Frost í Vancouver

Það er kalt í Vancouver þessa dagana. Fer niður í ellefu stiga frost á næturnar. Ég er ekki viss um að það hafi gerst áður á þessum fjórum árum og þremur mánuðum sem ég hef búið hér í borg. Þetta er náttúrulega ekki neitt fyrir Winnipegbúa en ég er orðin vön þessu milda loftslagi sem ríkir hér á vesturströndinni. Hitt er annað mál að kaldur sólardagur er svo margfalt betri en hlýr rigningardagur að það væri mér ekkert á móti skapi að þetta veður héldist eitthvað áfram. Kannski sérstaklega af því að við erum bara að tala um frost á næturnar og svo hangir þetta yfir frostmarki á daginn. Miðið það við 25-35 stiga frostið sem maður fékk stundum viku eftir viku í Winnipeg! Annars eru Kanadabúar klikkaðir. Það er enn fólk í skólanum í stuttermabol og engum sokkum, eða þá að það fer í létta hettupeysu til að klæða af sér kuldann. Ég fer í úlpu og set á mig húfu, vettlinga og trefil. En ég er líka Íslendingur og okkur finnst gott að klæða okkkur vel og vera hlýtt!

Stórkostlegur leikur

Í kvöld fór ég á leik Vancouver gegn Columbus og fékk að launum stórkostlegan leik og varð vitni að því þegar Roberto Luongo sló 32 ára liðsmet með því að halda markinu hreinu þrjá leiki í röð. Hann sló reyndar metið þegar enn voru tíu mínútur eftir af leiknum því að halda markinu hreinu í fleiri mínútur en áður hafði gerst, en það var enn sætara þegar klukkan hafði talið niður og netið var autt þriðja leikinn í röð. Þegar ein mínúta var eftir af leiktíma stóðu allir upp í höllinni og liðið sönglaði 'Bobby Lou Bobby Lou' þar til leikurinn kláraðist og þá varð allt vitlaust. Eftir að leikmenn höfðu óskað markmanni sínum til hamingju og voru komnir inn í klefa voru þrjár stjörnur leiksins kallaðar fram. Síðastur kom Luongo og allt varð vitlaust á ný. Hann var síðan tekinn í viðtal sem var sjónvarpað á stóra skjánum og ég held að ég hafi ekki heyrt neitt af því vegna þess að áhorfendur fögnuðu stanslaus þar til Luongo var farinn af svellinu, og töluvert eftir það.

Þetta var almennt séð mjög skemmtilegur leikur. Columbus hefur spilað mun betur í ár en undanfarin ár og líklega má þakka það þjálfaranum Hitchcock og stjörnunni Richard Nash - sem náði ekki að skora í þessum leik. Aðalástæðan fyrir því er Ryan Kesler sem hefur heldur betur fundið sig sem aðalstoppari liðsins. Hann er settur á allar stórstjörnur sem mæta á svæðið, Jereme Iginla hjá Calgary, Ryan Getslaf hjá Anaheim, Marian Gaborik hjá Minnesota, o.s.frv., og hefur staðið sig eins og hetja. Enginn þessara skyttna hefur náð að skora gegn Vancouver undanfarið.

Ég skal ekki skrifa meira. Verð bara að segja að þetta var stórskemmtilegur leikur og stórkostleg upplifun að fá að vera í höllinni í kvöld þegar Luongo setti metið sitt. Wouldn't have wanted to miss it for the world!

Eitt sem ég skil ekki

Mér finnst þetta hið besta mál en þó er ég hugsi yfir einni þessara setninga. Nefnilega þessari hérna:

Er íslenska ekkert mál?

Hvað þýðir þetta nákvæmlega? Er íslenska ekkert mál? Ég veit hvað það þýðir að segja 'er íslenska ekki mál?' en þetta þarna skil ég ekki alveg. Kannski er fattarinn bara ekki í lagi hjá mér og ef svo er...getur ekki einhver útskýrt þessa setningu fyrir mér?

300.000 íslenskukennarar virkjaðir

Lukkudýr Ólympíuleikanna 2010 afhjúpuð

Í dag voru afhjúpuð lukkudýrin þrjú sem eiga að bjarga draslsölunni fyrir Ólympíuleikana 2010. Þetta eru þau Quatchi, sem er stórfótur, Miga, sem er sambland af háhyrningi og Kermode birni, og Sumi, sem eru nokkurs konar þrumufugl. Allar þessar skepnur eiga uppruna sinn í þjóðtrú indjána og ekkert þessa kvikinda finnast í stóru ensk-íslensku orðabókinni (nöfnin á ensku eru sasquatch, sea bear og thunderbird - hins vegar er til íslensk hljómsveit með nafninu Seabear).

Ég hef ekki enn heyrt mikið um það hvað fólki finnst um þessi lukkudýr, sem verða mjög fyrirferðamikil á leikunum, en mér sýnist að almennt hrylli fólki við þeim. Ég mun heyra meira á morgun en ég býst ekki við almennum stuðningi. Og sjálf er ég ekki hrifin.

Hins vegar finnst mér að Mogginn eigi að ráða mig sem sérstakan blaðamann moggans í Vancouver - er alltaf að koma með fréttir héðan!

Velkominn Teitur

Það yrði nú bara gaman fyrir okkur Íslendingana hér á svæðinu að fá Teit til Vancouver. Maður færi þá kannski oftar á Whitecaps leiki. Kannski hann geti þjálfað okkur í Presto í hjáverkum.

Teitur, hér er frábært að búa og þótt knattspyrnan sé ekki eins vinsæl hér og hokkí og kanadískur fótbolti þá er áhuginn á íþróttinni alltaf að aukast. Og ekki spillir fyrir að til stendur að byggja nýjan heimavöll niðri í bæ. 

Teitur í viðræðum við Vancouver Whitecaps

Hokkí, Bjólfskviða og stórkostleg grínleikkona

Ó hvað það var gaman að horfa á hokkí í kvöld. Vancouver tók á móti Anaheim, núverandi Stanleymeisturum, og hreinlega rúlluðu þeim upp ... 4-0. Todd Bertuzzi kom og spilaði hér í fyrsta skipti síðan honum var skipt fyrir Roberto Luongo í fyrra en setti ekki mark sitt á leikinn. Og hann höfuðkúpubraut engan. Leikmenn Anaheim urðu ótrúlega pirraðir í öðrum leikhluta þegar þeir lentu undir og þeir fóru að spila óheiðarlega og uppskáru 16 brottvísanir í síðustu tveim leikhlutunum. Helmingur marka Vancouver kom þegar þeir spiluðu fimm á móti fjórum þannig að þessar brottvísanir voru Anaheim dýrar. Skemmtilegast var þegar seint í síðasta leikhluta brutust út almenn slagsmál þar sem flestir sem á svellinu voru lentu í stimpingum. Hinn risastóri kanadíski varnarmaður Anaheim, Chris Pronger, greip þá tvo Canucks, hvorn í sína hönd og datt mér í hug: Tekið hef ég hvolpa tvo - hvað skal við þá gera. Pronger var annars óvinsælasti leikmaður kvöldsins eftir að hann hrinti Kesler í svellið þegar Kesler fagnaði marki. Eftir það var púað á Pronger í hvert sinn sem hann snerti pökkinn. Ég held hann hafi bara haft gaman af því. Ég er lúmskt hrifin af Pronger.

Vancouer tryggði sér fyrsta sætið í norðvestur riðlinum en hafa spilað fleiri leiki en Colorado sem er í öðru sæti. Á fimmtudaginn spila þeir á móti Columbus Blue Jackets og þann leik ætla ég að fara á.

Í dag fór ég í bíó að sjá Bjólfskviðu. Michael Feld, vinur okkar Tims frá Winnipeg bauð mér í hádegisverð og bíó á eftir. Hann og Kitty kona hans fluttu hingað til Vancouver þegar þau fóru á eftirlaun. Michael er fyrrum heimspekiprófessor og mjög sérstakur náungi. Ég held að það séu liðin tvö ár síðan hann bauð mér á þessa mynd því hann gerði það eftir að hafa séð Bjólfskviðu Sturlu Gunnarssonar.

 Ég varð fyrir vonbrigðum með myndina. Reyndar ekki miklum því ég bjóst ekki við að hún væri sérlega góð. Mér fannstatriðin með Grendel virkilega grótesk og ég leit yfirleitt undan þegar hann var sýndur. Hljóðin í honum voru líka ógurleg og minntu mig á hljóðin á fljúgandi skepnunum í Hringadróttinsögu. Mér fannst Angelina Joli ömurleg (sorry Doddi) og sagan varð mjög undarleg í síðari hluta. Samkvæmt því sem Michael segir, sem hefur lesið Bjólfskviðu, fylgdi fyrri hlutinn sögunni nokkuð vel en sá síðari alls ekki. Það langbesta við myndina var skrokkurinn á Ray Winstone sem leikur Beowulf.
 

Hápunktur bíóferðarinnar var í röðinni að miðasölunni. Fyrir framan okkur (reyndar einn náungi á milli) var engin önnur en Jane Lynch sem er frægust fyrir að vera í grínhópnum sem leikur í öllum Christopher Guest myndunum. Þetta eru myndirnar Best in Show (ein af mínum uppáhaldsmyndum), A mighty wind, Waiting for Guffman og For your consideration. Þessar myndir eru allar gerðar í heimildamyndastílnum og yfirleitt er ekkert handrit notað heldur bulla leikararnir bara eitthvað. Alveg magnaðar myndir. En Jane Lynch hefur ekki bara leikið í Christopher Guest myndunum. Hún hefur leikið í yfir hundrað myndum og sjónvarpsþáttum, m.a. Two and a half men The new adventures of old Christine, The L word Boston legal, Criminal minds, Talladega Nights: The Ballad of Ricky Bobby, Desperate Housewives, CSI, Veronica Mars, Friends, Arrested Development, Monk, NYPD Blue, 7th Heaven og ekki má gleyma 40 year old virgin. Þar leikur hún yfirmann Steve Carell - þá sem segir honum að hún sé alveg til í að taka frá honum sveindóminn. Hann þurfi bara að nefna það. Alla vega, ég er alveg viss um að þið hafið öll séð hana. Þegar ég kom út af Bjólfskviðu kom hún út af myndinum sem hún hafði farið að sjá og brosti til mín. Alltaf gaman að sjá stjörnurnar. 

Permanent Resident of Canada

 

 

 

 
Í dag fór ég yfir landamærin til Blaine í Washingtonríki, borðaði Mexíkanskan mat og sneri svo við, rétt svo ég geti komið löglega inn í Kanada sem permanent resident (Hálf-ríkisborgari eða svo). Þar var ég spurð nokkurra spurninga, þeir tékkuðu á því að augun á mér væru virkilega blá (í alvöru), stimpluðu passann minn, gáfu mér litla nælu og óskuðu mér til hamingju með að vera orðin Permanent resident. Svo einfalt var það nú.

Marion keyrði mig niðreftir þar sem ég er bíllaus, og ég bauð henni í hádegisverð. Það minnsta sem ég gat gert. Hún var ákaflega ánægð með það að hægt væri að fá Mojito á 99 cent (um 62 krónur). Við úðuðum í okkur tamales, enchilada, tostido og svo djúpsteiktri ostaköku (já, í alvöru - var líka mjög góð). Þetta var sem sagt bara hin notalegasta ferð. Þegar við komum inn í Kanada var farið að rigna (við hverju öðru bjuggust þið?) og þegar við komum inn í Vancouver var farið að snjóa (sem gerist tvisvar á ári eða svo).

Þegar ég kom heim tók ég mynd af mér og notaði svo Photoshop til að setja mig fyrir framan kanadíska fánann (af því að ég á bara lítinn einhver staðar og ég finn hann ekki). Fannst það við hæfi að þetta yrði opinbera myndin af mér sem permanent resident. Fór líka í Canucks peysu því hvað er kanadískara en hokkí?

 

Hvers vegna kanadíska riddaralögreglan ætti aldrei að leika jólasveininn

Mikið hefur verið rætt um notkun taser byssna hér í Vancouver undanfarið; ekki bara vegna dauða Roberts Dsiekanskies heldur einnig vegna ungs manns í Chilliwack sem nú liggur milli heims og helju eftir að hafa verið skotinn með taser og barinn með kylfum, tæpum mánuði eftir dauða Dsiekanskies. Þessi umræða hefur líklega kveikt hugmyndina að þessari mynd sem birtist í Vancouver Province fyrir nokkrum dögum. Þetta er sem sagt ástæðan fyrir því að kanadíska riddaralögreglan ætti ekki að taka að sér hlutverk jólasveins fyrir jólin.

 

 

Horfði loks á enska boltann

Ég horfði loks á leik í ensku deildinni í dag. Vanalega eru bara tveir leikir sýndir á laugardögum og þeir eru eldsnemma enda tímamunur mikill á milli Vancouver og Englands. Ég er því vanalega sofandi á mínu græna eyra þegar þessir leikir eru sýndir hér. Nú, ykkur að segja hélt ég alltaf að ég væri svona þokkalega vel gefin manneskja, en það tók mig nú samt sem áður býsna langan tíma að uppgötva að ég get tekið þessa leiki upp og horft svo þegar ég vakna. Þar sem ég er alltaf að taka upp einhverja þætti á kvöldin þegar ég er ekki heima veit ég ekki alveg af hverju ég náði ekki að tengja þetta við fótboltann.

Leikurinn sem ég horfði á í dag var leikur Arsenal og Wigan og það sem sýndi vel hvað er orðið langt síðan ég hef séð Arsenal spila þá get ég nefnt að ég horfði á þá með mikilli aðdáun senda boltann á milli sín án þess að Wigan næði að koma mjög nálægt. Þeim gekk reyndar treglega að skora en ég var samt sem áður full aðdáunar. Þar til um fimmtán mínútur voru liðnar af leiknum og annar þeirra sem lýsti leiknum tilkynnti að leikmenn Arsenal væru ógurlega silalegir og yrðu að fara að sýna sig svolítið. Ég varð bara hissa. Ég hafði heyrt að þeir væru búnir að spila frábæran bolta í allan vetur en mér datt ekki í hug að þeir væru svo mikið betri að þetta væri silalegur bolti. Ég þarf greinilega að sjá þá oftar og þá helst með Fabregas og alla meiddu miðjumennina í liðinu.

Tvö dásamleg mörk undir lok leiksins kættu mig og aðdáendur á vellinum og voru lokatölurnar sanngjarnar. Gaman gaman. Var löngu kominn tími á að sjá fótboltaleik. 

Lítið gerst en þokkaleg dagskrá framundan

Ég hef bloggað skammarlega lítið þessa vikuna. Yfirleitt hef ég eitthvað að segja á hverjum degi en einhvern veginn hef ég bara verið svona andlaus undanfarið.

Dagurinn í dag er fremur skipulagður, ef frá er talinn morguninn sem hefur farið í langan morgunverð, svolitla tiltekt (frekari tiltektar er krafist), spjall við mömmu og pabba, heitt og gott bað... (hehe, ég skrifaði hott og gott - orðin soddan Vestur-Íslendingur). En svo tekur alvaran við. Klukkan hálftvö fer ég á fund með umsjónarkennaranum mínum. Það góða er að við ætlum að hittast á Starbucks og hún hefur lofað að kaupa handa mér graskerslatté sem alltaf er selt fyrir jólin. Ég vona að þetta verði góður fundur og að ég nái að vinna í gegnum vandamál sem ég er að reyna að leysa í ritgerðinni.

Þar á eftir ætla ég að fara og hlusta á fyrirlestur hjá David Pesetsky sem er þekktur málfræðingur. Ég man eftir að hafa hitt hann á ráðstefnu fyrir mörgum árum þegar ég var í MA námi heima á Íslandi. Man þó ekki hvort það var á GLOW í Svíþjóð 1993 eða á einhverri ráðstefnunni í Boston 1994.

Að loknum fyrirlestrinum ætla ég að sleppa því að fara á pöbb með hinum og rjúka fremur heim og horfa á Canucks spila á móti St. Louis. Þeir náðu topp riðilsins í fyrradag með sigri á Minnisota en misstu hann aftur í gær þegar Colarado vann Edmonton. Ef þeir vinna í kvöld komast þeir aftur á toppinn. St. Louis hefur verið á skriði undanfarið og unnið flesta sína leiki síðustu vikurnar en það á við Canucks líka. Af síðustu níu leikjum hafa þeir unnið sjö og tapað tveim í vítakeppni.

Um leið og leikurinn er búinn ætla ég til Halls og Andreu sem ætla að halda Sigurrósar partý í kvöld. Þau eru nýbúin að fá nýja diskinn 'Heima' og það á sem sagt að vera sýningarpartý á disknum. Ég mun reyndar missa af sýningunni þar sem ég ætla að horfa á leikinn, en ég fæ hann bara einhvern tímann lánaðan hjá þeim. En ég ætla samt að mæta síðar því ég efast um að liðið fari heim að sýningu lokinni. Það er orðið langt síðan síðasti Íslendingahittingur var þannig að ég mun hafa gott að því að tala íslenskuna.

Á morgun fer ég svo í skautatíma númer 3. Ég er nokkurn veginn búin að læra að stoppa og er orðin betri í að skauta afturábak. Á morgun eigum við að læra svokallað 'stepover'. Ég hef ekki hugmynd um hvað það kallast á íslensku....yfirstig?

Á sunnudaginn spilum við í fótboltanum á móti Wildcats sem hafa unnið alla sína leiki undanfarið. Þær voru ekki svo góðar þegar við spiluðum við þær í haust þannig að ég hef trú á að þær hafi bætt við leikmanni - einhverri góðri. Við munum þurfa að spila mun betur en um síðustu helgi ef við eigum að eiga séns.

Á mánudaginn er planið að keyra niður til Blaine, Washington, borða mexíkanskan mat (sem er alltaf betri í USA en í Kanada - og ég neita að kalla þetta mexíkóskan mat - hef aldrei samþykkt röksemdafærslu Árna Bö um það af hverju við ættum að segja það) og keyra svo til baka svo ég geti orðið fullgildur meðlimur í kanadísku samfélagi. Vona að ekkert komi uppá.