Undarlegur skurður

Í gær eða fyrradag tók ég eftir því að ég er með nokkurra sentimetra langan skurð á vinstra hnéinu innanverðu. Ég hef ekki hugmynd um hvernig ég fékk hann. Mér dettur helst í hug að ég hafi rekið mig í þegar ég var að klifra síðast. Í kvöld skildi ég ekkert í að önnur buxnaskálmin virtist blaut. Ég athugaði málið og í ljós kom að þetta var blóð. Einhvern veginn hafði ég rifið ofan af skurðinum og það fór að blæða svona. Ég bara skil ekkert í þessu. Hvaðan kom þessi skurður, hvernig reif ég ofan af honum og af hverju virðist ég aldrei átta mig þegar ég ræðst á hnéið á mér? Ég held ég sé að verða klikkuð.

Sjálfsvorkunn

Enginn virðist vorkenna mér og enginn skrifaði falleg huggunarorð á síðuna mína eftir tapið hjá Vancouver. Og ég sem er svo sorgmædd í dag. Þegar maður er fátækur námsmaður þá hefur maður eiginlega ekki efni á neinu. Ég er búin að fara einu sinni í bíó á þessu ári, aldrei á tónleika... Ég hef eiginlega ekki efni á neinu skemmtilegu, sem er synd því hér er svo margt hægt að gera. Það sem ég hef gert mér til skemmtunar síðan ég kom til baka eftir jólin er að fara í göngutúr þegar ekki rignir og horfa á Canucks spila hokkí. Nú er búið að taka þá frá mér og þá eru bara göngutúrarnir eftir. Ekki sérlega skemmtilegt líf. 

Hvað með íslensk kindabrúðkaup?

Ef Íslendingar væru neyddir til að giftast kindum þegar þeir eru staðnir að svipaðri iðju og þessi súdanski bóndi með geitinni, þá væru þó  nokkur kindabrúðkaup haldin í landinu. Á mínum unglingsárum vann ég sumarvinnu í stóru fyrirtæki þar sem voru, þegar best lét, um 200 starfsmenn, þar af kannski tíu konur. Einhvern tímann fékk ég mér permanent og eins og unglingspilta er siður þá olli þessi nýja hárgreiðsla heilmiklu jarmi frá starfbræðrum mínum í yngri kantinum. Einu sinni sem oftar byrjaði einn þeirra að jarma á mig þegar við biðum eftir því að dyrnar inn í mötuneytið væru opnaðar en þá vildi ekki betur til en að akkúrat á þeirri stundu gekk fram hjá okkur þekktur kindaserðir. Hann tók þetta jarm auðvitað umsvifalaust til sín og ég hélt hann ætlaði að drepa strákgreyið. Það góða við þetta var að ég slapp við jarmið eftir þetta. 

Geitabrúðurin öll

Þrumuveður

Það er þrumuveður úti núna. Mér brá svo þegar ég heyrði í fyrstu þrumunni fyrir um tíu mínútum að ég trúði því varla að þetta hefði verið þruma. Í Winnipeg fengum við iðulega þrumuveður en hér í Vancouver er það mjög sjaldgæft. Þannig að mér finnst alltaf þrumuveður tilheyra sléttunum. En þetta var þruma og ef ég hefði efast um það  lengi þá var allur vafi tekinn af fyrir um tveimur mínútum þegar húsið alveg nötraði. Í Winnipeg var alltaf skemmtilegt í þrumuveðri. Við bjuggum á elleftu hæð með útsýni yfir stóran hluta borgarinnar og þegar þrumuveðrið kom drógum við gardínurnar frá svefnherbergisglugganum, lögðumst upp í rúm og horfðum á eldingarnar lýsa upp himininn. Við vorum líka vön að telja sekúndurnar frá því sáum eldinguna og þar til við heyrðum þrumuna og reikna þannig út hversu nálægt okkur eldingarnar voru. Þetta er ekki eins skemmtilegt þegar maður býr í gömlu timburhúsi sem ekki aðeins nötrar í þrumunum, heldur sem einnig myndi brenna upp ef eldingu slægi þar niður. Fyrstu helgina mína í Kanada sá ég brunarústirnar af sumarhúsi sem hafði verið lostið eldingu árið áður.

Það er líka svolítið ógurlegt þegar maður er í bíl og þarf að keyra í gegnum eldingarnar. En einu sinni vorum við Tim að keyra heim til Winnipeg frá Lethbridge í Alberta og keyrðum á svipuðum hraða og þrumuveðrið ferðaðist yfir Manitoba. Það var nokkuð sunnan við okkur svo við þurftum aldrei að keyra í gegnum það, en í rúman klukkutíma ferðaðist veðrið með okkur svo allan tímann sáum við eldingarnar dansa í loftinu, næstum eins og norðurljós. Það var nú skemmtilegt.

 Það var annars ekki skemmtilegt hjá  mér í gær. Fyrst tapaði fótboltaliðið mitt, Presto, fyrsta leiknum í sumarkeppninni (skíttöpuðum meira að segja) og þegar ég kom heim var fjórði leikur Vancouver og Ducks hálfnaður. Staðan var 1-0 fyrir Vancouver og stuttu síðar bættu þeir við marki og komust í 2-0. En snemma í þriðja hluta skoruðu endurnar og fimm mínútum fyrir leikslok jöfnuðu þeir leikinn. Þá var farið í framlenginu og eftir tvær mínútur skoruðu endurnar enn einu sinni og staðan í seríunni er því 3-1 fyrir öndunum. Leikurinn á morgun verður í Anaheim og með sigri slá þeir Vancouver út úr keppninni. Það er því að duga eða drepast, svo maður grípi til lélegra slagorða.

1. Maí

Ég óska öllum til hamingju með daginn, þótt á Íslandi sé hann næstum búinn. Ég er búin að syngja Nallann og ætla núna á eftir að taka Maístjörnuna og Fram allir verkamenn.

Þegar ég hugsa um fyrsta maí í gegnum tíðina verð ég svolítið sorgmædd yfir því hvernig hann hefur þynnst í gegnum árin. Ég hef reyndar ekki verið heiima á þessum degi í ein átta ár en eftir því sem ég heyri frá vinum og ættingjum er lítið eftir af hátíðleikanum sem áður einkenndi þennan dag. Ég man að afi var vanur að klæða sig í sín bestu föt, með hatt á höfði og 1. maí næluna í brjóstinu, og spássera niðri í bæ, í veðri sem alltaf var gott í minningunni.

Eitthvert árið sem ég var í háskólanum fórum við nokkrar stelpur úr íslenskunni saman í skrúðgöngu. Ég man að Marín var þar og ég er nokkuð viss um að Berglind og Laufey voru þar einnig. Er það ekki Berglind? Við fundum okkur stað í göngunni fyrir aftan kvenréttindakonur og fyrir framan herstöðvarandstæðinga. Okkur leið vel þarna því þá tilheyrðum við báðum hópum. Fljótt var farið að hlaða á okkur alls konar dóti og einhver var kominn með skilti og einhver annar með tamborínu, Marín held ég. Þetta var rosalega skemmtilegt. Og þannig þrömmuðum við niður Laugarveginn og öskruðum slagorð. Ég sakna þess. Ætli ég verði ekki að syngja Nallann aftur.

Skriftarþreyta

Kann einhver góð ráð um það hvernig maður á að koma sér að verki þegar þreyta og leiðindi setjast að manni? Ég er að reyna að skrifa doktorsritgerðina mína og er núna búin að vera að skrifa í um fjóra mánuði. Stundum skrifa ég mikið og stundum skrifa ég lítið. Þessa dagana veit ég ekkert hvernig ég á að halda mér að verki. Kannski er þetta skriftarstífla og kannski er ég bara þreytt á verkinu . En ég þarf að finna leið til að koma mér að verki aftur.

Útskriftarbúningurinn

Ég útskrifaðist tvisvar sinnum frá Háskóla Íslands; fyrst með BA próf og síðar með MA próf. Í bæði skiptin lét ég mig hafa það að fara að útskriftinni og í bæði skiptin var það býsna löng og leiðinleg athöfn. (Þegar ég fékk próf frá Kennó var ég ekki á landiny og þurfti því ekki að sitja undir ræðum.) Það sem mér fannst alltaf vanta var samt einhvers konar klæðnaður eða einkenni, svona eins og stúdentshúfan er, eða kyrtlarnir sem Ameríkanirnir klæðast. Þegar ég skráði mig í framhaldsnám fannst mér það því heilmikill bónus að þegar ég loksins lyki námi og fengi gráðuna mína þá fengi ég líka að klæðast almennilegum svörtum kyrtli. Það var mér því mikið sjokk þegar ég uppgötvaði að doktorar klæðast ekki sömu fötum og þeir sem hljóta aðrar gráður. Í staðinn fær maður litskrúðugan kyrtil og húfu aftan úr miðöldum. Og til að gera vont verra þá hefur hver skóli um sig sérstaka liti og UBC þarf auðvitað að hafa einhvers konar sambland af rauðu og bláu. Alveg ótrúlega ljót samsetning. Sjáið bara myndina hér á síðunni sem tekin er af heimasíðu UBC. Þessu mun ég þurfa að klæðast. Og ég sem var farin að hlakka til að fá fína mynd af mér við útskriftina. Tek það fram að sú athöfn er ekki í nánd. Ég vonast eftir að útskrifast að ári liðnu.

Að fara til hnykklæknis

í lok janúar fór ég að fara til hnykklæknis. Það er nokkuð sem mig langaði aldrei að gera en í nóvember var ég á skíðasýningu niðri í bæ og þar var hnykklæknir að bjóða upp á einfalda mælingu þar sem maður stígur á tvær mismunandi vigtir (einn fótur á hvorri) og síðan er þyngdin á hvorum helmgini borin saman. Í ljós kom að ég var fjórtán pundum þyngri á annarri hliðinni en hinni (rúmum sex kílóum). Það er ótrúlega mikið. Þar að auki var mislægi á mjöðmunum þannig að hægri fóturinn liggur hærra en sá vinstri þannig að þó svo fótleggirnir séu jafnlangir þá byrjað þeir mishátt við mjaðmirnar og því kemur það þannig út að hægri fóturinn virkar styttri. Ég labba samkvæmt því. Að auki var mislægi í hryggjaliðium í baki og hálsi.

Þannig að ég ákvað á láta laga þetta því þetta veldur alls konar vandamálum. Fyrir tveimur vikum var ég viktuð aftur og í ljós kom að munurinn á milli hliða er nú aðeins tvö pund þannig að  þetta er allt að koma. Og í dag var ég útskrifuð frá því að koma tvisvar í viku til þess að fara aðeins einu sinni í viku. Bankabókin mín er hrifin af þeirri ákvörðun.

Síðan ég fór að fara þetta hef ég ekki þurft að nota ofnæmislyf. Ég er enn oft stífluð í nefi en ekki nóg til þess að ég þurfi lyf við því  lengur. Þetta er vegna þess að einn hryggjaliðurinn lá á taug sem lá yfir í nefið og gerði ofnæmið mun verra. Nú hefur verið létt á því og allt miklu  betra. 

 

Frá áttunda áratugnum

Fyrir nokkrum vikum setti ég inn á þessa síðu mynd úr þriggja ára afmæli mínu og Jóhann Hjaltdal, fyrrum nágranni minn, var fúll yfir því að hann skuli ekki hafa verið á myndinni. Staðreyndin var sú að Jóhann var nýfæddur og var ábyggilega sofandi þegar þessi mynd var tekin. En til að bæta honum þetta upp set ég aðra mynd sem tekin var sama ár í eldhúsinu í Steinholti, þar sem Pétur, Alli og Jói bjuggu (og þar sem mamma mín ólst upp). Risastór slaufan mín hylur reyndar hálft andlitið á Pétri greyinu. Hvað var það annars með stelpur og slaufur í hárinu á þessum tíma?

 

 

Og af því að Jói er bara ungabarn á þessari mynd þá set ég hér aðra, þar sem hann er farinn að geta setið uppréttur. Mmmmmm, tekex og djús. Það vekur margar góðar minningar. 

  

Það eru annars til margar skemmtilegar myndir frá þessum tíma. Mynd númer þrjú er tekin úti í garði hjá mömmu og pabba, fyrir framan risastór kartöflugrös. Lengst til vinstri er Obba (Þorbjörg Ingvadóttir), síðan ég, þá Guðrún Helga frænka mín sem var í heimsókn frá Húsavík, og loks Alli. 

 

 

Og svo verð ég að láta fljóta með eina mynd af okkur Jón Ingva. Jón Ingvi var eins og bróðir minn, við vorum alltaf saman, enda passaði mamma hann mikið. Yfirleitt var ég ennþá sofandi þegar hann kom yfir á morgnana og þá beið hann stundum við rúmið mitt þar til ég vaknaði.  Þess mynd er greinilega tekin í miklu sólskini úti á svölum heima hjá mér.

Drepfyndið

Þetta er með  því fyndnasta sem ég hef séð. Það er eitthvað svo aumkunarvert við Bush að þegar hann reynir að gera eitthvað mannlegt þá getur maður ekki annað en hlegið að honum, ekki með honum. Ég sá þetta atriði annars í sjónvarpinu í gær, mun lengra en þetta brot, og þar hreyfði hann sig mun meira (áður en hann fór að spila á trommurnar). Það sem er kannski fyndnast við þetta er að ég velti því fyrir mér hvort þetta væri í raun Bush eða náunginn sem leikur hann alltaf hjá Jay Leno. Sá er svo líkur honum, og nær öllum hans hreyfingum svo vel að þetta hefði allt eins getað verið hann. Og greyið Bush er eitthað svo hálfvitalegur í hreyfingum að  maður heldur að þetta sé grín hjá Leno en ekki mikilvæg athöfn í hvíta húsinu. 

Bush sýndi afrískan dans