Trevor Linden og snertur af ólympíufílingnum

Ég vissi að ég ætti eftir að færast nær stjörnunum við það að fara að vinna fyrir Ólympíunefndina. Í dag fór ég á minn fyrsta hádegisverðarfund (þótt ég eigi ekki að byrja að vinna fyrr en eftir mánuð) með yfirmönnum mínum og við hittumst á fínum veitingastað hérna í hverfinu mínu, The Province. Og hver kemur og sest við næsta borð annar en elskaðasti hokkíleikari Vancouverborgar, Trevor Linden. Vá, ég vissi að hann var myndarlegur karlmaður en að sjá hann svona í eigin persónu í þriggja metra fjarlægð...! Flott klæddur líka. Flottur í alla staði. Mauree og Sally, yfirmenn mínir, föttuðu ekkert hver hann var en ég sagði þeim það eftir að Trevor var farinn. Maureen uppgötvaði að hún hefði setið beint á móti Linden og ekki haft hugmynd um það. Ég þakkaði hins vegar mínum sæla fyrir að hafa ekki setið í sæti Maureen því ef ég hefði haft Trevor Linden fyrir framan mig heilan málsverð þá efast ég um að ég hefði heyrt neitt af því sem yfirmenn mínir hefðu sagt. Ég hefði bara setið og starað. En í staðinn þurfti ég að snúa höfði aðeins itl að sjá hann og ég vildi ekki gera manngreyið vandræðalegt með því að stara.

Fundurinn var annars frábær. Báðar þessar konur hafa komið að nokkrum Ólympíuleikum nú þegar og höfðu frá mörgu að segja. Sally hefur m.a. verið dómari í skautaíþróttunum. Sem listskautamanneskja finnst henni auðvitað hokkí vera tímasóun á svelli en viðurkenndi þó að þeir væru alveg ótrúlega fallegir sumir þessir strákar. Hehe, og hún hefur komið í búningsklefa landsliðsmannanna þar sem hún hefur líka haft þá stöðu að vera yfir öllum kanadísku íþróttamönnunum á leikunum í Salt Lake City.

Þær sögðu mér að daginn fyrir opnunarathöfnina yrði generalprufa og þar fengju allir starfsmenn og allir sjálfboðaliðarnir að taka þátt en svo á sjálfri athöfninni þá yrði ég líka að vera á staðnum því það verður mitt fólk sem þarf að vera til staðar þar sem öll mikilmennin, kóngarnir og forsetarnir, sitja. 

Ég er strax farin að hlakka til.  

Maístjarnan og öll hin lögin

Nú er bara einn og hálfur tími eftir af verkalýðsdeginum en það er allt í lagi því að ég er búin að syngja Maístjörnuna (undir báðum lögum og tangóútgáfuna tvisvar), Nallann og Fram allir verkamenn. Það er reyndar enginn verkalýðsdagur í Kanada í dag. Hér er hann haldinn hátíðlegur á haustin, fyrstu helgina í september.

Ég flutti einmitt til Kanada fyrsta september 1999 og fyrsta helgin mín í landinu var einmitt hin svokallaða verkalýðshelgi, eða labour day weekend. Þá fór ég í partý með öllum helstu rithöfundum Manitobafylkis en ég þekkti náttúrulega ekki til neins þeirra og var því kannski ekki með eins miklar stjörnur í augum og ég hefði kannski getað verið. Ég man að það var mígandi rigning og kuldi alla helgina en mér alveg sama því ég var nýkomin til spennandi lands, ég var á Víðirnesi (rétt sunnan við Gimli) og það var spennandi ævintýri framundan. Ég trúi því ekki að í haust verða liðin níu ár síðan.

En nú er ég farin út af sporinu því þetta blogg átti að fjalla um verkalýðsdaginn. Ég er hins vegar orðin allt of þreytt til þess að ég geti skrifað meira. Enda er ekki lengur eftir einn og hálfur tími af fyrsta maí. Ég lenti í símanum í dágóðan tíma og nú er allt í einu kominn annar maí og enginn verkalýðsdagur neins staðar.

Mugison rúllaði yfir Queens of the Stone Age

Í gær fór ég í góðum hópi Íslendinga á Mugison tónleika hér á PNE Forum. Opinberlega voru þetta reyndar Queens of the Stone Age tónleikar og Mugison hitaði upp fyrir þá, en Mugison er bara miklu betri en QofSA og aðalástæðan fyrir því að ég fór þarna.

Mugison steig á svið sirka korter í átta og hóf tónleikana með krafti. Hann hreif með sér þá áhorfendur sem höfðu safnast saman fyrir framan sviðið og ég sá að margir þarna virtust ákaflega ánægðir með strákana frá Íslandi. Reyndar var aðeins um þriðjungur tónleikagesta inni í salnum á þessum tíma, afgangurinn var frammi  í anddyri að drekka bjór en liðið vissi ekki af hverju það missti. Þarna mátti heyra lög eins og The Pathetic Anthem, Jesis is a good name to moan, Two thumb sucking son of a boy og fleiri af nýju plötunni, og alla vega Murr murr af þeirri síðustu. Strákarnir voru vel rokkaðir og takturinn þungur. Ég þekkti varla Murr murr, svo ólíkt var það acoustic útgáfunni. Ég verð reyndar að viðurkenna að mér finnst Mugison án bands betri en Mugison með bandi, en það er kannski vegna þess að maður heyrir snilli hans betur þegar hann er einn með gítarinn, eða fær kannski hjálp frá Pétri Ben. En ég er líka enn í miðri hlustun á Mugiboogie. Ég er nýbúin að fá plötuna og þótt mér finnist hún ennþá ekki eins góð og This is mugimama þá eru þarna nokkur mögnuð lög. Ég þarf að hlusta meira áður en ég geri upp hug minn. 

Queens of the Stone Age voru ekki nálægt því eins góðir og á tímabili leiddist mér. Þeir hafa reyndar gert nokkur ágætis lög, svo sem Go with the Flow, The Lost Art of Keeping a Secret og að mínu mati besta lagið þeirra No one knows. Málið er bara að þeir eru bestir þegar þeir syngja svona mellow alternative tónlist. Upp á síðkastið hafa þeir verið að þyngja taktinn en það gleymdist bara að láta söngvarann vita af því. Hann heldur áfram að syngja með svona bljúgri melódískri rödd á meðan hljóðfærin eru hörð og þétt. Það passar hreinlega ekki saman og maður veit ekki hvernig á að taka þessari tónlist. 

Eftir tónleikana safnaðist Íslendingagengið saman eftir að hafa dreifst út um allan sal - nema Reynar sem komst víst baksviðs. Við hin skildum systkini hans eftir þar sem þau biðu eftir því að hann kæmi til baka, og héldum sjálf vestureftir til UBC.

 

 

Til að sanna að hlaupið átti sér stað

Mér fannst ég verða að deila þessari mynd með ykkur þótt hún sé í rauninni hræðileg. Ég veit ekki hvernig ég náði að snúa svona upp á bolinn minn og allur litur virðist farinn úr andlitinu. Þar að auki er ég algjörlega hálslaus en ömmusystir mín átti nú skýringuna á því - allar Brekkusysturnar (amma mín og systur) voru hálslausar. Þetta sagði hún saklausri búðarkonu í Reykjavík fyrir nokkrum áratugum - var þá ekki að vísa í hálsleysi mitt á þessari mynd heldur sitt eigið hálsleysi og systra sinna.

Myndin er tekin, eins og sjá má, í Sólarhlaupinu um daginn. Þeir eru með myndavélar á rásstað og við mark og taka myndir af öllum sem fara þar fram hjá. Ég fékk mína eigin mynd og er náttúrulega stolt af því.

Við þetta má bæta að Lína var ákaflega ánægð með að ég skyldi vera í bleikum bol því það var alltaf auðvelt að finna mig. Sjálf var hún í appelsínugulu og því álíka auðfundin - nema eftir að við komum í höllina þar sem allir sjálfboðaliðarnir voru í appelsínugulu. 

 

Þegar Íran fór afturábak

Saga Íran er mjög athyglisvert og þá sérstaklega hvað snertir tengsl þeirra við hinn vestræna heim. Shah Reza Khan var mjög hallur undir vestræna menningu og innleiddi ýmsa evrópska siði í Íran en það sem hann gerði kannski best fyrir landið var það að hann reyndi að frelsa konur og gyðinga undan oki því sem báðir hópar voru undir af höndum mullahnna, eða hinna trúarlegu leiðtoga landsins. Þannig lokaði hann til dæmis gyðinga-ghettóunum og veitti gyðingum sömu stöðu og öðrum íbúum landsins, og hann gaf konum kosningarétt og bannaði notkun blæjunnar. Sonur hans fetaði í sömu fótspor og hélt hinni vestrænu menningu á lofti.

En þetta féll ekki í góðan jarðveg hjá trúarleiðtogum landsins - Ajatollah Khomeini tók við völdum eins og allir vita og  konur voru aftur faldar undir blæjum og komið fram við þær eins og annars flokks þegna landsins. Fjölmargir flúðu landið, m.a. konan hér í fatahreinsuninni í hverfinu mínu. Við höfum stundum spjallað saman um ástandið í landinu hennar.

Ég mæli annars með bókinni Cry of the Peacock eftir Ginu Nahai. Þetta er skáldsaga sem fjallar um síðustu tvöhundruð ár í Íran (megnið af tímabilinu Persíu) og þá sérstaklega sögu gyðinga í landinu. Bókin er nokkuð hrottaleg því þarna er lýst samfélagi sem ver mjög ólíkt því sem við eigum að venjast og oftar en einu sinni sat ég með hnút í maganum. En á sama tíma er þetta ótrúleg frásögn og ég átti erfitt með að leggja bókina niður.

Sjá dóm hér: http://www.bookreporter.com/reviews/0743403371.asp 

Barbie ógnar íranskri menningu

Það bragðast illa en það virkar

Til er hóstamixtúra sem framleidd er af Buckley's og auglýsir stíft hér vestra. Auglýsingar þeirra hafa alltaf pirrað mig því þeir segja: 'Buckely's: Það bragðast illa og það virkar.' Mér finnst alltaf að þeir ættu að segja: 'Buckley's: Það bragðast illa EN það virkar.' Þegar þú parar vont með góðu þá á tengingin að vera EN, en ekki OG. Mín skoðun, staðfest af grunnrökfræði.

En hvað um það, í gær vaknaði ég upp með slæman hósta niður í brjóst og af því að ég vil alls ekki vera kvefuð í næstu viku þá ákvað ég að prófa Buckley's. Ég er vön því að hóstamixtúra bragðist illa þannig að mér fannst nú ekki ástæða til að óttast Buckley's. Ég fór út í búð og keypt mixtúruna, fór með hana heim og skrúfað tappann af flöskunni. Tók stóran gúlpsopa. Aaaarrrrrggggghhhh. Þvílíkt ógeð. Slær út allar aðrar hóstamixtúrar. Ógeðslegra en norskir brjóstdropar. Miklu ógeðslegra meira að segja (en ekki eins slæmt í magann - ég get aldrei tekið þessar norsku því ég fæ alltaf magaverk). Greinilegasta bragðið var ammóníak. Ég vissi að það virkaði vel á moskítóbit en vissi ekki að það væri gott fyrir kvef. Innihalda, potassium bicarbonate, ammonium carbonate, menthol og camphor. Ég drakk þennan fjanda af og til, fór og spilaði fótbolta (við unnum 8-5) og kom ekki heim fyrr en klukkan eitt í nótt (eftir að hafa beðið lengi vel eftir strætó). Og samt sem áður...þegar ég vaknaði í morgun var í töluvert mikið betri. Ég er ekki laus við kvefið, alls ekki, en mér finnst ég miklu hressari en í gær. Kannski ég losni við þetta í tæka tíð!

Niðurstaða
Buckley's: Það bragðast illa en það virkar!

Stjarna Trudeau skín enn á hinum kanadíska himni

Það er alltaf sama stuðið í Montreal - fransmennirnir eru einfaldlega blóðheitari en afkomendur Bretanna.

Fyrir nokkrum dögum varð allt vitlaust í óeirðum vegna sigurs Montreal Canadiens á Boston Bruins í hokkíinu og til að fagna sigri voru bílar brenndir og eyðilagðir. Þrisvar sinnum í sögu Kanada hefur verið skotið á nemendur í skóla - í öll skiptin gerðist það í Quebec, og FLQ málið er einstakt í sögu landsins. 

En hvernig stendur á því að verið er að ráðast gegn minningu Trudeau núna? Það eru engar kosningar í nánd svo ég viti til, nema Quebec sé að fara að kjósa í sveitastjórnarkosningum. Ekkert hefur gerst í landsmálunum sem útskýrir þetta; flokkur Trudeau er ekki einu sinni við völd. Kannski Justin sonur hans hafi gert eitthvað að sér. Hann er að reyna að feta í fótspor föður síns.

Það er annars merkilegt að skoða stöðu Trudeau hér í Kanada. Hann var á sínum tíma bæði elskaður og hataður en í minningunni er hið jákvæðara heldur sterkara. Flestir eru sammála um að landið hafi aldrei átt annan eins stjórnmálamann.

Fyrir nokkrum árum keypti ég kanadísku útgáfuna af Trivial Pursuit og það sem mér fannst merkilegast var hversu margar spurningar voru um Trudeau. Einu sinni spiluðum við Tim leik þar sem við höfðum ímyndaðan þriðja leikmann sem mátti aðeins svara með fyrirfram ákveðnum svörum. Í spurningaflokknum um fólk og sögu var svarið alltaf Trudeau. Í íþróttaspurningunum skiptust á Wayne Gretsky og Maurice Richard (tvær hokkístjörnur) og í landafræði var svarið Kanada ef spurningin var jákvæð, en ef spurningin var neikvæð þá var svarið hinn kosturinn sem boðið var uppá. Hinn takmarkaði þriðji spilari vann ekki spilið en fékk þó að minnsta kosti tvær kökur. Tel ég það nokkuð gott.

 

Skemmdir unnar á grafreit Trudeau

Á skíðum í Blackcomb

Ég skellti mér á skíði í gær og er þetta líklega síðasta skíðaferð mín á vertíðinni. Enda eru búið að loka stórum hluta skíðasvæðisins. Whistler fjall var alveg lokað og allt komið á fullt í framkvæmdum, og hluti Blackcomb fjalls var líka lokaður - allur neðri hluti fjallsins og stór hluti framhliðarinnar. 7th heaven stólalyftan var opin, svo og Glacier Express og Jersey Cream, og ein t-lyfta. Það var allt og sumt.

Snjórinn var almennt fremur góður en reglulega skall á með þoku á tindunum og þá var erfitt að sjá hvernig snjórinn lá. En þegar sólin skein var þetta yndislegt. Ég náði mér meira að segja í smá brunku.

Það leit reyndar ekki vel út með ferðina niður. Búið var að loka neðsta hluta fjallsins sem þýddi að maður varð að taka gondólann niður. Nema hvað, þegar ég kem niður að efsta hluta gondólans er hann ekki í gangi og biðröðin eru ógurlega löng. Ég sá fram á að ég myndi ekki ná hálffimm rútunni til Vancouver og sú sem næst kemur á eftir er ekki fyrr en hálf sjö sem þýddi að ég yrði ekki komin heim til mín fyrr en laust fyrir tíu um kvöldið. Ég spjallaði aðeins við mann sem þarna stóð álengdar og hann sagði mér að það væri í raun hægt að renna sér niður þótt leiðin væri lokuð. Maður þyrfti hins vegar hugsanlega að taka af sér skíðin og labba yfir vegina sem búið var að ryðja út um allt fjall. Ég spurði líka starfsmann sem staðfesti þetta en sagðist ekki geta ráðlagt mér að skíða niður fyrst hún væri í vinnunni. Ég las út úr þessu að hún mætti ekki gefa mér leyfi til að renna mér niður en það væri vel hægt. Svo ég elti hina sem fóru undir girðinguna og renndi mér niðreftir. Það tók ekki nema um tíu mínútur og ég var fegin að vera á skíðum en ekki snjóbretti því á sumum stöðum var snjórinn orðinn svo blautur að maður varð að ýta sér vel til að komast yfir. Ekkert mál var að fara yfir vegina tvo sem skáru fjallið því búið var að hlaða snjó yfir á mikilvægum stöðum og ég renndi mér alla leið niður í þorp án teljandi vandræða. Gat því tekið mér tímann við að ná í skóna mína og skíðapokann í geymslu og gat meira að segja kíkt við í búð og fengið mér kaffi. Var ákaflega fegin að standa ekki í biðröð upp í miðju fjalli.

Ég set inn nokkrar myndir frá deginum. Þið getið séð hversu fallegt er hér og hversu mikill snjórinn er enn í fjöllunum. 

  

 

 

 

Ekki alveg rétt

Það er ekki alveg nákvæmt að segja að vængirnir séu hvítir á þessum svönum. Það er miklu nær að segja að hvítar fjaðrir séu á vængjum en ef þið sjáið mynd af fuglunum þar sem þeir eru hvorki á flugi né að fínpússa sig þá eru þessar hvítu fjaðrir ekki sjáanlegar.

Ég hef nokkrum sinnum séð svarta svani (ekki í þó í sínu upphaflega umhverfi) og ég hef aldrei séð hvítu fjaðrirnar, enda hef ég aldrei séð þá á flugi. En þetta er sem sagt skýringin. Og á myndinni hér til hliðar má aðeins sjá glitta í hvítu fjaðrirnar.

Hægt er að lesa nánar um þessa fallegu fugla hér: http://en.wikipedia.org/wiki/Black_swan

Svartir svanir á sveimi

Vertu sæll Jesse - ég mun sakna þín

Þótt titillinn á þessu bloggi vísi ekki þangað, þá eiga aðdáendur American Idol samt eftir að verða hissa á því hver það var sem féll úr keppni í kvöld. I'll say no more.

Hjá mér var dagurinn fremur rólegur. Ég vann að ritgerðinni minni í morgun, klifraði með Marion sem var einn dag í bænum og notaði tækifærið til að klifra veggi, las helming af grein sem ég þarf að klára sem fyrst, hélt áfram að vinna að ritgerðinni minn...

Í kvöld horfði ég svo á síðasta þáttinn með Jesse L. Martin í Law and Order. Mikið rosalega á ég eftir að sakna hans. Áhorfið á þættina hefur farið niðurávið á undanförnum árum og ekki á það eftir að batna við brotthvarf Jesse. Hvorki Jeremy Sisto né nýji lögreglumaðurinn, Anthony Anderson eiga eftir að komast með tærnar þar sem Jesse hefur hælana. Og þar sem Sam Waterston hefur fengið mun minna hlutverk sem ríkissaksóknari þá má búast við að þættirnir eiga ekki langt eftir. Ég held þeir hafi einfaldlega misst of mikið.

Þetta þýðir líka að fallegasti maður sem nokkurn tímann hefur komið fram í þáttunum er nú hættur. Já, fallegri en Chris Noth.

En af því að ég er að tala um Law and Order þá get ég minnst á það hér að Law and Order: Special Victims Unit hefur heldur betur fengið stórleikara til að koma fram í gestahlutverkum undanfarið. Í þættinum nú í vikunni lék Bill Pullman kærasta Oliviu, og í næsta þætti verður enginn annar en Robin Williams í gestahlutverki. Áður fyrr var það upprunalegi þátturinn sem fékk stóru stjörnurnar og SVU fékk minna þekkta gesti. Nú hafa hlutverkin snúist við. 

Hvenær ætli við fáum að sjá nýja þætti um Ljótu Betty?