Vorhreingerningar

Þeim mun skítugra sem baðherbergið er þeim mun lengur tekur að þrífa það.

Búið var að skíta upp um alla veggi og það verður ekki þrifið á einum degi.

Við gáfum Sjálfstæðisflokknum 18 ár til að drullumalla svo við hljótum að geta gefið ríkisstjórninni nokkra mánuði til að þrífa upp eftir þá.

Krónan veikst með nýrri stjórn

Helgin framundan

Páskahelgin er framundan þótt ég hafi reyndar verið komin í páskafrí um miðjan dag í gær. Kanadamenn fá ekki sama langa páskafríið og Íslendingar (vanalega er bara einn frídagur um þessa helgi) en VANOC ákvað að gefa okkur almennilegt frí. Þannig að skrifstofunni var lokað um hádegi í gær.

Ég ætla að gera mér dagamun (eða öllu heldur helgarmun) í fyrsta sinn í mörg ár. Við erum nokkuð stór hópur sem höfum leigt hús á Vancouver eyju og ætlum að dvelja þar um helgina. Húsinu fylgir heitur pottur, grill, billjardborð, kanú, árabátur og fleira. Mér skilst á þeim sem fóru í dag að það megi sitja fyrir utan húsið og horfa á skallaerni og seli fyrir utan. Frábært. Kem heim á mánudaginn.

Ástæða þess að ég fór ekki í dag eins og sumir var sú að ég átti miða á Canucks leik og vildi ekki missa af honum. Þetta var sjöundi leikurinn sem ég fer á í vetur og ég hef verið svo heppin að við höfum unnið alla þessa leiki. Ég held því að Canucks ættu að ráða mig til þess að koma á leiki hjá þeim.

Við vorum búin að tryggja okkur sæti í úrslitakeppninni og nú er mögulegt að ná líka deildartitlinum. Við erum tveim stigum á undan Calgary en þeir eiga leik til góða (tvö stig fást fyrir sigur). Ef Calgary vinnur báða leikina sem eftir eru og við vinnum okkar síðasta leik, þá erum við með jafnmörg stig en þeir vinna deildina af því að þeir hafa unnið fleiri leiki. Við höfum oftar náð jafntefli og síðan tapað í framlengingu eða vítakeppni. Því miður skiptir það ekki máli að við unnum fjóra af sex leikjum okkar gegn Calgary. Nú er að vinna síðasta leikinn okkar og treysta svo á að Edmonton nái að taka alla vega eitt stig af Calgary. Við eigum það inni hjá þeim. Það var einmitt Edmonton sem varð þess valdandi að við misstum af úrslitakeppninni í fyrra!

Miðar á úrslitakeppnina fara í sölu á laugardaginn og vinur minn ætlar að reyna að fá miða. Ég verð úti í eyju og örugglega ekki í netsambandi svo ég get ekki reynt. Vona að hann fái miða svo ég komist á leik. Hef aldrei farið á hokkíleik í úrslitakeppni. Annars er alltaf gaman að fara á pöbb og horfa þar á leikina í sjónvarpinu með öðrum.

En nú er best að fara í háttinn því ég þarf að vakna allt of snemma.

Stórstjarna íslenskra fræða í Kanada fallinn frá

Mikið var sorglegt að lesa fréttina um lát Haralds Bessasonar.

Ég fetaði að sumu leyti í fótspor Haralds þegar ég fluttist til Kanada og hóf kennslu við íslenskudeild Manitóbaháskóla. Frá fyrsta skóladegi heyrði ég um Harald. Hann hafði ekki kennt við skólann í fjölda ára þegar ég kom þangað en samt sem áður var mönnum tíðrætt um hann. Kannski var þetta að hluta til vegna þess að þegar ég kom fyrst var skrifstofan mín ekki tilbúin svo ég fékk að nota skrifstofu Skip Coolage sem þá var í rannsóknaferð á norðurslóðum, en Skip var líklega einn besti vinur Haralds í Winnipeg. Þegar Skip kom til baka, og skrifstofan mín ekki enn tilbúin, ræddum við mikið saman og þá sagði Skip mér endalausar sögur af hinu og þessu sem þeir Haraldur höfðu brallað. Nokkrar sögur fékk ég líka frá Gene Walz sem skrifaði söguna af hinum vestur-íslenska Charlie Thorson.

Haraldur þekkti alla og öllum líkaði við Harald. Hann var skemmtilegur og sniðugur og brallaði margt. Frábær fulltrúi Íslendinga á erlendri grund. 

Hann stundaði líka rannsóknir á íslensku eins og hún var töluð í Manitoba og skrifaði um það nokkrar greinar sem að sjálfsögðu eru stórskemmtileg lesning.

Sjálf hitti ég ekki Harald fyrr en ég fór á ráðstefnu á Íslandi veturinn 2001. Þá var ég send til hans með kveðjur frá hérumbil öllum í Kanada. Ég átti eftir að hitta hann nokkrum sinnum eftir það og alltaf var það jafn skemmtilegt. Hann hafði frá svo mörgu að segja og ég sat agndofin og hlustaði á lýsingar hans á fólki sem hann hafði hitt á þeim 30 árum sem hann bjó í Kanada. Landinu þar sem hann ætlaði aðeins að búa í stuttan tíma en sem að lokum eignaði sér stóran hluta af lífi hans.

Eftir góð ár við Háskólann á Akureyri kom Haraldur aftur til Kanada, að þessu sinni til Toronto þar sem flest börn hans búa, og þar átti hann eftir að ljúka sinni ævi.

Ég veit að hans er sárt saknað við Manitobaháskóla þar sem hann mun alltaf vera stórstjarna, og ég vil nota tækifærið og senda samúðarkveðjur til Margrétar og barnanna. Mikill maður er fallinn.

Haraldur Bessason látinn

Morð á hlaupastíg

Morðin hafa verið óvenjumörg í Vancouver undanfarna mánuði en flest öll hafa þau verið hluti af stríði milli glæpagengja. Nú um helgina var hins vegar heldur betur hrist upp í fólki í borginni.

57 ára gömul konu sem hafði verið úti að hlaupa í skóginum hérna við hliðina á mér fannst látin á hlaupastígnum. Myrt. Lögreglan hefur ekki ennþá gefið upp neitt um dánarorsök en sagt er að hún hafi verið barin í höfuðið.

Þetta gerðist um hábjartan dag, um tvö leytið, á fjölförnum hlaupastíg í skóginum. Ég var vön að hlaupa þennan sama stíg fyrst þegar ég flutti til Vancouver. Hljóp alltaf ein og með tónlist í eyrunum.

Nú er varað við því að fólk fari eitt inn í skóginn og alls ekki má hlusta á tónlist á meðan maður hleypur. Þar að auki er hvatt til þess að allar konur séu með piparúða, flautu og farsíma.

Ég er döpur yfir þessu tilgangslausa morði en að auki ösku ill því það er hvergi betra að hlaupa en inni í skóginum. 'Eg sem ætlaði einmitt að fara að taka fram hlaupaskóna þar sem ég virðist loksins hafa losnað við kvefið. Og nú þarf ég að hlaupa á hörðu malbikinu.

Innst inni eru allir að vona að konan hafi verið myrt af ásettu ráði, af því hver hún er, því annars var þetta að öllum líkindum handahófskennd árás og þá gæti hver sem er verið í hættu.

Mamma, það er ástæðulaust að vera hrædd. 'Eg passa mig og lofa að fara ekki ein inn í skóg fyrr en málið er upplýst.

Whiskey Jack

Við neðri enda Harmony lyftunnar í Whistler er alltaf fjöldi fugla af þeirri tegund sem enskumælandi kalla ýmist Gray Jay eða Whiskey Jack. Þessar fuglar eru góðu vanir og ekkert hræddir við skíðafólk, enda fá þeir yfirleitt eitthvað í gogginn því það er lítill söluturn við hliðina á lyftunni þar sem fátt er boðið upp á nema sítrónubrauð og kartöfluflögur. Maður getur ekki borðað mikið af sítrónubrauði og endar því alltaf á því að gefa fuglunum með sér.

Í síðustu viku stoppuðum við þarna í einar tuttugu mínútur og skemmtum okkur með fuglunum á meðan. Ég náði nokkrum frábærum myndum en þessar tvær eru í uppáhaldi.

 

 

 

Tilviljanir geta verið svo skrítnar

Ég fór út að borða í gær með Lizu og Deb sem vinnur með mér. Liza og Deb eru góðar vinkonur og hafa verið síðan þær fóru að vinna saman fyrir rúmu ári.

Einhverra hluta vegna nefndi ég að Akemi vinkona mín hefði verið að kaupa sér íbúð í Burnaby. Deb sem býr í Burnaby spurði hvar og ég sagði að þetta væri nálægt Brentwood verslunarmiðstöðinni. Deb sagðist þá búa rétt þar hjá líka og nefndi göturnar tvær sem mætast við húsið hennar.

Ha, sagði Liza, ég bjó á þessu sama horni þegar ég var nítján ára! Eftir nokkrar umræður (sem lengdust aðallega vegna þess að Deb var ekki viss um áttirnar í Burnaby) komust þær að þeirri niðurstöðu að Deb býr í sama húsi og Liza hafði búið í fyrir tuttugu árum.

Deb sagðist búa á efstu hæð en Liza bjó í kjallaranum. 'Það er núna náungi í kjallaranum sem heitir Greg', sagði Deb. 'Hann er einn af mínum bestu vinum'. Liza hló. 'Fyndið, þegar ég bjó þarna bjó ég nefnilega með manni sem hét Greg. En hann er ábyggilega löngu fluttur í burtu.'

Svo Deb nefndi ættarnafnið og Liza fékk hláturkast. Kom ekki í ljós að besti vinur Deb í kjallaranum er einmitt náunginn sem Liza bjó með þegar hún var nítján ára. Og hann býr enn á sama stað.

Stór-Vancouversvæðið er um 3 milljónir manns. Ekki beinlínis eins og um fá hús sé að ræða.

Ah, svona eiga helgar að vera

Á þessum tíma í fyrra sat ég og skrifaði á daginn og horfði á sjónvarpið á kvöldin. Vinir mínir voru dreifðir um heiminn og þeir sem ég átti hér í Vancouver voru flestir giftir og eyddu kvöldunum með eiginmönnum eða eiginkonum.

Nú er staðan ólík og það liggur við að ég andi léttar þegar ég næ að eyða kvöldi eða helgi heima hjá mér. Ekki misskilja, þetta er miklu skemmtilegra svona, en stundum þarf ég hreinlega á hvíld að halda. 

Í dag gerði ég ekkert. Ég svaf til níu, hélt áfram að lúlla um stund, náði mér svo í bók og las. Fékk mér að borða, las svolítið meira. Skaust svo niður á Arbutus í sænska bakaríið og keypti mér bollu sem svipar til gerbollanna okkar á bolludaginn, fór með hana heim og át í mesta yfirlæti á meðan ég horfði á lélega barnamynd í sjónvarpinu. Fékk símtal frá einum vini og hringdi svo í tvo aðra þar á eftir. Nú hnyklar mamma líklega brýrnar því hennar kynslóð skilur venjulega orðið 'vinur' sem 'kærast'. Og nei, ég ekki þrjá kærasta - kannski tvo og hálfan, haha. En alla vega, eftir símtölin horfði ég meira á sjónvarp og át hina bolluna.

Í kvöld fæ ég svo loksins hreyfingu því ég þarf að spila fótbolta. Það er líka ágætt, maður má ekki vera of latur.

Á morgun ætla ég svo til Whistler. Á enn tvo daga eftir á kortinu mínu svo um að gera að nota það. Spáin lofar sólskini. Akemi, Denis og Matthew ætla að koma með og Liza, Tim og Patricia eru nú þegar uppfrá. Mmmmmmm...skíði.

Ég er búin að fara tíu sinnum á skíði eða snjóbretti í vetur. Það er næstum helmingi meira en í fyrra. Og vertíðin er ekki búin.  C'est la vie!

Beint flug til Seattle - Jibbí

Í dag fékk ég tilkynningu frá Icelandair um það að þeir muni brátt hefja beint flug til Seattle í Washingtonríki. Fyrsta flugferðin verður frá Keflavík 22. júlí í sumar.

Boðið verður upp á fjögur flug á viku, á þriðjudögum, fimmtudögum, laugardögum og sunnudögum. Flogið verður frá Seattle klukkan hálf fimm á daginn og lent í Reykjavík 6.45 að morgni. Floigð verður frá Reykjavík klukkan fimm á daginn og komið til Seattle korter í sex samdægurs.

Þvílíkur munur fyrir okkur sem búum á vesturströndinni. Beint flug. Þetta þýðir að við komumst heim á styttri tíma fyrir minni pening.

Nú vona ég að allir skelli sér til Seattle (eða Vancouver eða Portland) svo að flugið reynist vel og haldið verði áfram með það.

Ég er í sjöunda himni!

Stríðni í vinnunni

VANOC er skipt niður í deildir og undirdeildir og ég held ég hafi eina fjóra yfirmenn, hvern fyrir ofan annan. Litla grúbban mín sem stjórnað er af Maureen, sér um tungumálaþjónustu ásamt VIP þjónustu á öllum keppnisstöðum, auk Ólympíuþorpanna, fjölmiðlahallanna og flugvallarins. Skiptingin hefur verið býsna einföld, ég sé um tungumálaþjónustuna og Kiara sér um VIP þjónustuna. Núna eftir jólin bættust tveir strákar í hópinn sem báðar vinna beint fyrir Kiöru: Denis mun sjá um keppnisstaði í fjöllunum og Gavin sér um keppnisstaði í borginni.

Það hefur breytt heilmiklu að fá tvo stráka í hópinn og þótt það hafi alltaf verið gaman hjá okkur þá hefur andrúmsloftið verið enn léttara upp á síðkastið. Og oft er heilmikið brallað.

Í hádeginu í dag minntist ég á það við matarborðið að bæði Denis og Gavin voru með símana með sér. Maureen og Sally eru alltaf að skamma okkur Kiöru fyrir það að vera aldrei með okkar síma þegar við förum á fundi eða í hádegisverð. Einhvern veginn varð þetta til þess að við fórum að stríða Kiöru. Við enduðum á því að hringja öll í hana og fylla talhólfið hennar, og síðan festum við ól á símann svo hún gæti haft hann um hálsinn. Henni þótti þetta stórskemmtilegt.

Í gær birtist í blöðunum viðtal við Bas sem vinnur með okkur og þar er hann kallaður slánalegur, ákafur Hollendingur. Við flýttum okkur að búa til skilti með þessari áletrun og stórri ör sem vísaði niður og hengdum fyrir ofan stólinn hans Bas.

Það er líka mikið hlegið og nú tvo þriðjudaga í röð höfum við haldið míní-partý á vinnusvæðinu okkar. Í síðustu viku með rauðvíni og ostum og í dag með súkkulaði. Jamm.

Bakerfjall í Bandaríkjunum

Bandaríkjamenn eiga mörg frábær skíðasvæði og eitt þeirra sem oft lendir fyrir neðan radarinn er Bakerfjall í Washington ríki.

Bakerfjall eða Koma Kulshan eins og það heitir á máli innfæddra er nyrsta virka eldfjallið í Cascade fjallgarðinum og snjórinn/ísinn á fjallinu er meiri en á hinum Cascade fjöllunum samanlögðum (ef Rainerfjall er frátalið). Það er 3280 m á hæð og sést vel frá Kanada. Ég get meira að segja séð það út um svefnherbergisgluggann minn á góðum degi.

Á laugardaginn fór ég á skíði á Bakerfjalli með Denis sem vinnur með mér. Þetta var svona skyndiákvörðun. Var að spjalla við Denis í lok vinnudags á föstudag og einhvern veginn varð það úr að við skelltum okkur til Bakerfjalls. Veðurspá var frábær og við vissum að allir hreinlega ætluðu til Whistler þessa helgi. Þegar það bætist ofan á það að það eru alltaf fleiri í Whistler á laugardögum en sunnudögum þá virtist það skynsamlegt að forðast Whistler og fara eitthvert annð.

Lögðum af stað eldsnemma á laugardagsmorguni og fórum yfir landamærin í Abbotsforth, austur af Vancouver. Það gekk vel og um hálfellefu leytið vorum við komin í lyfturnar. Snjórinn var frábær, veðrið var frábært og brekkurnar magnaðar. Þetta er mun minna skíðasvæði en Whistler en næstum því hver einasta brekka var skemmtileg. 

Á sunnudeginum reyndi ég að bæta upp svefnleysi undanfarinna vikna. Lá í rúminu til tíu, spjallaði við mömmu, fór í hádegisverð með Akemi, lagði mig í tvo tíma, þvoði og ryksugaði bílinn, fór út í búð, borðaði og horfði á sjónvarp.

Enn ein frábær helgi.