Hið fínasta kvöld í Vancouver

Kvöldið í kvöld var virkilega skemmtilegt. Ég var mætt heima hjá Marion og Ryan klukkan fimm, tilbúin að spila ultimate. Við spiluðum einhvers staðar í austurbænum en ég veit nú ekki nákvæmlega hvar. Fer ekki oft á þessar slóðir. 

Við unnum fyrsta leikinn með eins marks mun en við höfðum verið virkilega næs við hitt liðið. Reglan er að það mega aðeins spila fjórir leikmenn af sama kyni á hverjum tíma, fjórir strákar og þrjár stelpur, eða fjórar stelpur og þrír strákar. Hitt liðið hafði aðeins tvær stelpur og gat því bara leikið með sex leikmenn. Til þess að leikurinn yrði skemmtilegri samþykktum við því að spila líka bara með sex leikmenn. Við erum svo næs.

Seinni leikurinn var ekki eins skemmtilegur. Að hluta til var það vegna þess að hitt liðið var mun betra en við, en aðallega var það vegna þess að þau voru ekki mjög skemmtileg. Ekki er leikið með neinn dómara og því er það undir hverjum og einum að láta vita ef hann/hún telur brotið á sér. Þau sögðu að leikmaður hafi verið innan marksvæðisins þegar hún var það ekki, ein stelpan ætlaði að komast upp með að hafa farið útaf vellinum með diskinn, en sem betur fer var það stoppað. Þetta var ekkert alvarlegt en yfirleitt er fólk svo gott og skemmtilegt og allir líta á þetta sem leik, enda erum við í sjöundu deild eða eitthvað svoleiðis. En við vorum í of góðu skapi til að pirra okkur of mikið á þessu.

Eftir leikinn var ákveðið að fara saman út að borða, þótt klukkan væri að nálgast tíu. Ástæðan var sú að Mo hinn austurríski er að flytja heim til sín og mun því ekki spila meira með okkur. Það verður erfitt að fylla skarð hans því ég held svei mér þá að Mo geti flogið. Alla vega sér maður hann iðulega svífa í loftinu.

Við fórum á breskan pöbb þar sem hægt er að fá svona týpískan pöbbamat. Lengst af talaði ég við Katie, Martin Oberg, Erin og Brad því við sátum á öðrum endanum og þar komst ég meðal annars að því að launin fyrir að kenna ensku sem erlent tungumál eru algjörlega skítsamleg. Ekki það að ég geti farið út í það, en það var samt athyglisvert að vita þetta. Katie hefur verið að kenna ensku en ætlar í haust að hætta því og fara í stað þess að kenna í grunnskóla.

Chris og Toby fóru fyrstir heim og síðan Erin og Brad svo hópurinn þrengdist og við mynduðum einn stóran spjallhóp. Þar komst ég að því að  kvikmyndagerðamaðurinn Jason er mikill aðdáandi Sigurrósar og á alla diskana með þeim. Er búinn að fara og sjá þá þrisvar sinnum á tónleikum. Honum fannst það spennandi þegar ég sagði honum að ég hefði séð þá áður en þeir urðu virkilega frægir. 

Nú verð ég að fara að sofa. Ætla í verslunarleiðangur með Rosemary í fyrramálið, svo ætlum við Marion að klifra og líklega munum við Martin líka þurfa að funda vegna tímaritsins. Við þurfum helst að koma því í prentun á mánudaginn. 

Súkkulaði hefur tilhneigingu til að hverfa

Þegar ég var fjórtán ára fórum við fjórar vinkonurnar í Atlavík um verslunarmannahelgi. Ringo Starr kom á svæðið og átta sterkir hestar hefði þurft til að halda mér í burtu (eða að mamma og pabbi hefðu sagt nei). Þetta var alveg ótrúleg helgi, margt gert og margt sagt.

Ég og Sigga fengum far hjá foreldrum hennar sem voru á Egilsstöðum á meðan við vorum í Atlavík, en Elva og Mæja tóku rútuna frá Akureyri. Við Sigga komum um miðjan dag á fimmtudegi, settum upp okkar tjald og höfðum það gott það sem eftir lifði kvölds. Elva og Mæja komu hins vegar einhvern tímann þennan eina klukkutíma sem myrkur er á Íslandi fyrstu helgina í ágúst. Þær þurftu því að þreifa sig áfram í myrkrinu og fundu loksins fremur slétt svæði þar sem þær tjölduðu í myrkrinu. Snemma morguns vöknuðu þær við að óvenju margir virtust vera að  labba fram hjá tjaldinu þeirra og sumir hverju hálfduttu yfir þær. Þegar þær loksins skriðu út kom í ljós að þær höfðu tjaldað á tiltölulega þröngum göngustíg sem tengdi tjaldstæðin. Þær urðu að færa tjaldið sem Mæja kallaði flottasta tjaldið á Laugum (nema hvað við vorum í Atlavík). 

Einn daginn þegar við Sigga komum að okkar tjaldi var búið að rífa niður tjaldið við hliðina á okkur og leggja það yfir okkar tjald. Við tókum tjaldið niður og settum það á sinn stað og fórum svo aftur á rápið. Síðar sama dag rákumst við á strák sem sagði við okkur:
-Heyrðu, var búið að leggja tjald yfir ykkar tjald fyrr í dag?
-Já, við tókum það niður.
-Ég vil bara fyrirgefa þetta. Þetta er nefnilega strákatjald og það vildi endilega komast uppá stelputjald!!!

Annars var það ekki þetta sem ég vildi sagt hafa, þótt nú nálgist verslunarmannahelgi og ég gæti haldið uppá að 23 ár eru síðan ég sá  Ringo Starr í Atlavík. Nei, ástæðan fyrir þessari færslu er gullkorn sem kom út úr Mæju einhvern tímann yfir helgina. Við sátum allar inni í tjaldinu okkar Siggu og borðuðum kvöldmat. Mæja hafði keypt súkkulaðistykki og var að maula á því sem eftirrétti. Ég fékk skyndilega mikla súkkulaðiþörf og spurði Mæju hvort ég mætti fá bita. Horfir þá ekki Mæja lengi vel á súkkulaðið sitt og segir að lokum: En, en, það minnkar alltaf!!!

Því miður er þetta vandinn með súkkulaði (og reyndar flest), það minnkar sem af er tekið. Ég fékk engan súkkulaðibitann.

Ástæða þess að ég fór að hugsa um þetta núna er sú að það er liðin vika síðan Rosemary kom frá Íslandi með fullan poka af nammi frá mömmu og pabba. Ég kaupi ekki oft nammi en ef ég á það þá endist það ekki lengi. Það minnkar því það sem af er tekið.

Um ábyrgðarleysi fólks

Það er fátt sem pirrar mig eins mikið og fólk sem sinnir ekki því sem það á að gera. Ég er núna að ritstýra málvísindatímariti. Fyrir rúmum mánuði rann út fresturinn til þess að birta grein í tímaritinu, og þar með fá að flytja fyrirlestur á ráðstefnu um tungumál af Salish ætt sem haldin verður í Kelowna eftir tvær vikur. Við Martin Oberg, sem er meðritstjóri  minn, settum allt á fullt, lásum allt yfir, gerðum athugasemdir um innihalda og útlit og sendum til baka til höfunda. Þeir fengu um tíu daga til að laga þetta og senda til okkar aftur. Flestir brugðust skjótt við en við þurftum að ýta á eftir nokkrum. Síðan tók við önnur umferð af yfirferð og við sendum aftur athugasemdir til þeirra sem á þurfti að halda. Lokaatriðið er svo að láta alla vita blaðsíðunúmerin sín, sem þeir síðan bæta við á síðurnar og senda til baka til okkar. Nema hvað, einn höfunda hefur ekki enn sent inn greinina sína frá fyrstu umferð, sem lengi vel þýddi að við gátum ekki sett blaðsíðunúmer á neinn sem kemur á eftir honum í stafrófinu. Martin er búinn að senda honum nokkur bréf en fær ekkert svar. Og þetta er einn af stóru körlunum í rannsóknum á Salish tungumálum. Kannski er það þess vegna sem hann heldur að hann geti gert hvað sem er. Í dag færðum við hann aftur fyrir stafrófsröðina svo við gætum haft allt annað tilbúið, en hvað gerist næst veit ég ekki. Ég er búin að leita ráða hjá kennurunum sem eiga að vera til ráðgjafar um tímaritið og bíð núna eftir þeirra áliti. Við þurfum að setja þetta í prentun snemma í næstu viku (helst á morgun) og ef við heyrum ekki frá honum fljótlega verðum við annað hvort að birta greinina hans með öllum villunum, eða þá að við getum ekki haft greinina með. Og ég er viss um að það myndi skapa vandamál á mörgum sviðum.

Ég skil ekki í svona fólki. Hann getur ekki afsakað sig á því að hann sé einhvers staðar í sumarfríi og hafi ekki tölvupóstsaðgang. Þú sendir ekki grein inn í tímarit og ferð svo í burtu. Sérstaklega þar sem hann veit að tímaritið verður að vera tilbúið þegar ráðstefnan hefst. Þetta er bara dónaskapur og mér er skapi næst að henda greininni hans út.

En vitiði, þetta er alltaf svona. Það er alltaf fólk sem tekur ekki ábyrgð á neinu og veltir vandanum yfir á aðra. Svona er þetta t.d. í félögum. Það er alltaf sama fólkið sem gerir allt og aðrir koma sér undan öllu. Mitt vandamál er að ég ætlast of oft til þess að allir séu eins; eða réttara, að allir séu eins og ég: Samviskusamt og ábyrgðarfullt fólk. En þar sem ég er komin yfir miðjan fertugsaldurinn ætti ég að hafa lært að þessu er því miður ekki þannig farið.

Tölvuvesen og moskítuvesen

Ég eyddi megninu af morgninum í að bakka upp tölvuna mína ef ske kynni að ekki væri hægt að gera við hana. Ég þurfti að færa öll gögn yfir á fartölvuna og þaðan brenndi ég síðan diska. Ég þorði ekki að brenna á diska beint af borðtölvunni því ég las einhvers staðar að þegar maður tengdi svona tvær tölvur saman væri best að engin önnur firewire tengi væru í gangi. Ég veit ekki hvort það er rétt en ég vildi ekki taka sénsinn. Fartölvan hefur ekki mikið geymsluminni þar sem ég hef engöngu notað hana til þess að geta skrifað þegar ég er á ferðalögum, og því varð ég að fylla fartölvuna, brenna, fylla fartölvuna, brenna, o.s.frv. Þetta tók óratíma.

Marion kom og sótti mig laust fyrir klukkan eitt og við keyrðum með vélina í viðgerð. Þar er tveggja tíma biðtími eftir því að litið verði á hana. Það er því vissara fyrir mig að venjast því að hafa bara fartölvuna. Kannski ég verð að stækka minnið í henni. Eftir að vélin var komin í viðgerð fórum við og klifruðum. Ég náði að klára V3 sem ég var að vinna að og Marion kláraði V2 sem hún hafði átt í vandræðum með. Báðar kláruðum við svo eitthvað sem við höfðum aldrei prófað áður. Ég er pottþétt að verða betri og betri klifrari. Gallinn er að mér finnst svo skemmtilegt í grjótglímunni að ég klifra orðið alltof sjaldan með reipi.

Marion keyrði svo beint til Mission þar sem hún kennir Lilloet mál en ég skrapp upp á Commercial Drive og fór í svolítinn gluggaverslunarleiðangur (hvað kallast window shopping á íslensku?). Ég settist loks niður við ítalskt bakarí, borðaði nokkurs konar ítalskt vínarbrauð, drakk kaffi og las í bókinni sem ég á að skrifa um. Ég er næstum því búin með hana og þarf því fljótlega að fara að skrifa. Ég hef aldrei skrifað ritdóm áður svo þetta verður svolítið erfitt.

Nóttin sem leið var fimmta eða sjötta nóttin í röð þar sem ég berst við moskítur. Ég hafði sett á mig lavander olíu því moskítum á að finnast lyktin af því vond, en mín eiginlega sæta líkamslykt var greinilega of góð því ég var samt bitin. Ekkert virðist virka á þessi helvíti. Ég er viss um að þær eru enn hér einhvers staðar. Því miður getur venjuleg moskíta lifað í um tvær vikur þannig að það er vel hugsanlegt að sama moskítan sé alltaf að stinga mig.  

P.S. Um það bil sem ég ætlaði að ýta á 'vista og birta' sá ég tvær moskítur útundan mér. Ég náði annarri, hin er enn einhvers staðar. Þá veit ég það, helvítin eru enn á sveimi.

Skil ekki gyðingahatur

Ég þekki fjölda gyðinga og þetta er upp til hópa hið besta fólk. Yfirleitt hef ég ekki einu sinni vitað að um gyðing væri að ræða fyrr en mér var sagt frá því. Í einstaka tilfellum fattar maður það á nafni viðkomandi, og það hefur komið fyrir að útlit hafi bent til þess en yfirleitt þekki ég ekki gyðinga frá öðrum. Skil því ekki hvernig fólk getur hatast út í þá.

Ég er reyndar ekki sérlega hrifin af Ísrael og mér hefur fundist að þeir hafi oft sloppið við gagnrýni fyrir það sem þeir hafa gert Palestínumönnum. Takið eftir að ég er ekki að segja að Palestínumenn séu saklausir, né stend ég með þeim í deilunni þarna við botn Miðjarðarhafs. Það eina sem ég er að segja er að ég tel báða aðilja sökótta í málinu en vaninn hefur verið að slengja öllu á Palestínu og hvítþvo Ísrael. Alla vega hér vestra.

Hvort Gyðingar standa fremur með Ísrael en þeim löndum sem þeir búa í veit ég ekkert um en það er ábyggilega bara upp og ofan. Ég veit t.d. um einn gyðing frá Ísrael sem segist fremur myndu fremja sjálfsmorð en að fara aftur þangað (hún stendur í stappi við að fá græna kortið). Eitt af því sem fólk kvartar yfir eru ítök gyðinga í fjármál- og viðskiptaheiminum. Þýðir það ekki bara að þetta sé duglegt og gáfað fólk sem nær að koma sér áfram? Er þetta ekki það sama og Danir eru að ásaka Íslendinga um? 

Ég vona að fólk fari að verða aðeins umburðarlyndara gagnvart náunganum. 

Andúð gagnvart gyðingum að aukast í Evrópu

Gleðifréttir

Bláberjatímabilið er hafið. Ég keypti í gær tæpt kíló af bláberjum á aðeins 360 krónur. Það er aðeins um 60 krónum dýrara en tæpt hálft kíló kostaði í síðustu viku. Var búin að borða tvær slíkar dollur (eða voru þær þrjár?) og nú getur bláberjaátið hafist fyrir alvöru. 900 grömm af stórum, safaríkum bláberjum bíða mín í ísskápnum.

Það skal þó tekið fram að þótt berin séu góð þá jafnast þau ekki á við aðalber og aðalbláber úr Þorvaldsdal í Eyjafirði, enda var langafi minn Frímann Þorvaldsson úr Þorvaldsdalnum, svo og faðir hans Þorvaldur og hans faðir Þorvaldur og hans faðir Þorvaldur...

Að grínast eða ekki að grínast - það er spurningin

Ég sá í morgun að margir bloggarar telja að Victoria hafi verið að grínast í þættinum. Ég held að það sé rétt að hún hafi stundum verið að grínast, en einhvern veginn finnst mér þó að í heild sinni hafi þátturinn sýnt hana í nokkuð réttu ljósi. Kannski vegna þess að hún virðist ekki nógu góður leikari til þess að þetta hafi verið meira og minna grín hjá henni. Og hvers vegna segi ég það? Í upphafi þáttarins þegar Victoria kemur fyrst til Bandaríkjanna þarf hún að ganga í gegnum hóp af ljósmyndurum sem taka myndir af henni. Þegar hún er komin inn í bíl segir hún eitthvað um að þeir hafi greinilega vitað af ferðum hennar, en bættir svo við - í gríni: "En kannski voru þeir bara að bíða eftir einhverri annarri. Kannski er von á Madonnu eða eitthvað." Þessi lína varð góður samanburður á annað og miðað við hversu ósannfærandi hún var þegar hún sagði þetta þá finnst mér ólíklegt að allt hitt hafi verið grín.

Þátturinn var almennt mjög skemmtilegur á að horfa og ég verð að segja að ef þetta var eitt grín frá upphafi til enda þá verð ég að klappa fyrir henni. Þá hefur hún frábæran húmor. En einhvern veginn þykir mér líklegra að hún sé bara lítil dekurrófa. En það er nú bara mitt álit byggt á því sem ég hef séð frá henni í gegnum árin. Þekki greyið ekki neitt.

Ef þið viljið lesa nánar um þáttinn þá bloggaði ég um hann í gær á meðan ég horfði. Það má lesa hér. 

Sjónvarpsþáttur Victoriu sagður sjálfsdýrkunarsvall

Fyndnasti þáttur ársins: Victoria kemur til Ameríku

Ég villtist inn á þáttinn Victoria Beckham: Coming to America og ég sé sko ekki eftir því. Þetta var alveg hrikalega fyndinn þáttur. Hún er svo ótrúlega snobbuð og fín með sig að ég hafði stórkostlega gaman af að horfa á hana undirbúa flutning fjölskyldunnar.

Fyrst þegar hún mætti á svæðið sagðist hún hafa svo ótrúlega mikið að gera að næstu daga yrði hún algjörlega á fullu. Næsta skot sýnir hana liggjandi í sólbaði við sundlaugina.

Svo kemur nýráðin aðstoðarkona í viðtal. Victoria segir henn að það væri gott ef hún mætti snemma á morgnana ef ske kynni að "ég þyrfti á þér að halda, eða David þyrfti á þér að halda, eða strákarnir þyrftu á þér að halda, eða hundurinn þyrfti á þér að halda, eða mamma og pabbi þyrftu á þér að halda, eða ef bara einhver þyrfti á þér að halda." Stelpan spurði hvort hún ætti að þjóna David líka. "Nei, af hverju?" spurði Victoria, "finnst þér hann aðlaðandi?" "Nei nei", sagði stelpugreyið, "ég meina, hann er ekkert ljótur". Þið hefðuð átt að sjá svipinn sem Victoria sendi henni.

Svo fór Victoria út að keyra. Löggan stoppaði hana og í ljós kom að hún var ekki með löglegt ökuskírteini til að keyra í Bandaríkjunum svo hún varð að fara í ökupróf. Reyndar fannst henni verst að ljósmyndararnir náðu myndum af henni í flatbotna skóm. Hún hafði áður sagst fremur vilja deyja en að fara út í flatbotna skóm. Í prófinu var hún alltaf að tala við aðstoðarkonu sína. Henni var sagt að hún mætti það ekki, annars yrði hún felld. "En ég var bara að spyrja hana hvort hárið á mér væri í lagi!" Þegar myndin var tekin af henni fyrir skírteinið spurði hún hvort væri hægt að nota airbrush á myndina til að laga hana aðeins til.

Þegar allt er klappað og klárt og fjölskyldan væntanleg ákvað Victoria að fljúga til Evrópu og sækja liðið sitt svo þau gætu öll komið til landsins saman. Nema hvað, svo koma þau David á flugvöllinn, og engir strákar. Ætli þeir hafi gleymt börnunum?

Í bílnum á leiðinni heim sagðist hún hlakka hrikalega til þakkagjörðarhátíðarinnar. "They serve lots of pretzels which they mix together and then serve up". Hef aldrei heyrt þakkagjörðarhátíðinni þannig.

Síðasta atriðið sýndi aðstoðarkonu Victoriu kyssa hundinn hennar. Victoria lítur þóttalega á og segir: Ég myndi ekki gera þetta, hann étur skítinn úr sér!  Flottur endir. Frábær þáttur. 

 

Hræðilegar fréttir

Guð minn góður. Við skulum vona að allir hafi lifað af. Þetta eru hræðilegar fréttir.

P.S. Eftir að ég skrifaði þetta var fréttinni breytt og nú hefur komið fram að fjórir meðlimir áhafnarinnar komust allir af.  

Þyrla Landhelgisgæslunnar lenti í sjónum

Nei, bara mestu lygararnir!

Við erum sennilega öll með svona Bjart í Sumarhúsum í okkur og myndum aldrei viðurkenna fyrir neinum þótt við værum hundóhamingjusöm.

Íslendingar hamingjusamastir