Sorglegar fréttir (og mikilvægi þess að vera með hjálm)

Ótrúlegt. Ég las einmitt um þetta slys hér í kanadísku blöðunum þar sem sagt var frá því að ástand hennar væri alvarlegt. Það hvarflaði ekki að mér að hún myndi látast af völdum höfuðáverkanna.

Eins og kemur fram hér í fréttinni á Mogganum þá var hún að læra á skíðum og var því í byrjendabrekkunni. Kona sem sá fallið sagði að það hafi verið sakleysislegt og ég efast um að margir hafi gert sér grein fyrir því hversu alvarlegir áverkarnir voru. Þó hljóta slysavarnarmenn að hafa áttað sig á því að þetta var verra en leit út fyrir því þeir voru víst að hlynna að henni í 45 mínútur áður en hún var tekin niður brekkuna.

En þetta sýnir enn og aftur hversu mikilvægt það er að vera með hjálm. Ég var auðvitað aldrei með hjálm á höfðinu þegar ég æfði skíði, nema þegar við kepptum í bruni, en aldrei annars. Þegar ég fór að fara á snjóbretti keypti ég hins vegar þennan forláta bláa hjálm og er alltaf með hann á brettinu. Lengi vel var ég áfram bara með húfu á skíðum en upp á síðkastið er ég líka með hjálminn þegar ég skíða. Allur er varinn góður.

Hugsanir mínar eru nú með Liam og drengjunum.

Natasha Richardson látin

Góður dagur í Whistler - enn og aftur

Ég er búin að vera svo löt við að blogga að ég er ekki búin að segja ykkur frá helmingnum af því sem á daga mína hefur drifið undanfarið. Og ég stórefa að ég muni ná að segja ykkur frá því öllu. Svo í staðinn ætla ég bara að skrifa aðeins um gærdaginn.

Ég vaknaði alltof snemma um morguninn (óvenju snemma jafnvel því klukkunni var breytt í fyrra nótt), rauk á fætur, klæddi mig, setti skíðin út í bíl og keyrði niður í Kits að sækja Lizu. Fattaði fljótlega að ég gleymdi skíðaklossunum heima, sótti þá (tapaði 18 mínútum á þessu), keyrði svo niður í bæ og sótti Patriciu og saman keyrðum við þrjár upp til Whistler, með smá morgunverðarstoppi í Squamish.

Veðrið var ótrúlegt. Það var reyndar kalt þegar við komum uppeftir svo ég skalf aðeins fyrstu ferðirnar, en svo fór sólin að skína og dagurinn reyndist dásamlegur. Við eyddum öllum morgninum í 7th Heaven lyftunni á Blackcomb og snjórinn var frábær. Þetta er uppáhaldsskíðasvæðið mitt. Meiriháttar. Eftir hádegið skíðuðum við Whistler.

Við hættum ekki fyrr en búið var að loka öllum lyftum. Þá fórum við á írskan bar og fengum okkur að borða. Ég drakk þetta dásamlega kakó og fannst það passa vel. Ég held við höfum verið þarna í rúma tvo klukkutíma.

Áður en ég fór heim skaust ég yfir á hótelið þar sem VANOC fólk dvelur þessa dagana, með pakka handa vini mínum sem átti afmæli á laugardaginn. Hann hafði ætlað að koma og borða með okkur en var fastur í vinnu. Ég hálf skammaðist mín fyrir það að hafa átt frí alla helgina á meðan hann greyið var að vinna og það fram á kvöld. En svona er þetta, vinnuálagið er misjafnt.

Keyrslan í bæinn var svolítið stressandi því það var dimmt og illa lýst. Alls staðar var staðið í vegavinnu svo maður þurfti oft að keyra undarlegustu leiðir, og svo eru alltof margir bílar með vanstillt ljós. Svo ég dólaði þetta á löglegum hraða og skilaði okkur heilum á húfi í bæinn.

Góður dagur.

P.S. Rut, vona að þú hafir lesið margt úr þessu.
P.P.S. Þegar ég vaknaði í morgun var snjór á götum. Þótt ég sé þrælvanur snjóökumaður ákvað ég að taka strætó í vinnuna því ég treysti ekki ökumönnum í Vancouver. Hér lenda allir í árekstri um leið og föl þekur jörð.

Íslendingar erlendis fá að kjósa

Ég bloggaði um það fyrir nokkru að þeir Íslendingar sem búið hafa erlendis síðustu átta ár hafa ekki kosningarétt á Íslandi lengur. Þetta er vegna þess að maður þarf að kæra sig inn á kjörskrá fyrir fyrsta desember ári fyrir kosningar. Þar sem boðað var til vorkosninganna með svo stuttum fyrirvara var því ljóst að fjöld Íslendinga erlendis fengi ekki að kjósa.

En fyrir nokkrum dögum samþykkti Alþingi lög sem leyfa okkur útlögum að kæra okkur inn á kjörskrá fyrir lok mars og fá kosningarétt.

http://www.althingi.is/altext/136/s/0564.html

Ég er viss um að frá þessu var sagt í fréttum en það hefur verið mikið að gera hjá mér undanfarið svo ég hef misst af ýmsu. En ég fagna þessari breytingu og þakka þeim sem að henni stóðu. Vil líka þakka þeim sem þrýstu á að málið yrði tekið upp, svo sem þeim sem stofnuðu Facebook síðu um málið.

Doddi líka

Miley Cyrus á greinilega sama draum og Doddi. Hann vill líka að Angelina ættleiði sig...og ruggi sér í svefn! Ekki satt Doddi?

Vill að Jolie ættleiði sig

Endaslöpp skíðaferð til Whistler

Ég skellti mér á skíði um helgina þótt sumt hafi reyndar farið öðruvísi en ætlað var.

Ég fór á fætur um hálf sex leytið og var að borða morgunverð þegar ég fékk sms frá Akemi sem ætlaði að koma með mér. Hún hafði komið heim af djamminu klukkan þrjú og var ekki alveg í ástandi til þess að fara á skíði. Nú voru góð ráð dýr. Klukkan var bara sex að morgni og allt of snemmt að vekja einhvern upp bara til að spyrja hvort þeir vildu koma á skíði. Ég hafði því úr tvennu að velja: Fara ein eða hætta við. Ein ástæða þess að ég keypti bílinn var svo ég gæti farið á skíði þegar mér sýnist en ekki þegar öðrum þóknast svo það var eiginlega fáránlegt að hætta við bara af því að ég hafði ekki skíðafélaga. Ekki eins og ég hafi ekki farið hundrað sinnum ein á skíði áður. Þar að auki var ég búin að mæla mér mót við vinn minn í kaffi rúmlega átta og vildi alls ekki sleppa því. Svo ég kom dótinu fyrir í bílnum og lagði af stað.

Maður er svo miklu fljótari að keyra til Whistler þegar maður leggur svona snemma af stað. Engin umferð á leiðinni. Ég var bara tvo tíma til Whistler og það án þess að keyra eins og vitleysingur. Ég hafði góðan félagsskap af fimm diska safni íslenskrar tónlistar í hundrað ár. Söng heilmikið með.  

Kom til Whistler rétt rúmlega átta, hitti vin minn og við drukkum kaffi í klukkutíma áður en ég þurfti að koma mér í brekkuna og hann þurfti að sinna vinnunni.

Veðrið var fallegt en spáði þó rigningu. Nema hvað, rigning kemur oft sem snjór í fjöllum og það var sem betur fer þannig í þetta sinn. Ég hef einu sinni skíðað Whistler í mígandi rigningu og það var ekki skemmtilegt. En gallinn er að mikil hríð getur líka verið vandamál. Og það hríðaði svo sannarlega þegar ég kom hærra upp í fjallið. Og hríðin jókst stöðugt. Það var orðið svo að ég þurfti að stoppa nokkrum sinnum á hverri ferð og hreins snjóinn af skíðagleraugunum. Stundum sá ég varla snjóinn fyrir framan mig og einu sinni lenti ég með annan fótinn í skafli (sem ég hafði alls ekki séð í hríðinni). Sá fótur sat fastur á meðan hinn hélt áfram niður brekkuna og ég komst nær því að fara í splitt en ég hef gert síðan ég var barn. Ekki þægilegt, svona ykkur að segja.

Ég gafst upp um tvö leytið. Mér var orðið kalt og ég sá lítið og þetta var ekkert skemmtilegt lengur. Þar að auki bílinn á sumardekkjum og með þessu áframhaldi yrði færðin all svakaleg innan margra klukkustunda. Svo ég fór niður í bíl sem var þakinn snjó. Vegurinn var líka settur snjó en snjórinn var þokkalega troðinn. Bíllinn stóð sig svo alveg súper vel í snjónum og það var eins og ég væri á nöglum. En líklega var ekki mjög hált. Ég var hins vegar ekki komin langt út úr Whistler þegar snjórinn var orðinn að rigningu og vegur auður það sem eftir var af ferðinni í bæinn.

En þótt skíðaferðin hafi orðið endaslöpp þá var hún vel þess virði. Svei mér þá, það er aldrei að vita nema ég fari aftur um næstu helgi.

Smá hokkíblogg

Það er orðið langt síðan ég hef bloggað um hokkí en ég má ekki alveg hætta því.

Liðið mitt, Vancouver Canucks er á svaka ferð þessa dagana og hefur unnið átta af síðustu níu leikjum. Þar á undan voru þeir reyndar á hraðri niðurleið og töpuðu níu af tíu leikjum. En vonandi var það eini öldudalurinn og vonandi eiga þeir eftir að standa sig vel það sem eftir er af leiktíðinni. Við sitjum nú í fimmta sæti vestur riðils. Átta lið úr hvorum riðli komast í úrslitakeppnina. Þetta lítur því vel út.

Lengi hafði verið beðið eftir leiknum í dag því hann markaði heimkomu Mats Sundin til Toronto þar sem hann spilaði síðastliðin 13 ár. Rétt eftir jól gekk hann hins vegar til liðs við Vancouver Canucks og margir Torontobúar sjá hann sem svikara. Mikið var því spáð í það hvort aðdáendur Toronto liðsins myndu púa á Mats eða fagna honum. Í ljós kom að Torontoaðdáendur eru smekklegri en flestir bjuggust við og þótt nokkrir asnar hafi púað þá fagnaði fjöldinn. Sýnt var myndband á stórum skjá þar sem afrek Sundins voru undirstrikuð og fjöldinn stóð upp og klappaði.

En hvernig þakkaði Sundin fyrir sig? Hann skoraði sigurmark Vancouver í vítakeppni. Þetta var því eins og Hollywood endir: Sundin kemur til baka til Toronto sem Kanúki og skorar sigurmarkið gegn sínu gamla liði! Klassi. Hver myndi leika hann í bíómynd?

Af mér er það helst að frétta að ég er á leiðinni til Whistler á skíði. Ætla að leggja af stað klukkan sex í fyrramálið og komast snemma í brekkurnar. Reyndar er spáð rigningu. Vona að það gangi ekki eftir. Akemi ætlar með mér og uppfrá munum við hitta Karen. Akemi og Karen eru báðar Presto stelpur (lesist: spila fótbolta með mér). Ég ætla líka að nota tækifærið og skreppa í kaffi með vini mínum sem vinnur hjá VANOC. Hann er búinn að vera uppi í Whistler meira og minna síðan um jól út af öllum íþróttakeppnum sem við höfum staðið fyrir þar. Síðast þegar ég talaði við hann var hann ekki búinn að fá frídag síðan fyrstu vikuna í janúar. Ég hef verið heppin hvað það snertir - hef ekki þurft að vinna nándar nærri því svo mikið. En ég mun þurfa að vinna um næstu helgi því ég þarf að þjálfa sjálboðaliða sem munu túlka fyrir keppendur í skíðaskotfimi. Það ætti að vera skemmtilegt. Gallinn er að ég mun missa heilan skíðadag út af því! O jæja.

Snjóbrettaferð endaði sem snjósleðaferð

Ég fór á snjóbretti í gær. Snjórinn var ekki alveg eins góður og ég hefði viljað, laus snjór ofan á hörðum, svo ég fór heldur varlega. En eftir nokkrar ferðir var ég farin að ná betri tökum á þessu og skellti mér niður brekkuna.

En ég var varla búin að renna mér nema 60 eða 70 metra þegar ég missti nokkurn veginn stjórn á aftari fæti. Oh oh. Ég á hausinn. Í ljós kom að ein skrúfan á bindingunum losnaði og fóturinn varð laus. Ef ég hefði verið á skíðum hefði ég bara haldið á skíðinu sem ekki virkaði og rennt mér niður á öðru. En ég er langt frá því að vera nógu góð á snjóbretti til þess að fara niður með annan fótinn lausan. Möguleikarnir voru tveir. Labba niður brekkuna með brettið í höndunum, eða labba upp brekkuna og taka stólinn niður.

Ég var miklu nær toppnum en botninum svo ég ákvað að fara heldur upp. Nema hvað, í Cypress eru stífar reglur um það að ekki megi fara niður með lyftunni. Strákurinn á lyftunni var viss um að það væri nú í lagi en talaði samt við yfirmann sinn sem þvertók fyrir það að nokkur færi niður með lyftunni. Skil ekkert í þessu, veit ekki hversu oft ég fór niður með stólnum í Hlíðarfjalli. Það er ekkert hættulegra að fara niður lyftuna en upp hana. Og ekki ætti að vera mikið mál að koma sér í og úr.

En yfirmaðurinn gaf sig ekki og í staðinn sendi hann náunga á snjósleða upp fjallið að sækja mig. Hefði átt að labba bara niður í stað upp.

Snjósleðaferðin var eins og rússíbanaferð. Pínulítið spennandi þrátt fyrir að ég væri að pissa á mig úr hræðslu. Hann fór nefnilega alltaf yst í brekkuna svo við vorum alltaf á brúninni. Og þverhnípt niður á sumum stöðum. Sleðinn var þar að auki hár svo ég hélt alltaf að við ættum eftir að velta. Mér létti því heilmikið þegar við komum niður og ég gat farið af sleðanum.

Svo ég stað þess að bretta meira fór ég bara á pöbbinn og fékk mér að borða. Emma kom fljótlega og Elli, Becky og Virginia ekki löngu síðar. En nú þarf ég að fara með brettið í viðgerð. Það er allt í lagi, ég ætla á skíði í Whistler um helgina og þarf ekki á brettinu að halda þar til næsta fimmtudag þegar næsta ferð til Cypress verður farin.

Mikið rosalega er ég ánægð með að eiga bíl. Ég fer á skíði og bretti þegar mér sýnist. Um helgina fer ég í fjórða skiptið á innan við mánuði. Undanfarin fimm ár hef ég farið þrisvar til fimm sinnum á ári! Þetta er svo miklu skemmtilegra.

Glæpaborgin Vancouver

Í dag var framið sjöunda morðið á StórVancouversvæðinu á einni viku. Tólfta skotárásin á sextán dögum. Allar þessar árásir virðast vera tengdar glæpaklíkum. Talið er að UN glæpaklíkan (nei, held það séu ekki Sameinuðu Þjóðirnar) sé að reyna að útrýma félögum í Rauðu sporðdrekunum. Í gær horfði fjögurra ára drengur upp á móður sína skotna við hliðina á sér í fjölskyldubílnum. Sú hafði verið tekin fyrir eiturlyfjasölu og var einmitt félagi í Rauðu sporðdrekunum.

Hingað til hafa saklausir samborgarar sloppið en það hlýtur bara að vera spurning um tíma hvenær einhver er svo óheppinn að vera rangur maður á röngum stað. Sérstaklega þar sem sumar þessa skotárása hafa átt sér stað um miðjan dag og jafnvel á bílastæðum verslanamiðstöðva. 

Margir eru víst orðnir hræddir um sjálfa sig og börnin sín og það virðist sérstaklega eiga um norðurhluta Surreyborgar þar sem ástandið virðist einna verst. Sjálf hef ég ekki miklar áhyggjur enda örugglega meiri líkur á því að drepast í umferðaslysi en að lenda í skotárás, en það er ljóst að lögreglan verður að fara að gera eitthvað í málinu.

Winnipeg var áður fyrr talin glæpaborg landsins þegar miðað er við höfðatölu en það virðist sem Vancouver hafi nú tekið við þeim vafasama titli. Hmmm...alltaf virðist ég vera í glæpaborgunum!!!

Kosningarétturinn í raun tekinn af Íslendingum erlendis

Kosningareglur Íslands kveða á um það að þeir sem hafa verið búsettir erlendis lengur en átta ár verða að kæra sig inn á kjörskrá og verða að gera það fyrir 1. desember fyrir kosningar. Vegna þess að ekki var boðað til kosninga fyrir þann tíma að þessu sinni þýðir þetta að þeir Íslendingar sem búið hafa erlendis lengur en fjögur ár og kærði sig ekki inn á kjörskrá í haust upp á von og óvon um að við losnuðum við bölvaða stjórnina, fá ekki að kjósa í næstu Alþingiskosningum. Til þess að breyta þessu þarf að breyta lögum.

Ég legg til að þessum lögum verði breytt asap svo að við sem búum erlendis fáum að taka þátt í kosningunum eins og aðrir íslenskir ríkisborgarar. 

Á Fésbók hefur verið búinn til hópur um þetta málefni og má finna síðuna hér: http://www.facebook.com/home.php#/group.php?gid=65012319016&ref=mf

Þar má lesa þessa yfirlýsingu:

Nýlega var boðað til Alþingiskosninga með óvenjulega skömmum fyrirvara og fara þær fram þann 25. apríl 2009. Venjulega hafa Íslendingar búsettir erlendis vitað af kosningum með dágóðum fyrirvara og haft nægan tíma til að tryggja það að þeir séu á kjörskrá fyrir tilsettan tíma, sem er 1. desember ár hvert. Það er ljóst að í þetta skiptið er ekki mögulegt að virða þau tímamörk, ekki var ljóst í nóvember að boðað yrði til kosninga í ár. Þessar kosningar eru mjög mikilvægar því óumdeilanlega eru miklir umbrotatímar á Íslandi einmitt núna. Það eru því mikil vonbrigði þeim sem komast að því að þeir verði að sitja hjá í þetta skiptið. Við undirrituð óskum því eftir því að samþykkt verði bráðabirgðalög sem geri íslenskum ríkisborgurum kleift að komast á kjörskrá fyrir þennan óvænta kjörfund í apríl. http://www.petitiononline.com/hqnv3bb/petition.html

Ég hvet alla til þess að skrifa undir þessa áskorun og ef einhver Alþingismaður les þetta þá hvet ég þá til þess að taka þetta mál upp á Alþingi sem fyrst. Manni finnst sem réttur manns sem Íslendings hafi verið tekinn frá manni þegar kosningarétturinn hefur verið tekinn í burtu. Og þessar kosningar eru líklega þær mikilvægustu sem haldnar hafa verið síðan ég fékk kosningarétt fyrir .... nokkrum árum!

Er þetta einu sinni enska?

Það sem mér finnst mun fyndnara en myndbandið er athugasemdin frá hat39 sem segir:

"I can't understand what she is saying. Is that even English she's talking?"

Haha, týpískt fyrir þessa enskumælandi - sjá (eða heyra) aldrei út fyrir sjóndeildarhringinn. Einhver svarar einfaldlega með því að segja að hún sé að tala kínversku og sleppir því að gera grín að viðkomandi. Ég hefði átt erfitt með að skjóta ekki á asnann. Geri það því bara hér þótt hann/hún skilji ekki hvað ég skrifa enda heldur ekki enska.

Missti af vélinni og „kúlið“ um leið