Málfræðingurinn Chomsky

Noam Chomsky er goð í heimi málvísindanna. Án efa þekktasti og virtasti málfræðingur sem uppi hefur verið og því finnst okkur málfræðingum alltaf svolítið skítt að hann skuli vera að vesenast í pólitík í stað þess að skrifa um málfræði. Ekki það að hann sé ekki góður í pólitíkinni - það sem ég hef séð frá honum er yfirleitt býsna gáfulegt, en í málfræði er hann snillingur og við söknum hans og hugmynda hans.

Annars hreifst ég svo sem aldrei að Minimalist kenningu hans sem var á hraðri uppleið um það leyti sem ég var að ljúka mastersnámi. Og því miður hefur það lengi verið þannig að Chomsky hefur ákveðinn áhangendahóp sem lepur upp hvert orð sem frá honum kemur og virðist aldrei efast. Þannig var það m.a. þegar Minimalisminn kom fram. Sumir skelltu sér þá beint í það að endurvinna gömlu hugmyndir sínar innan nýja kerfisins. Þannig var þetta ekki við HÍ. Þar var Miminalismanum tekið með varúð og við héldum áfram að vinna undir Stjórnunar- og bindikenningunni (Government and Binding) á meðan ég var þar við nám. Ég veit ekki hvað þeir gera núna en sjálf hef ég aldrei almennilega sætt mig við nýju kenninguna. Las greinar skrifaðar í því kerfi þegar ég byrjaði í doktorsnámi. Var ekki yfir mig hrifin. En núna er mér alveg sama því ég skrifa ekki lengur um setningafræði. Færði mig yfir í merkingarfræði þegar ég fór í doktorsnámið og núna eru stóru nöfnin frekar fólk eins og Barbara Partee, Angelika Kratzer, Greg Carlson, o.s.frv. En enginn í merkingarfræðinni er eins yfirgnæfandi og Chomsky er í setningafræðinni.

Of stór fyrirtæki til að mistakast

Er þetta líka skoðun Morgunblaðsins

Vanalega tíðkast sú hefð að nota gæsalappir í fyrirsögnum þegar notuð eru tilfinningaþrungin orð beint úr ræðu viðmælenda. Eins og fréttin stendur nú, með engar gæsalappir í fyrirsögn, má draga þá ályktun að einnig blaðamanni þyki aðferðir Jóhönnu ógeðslegar. Ég hélt að það væri ekki starf blaðamanna að segja sína skoðun og geri því ráð fyrir að hann sé að vísa í orð viðmælanda síns. Og ef svo er, þá á að nota gæsalappir í fyrirsögn, eins og hann gerir jú í fyrstu málsgrein fréttarinnar. Ég mæli með að þessu verði breytt hið fyrsta?

„Ógeðsleg“ framganga Jóhönnu

Mín reynsla af Köben og sprengjum

Þegar ég heyri af þessari sprengingu í Köben verður mér hugsað til hótelvistar í sömu borg fyrir einum átján eða nítján árum.

Dóra vinkona mín var rétt flutt til Kaupmannahafnar með mann og barn og var að auki ófrísk af barni númer tvö þegar maðurinn hennar sem var þar í námi þurfti í skólaferðalag. Dóra bað mig að koma og vera hjá henni á meðan, sem ég og gerði. Þau voru svo nýkomin út að þau voru ekki enn búin að fá íbúðina sína á háskólagörðunum og voru því með hótelherbergi á Vesterbrogade.

Á fjórða eða fimmta degi lenti ég í því að bakpokanum mínum var stolið fyrir framan nefið á okkur á McDonalds, með veski og alles, og því var dagurinn heldur dapurlegur enda fór hann í að hringja heim, láta loka vísakorti, tala við tryggingarnar o.s.frv. Við fórum snemma í rúmið. Um miðja nótt vöknum við upp við það að verið er að hlaupa um gangana, berja á hurðir og veggi og dimmar karlmannsraddir kallast á. Við erum skelfingu lostnar. Dóra klæðir sig í snatri og situr svo með barnið sitt í fanginu og ruggar því fram og aftur. Ég sat með hnén upp að höku og hreyfði mig ekki. Við þorðum ekki fyrir okkar litla líf að athuga hvað væri í gangi. Skyndilega róast allt á okkar hæð en við heyrum að það sama virðist nú í gangi á hæðinni fyrir ofan. Ég skríð fram úr rúminu og lít út um gluggann en þar er ekkert að sjá enda sneri glugginn út í garð. Að lokum róast allt og þegar húsið hefur verið hljótt í einhvern tíma förum við að lokum aftur að sofa.

Um morguninn eftir þegar við vorum á leið út, stoppaði ég í afgreiðslunni og spurði hvað hefði gengið á. Þá fréttum við að einhver hefði hringt inn og sagt að það væri falin sprengja á hótelinu. Víkingasveit þeirra Dana ákvað að ekki væri tími til að koma öllum gestunum út úr byggingunni og ákvað í staðinn að leita að sprengjunni - sem aldrei fannst. Ef glugginn okkar hefði snúið út að Vesterbrogade hefðum við séð lokaða götu og lögreglubíla, sjúkrabíla og slökkviliðsbíla með blikkandi ljós. Ég er ekki viss um að við hefðum nokkurn tímann náð að sofna ef við hefðum vitað hvers kyns var.

Þetta var ekki skemmtileg lífsreynsla - en á móti kemur að úr verður góð saga.

Ekki um hryðjuverk að ræða

Að vera komin aftur í skóla

Það var skrítið að sitja í kennslutíma í dag. Þótt ég hafi opinberlega hafið nám að nýju strax eftir Ólympíuleika fatlaðra þá þurfti ég ekki að sitja í tímum. Ég var búin að gleyma hversu syfjuð ég verð alltaf þegar ég þarf að sitja og hlusta í 90 mínútur, jafnvel þótt efnið sé áhugavert.

Kosturinn við þessa tíma er að kennarinn, Doug, er frábær og það er alltaf gaman að hlusta á hann kenna. Efnið er líka skemmtilegt. Svo kölluð Optimality Theory innan hljóðkerfisfræðinnar. Að mínu mati skemmtilegasta kenning greinarinnar. Að raða saman hljóðekerfum er eins og að sitja og púsla. Það eru tæplega 60 í áfanganum og ég vona að nokkrir heltist úr lestinni svo það verði ekki eins seinlegt að fara yfir heimaverkefnin. Jájá, ég veit, sjálfselskan að drepa mig.

Ég saknaði ekki margra úr deildinni þau tvö ár sem ég var að vinna fyrir Ólympíuleikana. Vinir mínir Jeremy og Leszek voru báðir í mastersnámi og útskrifuðust því á undan mér, enda masterinn mun styttri en doktorsnámið. Báðir búa í Bandaríkjunum eins og er. Jeremy í doktorsnámi í Rutgers og Leszek er að vinna fyrir Sameinuðu þjóðirnar. Leora, sem alltaf var gaman að hanga með, var á fimmta ári þegar ég byrjaði og útskrifaðist því fyrir nokkrum árum, og Marion vinkona mín fluttist til Victoriu sama vor og ég byrjaði að vinna fyrir Ólympíuleikana, og tók síðasta hlutann í hálfgerðu fjarnámi, enda svo sem hægt að skrifa ritgerðina hvar sem er ef maður á þess tök að koma tvisvar í mánuði í bæinn til að hitta nefndarmenn. Þeir sem eftir voru skiptu mig minna máli.

En ég saknaði sumra kennaranna, sérlega Gunnars og Dougs. Gunnar sá ég reyndar af og til af því að við erum ekki margir Íslendingarnir á svæðinu, en Doug hitti ég lítið á meðan ég var ekki í skólanum. Að hluta til vegna þess að á síðasta ári var hann í vinnufríi frá skóla og dvaldist þann tíma í Ottawa. Áður en ég fór í fríið sá ég Doug reglulega því það var hann sem kom mér í klettaklifrið og fyrsta árið sem ég stundaði það klifraði ég mikið með honum. Þá var konan hans meidd á fingri og gat ekki klifrað og hann vantaði því klifurfélaga. Þegar fingurinn greri fór ég að klifra meira með Marion enda betra að tveir klifri saman en þrír. Þar að auki lágu dagar okkar Marion betur saman þar sem við vorum báðar farnar að skrifa ritgerðina og gátum farið á daginn þegar venjulegt fólk er að vinna. 

Það var líka skemmtilegt að fara aftur að umgangast umsjónakennara mína, Lisu og Hotze, en þau hafa alltaf verið fyrst og fremst kennarar mínir en ekki beinlínis vinir á sama hátt og Gunnar og Doug. En nú er Hotze kominn í vinnufrí og er farinn til Hollands svo okkar vikulegu fundir verða að fara fram í gegnum netið. Þá kemur sér vel að hafa Skype. Annars er hann nýfarinn svo ég hef ekkert viljað trufla hann, en bráðum sendi ég honum lesefni. Þarf að vinna hratt næstu vikurnar svo ég nái að ljúka.

Og nú ætla ég að fara og gera eitthvað af viti. 

Ný önn hafin

Í dag er aðfangadagur skóla. Á morgun hefst kennsla. Reyndar hófst hún á þriðjudaginn en þá var kynningardagur í deildinni og ég slapp því. Ég er löngu búin að taka alla áfanga sjálf en maður þarf að vinna fyrir sér. Ég er aðstoðarkennari í áfanga 311 hljóðkerfisfræði. Ég hefði getað kennt áfangann því deildina vantaði kennara og ég hef aðstoðað við þennan áfanga tvisvar sinnum áður, en málið er að kennarinn fær sama og ekkert meir borgað en aðstoðarkennarinn. Og þótt aðstoðarkennarinn þurfi að fara yfir öll heimaverkefni og próf þá er það mun auðveldara en að þurfa að undirbúa fyrirlestra. Ef mig vantaði kennslureynslu hefði ég kannski tekið þetta að mér, en ég kenndi við Manitóbaháskóla í fjögur ár, við MA í eitt ár, og var stundarkennari við HÍ í nokkrar annir. Þannig að ég hef þokkalega starfsreynslu. Og af því að ég er að reyna að klára ritgerðina mína á þessari önn þá er mikilvægara að hugsa um tíma en reynslu.

Annars er kerfið býsna þunglamalegt. Maður þarf að skila inn ritgerðinni tveim mánuðum áður en maður fær að verja. Og tveim mánuðum þar á undan þarf að tilnefna utanaðkomandi dómnefndarmann. Ég hef lengi stefnt að því að verja í desember, og til þess að geta það þyrfti ég að skila inn ritgerðinni 15. október. Það er eftir aðeins fimm vikur. Óvíst að ég nái að klára ritgerðina fyrir þann tíma því frágangurinn einn og sér er seinlegur. Allt þarf að vera samkvæmt ákveðnum stöðlum. Í dag frétti ég svo að sá sem valinn var sem utanaðkomandi dómnefndaraðili er ekki tiltækur fyrir desembervörn. Það þýðir annaðhvort að velja nýjan aðila eða þá að verja í janúar. Síðari kosturinn er líklega betri því það gefur mér aðeins meiri tíma til ljúka skriftum án of mikils stress. Líka af því að það er ekki eins og ég þurfi að gera eitthvað annað í janúar. Sem sagt, stefnir í janúarvörn.

Að borða nógu trefjaríkt fæði

Ég fór til næringarfræðings um daginn. Ekki það að ég viti ekki heilmikið um slík fræði, en alltaf er hægt að læra meira. Sérlega hafði ég áhuga á að vita hversu margar kaloríur maður þarf að borða til þess að líkaminn fari ekki að endurskilgreina kaloríuþörfina og geymi meir og meir sem fitu. Það er hætta á slíku ef maður borðar of lítið. Ég hafði fitnað óþarflega mikið mánuðina fram að Ólympíuleikum, enda mikið að gera og lítill tími til að hreyfa sig, og þegar leikunum lauk ákvað ég því að losna við þessi kíló sem höfðu safnast utan á mig. En eina leiðin til þess að losna við þau var að telja kaloríur og borða helst ekki fleiri en 1200-1300 á dag, auk þess að hreyfa sig mikið. Það er of lítið.

Næringarfræðingurinn hafði margt að segja. Sumt vissi ég, annað ekki. 

Eitt af því sem er mikilvægt þegar maður borðar er að fæðuflokkarnir séu í réttum hlutföllum. Best er að ímynda sér línur á disknum þannig að á helminginn setur maður grænmeti. Hinum helmingnum skiptir maður í tvennt. Á annan hlutann setur maður prótín, svo sem kjöt, fisk, egg, baunir, linsur o.s.frv. og á hinn helminginn sterkju, svo sem kartöflur, hrísgrjón, pasta, brauð, o.s.frv. Best er að þessi skipting sé til staðar í öllum máltíðum, og þar af leiðandi líka við morgunverðinn. Það er kannski erfiðast því helst vill maður bara morgunkorn eða ristað brauð á morgnana. Einhvern veginn langar mann ekki beinlínis í grænmeti þegar maður er nývaknaður. Þetta er það sem er kannski erfiðast fyrir mig.

Annað sem er erfitt er að fá nægar trefjar úr mat á náttúrulegan hátt. Kona á mínum aldri á borða 25 grömm af trefjum á dag og það er hrikalega erfitt. Sem dæmi, venjulegt epli hefur ekki nema 2.6 grömm af trefjum sem þýðir að maður þyrfti að borða hátt í tíu epli á dag til að fá nægjanlegar trefjar. Banani hefur heldur minna. Perur eru betri því meðalstór pera hefur 5 grömm af trefjum og eins má fá mikið af trefjum úr ýmsum berjum. En best er þó að borða trefjaríkt morgunkorn eins og All bran eða þá að borða baunir. All bran er hins vegar hér um bil óætt og baunir...fínar ef maður þarf ekki að umgangast fólk á eftir. Og hér lærði ég svolítið mjög gagnlegt. All bran framleiðir litla nugga sem þeir kalla All bran buds. Það eru ellefu grömm af trefjum í þriðjungi bolla. Og af hverju er þetta betra en venjulegt All bran? Af því að maður stráir því yfir uppáhaldsmorgunkornið sitt og þannig borðar maður það morgunkorn sem maður vill en fær trefjarnar úr All bran bud. Miklu betra en að svæla í sig fullri skál af All bran. Einnig er hægt að strá þessu yfir jógúrt eða mylja það út í smoothie.

En hér er hins vegar besta leiðin til að fá nægar trefjar:Í 2/4 bolla af Edamame eru 22.5 grömm af tefjum. Maður þarf bara að sjóða eða gufusjóða baunirnar, strá svolitlu salti á þær og svo er þetta fínt snakk fyrir framan sjónvarpið. Namm. 

Kaffihúsamenning

Þegar ég var að alast upp voru engin kaffihús á Akureyri. Og ég efast um að nokkur hefði farið á kaffihús ef þau hefðu verið opnuð. Viðhorf fólks þá var svolítið þannig að maður gæti bara borðað (og þar með drukkið kaffi) heima hjá sér. Ef fjölskylda sást á veitingastað (sem þá var helst Bautinn) þá var viðhorfið svolítið svona: "Jæjajá. Svo hún nennir ekki að elda." Í minni fjölskyldu var ekki farið á veitingahús. Það kom þó fyrir kannski annan hvorn mánuð að keyptar voru pylsur í Nesti. Ein pylsa á mann, ein kók. Þannig splæsti okkar fjölskylda á sig. Einu sinni bað ég um hamborgara. Pabbi leit hneykslaður á mig: "Ertu vitlaus? Hann kostar 80 kr." Þar með var það ekki rætt frekar. En stundum fékk ég hálfétinn hamborgara frá bróður mínum sem keypti stundum þannig góðgæti þegar hann var á rúntinum. Ef hann gat ekki klárað borgarann keyrði hann heim og gaf mér afganginn. Það voru sæludagar. Og fallega gert af bróður mínum.

En ég ætlaði að tala um kaffihús en ekki veitingastað og skyndibita.

Í fyrsta sinn sem ég kom á kaffihús var það á kaffihúsið á torginu sem Bárður sögukennari opnaði. Hét það ekki bara Torgið, eða Kaffitorgið? Eitthvað svoleiðis. Held það hafi verið fyrsta kaffihús á Akureyri. Ég fór þangað einmitt með Bárði og bekknum mínum. Við vorum á öðru ári í MA og Bárður bauð öllum bekknum í kaffi.  Ég átti þá gamla brúnappelsínugula Lödu sem reyndist mér vel. Helmingnum af bekknum var troðið í Löduna og hinum helmingnum í bíl bekkjarbróður míns. Held reyndar að einhverjir hafi þurft að labba en þetta var nú ekki langt. Ég man enn eftir því hversu lágt bíllinn sat, fullur af menntskælingum. Ef við keyrðum yfir ójöfnu hentist bíllinn upp og niður því hann sat á hjólunum og gat ekkert gefið eftir. En alla vega, við fórum niður á torg og á kaffihús Bárðar þar sem við sötruðum aðallega kakó enda ekki allir farnir að drekka kaffi.

Síðan leið langur tími þar til ég fór aftur á kaffihús og sótti þau svo sem aldrei reglulega - ekki einu sinni þegar ég varð virðulegur háskólanemi.

Í Winnipeg fórum við Tim (minn þáverandi) stundum á kaffihús í götunni okkar, og þá sérstaklega ef við vorum að vinna að einhverju saman. Staðurinn hét Second Cup og er kaffihúsakeðja í Kanada, þótt ekki nái þeir reyndar til Vancouver þar sem Starbucks, Blenz og Tim Hortons eru allsráðandi. Blenz og Tim Hortons eru sull, allt of þunnt kaffi (mömmu myndi líka það) en Starbucks má eiga það að kaffið er sterkt og gott.

Það var ekki fyrr en ég flutti til Vancouver og fór aftur í háskólanám sem ég fór að stunda kaffihúsin. Ekki til að sitja, spjalla, reykja og drekka kaffi, eins og gjarnan er með aðra. Ja, reyndar bæði sit ég og drekk kaffi, en ég fer sjaldan á kaffihús til að hitta fólk og aldrei til að reykja. Enda reyki ég ekki og hef aldrei gert, og þar að auki eru reykingar ekki leyfðar á kaffihúsum í Vancouver, né öðrum opinberum stöðum. Meira að segja er búið að banna reykingar í almenningsgörðum.

Nei, ég fer á kaffihús til að læra. Mér gengur betur að einbeita mér að því sem ég er að gera á kaffihúsi en heima hjá mér. Hér get ég reyndar slæðst til þess að fara á netið eða blogga (eins og núna) en ég tek alla vega ekki upp gítarinn eða fer að horfa á sjónvarpið eins og gerist oft heima. Ég get engan veginn lært á bókasöfnum. Verð hreinlega niðurdregin og syfjuð ef ég sit þar. Sennilega of hljótt í kringum mig. Skólinn er heldur ekki nógu ríkur til að útvega framhaldsnemum vinnuaðstöðu. Við höfum reyndar tvö herbergi í deildinni hjá okkur þar sem nemendur geta setið og lært, en maður deilir því með öðrum nemum og það hefur aldrei reynst mér vel.

Þess vegna fer ég sem sagt á kaffihús, drekk kaffi eða te (sem kostar auðvitað heilmikið þegar safnast saman) og skrifa mína ritgerð. Aðallega fer ég á tvö kaffihús. Annars vegar Starbucks í nágrenninu og læri ég yfirleitt vel þar. Tónlistin er passlega hátt spiluð til að skapa stemningu en truflar ekki.   Húsnæðið er  líka þannig að þótt einhver sitji á næsta borði og spjalli þá truflar það ekki heldur. Nema þegar fólk er í símanum - einhverra hluta vegna talar það alltaf hærra í síma en þegar það talar við fólk beint á móti sér. Hinn staðurinn heitir Cuppa Joes, við botn brekkunnar minnar, og það tekur um 25 mínútur að ganga þangað. En vel þess virði. Þangað fer ég oft og sit þar klukkutímunum saman. Er farin að þekkja starfsfólkið. Þetta er góður staður því hann er ekki of vinsæll þannig að oft er nóg næði.

Ég hef þó lært að ekki þýðir að ætla sér að læra á kaffihúsum um helgar. Þá fara mömmur á kaffihús með börnin sín (ég á ákaflega erfitt með að skilja hvers vegna) og þá er alltof mikill hávaði til þess að læra. Þannig að, þá daga verð ég bara að hundskast til að læra heima hjá mér. 

En nú er skólinn að byrja í næstu viku og ég verð aðstoðarkennari í einum áfanga, LING 311 sem er þriðja árs áfangi í hljóðkerfisfræði. Það þýðir að ég þarf að fara yfir heimaverkefni í hverri viku, svo og miðsvetrarpróf og lokapróf. Og þá koma kaffihúsin sér nú heldur betur vel!!!

Annars ætlaði ég nú upphaflega að skrifa um fólkið sem kemur á kaffihúsin og það sem maður heyrir og sér þar, en það verður bara að bíða annars bloggs.

Bráðnun íss hefur marga ókosti í för með sér

Eins og fram kemur réttilega í fréttinni hefur þetta skipsstrand sett aukinn þrýsting á kanadísk stjórnvöld um að bæta björgunaraðstæður í norðurhluta landsins. Þessi þörf verður æ brýnni því meir sem ís bráðnar í norðrinu því fjölmargar skipaleiðir hafa nú opnast sem áður voru undir ís.

Ef ég skildi kanadísku blöðin rétt þá er ástæða þess að þetta sker var ekki á korti einfaldlega sú að leiðin hefur verið undir ís og enginn veit í raun hvernig sjórinn lítur út á stóru svæði sem skipa fara nú um. Og vegna þess að lítið hefur verið siglt þarna um áður hefur ekki verið þörf á sérstökum viðbúnaði á svæðinu.

Nú er rætt um að  koma upp einhverri aðstöðu þarna svo hægt sé að bregðast við á skemmri tíma en gerðist í þetta sinn. Hvað hefði t.d. gerst ef skipið hefði verið að sökkva? Eða ef veður hefði verið slæmt?

Bráðnun íss mun hafa margt í för með sér hvað viðkemur skipaleiðum og stöðu landanna í norðri. Áður hefur t.d. verið siglt í gegnum alþjóðasvæði sem tilheyra engum, en nú er að opnast leið sem liggur á milli kanadísku eyjanna og sem myndi stytta verulega siglingu frá Kyrrahafi til Atlantshafs. Sú leið liggur hins vegar algjörlega innan kanadísks svæðis sem mér skilst að hafi vakið nú þegar einhverja úlfúð á milli og Kanadamanna og Rússa, og að ég held Norðmanna.

Bráðnun íssins mun hafa verst áhrif á ísbjörninn og önnur dýr sem lifa í norðrinu, en hún á eftir að hafa svo margvísleg önnur áhrif líka, sem maður er virkilega minntur á þegar svona hlutir gerast eins og strand skipsins á föstudaginn. Við erum líka farin að sjá risastóra ísjaka brotna, eins og gerðist á Grænlandi fyrir skömmu. Kannski annað Titanicslys sé yfirvofandi.

 

Strandaði í Norður-Íshafinu

Nágrannar

Mig dreymir um að eignast hús, og helst stóra jörð í kring þar sem maður þarf lítið sem ekkert að eiga við nágranna. Er orðin svo þreytt á því að þurfa að búa með fólki sem tekur ekki tillit til annarra. Við Alison í kjallaranum vorum ákaflega ánægðar þegar Rita hin klikkaða flutti loks á burt. En við hefðum svo sannarlega valið aðra í staðin en þá sem við fengum inn. Þau eru kannski ekki mjög slæm og ekkert á við klikkið í Ritu, en þau eru ung hjón sem virðist skítsama um allt í kringum sig. Þau búa sem sagt á miðhæðinni í húsinu mínu. Dæmi:

• Húsið er með tvöfaldri útihurð þar sem ytri hurðin er þunn glerhurð sem hægt er að opna þannig að gluggi er á hurðinni. Gott til að lofta út. Í helmingi skipta loka þau ekki þessari hurð heldur skilja hana eftir opna. Þetta er hurð! Hversu erfitt er að muna að loka henni. Þetta þýðir að um leið og hvessir þá skellist hurðin aftur og aftur í vegginn. Svefnherbergi Alison er beint undir útidyrunum og hún getur ekki sofið þegar þetta gerist. Hún hefur beðið þau um að loka hurðinni, þau lofuðu, og strax daginn eftir skilja þau hurðina eftir opna.
• Þau settu risastóra útiplöntu á stigapallinn fyrir framan húsið án þess að spyrja okkur. Þar að auki þrengir þetta að póstlúgunni sem nú þegar er pínulítil og næstum niðri við jörð. Ég er hissa á að pósturinn hefur ekki beðið um að plantan sé færð.
• Þau settu sitt risastóra útigrill við bakdyrnar að þvottahúsinu þannig að stígurinn að dyrunum þrengist um helming. Þau þurfa aldrei að nota þessar dyr því hjá þeim er innangengt í þvottahúsið, en þetta er eina leið mín í þvottahúsið og ég þarf að burðast hjá með stóra körfu með þvotti. Þar að auki er hjólið mitt í geymslunni og erfitt að koma því framhjá. Þeim er auðvitað alveg sama. Ekki þeirra vandamál.
• Húsið er reyklaust og þau sögðust þegar þau fluttu inn ekki reykja. Síðan þá hafa þau ítrekað reykt. Reyndar ekki inni, en við innganginn, beint fyrir utan svefnherbergisglugga Alison. Hún bað þau að reykja frekar bakdyramegin þar sem þau hafa svalir. Strax daginn eftir reyktu þau aftur fyrir framan gluggann hennar.
• Stofan þeirra er beint fyrir ofan stofu og herbergi Alison (og beint undir mínu svefnherbergi). Þau eru með gamalt parket. Alison spurði hvort það væri séns að þau settu mottu á gólfið til að minnka hljóð aðeins því hún heyrir akkúrat allt sem sagt er og hvert fótspor líka. Þau sendu henni póst þar sem þau sögðust vera að leita að mottu, en bættu svo við skilaboðum sem hljómuðu nokkurn veginn svona: Við bjóðum fólki heim þegar okkur sýnist so fokk off. Ókei, þau sögðu það ekki alveg svo en það var tónninn í skilaboðunum.
• Ó og ég gleymdi að segja að þau skipta endurvinnslunni heldur ekki niður heldur hrúga öllu í blá kassann sem er fyrir plast og gler. Þangað settu þau líka pappír og dagblöð, sem eiga að fara í mismunandi poka. Og ekki nóg með það, þau rígfylltu þetta svo að ekkert pláss var fyrir endurvinnslu mína og Alison. Ég varð að fara og sortera endurvinnsluna þeirra svo þetta yrði ekki allt skilið eftir því þeir sem sækja endurvinnsluna myndu ekki taka þetta svona ósorterað. Ég ætla að sjá hvað þau gera næst áður en ég tala við þau. Kannski kunni annað þeirra reglurnar og kenndi hinu. Ég vona það.
• Og svo rífast þau eins og hundur og köttur og yfirleitt inni í stofu þannig að Alison heyrir hvert einasta orð og ég heyri nóg til missa einbeitinguna frá lærdómnum.

 

Ef þau væru tvítug og rétt að byrja líf í burtu frá foreldrum þá myndi ég kannski skilja svona eigingirni, en þetta fólk er alveg örugglega um þrítugt og ætti að hafa þroskast nóg. Æi, ég vona að þetta lagist. Sérstaklega Alison vegna sem þarf að þola miklu meira frá þeim en ég. 

Ha?

Ég las þessa málsgrein þrisvar sinnum en er ekki enn viss um að ég hafi náð henni:

Á meðan sögumaðurinn talar sér maður Phoenix í mynda-montage óþægilegra mynda hlæjandi á manískan hátt á milli mynda af ýmsu forvitnilegu sem lesendur geta kynnt sér á netheimum ef þeir komast yfir myndskeiðið.

 Er ekkert eftirlit með því sem Mogginn birtir á netinu?

Joaquin Phoenix virðist hafa platað fólk