk ég mér kort á Borgarbókasafn og tók margar bækur og las mikið.  Það var alltaf gaman að koma í gamla og fallega húsið í miðbænum sem þá hýsti bókakost aðalsafns Borgarbókasafnsins. Sorglegt annars að sjá húsið núna – eða alla vega síðast þegar ég gekk þar framhjá.

Eftir að ég kynntist Herði er ég alltaf á bókasöfnum. Oftast á Foldasafni en þó töluvert líka á Kringlusafni, auk örfárra skipta á Ársafni, Sólheimasafni og Aðalsafni. Held það sé bara safnið í Gerðubergi sem ég hef aldrei komið á. Það er svo mikil snilld að hægt sé að taka bækurnar hvar sem er og skila þeim hvar sem er. Ef maður er staddur í Kringlunni þá skýst maður bara á safnið þar og skilar svo bókinni á Foldasafn á leið heim úr vinnunni einhvern daginn. Ég held að þessi liðlegheit hljóti að auka notkunina á safninu. Ég myndi ábyggilega ekki nenna að grípa bók á Ársafni ef ég þyrfti svo að fara aftur þangað uppeftir til að skila henni.

Það er líka hægt að finna allan fjandann á þessum söfnum. Ég er búin að liggja yfir sögum úr Árnessýslu frá þarsíðustu öld og alveg ótrúlegt hversu mikið er til. Og það sem best er, allt er skráð í tölvur svo maður getur unnið heimavinnuna áður en maður mætir á safnið. Séð hvað hver á, hvort bókin er inni o.s.frv. Annars er það samt ekkert eins skemmtilegt og að mæta bara á staðinn og grúska. Í Kanada gat ég eytt svona tíma í risastórum bókabúðunum, hér koma söfnin í þess stað.

Og ég get ekki fjallað um bókasöfn án þess að nefna þá snilld að hægt sé að fá myndbönd lánuð. Nú þegar her myndbandaleigan lokar á fætur annarri er frábært að við sem ekki hlöðum niður ólöglegu efni getum fengið lánaða diska. Í vikunni tók ég fyrstu seríu af Deadwood og ligg núna yfir henni. Skemmtilegt, enda hef ég komið til Deadwood og sá meira að segja leikrit um réttarhöldin yfir Jack McCall.

Já, miklir snillingar voru þeir ágætu menn sem stofnuðu fyrstir bókasafn á Íslandi. Voru það ekki annars Þingeyingar? 

Það er orðið langt síðan ég hef skrifað færslu en nú finnst mér þörf. Ég var að koma frá Bandaríkjunum þar sem ég var á ráðstefnu. Þetta var hin fínasta ferð, gagnleg og fræðandi og auk þess fékk ég tvo aukadaga í New York á leiðinni til baka og gat keypt jólagjafirnar ódýrt. En ráðstefnan og verslunin er ekki ástæða þess að ég skrifa heldur sú árátta Íslendinga að ávarpa alla á ensku.

Á flugvellinum á leið út var mér boðinn 'good morning' og það sama tók við þegar ég kom aftur heim í morgun. Í flugrútunni var mér einnig heilsað á ensku. Og það er ekki bara á flugvellinum sem þetta er svona. Síðsumars fór ég ásamt fleirum á veitingahús í Grindavík. Þar var mér heilsað á ensku og síðan var ég spurð 'Would you like to see the menu?' Aðeins fyrr í sumar var ég í Eymundsson í Austurstræti og keypti þar vídeóspólu - hún var á íslensku. Samt talaði starfsmaðurinn við mig á ensku. Ég svaraði honum á íslensku en hann hélt áfram að tala við mig á ensku. Ég hélt hann væri kannski útlendingur en nei, á milli þess sem hann afgreiddi mig - á ensku - spjallaði hann við samstarfskonu sína á íslensku. Enda drengurinn líklega alíslenskur.

Er það virkilega opinber stefna ferðaþjónustunnar á Íslandi að nota ensku þegar fólki er heilsað eða taka starfsmenn þetta upp hjá sjálfum sér? Hvað ef ég er Íslendingur sem ekki kann ensku? (Já þeir eru til.) Á ég þá ekki rétt á því að mér sé heilsað á mínu móðurmáli í mínu eigin landi? Er réttur útlendinganna - sem þó tala ekki allir ensku - meiri en Íslendingsins? Og hver er nákvæmlega ástæðan fyrir þessu? Nú er algjörlega ljóst að fólk veit nákvæmlega hvað þú ert að segja þegar þú býður því góðan dag, alveg sama hvaða tungumál þú notar. Ég prófaði þetta núna úti í Bandaríkjunum. Ég notaði íslensku til að heilsa og þakka fyrir mig og það skilaði sér alveg jafn vel og hefði ég sagt það sama á ensku. Ef þú gengur inn í rútu, bílstjórinn brosir, horfir í augun á þér og kinkar smávegis kolli um leið og hann segir eitthvað veistu að hann er að heilsa þér. Það er alveg sama hvernig orðin hljóma. Þess vegna myndi útlendingur á Íslandi skilja 'góðan daginn' jafnvel og hann skilur 'good morning'. Þar að auki er ekkert ólíklegt að útlendingur sem ferðast til Íslands hafi t.d. flett upp á netinu (eða í orðabók) hvernig á að heilsast á íslensku. Flestum útlendingum finnst meira að segja tilheyra ferðalaginu að nota kveðjur og jafnvel þakkarorð á máli þess lands sem þeir heimsækja. Og þetta virðast aðrar þjóðir skilja. Hvenær heyrið þið Frakka bjóða góðan daginn á ensku? Eða Spánverja? Alla vega hefur það verið mín reynsla þegar ég heimsæki þessi lönd að mér sé heilsað á þeirra máli. Ég heilsa meira að segja til baka á þeirra máli þótt ég kunni ekki spænsku og sé léleg í frönsku. Ég var líka í Kaupmannahöfn í vor og þar var mér alltaf heilsað á dönsku. Þetta gerir fólk þótt það kunni ensku og geti svo skipt yfir í hana þegar í ljós kemur að viðskiptavinurinn kann ekki meira í málinu en það að heilsa.

Mér finnst það notalegt þegar mér er heilsað á máli þess lands sem ég heimsæki. Ég held að flestum ferðamönnum finnist það líka. Ég held að þeir sem ósjálfrátt heilsa útlendingum á ensku (og þar með fjölmörgum Íslendingum líka) séu að ræna ferðamennina smá hluta af reynslu sinni og á sama tíma sýna þeir okkar fallega máli vanvirðingu.

Þetta er Ísland. Heilsum hvort öðru á íslensku.  

Eftir að ritgerðarvinnu lauk hef ég haft miklu meiri tíma til að lesa. Reyndar ekki mikinn tíma því þótt mér þyki bókalestur skemmtilegur þykir mér enn skemmtilegra að vera útivið, helst í einhverri líkamsrækt. Og svo finnst mér oft gott að núllstilla mig með einföldu formúluefni í sjónvarpinu - og þá meina ég ekki formúlu eitt. En þrátt fyrir allt sem glepur hef ég lesið heilmikið frá því ritgerðin kláraðist í lok ágúst. Ég ætla ekki að segja ykkur frá því öllu en mig langar að segja ykkur frá svolitlu lestrarverkefni sem ég bjó mér til.

Ég fór á netið og fann hina ýmsu lista yfir 100 bestu bækurnar. Ég vildi ekki treysta bara einum lista svo í staðinn hlóð ég öllum listunum sjö inn í sama skjalið og raðaði svo bókunum eftir því hversu oft þær birtust á listunum. Þannig gat ég búið mér til minn eigin lista.

Aðeins tvær bækur voru á öllum listunum sjö. Þetta voru 1984 eftir George Orwill og Ulysses eftir James Joyce. Ég hef hvoruga lesið en nú eru báðar á listanum mínum. Ég ætla ekki að fara yfir allan listann en þær bækur sem nefndar voru á fimm listum (engin var nefnd á sex listum) voru:

Anna Karenina eftir Leo Tolostoy
Brave New World eftir Aldous Huxley 
Crime and Punishment eftir Fyodor Dostoevsky
Great Expectations eftir Charles Dickens
Invisible Man eftir Ralph Ellison
Lolita eftir Vladimir Nabokov
Lord of the Flies eftir William Golding
Love in the time of cholera eftir Gabriel Garcia Marques
Middlemarch eftir George Eliott
Midnight's Children eftir Salman Rushdie
One hundred years of solitude eftir Gabriel Garcia Marquez
Pride and Prejudice eftir Jane Austin
The Sound and the Fury eftir William Faulkner
To the Lighthouse eftir Virginia Woolf
War and Peace eftir Leo Tolstoy
Wuthering Heights eftir Emily Brontë

Ég er byrjuð að lesa bækur á listanum (ekki þó allar svona ofarlega) og ætla að skrifa um það fljótlega.  

Þegar ég bjó í Bresku Kólumbíu jókst áhugi minn á fjallgöngum til muna enda há og tígurfjöll víða í þessu fallega fylki. Fjallgöngur eru ákaflega heilbrigt áhugamál - maður kemst í gott form, fær nóg af tæru lofti, sér dásamlegt landslag og ef maður er í góðum félagsskap þá er þetta ákaflega góð leið til að styrkja vináttuböndin.

Eftir að ég flutti heim síðastliðið vor voru fjallgöngur eiginlega það eina sem ég leyfði mér um helgar því ég átti annars að vera að læra og klára ritgerðina mína. Sumarið fór því í það að skrifa en svo skaust ég í fjallgöngu af og til svo ég gæti haldið sönsum. En ég náði að ganga á nokkur fjöll þrátt fyrir að mikill tími færi í ritgerðina. Gekk t.d. á Þverfellshorn Esju tvisvar og Kerhólakambinn einu sinni. Fór á Keili, Helgafell í Hafnarfirði, Vörðuskeggja og svo fór ég í eina helgaferð yfir Heiðina háu, en þá var ég hvort sem var búin með ritgerðina og þurfti ekki lengur að hafa áhuga af tímaskorti.

Árið 2012 hefur byrjað af krafti í göngunum. Reyndar hef ég svo sem ekki farið á há fjöll en ég er hvort eð er að byggja upp þolið fyrir stærri afrek. Hef það sem af er þessum fyrstu þremur mánuðum farið á Esjuna, Helgafellin tvö í Hafnarfirði og í Mosó, Mosfellið, Úlfarsfellið, Þorbjörn og nú síðast Ingólfsfjall.

Þessa dagana ligg ég yfir kortin og bendi á fjöll sem mig langar að sigrast á. Og þegar vorar verða þetta vonandi stærri og meira krefjandi leiðir.Í sumar langar mig að ganga á Akrafjall, fara yfir Heljadalsheiði, Skjaldbreiður væri skemmtileg, Vífilsfellið er líka á listanum. Svo gæti ég vel hugsað mér að ganga Fimmvörðuháls í sólskini með útsýni en ekki í rigningu og þoku eins og ég gerði fyrir löngu. Og svo langar mig svakalega að ganga Laugaveginn. Og þetta er bara brot af því sem er á óskalistanum.