Um athugasemdir

Einhvers staðar nýlega las ég að mælikvarðinn á hversu skemmtilegt eða áhugavert blogg væri, væri ekki fjöldi heimsókna á síðuna heldur fjöldi athugasemda. Samkvæmt þessu er ég alveg hrútleiðinleg því þótt heimsóknir síðasta sólarhring séu vel yfir þúsund þá hef ég aðeins fengið fimm athugasemdir síðan á föstudag (fjögur blogg skrifuð) og þar af eru tvær frá mér.

Einu skiptin sem hressist verulega í athugasemdakerfinu hjá mér er ef ég óvart móðga einhvern eða einhver athugasemdin móðgar einhvern. Ef ég skrifa um pólitík eða eitthvað sem viðkemur fjármálaheiminum þá hressist heldur betur í kerfinu.

Gallinn er að mér þykir ekkert gaman að skrifa um svoleiðis. Það er miklu skemmtilegra að skrifa um það við hvað ég er að fást, eða hvað ég hef nýlega séð eða lesið. Það er greinilega ekki eins skemmtilegt aflestrar en ég hef nú aldrei bloggað fyrir aðra - bara sjálfan mig, enda fékk ég að heyra nýlega í athugasemd að ég væri sjálfselsk af því að ég vonaði að krónan lækkaði ekki meira.

Tók einhver eftir því...

...að færslan mín um djammið í Portland var mjög svo ritskoðuð? Það er af því að mamma og pabbi lesa bloggið mitt.

Kanarnir eru fínir þegar þeir eru ekki saman í hóp

Það er svo merkilegt með kanann að einstaklingarnir eru alveg yndislegt fólk upp til hópa en þegar þeir koma saman, eða þegar þeir eiga að kjósa, þá eru þeir þvílíkir asnar að maður vill ekkert hafa með þá að gera. Ég er búin að vera á stórPortlandsvæðinu síðan á föstudagskvöld og hef ekki mætt neinu nema almennilegheitum og kurteisi. Í dag þurfti ég t.d. að taka strætó frá klifursalnum og heim til Joanne og ég vissi eiginlega ekki hvar ég átti að fara út úr strætónum. Joanne hafði sagt mér að ég færi út við Osweego point og að það væri bíóhús rétt hjá. Ég spurði ökumann strætósins hvort hann vissi hvar Osweego Point væri en hann vissi það ekki. Ég spurði þá útí bíóhúsið og hann mundi eftir einu sem var svona nokkurn veginn á leiðinni. Ég ákvað að láta á það reyna. Allt í einu sé ég skilti þar sem á stendur Foothills Drive, og ég þekkti að það var nafnið á götu Joanne. Svo ég spurði vagnstjórann hvar næsta stoppistöð væri. Hann sagði sirka tveimur götum ofar. Svo ég sagði að þetta hefði einmitt verið gatan. Og jújú, þarna var kvikmyndahúsið. Heldurðu að þessi elska hafi ekki sagt: Heyrðu, við búum bara til stoppistöð hérna. Og svo stöðvaði hann vagninn og hleypti mér út. Þeir gera þetta nú ekki allir vagnstjórarnir.

Dagurinn var annars fremur rólegur. Ég hafði ætlað í dýragarðinn með Max en það var mígandi rigning þegar ég vaknaði þannig að ég fór í verslunarmiðstöð í staðinn. Alltaf gaman að koma í búðirnar sem ekki eru í Kanada, svo sem Victoria's secret, Nordström, JCPenny, Macy's o.s.frv. Þetta var líklega langgáfaðast í rigningu. Um eitt leitið kom Joanne svo og skutlaði mér í klifurhús sem hún hafði fundið á netinu (ég hafði fundið klifurhús og ætlaði þangað en hún fann annað sem var nær. Þarna var eingöngu verið að bouldera sem hentaði mér því það var einmitt það sem ég ætlaði að gera. Salurinn var risastór og boðið var upp á sirka 200 leiðir. Skalinn var kannski örlítið hærri en hjá Cliffhanger. Ég gat klifrað allar V1 leiðirnar en mér fannst V2 erfiðari en ég er vön. Það sem var verst var að veggirnir voru hærri en í Cliffhanger og dýnan undir þynnri. Mér var því alls ekki vel við að fara alla leið upp. Stundum sleppti ég því hreinlega að klára því ef ég dytti af síðasta haldi var fallið nokkuð hátt og auðvelt að snúa ökklann. Það sem gerði þetta enn erfiðara var að af því að leiðirnar enduðu svo hátt varð maður að klifra aftur niður en gat ekki bara stokkið eins og ég er vön. Maður gat því ekki sett allan sinn kraft í að komast upp. Eitthvað varð að vera eftir fyrir niðurleiðina. Í eitt skiptið þar sem ég þurfti mjög hátt til að klára og næstsíðasta hald var mjög slæmt lenti ég í því að þegar ég reyndi að ná aftur næstsíðasta haldinu á niðurleiðinni missti ég takið og datt alla leið niður. Það hafa líklega verið einir þrír metrar og mér fannst ég heppin að lenda rétt. Þess vegna er ég svo hrifin af Cliffhanger. Mér finnst ég öruggari þar. En þetta var auðvitað þrælskemmtilegt og ég klifraði alveg fjölda leiða. Af nógu var að taka. Þetta er hins vegar ekki eins vinalegt og í Cliffhanger því svæðið er svo stórt að maður situr aldrei og horfir á aðra klifra og það var erfiðara að kynnast nokkrum. Allt hefur sína kosti og galla. Ég klifraði m.a. eina leið þarna á klettinum sam hangir úr loftinu. Þá varð maður að byrja á því að hífa sig upp svo maður fái grip fyrir fæturnar. Gott fyrir magavöðvana.

Á leiðinni til baka keypti ég sætabrauð og ætlaði að koma við hjá Ellen og Peter en hringdi þó á undan því ég vildi ekki bara mæta á svæðið ef ske kynni að þau væru að blunda. Þau svöruðu ekki símanum svo ég fór heim til Joanne í staðinn. Vona að Ellen hringi í mig þegar hún fer á fætur og þá get ég rölt uppeftir.

 

Djammið í Portland

Í gærkvöldi (laugardagskvöld) fór ég á djammið með Joanne frænku minni og ég get sagt ykkur að hún er snillingur í djamminu. Hún hefur allt sem mig vantar (kjark og þor) þegar kemur að þeirri hlið lífsins. Hún húkkaði fyrsta gæjann í bílastæðahúsinu þegar við vorum að leggja. Eftir um einnar mínútu spjall ákvað hún að við ætluðum að fara með honum á pöbb sem við og gerðum. Hittum tvo vini hans sem reyndust vera hjón. Við vorum að vona að vinirnir væru tveir karlmenn. En þá vantaði sko ekki og Joanne óð á milli þeirra, talaði við alla og daðraði eins og henni væri borgað fyrir þetta. Ég held hún sé núna átrúnaðargoðið mitt. Enda hef ég aldrei talað við eins margt fólk á djamminu, hvorki karla né konur (við töluðum nefnilega við nokkur pör og þannig komu konurnar inn í þetta líka). Það komu upp mörg ferlega fyndin atriði. Við fórum fyrst á bar sem hét Henry's og síðan á The Vault og þegar við komum á síðari staðinn rákumst við á stelpu sem við höfðum rekist á nokkrum sinnum á Henry's. Svo við spjölluðum aðeins við hana. Ég sá þá geysilega myndarlegan strák og nefndi það við stelpurnar. Þá sagði nýja vinkona okkar: "Heyrðu, ég skal fara og segja honum að þér finnist hann sætur." Og með það fór hún og mér leið eins og ég væri tólf ára og stakk af inn á klósett. Einhverjum klukkutímum seinna var ég sem oftar í röðinni eftir klósettinu þegar einhver náungi fer að spjalla við mig. Og hvað segir hann: "Heyrðu, heitirðu Kristín?" (Já) "Vinkona þín kom til vinar míns fyrr í kvöld og sagði að þér þætti hann sætur. Hann var í brúnni skyrtu!" Ég sökk niður í jörðina en var enn og aftur bjargað af klósettinu! Ég var í alvöru komin aftur í grunnskóla. Ég sá hvorugan þessa stráka aftur. En það þurfti nú ekki að kvarta yfir karlmannaúrvalinu því Joanne laðaði þá til sín eins og mykja laðar til sín flugur. Og ef ég var ekki alltaf að tala við einhvern fór hún og sótti karlmenn og sagði: "Þú verður endilega að hitta frænku mína frá Íslandi."  

En ég verð að segja ykkur frá dásamlegustu tilviljun síðustu ára. Joanne elskar dýr og langar mikið að búa í sveit og hafa dýr. Ég var að stríða henni á að hún þyrfti bara að auglýsa eftir góðum bónda. Þá fengi hún mann og sveitabæ í einu. Fremur stuttu eftir að við komum inn á The Vault sér Joanne mann standa við barinn og horfa á hana. Svo hún gefur honum merki um að koma og setjast hjá sér, sem hann og gerir. Um fimm mínútum inn í samtal þeirra segir hann við hana: "Joanne, hvað er það sem þú vilt?" (og á við svona almennt - út úr lífinu, sambandi, etc) Og Joanna svarar: "Æ, ég held ég vilji bara nokkrar hænur." Og hann svarar: "Og ég á einmitt hænur". Í ljós kom að hann er býsna vel settur vínekrueigandi og á víngerð og ekrur út um alla Oregon. Hann á líka búgarð í Montana þar sem hann er með hænur ásamt öðru. Þvílík tilviljun. Þarna fann Joanne sinn bónda. Þau tvö töluðu saman allt kvöldið og knúsuðu hvort annað svolítið. Hann hringdi svo í dag að láta vita að hann hefði þurft að fara til Eugene en að hann vildi hitta hana aftur. Kannski eitthvað meira eigi að gerast á eftir þeim.

Og rétt eins og við byrjuðum á því að húkka stráka í bílahúsinu endaði strákastandið líka þar. Bruce hænsnabóndi fylgdi okkur að bílnum eins og góðum dreng sæmir og við hittum líka tvo mexíkóska stráka á leiðinni þangað sem enduðu á því að labba með okkur að bílnum líka. Og þar hoppuðum við upp í jeppann hennar Denise, vinkonu Joanne og keyrðum heim. Ég held ég hafi aldrei upplifað annað eins djamm og með henni frænku minni.

Dagurinn í dag var rólegur enda við þreyttar. Við borðuðum síðbúinn hádegisverð með Ellen og Peter og Max, sonur Joanne kom líka í heimsókn. Hann er 22 ára og algjör dúlla. Við þrú fórum síðan aðeins út í sveit á lítinn bændamarkað og fundum meira að segja lítinn bæ þar sem voru hænur, endur, kalkúnn, gæsir og eitthvað fleira. Joanne hafði tekið með sér brauð og varð umsvifalaust umkringd af fiðurfé. Þetta var alveg stórskemmtilegt. Á bændamarkaðinum var líka hægt að kaupa blóm. Þá fór maður sjálfur út með klippur og klippti bara þau blóm sem maður vildi. Það kostaði um 700 krónur að kaupa fulla fötu af blómum. Gott verð og skemmtilegt að gera þetta svona.

Á morgun þarf Joanne að vinna en Max vinnur á veitingahúsi á kvöldin svo hann á frí á daginn. Þannig að við frændsystkinin ætlum að skreppa í Oregon dýragarðinn á morgun og njóta lífsins aðeins. Á þriðjudaginn held ég að ég fari svo og prófi klifurhús í Portland. Ég held að ég stoppi of stutt hérna. Það er svo margt skemmtilegt hægt að gera. Ég verð bara að koma aftur og þá get ég farið aftur á djammið með Joanne. Ég verð hvort eð er að safna kröftum áður en ég get gert það aftur. 

Komin til Oregon

Ég sit nú í gestaherbergi frænku minnar í Lake Osweego, Oregon, lítilli borg í nágrenni Portland. Ég ætlaði að sofa út en vaninn er líklega orðinn sterkur svo ég vaknaði upp klukkan átta eins og flesta daga. Hefði reynt að kúra mig nema ég þurfti að að losa mig við svolítið vatn. Svo í staðinn kveikti ég á tölvunni og komst að því að einhver í nágrenninu er með WiFi tengingu svo ég komst inn á netið. Í stað þess að skrifa meira nú set ég inn það sem ég var að dunda mér við að skrifa í lestinni í gær.

-----------------------

Þessa stundina sit ég í lest á leið frá Seattle, Washington til Portland, Oregon. Ég er búin að vera á ferð í sjö klukkutíma.

Ég varð að taka daginn snemma og vaknaði klukkan sex, kláraði að pakka niður og borðaði morgunverð á meðan ég spjallaði við mömmu á Skypinu. Hún var eldhress þrátt fyrir sjötíu árin og var farin að undirbúa partýið. Klukkan sjö var ég mætt út á strætóstöð og tók vagninn niður að VC Clark þar sem ég skipti yfir í lest yfir að Broadway, skipti yfir í aðra lest niður að Main þar sem aðal umferðamiðstöð borgarinnar er. Þar tók ég svo rútuna niður til Seattle. Klukkan var orðin átta og rútan full þegar lagt var af stað.

Það tók rúman klukkutíma að komast niður að landamærunum og þar urðu allir að fara úr rútunni og fara í gegnum vegabréfa- og tollskoðun. Það gekk alveg ótrúlega hægt og sérstaklega töfðu fyrir hópur unglingsstúlkna og kínverskt part. Þessi sex voru næstum því fimmtán mínútur að fara í gegnum vegabréfaskoðunina og á meðan komst enginn eitt né neitt. Það kom loks að mér og ég var alveg ótrúlega heppin með tollvörð. Hann var nýtekinn við og þetta var pottþétt almennilegast embættismaður Bandaríkjanna sem ég hef nokkurn tímann þurft að eiga við. Hann brosti og hló (sem maður sér næstum því aldrei), spurði mig út í námið og við enduðum á löngum samræðum um stöðu indjánamála í Norður Ameríku á meðan hann skráði inn allar upplýsingar um mig. Ég held hann hafi meira að segja daðrað pínulítið því hann sagði að það væri eitt af því góða við starfið að hann fengi að hitta skemmtilegt og áhugavert fólk. Ég hafði orð á því að hann hitti víst ansi marga á dag og hann svaraði því að það væri rétt en ekki væru allir skemmtilegir! Ég tók þessu að sjálfsögðu sem hóli. Svona eiga landamæraverðir að vera, ekki yfirlætisfullir leiðindarpúkar eins og þeir eru flestir. Ég gæti sagt margar sögur af við ræðum mínum við landamæra- og tollverði.

Við komum loks til Seattle og þar höfðum við klukkutíma áður en lestin legði af stað til Portland. Lestarstöðin er nógu falleg utan frá en er eins og lítið og ljótt vöruhús að innan. Þar að auki er plássið lítið og erfitt að fá nokkrar upplýsingar án þess að fara í langa röð. Ég settist niður og borðaði samlokuna mína. Það minnir mig reyndar á að ég gleymdi að segja frá því hvernig ég óvart smyglaði bannvöru inn í Bandaríkin. Eftir að ég var búin að fá samþykki frá vegabréfaeftirlitin varð ég að fara í gegnum tollskoðun. Tollvörðurinn spurði mig hvort ég væri með ávexti eða nautakjöt. Ég hafði borðað bananann minn áður en kom að landamærunum, enda vissi ég að Bandaríkjamenn eru viðkvæmir fyrir slíku, en ég var hins vegar með samloku með mér sem ég hafði gripið í gær í Safeway (löglega). Ég mundi ekkert hvað var á henni svo ég dró samlokuna upp úr töskunni og í sameiningu komumst við tollvörður að því að ekkert nautakjöt væri á henni. Bara skinka. Þegar ég kom aftur í rútuna var ég orðin svolítið svöng en vildi ekki borða samlokuna mína strax svo ég rótaði í bakpokanum og komst að því, sem ég hafði gleymt, að ég var með stóran poka af beef jerky, sem er þurrkað nautakjöt!!! Hm hm. Ég er sem sagt orðin smyglari. Eins gott að ég var ekki handtekin. Annars hafði ég mestar áhyggjur af klifurkrítinni sem ég var með mér. Fullur poki af hvítu dufti! Ef þeir hefðu bara séð það – held ég hefði verið dregin inn í eitthvert herbergi og látin afklæðast!

En ég var í Seattle áður en kom að þessum útúrdúr. Ég sá að fólk fór að raða sér upp mjög snemma, tæpum klukkutíma áður en lestin átti að leggja af stað. Ég vissi ekkert af hverju en datt í hug að þetta hefði eitthvað með sæti að gera. Þegar röðin var orðin virkilega löng fór ég loks og spurði einhvern. Þar var mér sagt að sætin væru ekki númeruð og að fólk væri búið að raða sér upp til þess að ná sem bestum sætum. Mér þykir gott að hafa gluggasæti á slíkum ferðum svo ég skellti mér í röðina, enda gat ég alveg eins beðið þar eins og einhvers staðar annars staðar. Notaði tækifærið til þess að hringja til Akureyrar og tékka á stöðu sjötugsafmælisins. Þar var búið að vera gargandi stuð í allan dag, og þarna um kvöldmatarleytið var bara pása. Von var á fleira fólki um kvöldið. Svona eiga afmæli að vera.

En sem sagt, nú sit ég í lestinni á leið til Seattle og verð að dunda mér eitthvað í fjóra klukkutíma. Ég veit ekkert hvenær ég get sett þessa færslu inn en vonandi verður þess ekki langt að bíða.

---------------------------------

Joanne frænka mín tók á móti mér við lestina og við stoppuðum heima hjá henni (ég fór í sturtu eftir langa ferð) áður en við fórum til Ellenar og Peters í kvöldmat. Við sátum og spjölluðum í nokkra klukkutíma en fórum heim um níu leytið því Ellen og Peter voru orðin þreytt. Þau er bæði 82 ára og orðnir heilmiklir garmar. Ellen þjáist af Pulmunari Fibrosis sem ég veit ekki hvað heitir á íslensku en þýðir að hún á erfitt með að anda og er í súrefni. Fæturnir á Peter eru orðnir slæmir og hann á erfitt um gang. Þetta gerist víst þegar fólk eldist.

Við Joanne spjölluðum í nokkurn tíma eftir að við komum til baka en fórum líka snemma í háttinn. Ég svaf afskaplega vel og hluta næturinnar með eitt stykki kött undir rúminu. Veit ekki hvenær hann yfirgaf mig.

Í kvöld ætlum við Joanne á djammið að kíkja á stráka. Það er tími til kominn. Orðnir tveir mánuðir síðan við Martin hættum saman og ég hef ekki gert neitt í málinu.
 

Til hamingju með afmælið mamma

Móðir mín elskuleg er sjötug í dag. Ég trúi því eiginlega ekki því hún er svo ungleg. Lítur varla út fyrir að vera sextug, hvað þá sjötug. Ég vildi að ég gæti verið hjá henni á þessum stóra degi en úr því gat ekki orðið svo ég verð að láta nægja símtal og kveðjur hérna á vefnum. Vona að þið sameinist öll um að senda henni falleg hugarskeyti.

Mamma og pabbi hafa alltaf verið dásamlegir foreldrar. Auðvitað rífumst við mamma stundum en við erum fljótar að fyrirgefa hvor annarri og hún og pabbi eru án efa meðal minna bestu vina. Ég hef alltaf getað  leitað til þeirra þegar ég á í vandræðum. Þau hafa líka alltaf stutt mig í öllu sem ég geri og ég held að þau hafi sjaldan vantað þegar ég var að keppa á skíðum, í frjálsum eða öðrum íþróttagreinum. Þau eru einmitt svona foreldrar sem gera allt fyrir börnin sín, og það er ekki bara ég sem hef fengið að njóta góðmennsku og gjafmildi þeirra. Ég er viss um að bærður mínir segðu hið sama, þótt stundum hafi barnabörnunum verið spillt aðeins og mikið. En er það ekki það sem afar og ömmur eiga að gera?

Ég set inn tvær myndir með þessari færslu. Annars vegar mynd af mömmu og ömmu og hins vegar mynd af mér og mömmu frá síðustu áramótum.

 

Vitlaus kerling

Ég var að koma heim úr skólanum í dag með strætó (eftir að hafa hjálpað tveimur kennurum mínum að flytja) og þegar strætóinn ætlaði að beygja inn Blanca varð hann að stoppa því það var búið að setja upp umferðakeilur til að stoppa umferðina. Neðar í götunni sáum við kyrrstæðan strætó svo og brunabíl. Það virtist sem ein rafmagnslínan sem heldur strætó gangandi (þeir tengjast rafmagnslínum í loftinu) hafi slitnað. Það var ljóst að strætó gæti ekki keyrt niður þessa götu á næstunni og af því að það var ekki langt heim til mín þaðan þá fór ég bara út úr vagninum og gekk heim.

Ég labbaði niður með götunni og gat því séð skemmdirnar vel en það sem var merkilegast, og er ástæða þessa skrifa, sá ég þegar ég nálgaðist umferðakeilurnar hinum megin við staðinn. Þar var líka búið að loka á umferð en stuttu áður en ég kem að keilunum kemur kerlingarálft á stórum bíl, hægir á sér við keilurnar, og keyrir svo bara yfir eina þeirra, og dregur hana með sér undir bílnum. Hún gat vel séð slökkviliðsbílinn og strætisvagninn á miðri götu. Það var engin leið að komast fram hjá. Og það var enginn staður sem hún gæti hafa átt erindi á sem hún gat ekki komist á með því að beygja niður á Tolmie í staðinn. En kerla keyrði bara inn götuna og  var loks stoppuð af slökkviliðsmanni sem gargaði alveg vitlaus á hana að það væri ástæða fyrir því að búið væri að loka götunni og hún skyldi hundskast á burt. Hún maldaði greinilega eitthvað í móinn því hann hélt áfram að reyna að útskýra fyrir henni að hún gæti bara ekki keyrt yfir umferðakeilur eins og ekkert væri. Svo skipaði hann henni að snúa við en hún hélt nú ekki. Það tók nokkurn tíma áður en sneri loks til baka. Ég greip keiluna með mér og labbaði með hana á sinn stað enda á leiðinni. En mikið rosalega getur sumt fólk verið heimskt og tillitslaust.

Dagur er að kvöldi kominn

Stundum kvarta ég yfir því að ég hafi lítið skemmtilegt að gera en ég get ekki sagt það um daginn í dag. Ég vaknaði um átta leytið og eftir svolítinn morgunverð og blaðalestur fór ég að vinna við ritdóm sem ég þurfti að klára. Það tókst og ég kom honum af mér. Stuttu síðar kom Lína að sækja mig en hún á bíl og hafði lofað að skutlast með mig til að sækja tölvuna mína. Ég þurfti að borga rúma fjörutíu dollara (2400 krónur) fyrir að fá að vita að ekkert væri hægt að gera fyrir skjáinn, nema að kaupa nýtt stykki upp á 900 dollara. Mér fannst það mikill peningur fyrir ekkert en auðvitað þurftu þeir að kíkja á tölvuna til að geta staðfest þetta, þannig að það var svo sem sanngjarnt að borga. Bara svolítið skítt.

Klukkan ellefu hitti ég Marion og Jeremy á Sunshine diner þar sem við fengum okkur almennilegan brunch. Ég fékk mér eggs benedicts sem er alveg dásamlegur morgunmatur. Þessi útgáfa innihélt sveppi, beikon og tómat auk hins reglulega (poached egg, ensk múffa, hollandaise sósa). Við höfðum um margt að spjalla en sumt var endurtekning því við Jeremy fórum í fjallgöngu um daginn og þar fékk ég að heyra flestar sögurnar. Marion og Jeremy höfðu hins vegar ekki hist í sumar svo hún þurfti að heyra allt um Thailandsferðina og væntanlegt nám í Rutgers.

Besta kjaftasagan sem kom frá Jeremy var reyndar ekki úr hans lífi heldur hokkítengd (Jeremy er mesti hokkíaðdáandi sem ég þekki). Fyrir einum tveimur árum fékk hokkíliðið Edmonton Oilers til sín hinn frábæra varnarmann Chris Pronger sem fékk fimm ára samning. Hokkíaðdáendur í Edmonton voru í skýjunum enda Pronger frábær leikmaður og liðið komst alla leið í úrslitaleikinn um Stanley bikarinn þar sem þeir töpuðu gegn Carolina Hurricanes. En þótt það hafi verið vonbrigði fyrir Edmonton að komast ekki alla leið þá hafði liðið spilað betur en nokkur bjóst við og menn voru sáttir. En í júní 2006 fór Pronger á fund eigenda Edmonton liðsins og bað um skipti til annars liðs. Ástæðurnar sem hann gaf voru persónulegar en sú saga gekk fjöllum hærra að það hafi í raun verið eiginkona Prongers sem vildi ekki búa í Edmonton. Sumir sögðu að það væri vegna þess að hún kynni ekki við borgina og allan sjóinn. Chris Pronger varð hataðasti maðurinn í borginni og margir munu eflaust aldrei fyrirgefa honum. Sérstaklega ekki þar sem hann fór frá Edmonton til Anaheim þar sem hann spilaði með Anaheim öndunum til sigurs nú í vor. Jeremy hefur góð sambönd í hokkíheiminum og heyrir margt sem fáir heyra. Eitt af því er alvöru ástæðan fyrir því að Pronger bað um flutning. Það var rétt að það var vegna kröfu konu hans, en ekki vegna þess að hún þyldi ekki borgina heldur vegna þess að Pronger var farinn að halda framhjá konu sinni með blaðakonu í Edmonton. Frúin setti honum því stólinn fyrir dyrnar og sagði að annað hvort færi hún frá honum eða þau flyttu eitthvert annað. Já, það er margt merkilegt í íþróttaheiminum.

Um eitt leytið fór ég að klifra. Ég var svolítið þreytt og klifraði ekki sérlega vel en fékk samt ágæta æfingu og komst lengra með eina leiðina en ég hef áður komist. Strákarnir mínir voru líka margir þarna. Reyndar ekki Dave, Scott og Zeke sem mér finnst gaman að klifra með, en Dean var þarna og Wes og svo sæti strákurinn sem ég veit ekki hvað heitir. Ég kynntist líka öðrum náunga, Patrick, sem ég hef séð þarna nokkrum sinnum en aldrei áður talað við. Hann var fínn eins og hinir. Almennt eru þessir strákar vænstu skinn og mjög hjálplegir. Ég hef lært heilmikið af þeim.

Uppúr þrjú var ég mætt niður á Jericho strönd þar sem Leora og Ross ætluðu að játast hvort öðru. Þau höfðu um viku til þess að undirbúa giftinguna og flýttu henni meira að segja um einn dag. Sumir nota heilt ár í þetta. Þetta var bara annað brúðkaupið sem ég er við hér í Vancouver og það var voðalega notalegt. Þarna voru nokkrir vinir þeirra og fjölskyldur, varla nema um 20 manns, og enginn var neitt sérlega klæddur uppá, ekki einu sinni brúðhjónin. Eftir á borðuðum við svolítið af samosum og þessa líka fínu tertu. Ekki eins góð og íslensk terta en það er nú heldur ekki hægt að ætlast til þess.

Úr brúðkaupinu henti ég mér niður í bæ að hlusta á kammerkórinn flytja verk eftir Jón Leifs og fleiri. Þeir fluttu meðal annars verk eftir Grieg og Sibelius og nokkur nýleg kanadísk verk. Þegar kom að íslensku lögunum tveimur sagði kórstjórinn að þeir hefðu líklega skemmt sér best yfir íslensku lögunum (út af framburðinum - ekki að þetta hafi verið svo létt lög). Hann bað síðan alla Íslendinga um að rétta upp hönd. Ég var sú eina sem það gerði svo kórstjórinn sagði: "Nú, bara þjálfarinn okkar. Þá ættum við ekki að þurfa að hafa áhyggjur af framburðinum." Það var reyndar rétt því þau gerðu þetta meistaralega og lögin voru bara býsna falleg. Ég var hrifnust af finnsku lögunum tveimur og einsöngvararnir í þeim lögum voru dásamlegir. Ég var mjög sátt.

Pakkaður dagur

Dagurinn í dag er býsna pakkaður. Ég verð að reyna að klára ritdóm fyrir klukkan tíu því þá ætlar Lína að keyra mig til þess að sækja tölvuna mína úr svokallaðri viðgerð (ekki borgar sig að gera við skjáinn á henni - ég ætla að reyna að tengja hana við annan skjá og sjá hvort það virkar) og svo þarf ég að hitta Marion og Jeremy klukkan ellefu. Við þrjú höfum ekki hist öll saman síðan áður en Jeremy fór til Thailands fyrir næstum tveimur árum. Og nú er hann að fara til New Jersey í doktorsnám.

Ég er að vonast eftir að hafa tíma til að skjótast í klifurhúsið eftir það og ná kannski um klukkutíma á veggnum en klukkan þrjú ætlar Leora, sem útskrifaðist héðan úr deildinni fyrir tveimur árum, að gifta sig á ströndinni. Þetta var tilkynnt í gær og verður bara örstutt athöfn og síðan hugsanlega kaka. Þau drifu í þessu vegna þess að Leora er búin að fá varanlega vinnu í Montana og það er auðveldara fyrir Ross að fara með henni þangað ef þau eru gift. Þau ætla svo að halda almennilega veislu næsta sumar.

Klukkan hálf sex er ég svo að fara á tónleika með kammerkór Vancouver í kirkju niðri í bæ. Þau munu syngja skandinavísk lög, þar á meðal eitt eftir Jón Leifs og eitt eftir Hafliða Hallgrímsson. Ég fór á æfingu með þeim á mánudaginn og hjálpaði þeim með framburðinn. Í staðinn fékk ég tvo aðgöngumiða að tónleikunum. Ég heyrði svolítið af finnska laginu (Sibelius) sem var dásamlegt, en ég var ekki eins hrifin af norska laginu. Ég verð nú líka að viðurkenna í góðra vina hópi að ég var ekkert sérlega hrifin af þessum íslensku. Ekki var við kórinn að sakast. Rosalega voru þau annars fljót að ná framburðinum. Hefði ekkert á móti því að hafa þann hóp sem nemendur. Þau gerðu ótrúlega fáar vitleysur og það var helst að þau notuðu uppgómmælt

Ekkert er á dagskrá í kvöld svo ég hugsa bara að ég hafi það notalegt heima. 

Meira um strandboltann

Ég skrifaði ekkert um fótboltamótið á sunnudeginum enda fór ég beint á Godsmack tónleikana eftir að mótinu lauk og þegar ég kom heim þaðan fór ég beint að sofa.

Sumir hafa kannski haldið að ég hafi ekki skrifað neitt um fótboltann af því að við vorum svo lélegar. Það var nú öðru nær. Við gerðum jafntefli í fyrri leiknum okkar sem var sérlega frábært í ljósi þess að stelpurnar sem við spiluðum á móti voru allar í meistaraflokki kvenna og meðalaldurinn var 21 ár. Við spilum hins vegar í fjórðu deild og vorum því bara býsna stoltar yfir því að halda jöfnu.

Þessi þriðji leikur mótsins var síðasti leikur riðlakeppninnar. Fjögur lið komust í undanúrslitin og þá kom í ljós að einungis liðið sem vann okkur á laugardeginum hafði unnið alla leikina. Þrjú lið voru svo jöfn að stigum með eitt tap, einn sigur og eitt jafntefli. Því var farið eftir markahlutfalli og við vorum með þrjú mörk skoruð og þrjú mörk á okkur svo staðan hjá okkur var 0 í mörkum. Hin liðin tvö voru með +1 og +2 eða eitthvað svoleiðis. Þannig að þau fengu að leika innbyrðist og þurftu vítaspyrnukeppni til að fá úrslit. Við, aftur á móti, dæmdumst neðst og urðum því að leika við bölvað liðið sem vanna alla aðra. Við töpuðum þeim leik 4-0. Það lið var líka meistaradeildarlið og þegar þær fréttu að við lékum í fjórðu deild fannst þeim lítið til sigursins komið. En við vorum sáttar og það var kannski eins gott að við komumst ekki í úrslitin því ég hafði rétt tíma til að fara í sturtu og svo varð ég að skella mér á tónleikan.

Verst var að stóra táin á hægri fæti er bólgin svo ég á svolítið erfitt með að vera í skóm. Verð að vera í sandölum þar sem ekkert þrengir að tánni. Þar að auki er mér illt í náranum, en það gæti verið eftir klifrið í gær.

Talandi um klifur, í gær klifraði ég V3 leið alveg hreina. Soooooooo happy!!! 

Í stað þess að setja mynd af mér í fótbolta til að skreyta síðuna set ég mynd af Guðrúnu bróðurdóttur minni sem var að spila með Þór á pæjumóti á Siglufirði um helgina.