Fólkið sem skiptir máli

Það er mjög sjaldgæft að ég áframsendi brandara, heilræði og þvíumlíkt sem ég fæ svo oft frá fólki. Það er helst að ég sendi mömmu póst þegar ég fæ sætar eða fyndnar myndir af dýrum. En í dag fékk ég smávegis póst sem mér fannst alveg þess virði að setja hér á síðuna í stað þess að senda fólki í pósti. Það gæti vel verið að þetta sé nú þegar búið að birtast á fjölmörgum bloggsíðum, en þar sem ég hafði ekki séð þetta áður þá er vel líklegt að einhverjir aðrir séu í sama hóp.

1. Nefndu fimm auðugustu einstaklingana í heiminum.
2. Nefndu fimm síðustu sigurvegara í fegurðarsamkeppni Evrópu.
3. Nefndu tíu einstaklinga, sem hafa unnið Nobels verðlaunin.
4. Nefndu sex leikara og leikkonur, sem unnu Óskars verðlaunin á  síðasta ári.

Hvernig gekk þér?

Niðurstaðan er, að enginn okkar man fyrirsagnir gærdagsins. Þetta eru ekki
annars flokks afreksmenn. Þeir eru þeir bestu á sínu sviði.En klappið deyr
út.Verðlaunin missa ljómann. Afrekin eru gleymd. Viðurkenningarnar og
skírteinin eru grafin með eigendum sínum.

Hér eru nokkrar aðrar spurningar. Sjáðu hvernig þér gengur með þær:

1. Skrifaðu nöfnin á fimm kennurum sem hjálpuðu þér á þinni skólagöngu.
2. Nefndu þrjá vini, sem hafa hjálpað þér á erfiðum stundum.
3. Nefndu fimm einstaklinga, sem hafa kennt þér eitthvað mikilvægt.
4. Hugsaðu um fimm einstaklinga, sem kunnu að meta þig að verðleikum.
5. Hugsaðu um fimm einstaklinga, sem þér þykir gott að umgangast.

Auðveldara?

Lexían: Fólkið sem skiptir þig mestu máli í lífinu eru ekki þeir, sem hafa
bestu meðmælabréfin, mestu peningana eða flestu verðlaunin.
Heldur þeir, sem finnst þú skipta mestu máli.
 

Ruslaverkfall loksins leyst

Jibbí!!!!!! Ruslakarlar eru búnir að samþykkja nýjan samning og komu til vinnu í dag eftir næstlengsta verkfall sögunnar (í landinu, þ.e.). Þetta eru orðnir, hvað, 85 dagar eða svo og borgin farin að lykta illa á sumum stöðum. Annars er þetta ekki svo slæmt hér í vesturbænum þar sem ég bý. Sennilega vegna þess að margir eru nógu vel settir til þess að hafa af og til borgað einkaaðilum fyrir að koma og sækja ruslið þeirra. Hér í húsinu höfum við verið tiltölulega skynsamar. Rita hefur reglulega farið með sitt rusl í vinnuna (hún vinnur í UBC og þar voru ruslakarlar ekki í verkfalli) og við Alison höfum passað okkur á að setja aðeins í tunnuna matvæli en halda öðru rusli innandyra (því sem ekki lyktar). Með því að nota líka tunnuna sem ætluð er fyrir garðúrgang hefur þetta gengið.

Reyndar verður ekkert rusl tekið hjá okkur fyrr en á fimmtudag því fyrstu þrjá dagana verða þeir í austurborginni. Ég hef trú á að þar sé þörfin meiri. Fátækara fólk þar sem síður hefur haft efni á að borga einhverjum fyrir að sækja ruslið. Endurvinnslan verður hins vegar ekki tekin hjá okkur næstu tvær vikurnar því allur mannaflinn verður í ruslinu. Það er þolanlegt en ég hlakka þó til að losna við hrúguna af dagblöðum sem er farin að ná mér í brjóst. 

Ég vona bara að ruslakarlarnir hafi fengið góðan samning og þeir fái einhverjar bætur fyrir þetta langa verkfall. Ég vona líka að bókasafnsstarfsmenn, sem enn eru í verkfalli, fái lausn á sínum málum. Undanfarna daga hef ég lesið viðtöl við börn í borginni sem segjast horfa á sjónvarp alla daga eftir skóla því þau hafa ekki komist á bókasafn í þrjá mánuði. Því miður er þessi starfsstétt í þeirri stöðu að hafa ekki mikið þrýstigildi. Fjölda manns er alveg sama hvort þeir eru í vinnu eða ekki því þeir fara aldrei á bókasafn. Og því er lítill þrýstingur á borgina um að leysa þeirra mál. Það er skítt að fólk skuli ekki fá þokkaleg laun bara vegna þess að starf þeirra hefur ekki nógu mikil áhrif á ríka fólkið! 

Um fótbolta og tölvuleiki

Þetta er fimmta árið mitt í fótboltanum og síðastliðin fjögur ár hafa flestir leikja okkar verið spilaðir klukkan tíu á laugardagsmorgnum. Það hefur stundum verið erfitt að vakna fyrir leik en gott að vera kominn heim rúmlega tólf og eiga alla helgina framundan. Í vetur hafa flestir leikja okkar verið settir á sunnudagseftirmiðdegi klukkan tvö. Maður fer því ekki neitt á undan leik og getur lítið gert eftir hann. Mér þykir þetta mjög óþægilegt og þótt það sé gott að sofa út myndi ég nú fremur velja laugardagsmorgna en sunnudagseftirmiðdegi.

Við lékum annars okkar þriðja leik í dag og unnum hann 3-0. Ég skoraði fyrstu tvö mörkin og hefði átt að eiga tvö þrjú í viðbót því ég fékk býsna mörg góð tækifæri. Sonya skoraði þriðja markið og það var gott því hún skorar ekki oft. Henni veitir ekki af að setja nokkur inn svo hún fái meira sjálfstraust. Við erum efstar í okkar riðli, þær einu sem hafa unnið alla leikina hingað til. Um næstu helgi eigum við að spila við North Shore Saints sem hefur alltaf verið þyrnir í augum okkar. Bæði af því að þær vinna okkur yfirleitt og vegna þess að þær eru tíkur sem spila óheiðarlega. Við þolum þær ekki.

Ég gerði annars mest lítið í dag. Vann reyndar svolítið að ritgerðinni minn - mér hefur miðað vel áfram að undanförnu. Horfði aðeins á sjónvarp (Law & Order:CI og Desparate Housewifes) og spilaði tölvuleik. Heroes of might and magic sem ég held að sé með skemmtilegri tölvuleikjum sem búnir hafa verið til. Þegar ég bjó í Winnpeg átti ég svona tröppuvél. Mér þótti ekkert sérlega gaman að nota hana og gerði það of sjaldan þar til ég uppgötvaði að ef ég setti fartölvuna mína uppá kommóðu og tröppuvélin fyrir framan þá gat ég spilað Heroes of might and magic og stundaði leikfimi á meðan. Einu sinni fór Tim á fund að kvöldi til og ég var á tröppuvélinni. Hann kom heim tveimur tímum síðar og ég var enn að. Besta leiðin til að fá hreyfingu. 

Um samskiptakerfið Facebook

Samskiptakerfið Facebook (eða Fésbók eins og það er kallað hér á meðal Íslendinga í Vancouver - og sjálfsagt víðar) er með því áhugaverðara á vefnum þótt stundum hafi fólk rangar hugmyndir um til hvers það er notað. Ég hef til dæmis heyrt að sumir haldi að þetta sé einhvers konar stefnumótasíða. Sjálfsagt nota einhverjir síðuna til þess, enda hægt að velja ýmsar stillingar, svo sem hvort maður sé giftur, einhleypur, í sambandi, o.s.frv. og einnig hvort maður er að leita eftir vináttu, stefnumótum, samböndum... Það er hins vegar alls ekki nauðsynlegt að nota þessar stillingar og flestir láta það alveg vera. Flestir nota þetta til þess að halda utan um vini og félaga sem oft búa út um allan heim, og eins til þess að láta aðra reglulega vita af því hvað er að gerast hjá manni sjálfum. Þá er líka hægt að gera margt skemmtilegt þarna sér til dægrastyttingar.

Hér er aðeins nánar um þetta kerfi ef einhver hefur áhuga.

Maður byrjar á því að stofna sína eigin síðu og þar má setja inn eins mikið af upplýsingum og maður vill, hvort sem það þýðir að ævisagan er sett þarna inn eða hvort þið látið gervinafn duga. Það getur verið áhugavert að setja inn meira en minna því það auðveldar það oft að finna aðra með svipuð áhugamál eða svipaða reynslu. Ég setti t.d. inn nöfn allra uppáhaldshljómsveitanna minna og ef ég smelli síðan á nafn Bítlanna kemur sjálfkrafa upp listi yfir alla þá á Facebook sem hafa skráð Bítlana sem uppáhaldshljómsveit, og efst á listanum er fólkið í vinahópnum mínum og svo annað fólk í Vancouver. Þetta er hægt að gera með flest það sem maður skrifar. Ef ég smelli á 'klettaklifur' þá kemur listi yfir allt fólk í Vancouver sem einnig hefur áhuga á klettaklifri.

Þetta er allt saman skemmtilegast ef maður skráir flesta þá sem maður þekkir á Facebook sem vini sína því þá fær maður reglulegar fréttir af því hvað þeir eru að gera. Eitt af því sem hægt er að gera er að skrá eins oft og manni sýnist í hvernig skapi maður er, eða hvort maður er ánægður með eitthvað, hvað maður er að gera o.s.frv. Yfirleitt ein setning þannig að ef einhver sér nafn manns þá fær það umsvifalaust aukaupplýsingar sem ég vil gefa þeim. Ef Facebook vinir mínir líta t.d. á mig í dag fá þeir að vita eftirfarandi:

Kristin M. Johannsdottir
is happy over the last two wins by the Canucks over the Oilers.

Stundum skrifar einhver að hann/hún sé sorgmædd(ur) og þá getur maður skilið eftir skilaboð á veggnum þeirra, eða sent þeim bréf með huggunarorðum. Það er líka hægt að senda þeim blóm eða gjöf sem þá birtist á síðunni þeirra.

Á Facebook er líka hægt að skrifa sína eigin ritdóma um bækur og kynna þær fyrir öðrum, maður getur valið uppáhalds bækur og bíómyndir og sett á síðuna, lýst yfir stuðningi við íþróttafélög eða málefni og gengið í alls konar hópa.

Ég stofnaði t.d. í haust hópinn 'Íslendingar í Vancouver' og við erum komin með yfir tuttugu félaga og höfum hist tvisvar. Ég er líka í hóp með fótboltaliðinu okkar og svo er ég í stuðningshóp Canucks, og í málvísindahóp. Þetta er þrælsniðugt. 

Það er líka hægt að leika þarna leiki og jafnvel keppa við vini sína. Eitt af því mest spennandi sem ég tek þátt í er hokkíkeppni. Hún fer þannig fram að maður velur leikmenn í hokkíliðið sitt og síðan fær maður stig fyrir hvert stig sem þeir vinna sér inn í keppni. Hægt er að skipta um fjóra leikmenn á mánuði. Gefið er eitt stig fyrir mark og eitt stig fyrir stoðsendingu. Markmaður fær tvö stig fyrir sigur og þrjú stigur fyrir það að halda hreinu. Svo eru hinir svokölluðu 'goonies' en þar fær maður stig fyrir hverja mínútu sem þeir eru sendir af leikvelli. Síðan getur maður borið árangur sinn saman við þá félaga sem einnig taka þátt. Hér er liðið mitt í ár:

your entry in the 2007-2008 hockey pool:

Team Akureyri

Sidney Crosby (Penguins)

Jason Spezza (Senators)

Mats Sundin (Maple Leafs)

Simon Gagne (Flyers)

Henrik Sedin (Canucks)

Chris Drury (Rangers)

Chris Pronger (Ducks)

Ryan Whitney (Penguins)

Roberto Luongo (Canucks)

Christopher Neil (Senators)

Þeir eru komnir samanlagt með 57 stig (missti þó af mörgum stigum Christopher Neil því ég var ekki með hann í byrjun og hann er alltaf að brjóta af sér. Jeremy vinur minn er að rúlla mér upp enda hefur hann andað að sér hokkí frá fæðingu og veit miklu meira um þessa gaura en ég. Suma valdi ég bara af handahófi og aðra valdi ég af því að ég þekkti nöfnin þeirra og gerði ráð fyrir að það þýddi að þeir væru þokkalegir.

Ég mæli eindregið með Facebook. Þetta er þrælskemmtilegt og þótt þetta geti sjálfsagt verið tímaþjófur þá finnst mér ég samt ekkert eyða of miklum tíma þarna. Held ég eyði meiri tíma í að blogga. 

Aðalatriðið er að ég fylgist betur með vinum mínum og heyri oft um hluti sem ég vissi kannski annars ekki af. Veit til dæmis að ég hef lært heilmikið um stelpurnar í fótboltaliðinu mínu í gegnum þetta. Og svo hef ég tengst við gamla kunningja og er núna t.d. vinur tveggja fyrrum nemenda minna úr Manitóbaháskóla og eins fyrrum nemenda úr MA. Kenndi þeim þegar hann var á fyrsta ári. Sniðugt.

Ef einhver er með Facebook og vill vera vinur minn, tengið endilega á mig. Það er auðvelt að finna mig undir nafni. 

Vil þó benda á að ef einhver er hræddur um að hafa of mikið af persónulegum upplýsingum aðgengilegt á vefnum þá er Facebook ekki fyrir viðkomandi. Þó er hægt að stilla síðuna síðna þannig að hún sé eingöngu aðgengileg fólki í vinahópnum, sem auðvitað er langbest ef maður vill ekki að aðrir fái aðgang. Og það hafa komið upp dæmi þar sem fólk hefur notað svona upplýsingar á óheiðanlegan hátt - en það er mjög sjaldgæft. Ég ákvað að taka sénsinn, rétt eins og ég hleyp ennþá ein í skóginum þótt það hafi komið fyrir á síðustu tuttugu árum að ráðist hafi verið á fólk þar. Lífið er alltaf ein stór áhætta! 

Christopher Neil (Senators)

Christopher Neil (Senators) Christopher Neil (Senators) Christopher Neil (Senators) Christopher Neil (Senators)

 Þe

Wham á sviði í Hlíðarfjalli

Mömmu fannst að ég yrði að setja þessa mynd inn á bloggið mitt líka - ekki bara bekkjarmyndina sem ég setti inn í fyrradag.

 

 

Þessi mynd er tekin í skíðaferðalagi í Hlíðarfjalli líklega 1984 eða 1985. Við Sigga tókum þarna númer sem dúettinn Wham og mæmuðum 'Everything she wants' á tvöföldum hraða. Ég var Andrew Ridgeley og er með tommustokk sem gítar og Sigga var George Michael og míkrafónninn er gamall hárbursti. Ég er ekki viss um að neinn hafi verið hrifinn af þessu atriði en við skemmtum okkur vel.

Áhorfendur sem sjá má eru Nonni Ragnars (í rauðu peysunni), Róbert (fremstur - hann var bara með okkur í bekk í eitt ár svo ég man ekkert hvers son hann var) og svo hugsanlega Biggi Karls. Ég er ekki viss um hver á þennan vangasvip.

Tæp fimm kíló farin

Jæja, þá eru tvær vikur liðnar síðan ég ákvað að taka mig á í mataræði. Af því tilefni steig ég á vigtina og sá að ég hafði misst 3,2 pund í viðbót, þrátt fyrir að hafa borðað kalkún með alles (plús graskeraböku í eftirrétt) á sunnudaginn. Held að gangan langa til Garibaldi hafi brennt öllum þeim kaloríum.

Er því búin að missa alls 10 pund á þessum tveim vikum sem gerir 4,5 kíló. Er hæstánægð með það. Ég geri mér líka grein fyrir því að fyrsta vikan (7 pund) var bara svona týpísk fyrsta vika þar sem maður losnar aðallega við vatn. Eðlilegt þykir að missa eitt til tvö pund á viku. Það mun því taka lengri tíma að ná næstu tíu pundunum en það er svona takmarkið eins og er. Ég held ég þurfi ekkert að léttast meira. 

Gamla myndin

Gamla myndin að þessu sinni er bekkjarmynd úr Glerárskóla, Akureyri. Tekin líklega vorið 1978 eða 1979. Í baksýn má sjá íþróttasvæði Þórs. Það er athyglisvert að myndin er tekin í enda skólaársins því við höfum greinilega nýfengið einkunnirnar okkar, og samt er Kaldbakur alveg hvítur.

Ég fæ yfirleitt fréttir af flestum þessum krökkum af og til; annað hvort beint eða í gegnum mömmu sem rekst á þau eða mömmur þeirra. En ég held ég viti ekkert hvað varð að Birgi Steinari eða Arnari. 

Það er annars synd að maður tók svo lítið af myndum á þessum aldri og foreldrarnir tóku bara myndir af manni heima. Ég vildi til dæmis gjarnan eiga bekkjarmynd frá hverju ári, og þær voru bara aldrei teknar í Glerárskóla á þessum árum. Ég held að eina myndin sem var opinberlega tekin af bekkknum hafi verið þegar við útskrifuðumst. 

Talið frá vinstri.
Standandi röð: Sigga, ég, Arnar, Magga Júll, Jón Árni, Hedda, Alli, Sævar, Doddi (sé ekki framan í hann en man eftir peysunni),  Magga Páls, Helga Dóra, Rakel, Mæja.
Krjúpandi röð: Biggi Karls, Brói, Gummi, Birgir Steinar, Þyrí, Ásta, Guðrún Ösp.

 

 

Flugfreyja, farþegi, þáttastjórnandi

Ég tók að mér ýmis hlutverk í dag. Við Hallur Gunnars fórum í hljóðverið til að hljóðrita samtöl og tilkynningar fyrir bíómynd sem er í vinnslu. Þar hittum við Gunnar nokkurn sem er nýkominn til borgarinnar. Við þrjú vorum sem sagt raddlið Íslands í þessari töku.

Við þurftum að taka að okkur ýmis hlutverk. Í einu atriði áttum við Hallur að ímynda okkur að við værum að spjalla saman í flugvél og við enduðum á því að ræða um það hversu mun minna maður græðir nú orðið á því að versla í Bandaríkjunum en áður. Í öðru atriði ræddi Gunnar við raddstjórann (á ensku en með íslenskum framburði) og áttu þeir líka að vera farþegar í flugvélinni. Svo lásum við Hallur bæði inn tilkynningar sem áttu að vera frá flugstjóranum og flugfreyjunni (man ekki hvað þær kallast núna). Þá lékum við einnig viðtal á útvarpsstöð og að lokum las Gunnar inn veðurfréttir. Það vildi svo skemmtilega til að hann vann einmitt við það einu sinni að lesa veðurfréttirnar á RÚV.

Þetta var þrælskemmtilegt og eftir smá hikst í byrjun stóðum við okkur eins og hetjur.

Myndin sem um ræðir kallast Journey 3D og verður, eins og titillinn ber til kynna, í 3D. Söguþráðurinn er lauslega byggður á sögu Jules Vernes, Ferðin til miðju jarðar. Okkar eigin Aníta Briem, sem er fjarskyld mér, leikur eitt þriggja aðalhlutverkanna og hluti myndarinnar er tekinn upp á Ísland. Megnið er þó tekið í stúdíói því það er ekki beinlínis auðvelt að finna stað sem lítur út eins og miðja jarðar. Hin hlutverkin eru í höndum Brendan Frasier (The Mummy, School Ties, George of the Jungle) og Josh Hutcherson (sem líklega er þekktastur fyrir leik sinn í myndinni Firehouse Dog). Ég fæ sem sagt að vera í mynd með Brendan Frasier og Anítu frænku (sem mér fannst æðisleg í Kaldri slóð)!!!! En svona án alls gríns, ég er ekki einu sinni viss um að raddir okkar verði almennilega heyranlegar í myndinni. Við sköffum eingöngu bakgrunnshljóð.

Ég get samt lofað ykkur því að þið munið alla vega hlæja að einu atriði í myndinni. Þeir Brendan og Josh eru í bíl á leið frá Reykjavík til Snæfellsnes og Brendan biður Josh um að lesa á kortið. Josh byrjar að lesa upp nöfn á íslenskum bæjum og við þrjú lágum í krampakasti. Það var einfaldlega mjög fyndið atriði.

Þetta tók allt saman rúmlega klukkutíma og okkur fannst öllum mjög skemmtilegt að taka þátt í svona ævintýri. 

Að sjálfsögðu á íslenskan að vera hluti af stjórnarskrá

Ég hef tekið eftir því undanfarna daga að margir virðast misskilja þessa umræðu um stöðu íslenskunnar og halda að með því að vernda íslenskuna sé verið að ráðast á önnur tungumál og jafnvel banna fólki að nota önnur mál. Það er auðvitað alls ekki svo heldur er verið að sjá til þess að staða íslenskunnur sé ávalt sú mikilvægasta.

Hér í Kanada er það bundið í stjórnarskrá að franska og enska eru opinber tungumál (og rétthá) og það hefur margoft þurft að grípa til þeirra laga. Í borginni Richmond hér sunnan við Vancouver er til dæmis hátt hlutfall íbúa af kínverskum ættum (sumir segja rúmlega 50%) og  þar er það svo að sumar búðir hafa allar sínar upplýsingar á kínversku - meira að segja skiltin fyrir utan búðina. Vegna þess að í þjóðskrá segir að allar upplýsingar þurfi að vera á annað hvort ensku eða frönsku (og sumar upplýsingar á báðum málum) þá eru þetta brot gegn stjórnarskrá. Eigendum þessa staða hefur því verið gert að hafa allar upplýsingar á öðru hvoru opinberu málanna. Þetta væri ekki hægt ef  tungumálin væru ekki bundin í lög.

Takið eftir að hér er ekki verið að banna kínverskuna. Alls ekki. Öllum er leyft að nota erlend mál eins og þeim sýnist, svo framarlega sem allar upplýsingar eru

Með svona aðgerðum er sem sagt ekki verið að banna einum og neinum að nota önnur tungumál. Það er einfaldlega verið að vernda ríkismálið og vernda rétt fólks til þess að fá alla þjónustu á því máli. Og mér finnst alveg sjálfsagt að íslenska hafi þá stöðu á Íslandi. Ég hreinlega hafði ekki gert mér grein fyrir að svo væri ekki. 

Samhljómur um að ákvæði um íslensku verði sett í stjórnarskrá

Ferðin til Garibaldi

Á mánudaginn fór ég í fjallgöngu með Línu, Alex og Christian, kollega Alex hér í UBC. Þetta var þakkagjörðarmánudagur og allir í fríi. Meira að segja ég sem fæ þó aldrei beinlínis frídag - eða fæ alltaf frídaga (eftir því hvernig er á það litið). 

Ferðinni var heitið að Garibaldi vatni, hér ekki langt frá Whistler skíðasvæðinu. Þetta er einn af uppáhaldsstöðum Jeremy vinar míns og við höfum lengi planað að ganga á fjall sem kallast Black Tusk. Þegar þangað er gengið fer maður fyrst að Garibaldi og síðan á Black Tusk og það er kannski þess vegna sem ég hef aldrei farið að vatninu - alltaf verið að bíða eftir Black Tusk ferðinni.

Við vorum sem sagt fjögur sem lögðum af stað upp fjallið. Þetta var ekki sérlega erfið ganga enda hæðarmunur aðeins um 800 metrar en þar sem þetta voru níu kílómetrar tók það okkur samt næstum því þrjá klukkutíma að ganga þangað. Við tókum því svo sem rólega og stoppuðum oft til að taka myndir.

Vatnið sjálft er alveg dásamlegt. Það er svo blátt og fallegt á litin og þennan dag var það hér um bil spegilslétt svo snæviþakin fjöllin spegluðust í vatninu. Það hafði rignt í marga daga á undan og byrjaði aftur að rigna í dag svo við vorum ótrúlega heppin að ná þarna einum sólardegi inn á milli. Ja, kannski ekki heppin því Lína og Alex völdu þennan dag vegna þess að spáin var best fyrir hann.

Ég veit ekki hvað ég tók margar myndir þarna. Það var erfitt að stoppa. Varð reyndar að stoppa að lokum því ég var orðin svo svöng. Svo ég tók upp kakó og samloku með norskum geitaosti og gæddi mér á þessu. Matur er alltaf góður útivið.

Þar sem við borðuðum kom lítill Gray Jay fljúgandi og settist hjá okkur. Hann var ekki vitund hræddur og kom ótrúlega nálægt. Greinilegt að einhverjir asnarnir gefa fuglunum að borða. Maður á aldrei að gefa villtum dýrum mat - það er ströng lög um það í Bresku Kólumbíu. Annað fólk sem var þarna kom að og fór að gefa fuglinum og brátt urðu þeir tveir, svo þrír og að lokum fjórir. Ég tók margar myndir af þeim enda elska ég fugla. Og Gray Jay er svo mikið krútt.

Á leiðinni til baka sá ég American Dipper sem sat á litlum tréstubb í vatninu og kafaði af og til niður í vatnið í leit að æti. Ég þekki flesta fugla sem hér finnast en hafði aldrei séð þennan áður Tók mynd af honum og sendi til Henry Davis, prófessors í deildinni minni sem veit allt um fugla. Hann þekkti fuglinn undir eins. Og ég bætti fugl í safnið.

Við tókum svolítið aðra leið heim - lengri. Það var hins vegar vel valið því sú leið lá hærra og við þurftum að ganga í gegnum snjó. Við vorum eins og börn, þetta var svo skemmtilegt. Fyrsti almennilegi snjórinn í haust (tel ekki með snjóinn sem ég gekk í gegnum í Lions göngunni - sá snjór er alltaf þar). Maður er farinn að hugsa til skíðaferða.

Eftir tuttugu kílómetra og rúmlega sex tíma göngu fannst mér ég örugglega hafa brennt af mér kalkúninn. Engum kílóum bætt við þessa þakkagjörðarhátíð. 

Fleiri myndir má sjá á Flickr síðunni minni hér.