Kaupmaðurinn á horninu

Ég er svakalega ánægð með konuna sem rekur verslunina Rangá í Skipasundi. Fyrir nokkrum dögum skaust ég þar inn sem oftar og spurði þá hvort hún seldi einhvern tímann soðið brauð. Það fæst nefnilega aldrei í Holtagörðum, hvorki í Hagkaup né í Bónus, eða alla vega ekki þegar ég hef leitað. Sem er reyndar yfirleitt þegar ég kem þar inn. Hún sagðist hafa keypt það fyrir löngu en það væri orðið töluvert síðan. Við ræddum þá aðeins um soðið brauð og hversu gott það er með hangikjöti og að þetta væri hugsanlega algengara fyrir norðan eða alla vega fær maður alltaf soðið brauð í Bónus á Akureyri. Í dag fór ég í Rangá að kaupa mér ljósaperur og þegar ég kom að búðarborðinu liggja þá ekki nokkrir pakkningar af þessu líka fína soðna brauði (skrítið annars að beygja þetta, en enn skrítnara að beygja það ekki). Þetta kallar maður þjónustu. Ég rauk aftur inn í búðina, keypti mér bréf af hangikjöti, greip að sjálfsögðu soðna brauðið og hlakka nú til hádegisverðar á morgun. 

Það er annars mikil synd hvernig kaupmennirnir á horninu eru smátt og smátt að hverfa. Melabúðin er reyndar enn til og ég fer stundum þangað í hádeginu, og á hverjum morgni hjóla ég fram hjá Pétursbúð á Ægisgötu, en ég sakna Hagabúðar sem ég verslaði alltaf í þegar ég flutti fyrst til Reykjavíkur. Það var einmitt verið að loka henni þegar ég flutti til Kanada fyrir tólf árum og 10-11 að taka við. Alls ekki það sama. Þar var t.d. hægt að fá alveg dásamlegar samlokur með túnfisksalati. Maður fær enn vatn í munninn við tilhugsunina.

En kaupmaðurinn á horninu sem situr í fyrsta sæti var náttúrulega alltaf Reginn gamli sem rak litlu verslunina í Langholtinu á Akureyri þegar ég var barn. Þangað fór maður stundum með pening í vettlingi ásamt miða með því sem maður átti að kaupa, rétti Regni (já, þannig beygist Reginn í þágufalli) og hann setti þetta í poka fyrir mann, tók það af af peningum sem til þurfti og lét mann fá afganginn í vettlinginn Með þetta tölti maður aftur heim, stuttum fótum. Stundum fékk maður líka pening fyrir eitthvert viðvik og fór þá til Regins með aurana og fékk kannski eina karlmellu.

Sérstaklega stunduðum gömlu konurnar það í hverfinu að senda mann í búðina og þá fóru þær bara út á stétt og kölluðu til næsta krakka. Maður nennti nú ekki alltaf en lét sig hafa það, enda engir vasapeningar í þá daga og sjaldan sem maður fékk nammi. Amma Gunna var ein af þeim sem sendi okkur gjarnan. Hún var í rauninni amma mín en það kölluðu hana allir hinir líka ömmu Gunnu. Amma var fokill við Siggu systur sína yfir því að Sigga borgaði alltof mikið. Amma var þá kannski að borga fimmtíu aura en Sigga borgaði krónu. Amma vændi þá systur sína um að hífa verðið upp. Já, þá voru aðrir tímar.

Þetta dettur bara allt saman

Er þetta ný árátta hjá fótboltaþjálfurum og -leikmönnum að koma sögninni 'detta' inn í öll viðtöl? Var að lesa grein í Fréttablaðinu um sigur KR á FH (sem ég er sátt við enda gamall Vesturbæingur - nú er ég hverfislega séð Þróttari) og þar sagði þjálfari KR, Rúnar Kristinsson: "Við féllum aðeins til baka eftir að fyrsta markið datt fyrir okkur...." Þegar svo var talað við Ólaf Pál Snorrason leikmann FH sagði hann: "Þetta datt bara með þeim í kvöld..." Og þetta segir hann rétt eftir að hann hafði sagt: "Mér fannst við eiga meira skilið út úr þessum leik og sumt féll bara ekki með okkur..." Hvers lags málleysa er þetta? Markið datt. Þetta datt með þeim. Er sem sagt sögnin 'detta' tískusögnin í ár? Sögnin 'falla' virðist ekki passa eins illa þarna inn enda talað um að falla í farveg o.s.frv. - en detta! Kannski er þetta annars bara eðlilegt. Fótboltamenn eru sídettandi, oft af ásettu ráði, og kannski er þessi sögn bara öllum svona ofarlega í huga þess vegna. Hún dettur bara inn þegar síst skyldi! Mikið sakna ég þess annars að spila fótbolta. Vildi að hér væri áhugamannadeild eins og í Vancouver.

Tek annars eftir að þá sjaldan sem ég blogga þessa dagana þá skammast ég í íþróttamönnum eða íþróttafréttamönnum. Það er svo sem ekkert skipulagt. Er ekki í neinni herferð gegn þeim (var reyndar í herferð um að þeir skrifuðu um hokkí), bara hefur verið þannig að sumt pirrar meir en annað. Er annars orðin leið á því að skammast í blogginu. Ætla að reyna að skrifa bara um skemmtilega hluti, og skrifa oftar. Á samt áður en að því kemur eftir að skammast pínulítið út af almennri umferðarmenningu, og þá sérstaklega fólki sem tekur ekki tillit til annarra. Geri það bráðum og hætti svo að skammast.

Í guðana bænum vakniði moggamenn

Og enn er ekki minnst á hokkí á íþróttafréttasíðu mbl.is. Þrátt fyrir að um stærstu keppni íþróttarinnar sé að ræða. Skammist ykkar íþróttafréttamenn blaðsins. Það tæki ykkur tvær mínútur að finna úrslitin og setja þau á síðuna og þið nennið því ekki eða hafið ekki áhuga. Og áður en þið segjið að ég geti bara gert það sjálf þá bendi ég á að það sé auðvitað óþarfi. Ég vakti í nótt til að horfa. En það gerðu það ekki allir og fólk ætti að geta fengið svona fréttir í sínu íslenska blaði og ættu ekki að þurfa að leita í erlend.

Fyrir þá sem áhuga hafa þá fór leikurinn 1-0 fyrir Vancouver Canucks með marki Lapierre í þriðju lotu svo staðan í einvíginu er nú 3-2 fyrir Vancouver. Næsti leikur er á mánudagskvöldið í Boston og Vancouver getur unnið bikarinn með sigri þá. Annars verður hreinn úrslitaleikur í Vancouver á miðvikudagskvöld.

Þakkir til íþróttafréttadeilda sjónvarpanna

Það má ekki bara skammast þegar illa er gert heldur verður líka að hrósa þegar vel er gert. Sagt var frá Stanley keppninni í hokkí bæði á fréttum Stöðvar 2 og RÚV. Reyndar voru úrslitin ómöguleg en aðalatriðið var að sagt var frá þeim.

Hins vegar fann ég ekkert um þetta á mbl.is eða visi.is. Það merkilega er að sjónvarpsstöðvarnar þurfa að taka tíma frá öðru til að segja hokkífréttir á meðan vefmiðlarnir hafa hérumbil endalaust pláss en sjá samt ekki sóma sinn í að segja frá úrslitum í hokkí. Báðir miðlar hafa samt ennþá sérdálk á forsíðu íþróttafrétta helgaðan enska boltanum, sem síðast þegar ég vissi var búinn þetta leiktímabilið.

Sem sagt, það er mikilvægara að segja frá vangaveltum um leikmannaskipti í enska boltanum en er að segja frá mikilvægustu hokkíleikjum í heimi. Og já, ég meina mikilvægustu leikjunum. Það vita allir sem fylgjast með hokkí að Stanley bikarinn er mikilvægari en heimsmeistaratitillinn (sem þýðir næstum ekkert í hokkí enda bestu mennirnir aldrei með) og jafnvel mikilvægari en Ólympíutitilinn. Spyrjið hvaða leikmann sem er hvaða bikar þeir myndu vinna og ég lofa ykkur að svarið yrði Stanley bikarinn.

Sjónvörpin standa sig vel, nú er að sjá prent og vefmiðlana fylgja á eftir. 

Opið bréf til íþróttafréttamanna fjölmiðlanna

Kæru íþróttafréttamenn. Ég veit að þið viljið helst ræða um íþróttir sem innihalda bolta og að ykkur er meinilla við að segja frá nokkru öðru, en pökkur er mjög svipaður bolta og eins og í flestum boltaleikjum gengur íþróttin út á að koma pökknum í net andstæðingsins. Þessi íþrótt kallast hokkí og hefur verið stunduð á Íslandi í áratugi þótt hópurinn þeirra sem stunda hana sé enn lítill.

Þessi íþrótt er reyndar mikilvæg í sögu Íslendinga því það var hópur Íslendinga í Kanada sem vann fyrstu gullverðlaunin í hokkí á Ólympíuleikum. Merkilegur árangur sem fáir virðast vita um. 

Þá er spilað Íslandsmót í hokkí og eru meira að segja fjögur karlalið, sem er nú hreinlega 100% fjölgun frá því fyrir ekki svo mörgum árum. Ekki allar íþróttagreinar geta státað að slíku. Þá fjölgar einnig bæði konum og börnum sem stunda íþróttina.

Besta hokkíið er leikið í N-Ameríku, í NHL deildinni. Þar er spilað um Stanley bikarinn og sú keppni stendur einmitt yfir núna. Í gær var leikinn fyrsti leikurinn í úrslitunum. Það voru Boston Bruins, eitt upphaflegu sex liðanna í deildinni, og Vancouver Canucks, sem aðeins tvisvar áður hefur komist í úrslitarimmuna. Ég var að horfa á Stöð 2 og þar var ekki minnst einu orði á þennan leik. Hins vegar var minnst á að í kvöld færi fram leikur í NBA deildinni. Sem sagt, það var mikilvægara að minnast á leik sem ekki hefur verið leikinn en að segja frá úrslitum leiks sem leikinn var í gærkvöld. Ég fann ekki orð um þennan leik á mbl.is og visir.is. Það verður gaman að sjá nú í kvöldfréttum RÚV hvort minnst verður á leikinn þar. Þeir hafa nú ekki mikið talað um hokkí hingað til.

Þið haldið kannski, kæru íþróttafréttamann, að enginn fylgist með hokkí á Íslandi? Það er ekki rétt. Hópur manns kemur til dæmis saman á pöbbum borgarinnar, um miðja nótt, til að horfa á þessa leiki. Þá er ég viss um að allir þeir sem spila hokkí á Íslandi fylgjast með hokkí. Allt þetta fólk vildi gjarnan að íþróttinni þeirra væri sýndur þó ekki væri nema snefill af athyglinni sem boltaíþróttir fá. Ég er ekki að fara fram á að þið séuð alltaf með fréttir úr NHL deildinni, en þetta núna er rimman um Stanley bikarinn. Bestu lið í heimi eru að keppa. Það hlýtur að vera einhvers virði, eða hvað? 

 

Nei, þetta passar ekki

Í frétt Morgunblaðsins um American Idol segir eftirfarandi:

Kántrísöngvarinn ungi, Scotty McCreery, hefur verið krýndur sigurvegari Idol-söngvakeppninnar. Þetta er fjórða árið í röð sem sigurvegarinn er karlkyns og var sigur hans nokkuð óvæntur þar sem mótherji hans, Lauren Alaina, þótti líklegri til sigurs.

Hér held ég að blaðamaður hljóti að hafa misskilið eitthvað hraplega. Ég held að enginn sem hefur fylgst með keppninni að ráði hafi haldið að Lauren myndi vinna og satt að segja er ég viss um að flestir hafi verið sannfærðir um sigur Scottys. Ég efast um að niðurstöðurnar í American Idol hafi nokkurn tímann verið eins fyrirsjáanlegar. T.d. hafa heimasíður sem mæla biðtónana á símalínum þátta eins og American Idol og So you think you can dance sýnt Scotty í fyrsta sæti hverja einustu viku frá því símakosning hófst fyrr í vor. Alla vega var það þannig á dialidol.com. Hann var alltaf langhæstur og stundum svo mikið hærri en allir hinir að hann var sá eini sem ekki var í hættu við að detta úr keppni. Sigur hans var aldrei í hættu. Sjálf hef ég sagt í sirka tíu vikur núna að Scotty ætti eftir að vinna þetta. Ég sagði reyndar einhvern tímann að topp sex yrði Pia og fimm strákar en það gekk nú ekki eftir. En ég hef trú á að hér hafi blaðamaður snúið hlutunum við.

 

McCreery nýjasta Idol-stjarnan

Um hraðahindranir og tillitsleysi

Hvað eru borgaryfirvöld að meina með þessum hraðahindrunum sem eru ekki steyptar heldur gerðar úr einhverju hálflausu efni sem heyrist ógurlega í þegar bílar fara þarna yfir á of miklum hraða - sem þeir gera auðvitað oftast? Það er ein svona fyrir utan húsið sem ég bý í og hávaðinn getur verið ógurlegur, sérstaklega þegar bílar fara þarna yfir með kerru. Ég mun sjálfsagt venjast þessu en ég skil bara ekki alveg tilganginn. Má ekki bara setja þarna þessar steyptu sem ekki heyrist svona ógurlega í?

Og af því að ég er farin að kvarta við borgaryfirvöld þá get ég svo sem haldið áfram. Hver er tilgangurinn með þessum endalausu mjókkunum á götunum við þessar hraðahindranir? Vita þeir hvernig það er að hjóla eftir svona götu með bíl fyrir aftan sig. Maður veit ekki hvort maður á að þora yfir hindrunina því ef bíllinn reynir að komast yfir á sama tíma (og þeim er trúandi til þess) þá á maður eftir að lenda í vandræðum. Í morgun þorði ég ekki annað en að stoppa og hleypa bílnum yfir fyrst því ég var ekki viss um hvað myndi annars gerast. Þetta var á Langholtsveginum og þar hefur greinilega einhvern tímann verið málaðar myndir af hjólreiðamönnum á götunum, sem hjálpar til við að minna á hjólreiðafólk, en nú eftir veturinn er lítið eftir af þessum myndum svo það mætti gjarnan mála þær.

Annars hef ég líka góða hluti að segja. Ég fór t.d. í hjólreiðatúr í morgun og var yfir mig hrifin af öllum stígunum sem búið er að leggja út um allt. Ég hafði bara hálftíma áður en ég þurfti að fara annað en ég náði að hjóla upp í Elliðaárdal og síðan niður með Elliðaánum niður að sjó og út eftir einhverjum stíg þar, næstum því að Gullinbrú. Ég veit ekki hvað þetta svæði heitir en á pottþétt eftir að fara þarna aftur og þá með myndavél. Ég hlakka til að kanna hjólreiðastíga borgarinnar og sjá hvað ég get gert.

En aftur smá kvörtun í lokin. Að þessu sinni ætla ég ekki að kvarta yfir Reykjavíkurborg. Ég fór í sund í gær - í Laugardalslaugina og hafði bara gaman af. Synti einn kílómetra sem er svona mín tala þegar kemur að sundi. Þegar ég var búin að sitja um stund í heita pottinum fór ég upp úr. Þegar ég kom að skápnum mínum var kona þar í næsta skáp við hliðina með tvö börn. Hún og börnin voru búin að dreifa svoleiðis úr sér að það var eiginlega ekkert pláss fyrir neinn annan í kring. Fötin af öðru barninu lágu fyrir framan minn skáp og ég varð að standa svona með gleiðar fætur til að komast að skápnum. Ég gat hvergi lagt sundfötin frá mér því þeirra dót tók yfir allt páss fyrir framan svona sirka sex skápa. Þá var búið að setja handklæði á gólfið sem byrjaði hinum megin við skápinn minn og tók allt gólf pláss fyrir framan næstu fjóra skápa þar. Ég er að reyna þarna að klofast yfir hluti til að komast í minn skáp og að ná út úr honum því sem ég átti þar og að gekk ekkert of vel. Ég lít svona á konuna og er að velta því fyrir mér hvort hún ætli virkilega ekki að taka aðeins svona til í kringum sig þar sem hún hlýtur að geta séð að ég er að reyna að athafna mig þarna. En hún lítur bara á mig með einhverjum vandlætingarsvip eins og hún eigi heiminn og gerir ekkert. Hún biður heldur ekki börnin um að færa sig þótt þau séu augljóslega fyrir mér. Ég næ að koma mér í svona það helsta og hrúga svo afgangnum í fangið, klofa yfir barn á gólfinu og klára að klæða mig á hinum enda raðarinnar. Ég get skilið að þegar maður er með börn þurfi maður meira pláss, en það var engin afsökun fyrir því hversu mikið pláss þessi kona var búin að leggja undir sig, né að hún skyldi ekki einu sinni biðjast afsökunnar á því að hún gerði mér það hérumbil ófært að komast að mínu eigin dóti. En ég ætti að fara að skilja það að Íslendingar vilja helst ekki biðjast afsökunar á neinu. Fólk virðist líta á að það megi gera það sem það vill hvort sem það veldur öðrum ama eða ekki. Ég held að við ættum að senda alla til Kanada í æfingabúðir. Þar geta þeir lært almenna kurteisi og mannasiði.

Í Riga

Ég er búin að vera í Riga, Lettlandi, frá því á mánudagskvöldið og þetta er alveg stórmerkileg borg. Rétt eins og Ísland er landfræðilega mitt á milli Evrópu og Bandaríkjanna og menningin ber þess mörk merki, er Riga á milli Skandinavíu og Austur-Evrópu og það er jafn greinilegt. Byggingarlistinn er t.d. býsna rússnesk og margar byggingarnar minna mig á myndir sem ég hef séð frá bæði Moskvu og St. Pétursborg. Aðrar byggingar eru tiltölulega skandinavískar og í gær sá ég byggingu sem passaði vel í Vesturbæinn í Reykjavík eða Eyrina á Akureyri.

Fólkið ber þess líka merki að vera blandað. Rússneska (eða kannski ætti ég að segja slavneska útlitið) er áberandi, enda fjölmargir Rússar sem fluttu hingað á dögum Sovétríkjanna, en ég sé líka töluvert af skandinavísku útliti. Mest er þó áberandi það sem ég get einungis ætlað að sé lettneskt útlit sem er heldur dekkra en það skandinavíska og það slavneska, og andlitsfallið er hringlóttara. Ég verð að viðurkenna að það er eitthvað aðlaðandi við það. Alla vega hef ég séð marga karlmenn sem eru kannski ekki klassískt myndarlegir en eru eiginlega svona mín týpa.

Aðal gallinn eru reykingarnar. Það liggur mengunarský yfir borginni sem aðeins að sumu leyti stafar af mengun frá bílum. Það reykja hreinlega allir. Konur standa t.d. á götuhornum og reykja. Þær eru of mikið klæddar til að vera gleðikonur en ég skil samt ekki af hverju þær hanga bara og reykja. Karlmennirnir reykja ekki síður. Við ein stór gatnamót nálægt hótelinu mínu eru undirgöng svo hættulaust sé að komast hinum megin við götuna. Maður fer þarna niður og á móti manni tekur þykkt reykský. Þetta svona liggur í göngunum og helst þarf maður að draga að sér andann áður en maður fer niður og svo bara sleppa því að anda þangað til maður er kominn upp aftur. Gallinn er að göngin eru stór og maður yrði að halda andanum lengi.

Byggingar eru margar hverjar gullfallegar og eins og ég sagði eru margar þeirra mjög rússneskar í stíl. Það á að sjálfsögðu fyrst og fremst við rússnesku rétttrúnaðarkirkjuna en líka fjölmargar aðrar byggingar. Gamli bærinn er sérstaklega áhugaverður og maður gengur eftir þröngum steinlögðum götum og skoðar gamlar kirkjur og aðrar byggingar. Ég tók sérstaklega eftir því hversu mikið var um hlera fyrir gluggum. Er búin að taka margar myndir af því. Er hins vegar ekki búin að hlaða inn mörgum myndum svo ég set þær ekki inn hér. Alla vega ekki strax.

Ég er hér á ráðstefnu. Reyndar var vinnufundur fyrsta daginn en vinnan mín er kostuð af Evrópusambandinu og er um evrópskt samstarfsverkefni að ræða. Við erum í hóp með Norðurlandaþjóðunum og Eystrasaltslöndunum. Ráðstefnan sjálf er um máltækni, nokkuð sem ég veit ekki mikið um en þó meir en áður en ég kom hér.

Meira síðar.

Fyrsta vikan

Ég er búin að vera á Íslandi í rúma viku núna og sumt er frábært og annað síður. Það er t.d. ljóst að sundlaugarnar á Íslandi eru engar líkar. Ég á eftir að eyða miklum tíma í Laugardalslauginn og Vesturbæjarlauginni. Þá er nammið og sætabrauðið mun betra en í Kanada. Umferðarmenningin er hins vegar mun slakari og veðrið er augljóslega ekki eins gott. Sérstaklega var ég búin að gleyma vindinum. Jafnvel á fallegum dögum eins og í gær og í dag er vindurinn ekkert sérlega hlýr. Málið er að það er næstum aldrei neinn vindur í Vancouver. Og hérumbil aldrei hvasst. Ég á því eftir að venjast veðrinu betur.

Umferðin í Reykjavík

Ég hef alltaf sagt að bílamenningin í Reykjavík er hræðilegt. Áður fyrr hélt ég að það væri vegna þess að hér væru svo margir bílar en það er alls ekki ástæðan. Það eru miklu fleiri bilar í t.d. Winnipeg og Vancouver en miklu betri bílamenning. Hér eru í raun ekki svo margir bílar á götunum en það virðast bara allir vera að hugsa um eigin rass. Ég gekk frá Háskólanum, niður í bæ, upp Snorrabraut, Borgartún og svo Suðurlandsbraut og það voru ótrúlega fáir sem hleyptu mér yfir. Á Suðurlandsbrautinni þurfti ég að komast yfir tvöfalda götuna og ég varð föst á miðri umferðareyju því bílarnir sem voru að beygja til vinstri stoppuðu ekki þótt ég væri á grænum karli og svo var kominn rauður karl á mig áður en ég vissi af. Yfirleitt virðist fólk ekki hrifið af því að hægja á sér eða stoppa til að hleypa gangandi vegfarendum yfir götuna. Þetta á þó ekki við um alla. Sumir voru mjög kurteisir og stoppuðu hiklaust fyrir mér. En ég vildi sjá fólk yfir höfuð taka tillit til annarra.

Reiðhjólafólk var ekki mikið betra. Hér tíðkast að hjóla á gangstéttum sem ég er auðvitað ekki vön lengur, en skil þó af hverju það er, enda stórhættulegt fyrir hjólreiðafólk að vera úti á götu innan um klikkaða bílstjóra. Gallinn er að hjólreiðafólkið virtist nota gangstéttina eins og það ætti hana og það voru allavega tveir næstum búnir að hjóla mig niður. Ég er nokkuð viss um að fólk á að hjóla rólega fram hjá gangandi vegfarendum.

Já, það er margt sem ég er orðin óvön. Sumt hefur þó lagast. Til dæmis voru nokkrir sem buðu strætóstjóranum góðan daginn. Ég man þegar ég gerði það eitt sinn þá hélt hann að við þekktumst, því enginn sagði góðan daginn. Þetta eru náttúrulega sjálfsagðir mannasiðir.

Á morgun stefni ég að því að hjóla í vinnuna og þá sjáum við hvernig mér gengur að ferðast um á hjóli í Reykjavík. Kannski verður annað skammarblogg frá mér annað kvöld.